Wielka Sala

-Jeśli możesz-uśmiechnęłam się, mam nadzieję, że szybko ją znajdziemy. Nauczyciele mnie zabiją jak się dowiedzą, że ją zgubiłam. -jak jej nie znajdę to jestem trupem na miejscu-zaśmiała się cicho.

-Jeśli możesz-uśmiechnęłam się, miałam nadzieję, że szybko ją znajdziemy, bo jeśli jakiś nauczyciel się o tym dowie to będzie ze mną bardzo źle.-Mam nadzieję, że razem nam się uda.-powiedziałam niepewnie.

/ Po Hogsmeade.
Weszłam do wielkiej sali. Nie tak pewnym siebie jak zawsze krokiem, ale takim na pół w stylu Sophie. Czułam się dziwnie, cały czas męczyły mnie pewne, natrętne myśli. Wspomnienia z Hogsmeade były zamglone, to co się stało przed atakiem... Za cholerę nie mogłam sobie przypomnieć tych wydarzeń. Poszłam od razu szybko, a może nawet zbyt szybko, do stołu. Nie mylcie tego z wampirzą prędkością, która przed śmiercią nie była też nie wiadomo jak wyraźna, jak już, to pokusiłabym się o nazwanie tego maratonem.
Usiadłam przy stole ślizgonów, od razu pierwsze co zrobiłam, to nalałam sobie wody do kubka i wypiłam jednym haustem, czułam palące pragnienie mimo całego pół litra H2O. Drugi pełny kubek - nic, trzeci - tak samo. Rozumiałam że to mi nie pomoże, ale chwytałam się tej brzytwy z nadzieją, że to nią się uratuję. Nie byłam w ciemię bita, a nawet orientowałam się w temacie. W końcu, nauczyciel od Obrony przed Czarną Magią, ten który pracował gdy ja przybyłam do Hogwartu, on był wampirem. Nawet obiecał mi, że mnie kiedyś przemieni, że nauczy korzystania ze zdolności wampirzych, bym mogła spełnić swoje marzenie i stać się wielką nekromantką. Jednak ten rodzaj magii już bardzo dobrze, o ile nie całkowicie, opanowałam. Wizja bycia pijawką mi się odwidziała już dawno, nie chciałam tego, ale jak widać, samo do mnie przyszło. Kompletnie też nie zdawałam sobie sprawy z tego, że to nauczyciel skierował na mnie napastnika. Schowałam na chwilę twarz w dłoniach, starając się odciągnąć myśli od tego, skupić się na czymś zupełnie innym.
Dopiero po chwili opuściłam ręce, zdając sobie sprawę, że mogę wyglądać podejrzanie i nałożyłam sobie coś do jedzenia, co zjadłam dość szybko. Wciąż czułam smak posiłku, ale nie był już on taki jak dawniej, a palenie w gardle nie ustępowało. Starałam się też nie patrzeć na Nathana i na puchonkę, której imienia jeszcze nie znałam. W końcu, nie mogłam ręczyć za siebie i swoją kontrolę, może i nie miałam kłów, bo miały się pojawić jedynie po śmierci, ale różdżkę i nóż miałam.

Do sali wpadla Isobel. Chociaz nie wiem czy "wpadła" to określenie odpowiednie. Jakby biegała po sali, zostawiajac po sobie rozmazany obraz siebie. Usiadła na przeciwko mnie i zaczęła łapczywie pic wodę.
Nie odezwała sie do mnie. Nawet nie spojrzała. Nie zauważyła?
-Ciebie tez miło widzieć Tokisaki. - westchnęłam poprawiając notatki normalnym długopisem.

- Dzieeeeeeeeeee - krzyknęłam podbiegając do Is - Ń dobry psiapsi! Coś się stało? Wyglądasz jakbyś miała umrzeć.
Moja mina natychmiast z wesołego banana przeszła w smutnego klauna.

- O... Hej Soo... - przywitałam się słabym głosem. Im mniej ludzi ludzi, którzy mnie znają, tym lepiej. Musiałam panować nad sobą, ogarnąć myśli, które były o wiele gorsze od legionów czarnych mustangów galopujących przez step. Oh, stało się, przyszła Chris, po prostu genialnie dla mnie.
- Hej psiapsi... Nie nic, wszystko okej - wymusiłam uśmiech w jej stronę, potem taki sam posłałam do Soo. - Bo może powinnam... - dodałam cicho, wbijając wzrok w blat stołu.

- Co jest? Widzę, że coś jest nie tak, jak powinno być. Możesz mi wszystko powiedzieć - mruknęłam kładąc dłoń na jej ramieniu. Wgapiłam się w Is pustym wzrokiem i czekałam, aż mi odpowie.

