Wielka Sala

- Technika wykonania całego tego budynku jest genialna i taka w moim stylu... - rozejrzałam się po wielkiej sali, gdzie dostrzegałam dwie nowe dziewczyny, których wcześniej musiałam nie zauważyć - Gdzie mieszkałam wcześniej? - zwróciłam swoje spojrzenie ku niej.

Dotychczas nie czułam czegoś takiego. Spojrzałam ponownie na Sophie i widząc jej lekki uśmiech, sama go odwzajemniłam. To było nie do opisania. Odniosłam wrażenie jakby Neveu nosiła wokół siebie aurę, która przyciąga mnie do niej. Westchnęłam i wtopiłam dłoń w jej loki. Wyglądały na porozrzucane, wyglądające na artystyczny nieład. Jednak nie wyglądało na przypadkowe. Jedną ręką załapałam za kubek i upiłam łyk kawy-Więc, co możemy dzisiaj porobić?-zapytałam z lekkim uśmiechem.

- Szczerze to nie mam pomysłu na to co chcę robić - odparłam z westchnieniem. Tak chciałam zorganizować nam czas, a nie wiedziałam nawet jak. Oparłam głowę o obojczyk dziewczyny i wsłuchałam się krótko w bicie jej serca. Przymknęłam oczy. Co bym mogła z nią porobić? Zastanawiałam się szybko, starając się w miarę bez ociągania wymyślić coś na szybko. Nie miałam większego pomysłu na to co robić niestety, choć głównie myślałam o Londynie, ale wycieczki jeszcze nie było. przygryzłam wargę i odgarnęłam sobie grzywkę na bok.
- A może przejdźmy się na łąkę? - zaproponowałam w końcu. Lepsze to niż nic.

Dziewczyna zaproponowała wypad na łąkę- Myślę, że to bardzo dobry pomysł, mózgu operacji- zaśmiałam się lekko odgarniając włosy, aby nie przysłaniały mojej twarzy. Sama nie miałam bladego pojęcia, co mogę porobić z Sophie, dlatego byłam niezmiernie jej wdzięczna, że wyszła z inicjatywą. Niby miejsce gdzie się było, nie miało znaczenia, w końcu liczyła się obecność drugiej osoby, ale wolałam gdy wokół nie było tyle osób. Najwidoczniej było to jakieś przewrażliwienie. Nie przepadałam za ogromnym gronem osób, a inaczej słuchaczy. Fakt, lubię być w centrum uwagi, ale gdy jest potrzebna. Szum o moje przejście przez korytarz jest bezsensowny. Próba zrobienia szkolnego celebryty. Stek bzdur.

Gdy chciałam upić łyka herbaty, okazało się, że mój ulubiony napój zniknął z kubka. Aż tak szybko piję? Odsunęłam puste już naczynie od siebie i przygryzłam wargę. Coś jakby wypadło mi z głowy, ale nie potrafiłam sobie przypomnieć co-Mhm- odpowiedziałam dziewczynie skinieniem głowy. To nie było tak, że ignorowałam ją. Bardziej nie wiedziałam, co mogłabym odpowiedzieć. Odwieczny problem Gwen Lightwood. Niektóre rzeczy się nie zmieniają.

Zaśmiałam sie, gdy nadała mi przydomek "mózg operacji". Jakoś niespecjalnie pasowało to brzmieniem do mojego imienia, ale nie skomentowałam tego i dopiłam kawę do końca. No i cóż, mojej uwadze umknęło też, że na policzku blisko ust zostało mi trochę napoju. Odwróciłam znów swoją łepetynę w stronę rudowłosej, uśmiechnęłam się do niej szeroko.
- Zatem chodźmy! - zaproponowalam z entuzjazmem i wzięłam ją za rękę.

