Wielka Sala

-Bo coraz częściej mam wrażenie ze ojciec Ni3 byłby ze mnie dumny gdyby zobaczył jak zachowuje się jego córeczka. Trochę mnie to gryzie powiem ci..

Oparłem się o krzesło i spojrzałem na nią. Pomyślałem chwilę nad odpowiedzią. - Myślę, że byłby dumny z córki, która byłaby dobrym i uczciwym człowiekiem, jeśli idziemy tym tropem. Po europejsku czy nie, co za różnica? Tu jest Hogwart, Anglia, a nie Seoul. Nie bądź jak Rina, nie dygaj i bądź sobą, taką jak chcesz.

Popatrzyłam na ie go zaskoczona. -Wiesz co? To najfajniejsza i najmilsza rzecz jaką usłyszałam. Dziękuję. -powiedziałam powoli. - Ale jak ktoś zapyta... To ja tego nie powiedziałam.

- W porządku, rozumiem i szanuję to - uśmiechnąłem się i wróciłem do jedzenia. - Cóż, co do najfajniejszy i najmilszej rzeczy - dodałem między kęsami. - Starałem się.

-Zauważyłam. I doceniam. -powiedziałam szczerze. -Nie wiem czy cie to obchodzi, jeśli nie to i tak Ci to powiem. Nie jestem już sama..

- Obchodzi, w końcu jesteś moją dongsaeng, czyż nie? To świetnie, że się pogodziliście - odsunąłem pusty już talerz. - Ale jeśli znów coś odwali, to mu nogi z dupy powyrywam, żeby nie było.

Znowu mnie zaskoczył. -Woow... prawie czuje jakbym miała starszego brata..-powiedziałam wycierajac usta serwetką. -Szokujesz mnie..

- To się tak czuj, a ja od dziś uznam Cię za młodszą siostrę, pasuje? - wypiłem do końca sok i odstawiłem kubek.

-Pasuje...-Powiedziałam patrząc ponad jego głowę. -Amelia? -powiedziałam kiedy moja domowa sowa wylądowała na stole. Wzięłam od niej list i podsunęlam jej puchar z wodą. -To dziwne..-powiedziałam otwierając list. Nadała go pani Kim, kobieta która zajmowała się mamą i domem. Jeszcze nigdy nie dostałam sowy z domu.. List był napisany po angielsku o dziwo. Na początku było wyjaśnienie ze jest tak w razie gdyby Amelia nie mogła z pewnych przyczyn dostarczyć mi list i ktoś inny by go znalazł. Aha. Po przeczytaniu, zawiesiłam się. Po chwili zgniotlam kartkę i rzuciłam na stół. -Zdarza się. -skwitowałam sięgając po sok dyniowy. Ręką mi się trzesla wiec rozlalam trochę ale szybko powycieralam. -Cicho ostatnio w Hogwarcie

- Co jest? - zapytałem i pomogłem jej wytrzeć. Spojrzałem przenikliwie na nią.

-Nic takiego. Moja matka najprawdopodobniej umrze w ciągu kilku dni.-powiedziałam starając się zachować spokój.

- Wygląda na to, że nie byłaś z nią zbyt zżyta - delikatnie wkroczyłem na temat, uważnie na nią patrząc, w razie gdyby było z nią gorzej.

-Jak to nie. Tak jak ona mnie nienawidzi to... Normalna rzecz. Jedni kochają swoje dzieci, drudzy chcą je zabić. Logiczne. -powiedziałam popijając sok i odwracając głowę w drugą stronę.

Zagryzłem wargę. Zapewne miało to związek z jej ojcem. Dobra, skoro była moją młodszą siostrą, to  raczej mogłem tym razem ją dotknąć, nie? Objąłem ją i przysunąłem do siebie. - Spokojnie. Ktoś z takim podejściem nie jest wart bycia nazywania matką.

Wybuchnelam płaczem kiedy mnie przytulił. Nic się nie działo czyli zaczęłam mu ufać. Nie wiedziałam czy to dobrze czy źle. Wtuliłam się w niego, zasłaniając usta dłonią, żeby stłumić szlochanie.

Obejmowałem ją ciepło i głaskałem po włosach. Czy znałem jakieś koreańskie piosenki, którymi mógłbym ją uspokoić? Ale przypomniałoby to jej o domu. Zacząłem więc nucić jakąś metalową, spokojną balladę.

Tuliłam się do niego jak małe dziecko. Z jednej strony było to dla mnie strasznie krępujące ale z drugiej, strasznie tego potrzebowałam. Słuchałam melodii którą nucil i starałam się jak najszybciej uspokoić. - Prze-Przepraszam..

- Soo, nie masz za co przepraszać. To oczywiste, że dam Ci pomoc, kiedy jej potrzebujesz - odpowiedziałem nie przestając tego robić.

