Wielka Sala

-Tak.. Tylko wiesz... to trochę przykre bo od kilkudziesięciu pokoleń wstecz moja rodzina była przyjmowana do Durmstrangu i Beauxbatons... Dawno nie było listu z Hogwartu. .. przez to moi rodzice troszkę są na mnie źli. .-źli to mało powiedziane. Są wściekli ale tego chyba nie musi wiedzieć.

- Ale przecież nie miałaś na to wpływu, to chore no... - przygryzłam wargę, było mi szkoda, że miała trochę ciężko w domu.

Machnelam ręką.
-Ja to wiem.. ty to wiesz. . Oni nie. Trudno. Nadal twierdzę że jestem adoptowana ale wszyscy zgodnie twierdzą że nie.

Po prostu ją przytuliłam mocno i zamknęłam oczy. - Spokojnie.

-Ee.. -poklepałam ją po plecach nie bardzo wiedząc jak się zachować.
-Dzię-kuje? Chyba...

Odsunęłam się i uśmiechnęłam do niej pocieszająco.

-Jesteś kochana. -powiedziałam.
-Naprawdę. -uśmiechnęłam się do niej.

- Dziękuję - ucieszyłam się, ukazując to długim, dużym bananem na swojej twarzy.

-Jaka radość. -powiedziałam widząc jej uśmiech. -Co później robisz? -zapytałam.

- Później... Sama w sumie nie wiem - westchnęłam. - A Ty poza szukaniem Stefana?

-W sumie to chyba nic... Jest opcja że pójdę spać po prostu. Albo napisze do rodziców żeby się zameldować. .

- Rozumiem - kiwnęłam głową i dolałam sobie kawy.

-Dzisiaj mamy Eliksiry? -zapytałam. -Idziesz?

- Oczywiście, jak mogłabym je przegapić - uśmiechnęłam się do niej i upiłam kolejny łyk kawy.

-Jeju jaki ty masz fajny uśmiech. -powiedziałam nie mogąc się powstrzymać.

- Serio? - zapytałam zaskoczona. - Raczej bym powiedziała, że przypominam przejechaną przez ciężarówkę...

Zakrztusiłam się naleśnikiem.
-Co?!

- No tak wyglądam - wzruszyłam ramionami.

-Gadasz głupoty. -powiedziałam kiedy w końcu przestałam kaszleć. -I to serio głupoty.

- Nieprawda - odpowiedziałam wzruszając ramionami i dopiłam kawę do końca.

-Prawda. Wiem co widzę. Widzę śliczną dziewczynę z równie ślicznym uśmiechem. -powiedziałam szczerze.

- Uhmm... Dziękuję - odpowiedziałam zawstydzona i spuściłam wzrok w dół. - To miłe.

-Po prostu prawdziwe.-powiedziałam. -Nie powinnyśmy iść na eliksiry?

- Powinniśmy. Lepiej się pospieszmy - wstałam i wyszłam pospiesznie z Wielkiej Sali.
NP: Klasa Eliksirów

Wyszłam zaraz za Sophie.
Next: Klasa eliksirów

Weszłam z psem do WS i usiadłam na końcu stołu Ślizgonów. Husky usiadł obok mnie na ziemi.
-Proszę. -powiedziałam podając mu dużego steka. -Tylko nie uświń wszystkiego. .. świnko. -zaśmiałam się nalewając sobie soku.

Przyszedłem do Wielkiej Sali. Skierowałem się do stołu Ślizgonów i usiadłem, po czym nałożyłem sobie spaghetti na talerz, po czym zacząłem jeść.

Podniosłam głowę słysząc kroki w WS. O? Czyli kolega jest w moim domu? Będzie wesoło.
-Co się gapisz? -powiedziałam do psa.-Masz wilczku. -dałam mu pierś z kurczaka. -Nie ma to jak jedzeniowe szczęście co?

Słysząc jak ktoś coś mówi uniosłem głowę. Zauważyłem Soo rozmawiającą ze swoim psem. Wytarłem usta wierzchem dłoni-Co aż tak samotna?-mruknąłem i nalałem sobie wody.

-Znowu do mnie mówisz bez pozwolenia. -westchnęłam. -Skąd pomysł że jestem samotna?

-No, tak potrzebuję pozwolenia od SooAh Kwon, zapomniałem. Jak tak mogłem-prychnąłem upijając łyk wody-Nie wiem, może dlatego, że siedzisz na końcu stołu i gadasz z psem?

-Skąd wiesz jak się nazywam? -zapytałam. Coś tu nie grało.

-To ja coś mówiłem?-powiedziałem unosząc brwi-Wydawało ci się chyba-zaśmiałem się odkładając szklankę.

Uderzyłam kubkiem o stół i wstałam idąc w stronę chłopaka. Husky podążył za mną.
-Zadałam ci pytanie.-powiedziałam stając za chłopakiem.

-Coś ci się wydawało-stwierdziłem obojętnie, chociaż było to trudne. Podniosłem się i spojrzałem w dół, na nią-Nie boję się ciebie-stwierdziłem patrząc na nią-Wydawało ci się i tyle.

-Nie. Nie wydawało mi się. Zadałam ci pytanie. I chce odpowiedzi.-powiedziałam i cofnelam się o krok do tylu kiedy wstał. -Cong Cong.-powiedziałam na co pies skoczył, pozwalając chłopaka na ziemię. Nie miał możliwości podniesienia się. Kucnelam obok niego.
-Odpowiedz.

-Teraz będę mieć ubranie w sierści. Cudownie-pomyślałem i spojrzałem na nią-I tak mi nie uwierzysz, więc, po co mam to mówić-powiedziałem-Cong Cong, bądź miły i zejdź ze mnie.

Pies nawet nie drgnął. Dobry piesek.
-Bo chce wiedzieć.

-A więc co mam powiedzieć? Jesteś SooAh Kwon. W tamtym roku  Hogwarcie postanowiłaś sobie wymazać pamięć. A i tak nawiasem, przez jakiś czas byłem twoim chłopakiem, ale tego nie pamiętasz-powiedziałem-Zejdzie ze mnie, czy postanowił zrobić sobie ze mnie nowe łóżko?-prychnąłem.

-Bardzo zabawne. Radze ci powiedzieć prawdę. Nigdy w życiu bym się z kimś nie związała. Nie jestem głupia przecież. -spojrzałam na psa.-Zejdzie wtedy kiedy mu na to pozwolę. I radzę się nie rzucać bo to nie jest zwykły pies.

-Tak jak myślałem-parsknąłem-Powiedziałem prawdę, po co miałbym kłamać? Chociaż, można powiedzieć, że nie wiem kim jesteś. Moja dziewczyna-Soo umarła. Nie wydawało ci się dziwne, że tamta dziewczyna, na ciebie się rzuciła i też znała twoje imię?-powiedziałem patrząc w sufit.

Zastanowilam się chwilę. To wszystko... Te sny które pojawiały się co noc. Nie..
-Nathan. -powiedziałam patrząc na chłopaka.

-Co?-spojrzałem na nią zaskoczony. To nie jest możliwe, przecież aby mnie pamiętała.

Weszłam niepewnie dla siebie do Wielkiej Sali i się rozejrzałam. Było kilka ludzi, ale... To nie tak dużo przecież. Odetchnęłam z ulgą i usiadłam przy stole puchonów. Nalałam sobie herbaty oraz trochę tostów, zaczęłam jeść.

- Co "co"? -zapytałam wyrwana z zamyślenia.