-Poczekaj Soph- powiedziałam, a gdy opróżniłam swój kubek z kawą spojrzałam na dziewczynę. Koło ust była ubrudzona, dlatego delikatnie starłam resztki po kawie kciukiem. Wzięłam serwetkę i wytarłam swoją buzię, po czym podniosłam się. Trzymając Sophie za rękę zaczęłam iść w stronę wyjścia. Na twarzy gościł mi szeroki uśmiech. Roznosiła mnie energia. Było to albo spowodowane wcześniej wypitą kawą, albo obecnością Gryfonki, albo jedno i drugie.

- Okej. - zmarszczyłam czoło, zdziwiona odpowiedzią, a raczej jej brakiem u krukonki.
Może nie chciała o tym rozmawiać albo najzwyczajniej w świecie zamyśliła się i nie pamiętała o co pytałam, a jest zbyt nieśmiała by poprosić o powtórzenie. Nie wiem, naprawdę nie wiem.
Nalałam sobie do innego kubka herbatę z hibiskusem, jeszcze w swoim życiu nie zdążyłam tego spróbować.

Zauważyłam zmianę na jej twarzy. Zrobiłam coś nie tak? Może usłyszałam czegoś co nie było. Chciałam sięgnąć po przekąskę w postaci pasztecików, jednak przypadkiem trąciłam ręką swój kubek, a ten upadł rozlewając herbatę po stole-Cholera- mruknęłam szybko zgarniając serwetki. Zaczęłam prędko czyścić stolik. W duchu cieszyłam się, że książkę położyłam dalej.

Uciekłam przed głównym strumieniem rozlanego napoju Gwen, sięgając pośpiesznie po różdżkę i wyręczając ją w pozbywaniu się cieczy ze stołu.
- Magia Cię wyręczy. - wzruszyłam ramionami - Po coś jesteśmy czarodziejkami. - zaśmiałam się - To brzmi tak baśniowo, że nie wiem czy dobrze mówię.

-Lepiej brzmi czarodziejkami, niż czarownicami, albo wiedźmami- wzruszyłam ramionami obserwując poczynania dziewczyny. To nadal było niecodziennym widokiem, to, co robi się normalnie można zastąpić magią. Często zapominam dlaczego tutaj jestem i dlaczego tutaj trafiłam.

Uniosłam brew, zaskoczona, że chce żebym poczekała. Znieruchomiałam, kiedy ścierała kciukiem kawę z mojego policzka, coby nie utrudnić rudowłosej czynności i uśmiechnęłam się do niej z wdzięcznością.
- Dziękuję - odpowiedziałam Clary i wstałam od stołu, by trzymając się z nią za ręce wyjść z wielkiej sali.
/zt do łąki

Wszedłem do Wielkiej Sali. Wzrokiem obadałem osoby w owym pomieszczeniu. Dawno tu nie byłem, stwierdzony fakt. Sam nawet nie wiem, czemu postanowiłem tutaj wrócić. Moja pamięć nadal nie powróciła, jednak nie jest mi z tego powodu aż tak przykro. Teraz mogę poznawać to wszystko na nowo. Byłem idiotą, skoro chciałem się zabić z powodu jakiejś dziewczyny. Teraz nie ma to znaczenia. Sęk w tym, że nie miałem pojęcia do, którego należę domu. Stałem więc chwilę jak słup soli, próbując to sobie przypomnieć. Nic, pustka. Postanowiłem podejść do dziewczyn siedzących przy stole...Ravenclaw? Tak chyba się nazywał-Cześć- rzuciłem w ich stronę- Mogę się dosiąść?

Przez moją głowę ciągle przemykały słowa typu "nienawidzę tego miejsca", "chcę do domu" i ""ci ludzie są powaleni". I nagle coś mnie trafiło. Może to nie oni są powaleni, tylko ja. Ze swoim podejściem niewiele zmienię i na pewno nie spodoba mi się tu bardziej. Nie wierzę, że to robię, ale chyba powinnam się zacząć trochę więcej uśmiechać i może mniej rzucać się na ludzi, którzy nic mi nie zrobili. To nie ich wina, że zostałam przeniesiona z Ilvermorny.
Wielkie zmiany trzeba od czegoś zacząć ... może powinnam przeprosić za swoje zachowanie. W sumie tamta laska nie zrobiła nic złego.
- Hej, chciałam cię przeprosić - mruknęłam stając obok Rose - Jestem po prostu trochę wkurzona na cały świat, ale nie powinnam tego przenosić na innych.
Co ja robię. Mad, tępa dzido, ogarnij się.