-Ale ja nie potrzebuje pomocy. -skłamałam ja za każdym razem kiedy ktoś wyciągał pomocna dłoń. -Nie potrzebuje

- Chociaż ze mną bądź szczera - rzuciłem krótko i nuciłem dalej.

Westchnęłam po czym znów zaczęłam płakać. -Potrzebuje. Potrzebuje pomocy. Zawsze potrzebuje pomocy. Nawet jeśli tego nie mowie. Potrzebuje pomocy we wszystkim. Potrzebuje jej...

- Wiem, dlatego tu z Tobą jestem i chcę Ci pomóc najlepiej jak umiem - wziąłem ją do siebie na kolana i lekko się z nią kołysałem, nie przerywając poprzednich czynności.

- Marnujesz czas.-powiedziałam cicho. Po jakimś czasie przestałam płakać i tylko co jakiś czas przez moje ciało przechodziły dreszcze.

- Nieprawda - przestałem kołysać, gdy przestała płakać. - Ułoży się wszystko, zobaczysz.

-Tak. Wiem. -powiedziałam, sama w to nie wierząc. -Powinieneś iść do Ann. Sprawdź czy wszystko okej. Będę u siebie. -powiedziałam powoli wstając z jego kolan. -Dziękuję. -pogłaskałam go wierzchem dłoni po policzku po czym odwrociłam się i wolnym krokiem wyszlam z sali.
Next: Dormitorium Soo

- Racja - powiedziałem ucieszony, że z Soo było już lepiej. Wstałem i wyszedłem z Wielkiej Sali.
NP: Skrzydło Szpitalne.

Weszłam do WS i usiadłam przy stole ślizgonów. Wciąż byłam ubrana stosownie do wczorajszej okazji - w czarną spódniczkę do połowy ud i czarną bluzkę koronkową. Nalałam sobie kawy, mimo że i tak wciąż byłam pobudzona.

Weszłam chwiejnie do Wielkiej Sali. Po chwili usiadłam obok krasnalka i oparłam się o jej ramię-Krasnalkuuuu jak masz na imię?-spytałam palcem jeżdżąc po udzie rudowłosej.

Zadrżałam od jej dotyku. - Isobel, a nie krasnal! - przewróciłam oczami. - A Ty?

-Dla mnie i taaak będziesz krasnalkiem Isuś- powiedziałam śmiejąc się, nawet nie wiem z czego-A jaa? Jak maam na imię? Krystian Grej, a nie...Czekaaj to nie to- wybełkotałam -Raven- powiedziałam po chwili

- Raven, ładne imię - zaśmiałam się z pomyłki. - Czyżbyś lubiła takie praktyki jak Christian Grey? - śmiałam się teraz głośniej.

-Maam dziwne hobby. Nie zrozumiesz!-powiedziałam śmiejąc się. Uniosłam głowę i spojrzałam na nią. Bez zastanowienia wpiłam jej się w usta uśmiechając się przy tym.

Zamarłam, miałam teraz wewnętrzne rozdarcie, czy odwzajemnić, czy nie.

Zaraz potem odsunęłam się i położyłam głowę na jej ramieniu i przymknęłam oczy.

Nie mówiłam nic, objęłam ją jedynie i oblizałam usta. Oddychałam powoli i spokojnie w zamyśleniu.

Zaraz potem objęłam ją i wtuliłam się w jej piersi, a potem zasnęłam.

Jęknęłam cicho, gdy poczułam jej głowę na swoich piersiach. Westchnęłam gdy zasnęła, ale wciąż ją obejmowałam i wzięłam łyk kawy.

Po jakimś czasie obudziłam się. Odchyliłam głowę i dalej czułam jak alkohol pulsuje w żyłach-Krasnalkuu chcę do pokoju-jęknęłam patrząc na nią.

- A z jakiego domu jesteś tak w ogóle? Pierwszy raz Cię widzę - westchnęłam.

-Zaczyna się naaaa eeeeee, to chyba zaczyna się na S-powiedziałam marszcząc brwi-Nie widzisz mnie, bo nieee lubię wychodzić z dormitorium-dodałam śmiejąc się.

- Czyli jesteś ze Slytherinu, no dobra, chodź - wstałam i wzięłam ją pod pachę. - Idziemy.

-Okeeeejejeej-powiedziałam idąc za krasnalkiem.

Wyszłam z Raven z WS.
NP: Dormitorium Dziewczyn (Slytherin)

Weszłam do Wielkiej Sali po czym zajęłam miejsce przy stole Gryffindoru. Nie chciało mi się jeść. Oparłam głowę na ręku i zamknelam oczy.

Przyszedłem do Wielkiej Sali. Rozejrzałem się po miejscu i usiadłem przy stole Gryffindoru, naprzeciw jakiejś blondynki, która zasypiała na siedząco. Nie będę jej przeszkadzać.