Odwróciłam się powoli słysząc głos dziewczyny z wcześniej odwiedzonego przeze mnie stołu Hufflepuffu.
- O cześć. - zdziwiłam się nieco widokiem Mad, dla której świat był wrogiem numer jeden - Nie przepraszaj, każdy ma gorsze dni. Może to ja niepotrzebnie zawracałam Ci głowę? - skinęłam głową na miejsce na przeciwko nas - Dosiądziesz się?

-Pewnie- odparłam z lekkim uśmiechem-Jestem Gwen- powiedziałam po chwili przyglądając się chłopakowi. Co jakiś czas rozglądał się jakby czegoś szukał. Dziwne. Westchnęłam odgarniając włosy za ucho. Kątem oka zauważyłam, że do stołu dosiada się jakaś dziewczyna. W tym momencie przypomniałam sobie o czymś bardzo ważnym- Ja przepraszam, ale muszę coś niezwłocznie zrobić- powiedziałam i wstałam-To do zobaczenia-dodałam po chwili i udałam się do wyjścia.
/zt/

Odprowadziłem blondynkę wzrokiem. No cóż, nadal skutecznie odstraszam od siebie innych. Nalałem sobie do kubka herbaty i upiłem łyka. W sumie oprócz Gwen nikt nie zwrócił na mnie uwagi. Może zmieniłem się w ducha? Brzmi jak dobry plan. Nawet nie zdążyłem się z nią poznać, ale czy będę rozpaczać z tego powodu? Jedynie miałem nadzieję, że w czasie mojego pobytu tutaj moja ścieżka nie pokrzyżuje się z koreanką, która twierdziła, że była moją dziewczyną i z chłopakiem, który zaatakował mnie bez powodu. Pomimo tego w środku pozostał jakiś niepokój.q

- Może zacznijmy od początku - zaśmiałam się. To było tak dziwnie szczere. Jigglypuff uderza mi do głowy - Jestem Madilyn, ale możecie mi mówić Mad. I widzę, że ty też jesteś z Hufflepuffu - dodałam patrząc na chłopaka - Świetnie, przynajmniej nie będę specjalnie osamotniona.
Usiadłam obok Rose i uśmiechnęłam się. Może mała zmiana nastawienia do świata nie będzie taka trudna.

Zwróciłam się w stronę chłopaka, którego szata miała elementy żółtego koloru. Kolejny puchon - to dobry znak.
- Jesteś tu nowy? - zwróciłam się subtelnym głosem do chłopaka, który jeszcze nie zdążył się przedstawić.
Moment później spojrzałam na Mad, która zaczynała naszą znajomość od nowa.
- Osamotnienie jest złe, nic dobrego nie wnosi. - uniosłam kąciki ust - W takim razie ja jestem Rose, jestem w Ravenclawie i może jednak zaczniesz pasować mi do Hufflepuffu. - zaśmiałam się, przytaczając kawałki naszej wcześniejszej, mniej udanej rozmowy.

Jestem w Hufflepuff? Zerknąłem w dół i dostrzegłem szatę z żółtymi elementami. Cudnie, lepiej niż Gryffindor-Jestem Matt- powiedziałem po chwili-Czy ja wiem czy nowy...Bardziej to powrót do starej szkoły- odparłem. W sumie to dobrze, że są nowe osoby. W ten sposób odizoluję się od rodziny oraz tych, których wolałbym nie znać. Świeży start, więc mogę powiedzieć, że bardzo się cieszę z powodu wymazania mojej pamięci. Nikt mi tych wspomnień nie zwróci, a sam nie chciałbym widzieć swojego starego, żałosnego siebie.

- Czyli byłeś już tutaj? - zapytałam unosząc brwi - Czemu odszedłeś i czemu wróciłeś?
Czy ciekawość jest cechą puchona? Tego nie wiem, ale jest pierwszym stopniem do piekła. Mi pójście do piekła nie grozi, bo całkiem niedawno z niego wyszłam.

-Akurat odejście nie było moją decyzją- powiedziałem opierając się o stół łokciami. Tamtego dnia nie miałem żadnego wyboru. Potraktowano mnie jak śmiecia, którego zdanie się nie liczy-Czemu wróciłem? Ucieczka od rodziny, dziwnym trafem w szkole moi nauczyciele zmieniali się w żaby- dodałem po chwili-Byłem, ale niewiele pamiętam. Właściwie to nic, ale to dłuższa historia-machnąłem ręką i upiłem łyka herbaty.

- W takim razie jestem Rose, Matt. - przedstawiłam się, nalewając sobie karmelowego cappuccino do kubka - Dlaczego nic nie pamiętasz, to ciekawe, mów, mamy czas... albo przynajmniej ja. - zlustrowałam wzrokiem nowo poznanego chłopaka i Mad.

- Nie mamy dzisiaj rzadnych lekcji, więc czasu starczy nam na całą historię - powiedziałam opierając się na stole - Możesz nam wszystko opowiedzieć.

-Nie pamiętam, bo podobno się zabiłem- zacząłem obserwując reakcję słuchaczek-Nie wiem dlaczego, ale utopiłem się w jeziorze, a następnie mnie ożywiono, przez co straciłem swoje wspomnienia od początku roku. Wtedy jakaś wariatka rzuciła mi się na ramiona twierdząc, że jest moją dziewczyną. Koniec końców gdy chciałem się od niej dowiedzieć, co się działo niewiele mi powiedziała, a potem jeden z Gryfonów, który bez powodu mnie nienawidzi, rzucił mną o drzwi Wieży Astronomicznej. Wtedy z Skrzydła Szpitalnego zabrała mnie matka. Ciąg dalszy nastąpi- powiedziałem upijając łyk herbaty. Z jednej strony nie chciałem o tym mówić, a z drugiej chciałem komuś się wygadać, te dziewczyny nie wyglądały na osoby, które będą o tym krzyczeć całej szkole.

- Jak to "podobno się zabiłeś"? - zapytałam przyglądając się chłopakowi - Nie wyglądasz mi na zombie, ducha ani topielca. I jeszcze jakiś gryfon cię pobił? Niby z jakiej racji? Myślałam, że ślizgoni są popieprzeni. Chociaż, spotkałam naćpaną gryfonkę, którą musiałam zatargać do szpitala. Chociaż popierdoloną ślizgonkę też widziałam. Chora psychicznie, mówię wam.
Napiłam się wody i spojrzałam przez okno. Jakaś część mojej duszy miała nadzieję, że zobaczy ślizgonkę spadającą z dachu.

-Mówię niewyraźnie?-mruknąłem unosząc brew- Ja nic takiego nie pamiętam. Obudziłem się w cieplarni. Utopiłem się, a następnie jakaś nauczycielka mnie wskrzesiła, za cenę moich wspomnień. Jak ona miała... Blake może. Nie pamiętam. Z resztą skąd ja mam wiedzieć, czemu on mnie zaatakował? Od razu było widać, że ma problem z panowaniem nad gniewem- powiedziałem wzruszając ramionami. W życiu nie widziałem takiej furii jak tamtego dnia u tamtego chłopaka. Wolałbym tego nie pamiętać. Cieszę się, że nie jesteśmy w tym samym domu.

To wszystko wydawało się tak nierealne: smierć, wskrzeszenie, brak wspomnień.
- Myślałam, że gryfoni są bardziej opanowani. - stwierdziłam, wpatrując się w Matta jak w gadający obraz.

Nic już nie powiedziałam. Znowu napiłam się wody, potem dolałam jej trochę do kubka i znowu wypiłam. Spoglądałam na zmianę na Matta, Rose i na okno. Trochę niezręcznie, ale da się przeżyć. Cisza potrafi wyrazić więcej niż jakakolwiek rozmowa, chociaż miałam nadzieję, że ktoś coś powie.

-Kto by się spodziewał- powiedziałem- Z resztą nie martwcie się, sam nie chciałem w to uwierzyć. Bo dlaczego niby miałbym? Jednak w czasie gdzie wszyscy mnie rozpoznawali, wszystko nabierało ostrości. Ba, znalazłem stare listy, wtedy byłem pewien, że coś się działo przed moim obudzeniem. Wiem jak bardzo dziwnie to brzmi, wcale nie musicie mi wierzyć- dodałem po chwili obserwując zachowanie Rose i Mad.

Cichy, spokojny dzień, nie zapowiadało się na nic złego dzisiaj. Dopóki drzwi Wielkiej Sali się nie otworzyły, a przez nie nie wszedł Azazel Tokisaki. Podążył powoli najpierw stronę stolika gryfonów, ale potem kogoś dostrzegł. Aż się szeroko uśmiechnął na samo rozpoznanie go. Przeszedł powoli do stolika, przy którym siedział Claws i usiadł na przeciwko chłopaka. Normalnie miałby prawo go nie rozpoznać, Azazel od tego czasu trochę się zmienił, ale sam ten kpiący uśmiech był dziwnie znajomy. I przede wszystkim niepokojący.
- Witam państwo - powiedział niewinnie, choć z oczu mu źle wróżyło, gdy patrzył na puchona. Upił sobie łyka kawy jak gdyby nigdy nic.

Do sali wszedł jeden z domu Graffindoru. Między nami zawiał jakby zły wiatr, który wniósł ze sobą do pomieszczenia, a kiedy usiadł przy stole krukonów odczułam lekki dyskomfort.
Zawahałam się zaraz przed tym jak starałam się go przywitać.
- No cześć. - wydukałam z siebie, zaraz swoje usta zajmując karmelowym napojem.

- Ja tam w sumie ci wierzę - mruknęłam, a wtedy naprzeciw Matta usiadł jakiś gryfon - Eeeee cześć? - powiedziałam patrząc na niego z uniesionymi brwiami. Z ciekawością obserwowałam nieznajomego i od czasu do czasu spoglądałam na puchona. Coś mi mówiło, że się znają, a może to nawet ten koleś, który go pobił.

Wszystko było w miarę dobrze. Dopóki naród ognia nie zaatakował do Wielkiej Sali z hukiem drzwi wparował chłopak. Pewnym krokiem i z uśmiechem skierował się do nas, a ja omal nie wyplułem herbaty, słysząc jego głos. Zastygłem w miejscu wpatrując się w Azazela Tokisaki, bo pomimo, że wyglądał inaczej, jego głos ciężko zapomnieć-Ta, cześć- mruknąłem tonem jakbym kompletnie nie wiedział kim jest chłopak i miałbym to całkowicie gdzieś.

- Nigdy nie byłeś dobry w udawaniu czegokolwiek, miśku - odpowiedział pogardliwie i sięgnął po jabłko beztroskim ruchem.
- Jak tam odpoczynek? Jak tam mamusia, która przyjechała po swojego synalka niemotę? - słowa za słowem, które z siebie wypuszczał, jak każda wypluwana kropla jadu. Ugryzł jabłko i chwilę rozkoszował się owym kęsem.
- Co to się stało, że chcesz zgin.... Pfu, że powróciłeś do szkoły? Wiesz, jak każdy za tobą tęsknił? A zwłaszcza ja? - nie zmienił swojego tonu, po samych oczach Azazela widać było, że dla niego nóż leżący koło talerza jest w złym miejscu. Tak jak siekiery, tasaki.... Czyż nie zabawna byłaby wizja, w której Tokisaki ścigałby Clawsa przez Hogwart z maczetą?

- Hej kolego, masz jakiś problem? - zapytałam stanowczo patrząc z pogardą na gryfona - Może mógłbyś go zostawić w spokoju.
Nie zostałam stworzona do obrony ludzkości, ale czegoś takiego nie toleruję. Nie mam zamiaru patrzeć jak ktokolwiek naśmiewa się z drugiej osoby.

- Nie uważasz, że to trochę przeginasz? - zwróciłam swój wzrok w jego stronę, odstawiając kawę - W moich oczach po tych słowach prezentujesz się niezbyt korzystnie, ale w sumie to tylko moje oczy. Nieważne. - szybko odwróciłam wzrok, dobierając się znowu do kubka kawy.
Gdzie jest ta odważna Rose? Chodź tu zanim stracisz resztki godności i... tak właśnie je straciłaś - na moją twarz wkradły się różane rumieńce, które szybko zakryłam kosmykami włosów.

Zaczepki Azazela zignorowałem. Dlaczego miałbym reagować-Też tęskniłem- powiedziałem patrząc na chłopaka-Mógłbyś chociaż milej mnie powitać, misiaczku. A nie tym mordem w oczach-skomentowałem jego zachowanie-Może chcesz meliski? Rumianku zaparzyć?-dodałem po chwili. Wtedy kątem oka zauważyłem jak do Wielkiej Sali wchodzi nauczycielka. Oh, to była ona. Diana Blake, osoba, która przywróciła mnie do życia-Co cię sprowadza do naszego stolika. Nie jesteś w Ravenclaw- stwierdziłem-Aż tak mnie potrzebowałeś? Nie masz dziewczyny, czy ręki?

- Nie, nie przeginam. Nie jesteście w temacie, więc się nie wypowiadajcie - odparł równie zimno co wcześniej. O ile wcześniej był w nim gniew i chęć poznęcania się nad biednym Carlem, to teraz od Tokisakiego biła arogancja. Podniósł się z krzesła i już miał coś powiedzieć, kiedy zobaczył kto wszedł. Aż zaklął szpetnie w myślach. Kiedy i po co? Wziął więc talerz z ciastem i zwyczajnie trafił nim w twarz Clawsa.
- Arrivederci - odparł z włoskim akcentem i wyszedł, pragnąć jak najszybciej opuścić to pomieszczenie.
/zt

- Co się właśnie stało - powiedziałam patrząc zszokowana na Matta. I potem jeszcze podeszła nauczycielka - Serio co się tu właśnie stało.
Szybko przenosiłam wzrok z nauczycielki na puchona i odwrotnie. Nie mam pojęcia o co chodzi, ale coraz mniej mam ochotę przebywać w tej szkole.

Po chwili w swoją twarz dostałem ciastem, a Az tak jak szybko przyszedł, tak i poszedł. Cóż płakać nie będę-Dzień dobry- powiedziałem widząc nauczycielkę, która podeszła do naszego stołu-Najwidoczniej. Pierwszy dzień, po tak długiej przerwie, a tu taki komitet powitalny- mruknąłem i wziąłem serwetki, aby pozbyć się ciasta, wnioskuję po zapachu, truskawkowego. Zaskoczył mnie czyn kobiety, co prawie automatycznie było widać na mojej twarzy. Dziwne. Przez chwilę chciałem rzucić smacznego, jednak się powstrzymałem. Po chwili jednak Blake oddaliła się od naszego stolika.

Cała sytuacja była dość... specyficzna. Zanim otrząsnęłam się po wszystkim, nasza znajoma Maddie zdążyła zasnąć. Imponują mi tacy ludzie gdzie wszędzie mogą zasnąć i o każdej porze.
- To było popieprzone. - przekleństwa, które niekiedy wymawiałam źle brzmiały z moich ust, nie byłam osobą co ma w zwyczaju przeklinać.