- To... Trudne do wytłumaczenia... - wydukałam patrząc tępo przed siebie, wzdrygnęłam sie gdy położyła dłoń na moim ramieniu. - I... Trudne do zniesienia - dodałam i zacisnęłam zęby, odwróciłam wzrok w bok. Czułam też coś nieprzyjemnego, cały czas dyskomfort, musiałam mrużyć oczy. Dopiero po chwili ogarnęłam fakty, był słoneczny dzień, a wpadające przez okno promienie słońca padały akurat na mnie. Byłam wciąż przed śmiercią, więc może nie zaczęłam się dymić, ale moja psychika robiła się coraz bardziej niestabilna, a ciało odczuwało rosnący dyskomfort. Dopiero teraz patrząc w jedną z misek zauważyłam, że moje oczy zrobiły się czerwone, aż zamarłam.

- Isobel?- powiedziałam patrząc na nia. Spojrzałam na Chris. Z Is cos sie działo.
- Co sie dzieje? -zapytałam.
- Ah... Hogsmeade. - powiedziałam.
- Księżyc czy czosnek?- zapytałam kreśląc notatki. Co ja tu nabazgrałam.
- No co? -spojrzałam na Isobel. -Myślisz ze jak mnie nie było to co robiłam? Opalałam sie na plazy? - prychnelam kręcąc głowa.
-Troche wiary we mnie...

Otworzyłam szerzej oczy słysząc Soo. Nie chciałam tego mówić, bałam się pokazać z tej strony, nie byłam już tą mroczną Isobel co na początku. Ludzie mnie zmienili, wszystko. Cholera... Nie mogłam tego znieść już, zwłaszcza, że miałam nadwyrężoną psychikę. Źle się tu czułam, nie mogłam spojrzeć w oczy ani Chris, ani Soo.
- Nie szukajcie mnie - wydusiłam z siebie i wybiegłam z sali.
/zt do boiska

-Ehhh... Mogłam byc delikatniejsza...- powiedziałam patrząc na Chris.
-Oswoi sie. Gorsze rzeczy działy sie w Hogwarcie

- Zaraz ... co? To ona została ugryziona? Nawet jej tam nie widziałam! O, Merlinie, dlaczego akurat Is - powiedziałam z przerażeniem i wgapiłam się w stół. Halo, to niemożliwe.

Spojrzałam na Chris i zmarszczyłam brwi. Nie pamietam zeby kiedykolwiek o mnie sie tak martwiła. No ale. Po pierwsze. One sie przyjaźniły. A po drugie. Moge tego po prostu nie pamietać. To ze pamietam o gwałcie, całym tuszowaniu tego, Natha... To nie znaczy ze pamietam wszystko.
Na wspomnienie tego ostatniego cos mnie jakby tknęło. Spojrzałam na niego i na moment zawiesiłam wzrok. Dał sobie spokoj. Hehe. Carl tez wiedział ze nie ma sensu. Ha. Haha. Hahhahahahahhaha.
Znow spojrzałam a Chris.
- Moze jednak znajdziesz swoja przyjaciółkę i spróbujesz z nia porozmawiać. Jakby pytała to nie zamierzam ogłosić tego całej szkole. O dziwo. Powiedziałam to przy Tobie bo sie przyjaźnicie. A jej samej mogłoby byc cieżko ci powiedziec.

- To jest świetny pomysł. Czemu ja o tym sama nie pomyślałam? - powiedziałam robiąc facepalma.
Napiłam się wody i wybiegłam z ws.
np : tam gdzie Isobel

-Bo od tego jestem ja. Dzięki temu wy nie musicie myślec. - powiedziałam kiedy juz zniknęła. -Prawda piesku? - szczęknięcie. - No tez tak sądze

Poczułem czyiś wzrok na sobie. Odwróciłem głowę w stronę Koreanki. Wtedy coś mi przebłysnęło w głowie. Co jeśli ona pamięta?-Znowu coś sobie ubzdurałeś-skarciłem się w myślach, a może jednak?-Pamiętasz może gdzie ostatnio ją zostawiłaś?-spytałem spoglądając na Puchonkę. Dziwne, żeby zgubić różdżkę?

Zaśmiałam sie widząc minę Natha. Trzeba było sie nie bawić w czarodziejkę Soo... Pokręciłam głowa. Pamietam pamietam. I prędko nie zapomne. Wyznawanie miłości? Tego sie juz nie da zapomnieć.

-Chyba...chyba upadła mi gdzieś obok waszego stołu-mówiłam ciągle się rozglądając. Proszę różdżko znajdź się, nie poradzę sobie bez niej. Jest jak moja prawa ręka, dosłownie nie umiem bez niej żyć, a jak jeszcze nauczyciela się dowie... Boże czemu myślę o nauczycielach?! Gdzie różdżka!

-W sumie można spróbować-pomyślałem wodząc wzrokiem po stole.-Hej Kwon!-krzyknąłem w stronę Koreanki-Widziałaś gdzieś tutaj różdżkę?-spytałem i potem przeniosłem wzrok na dziewczynie, która owy przedmiot zgubiła.-Spokojnie znajdzie się. Nie mogła przecież wyparować-powiedziałem-Ogółem zapomniałem się przedstawić. Nathan Collins.

-Viktoria Evans-podałam mu rękę i się przedstawiłam- ale mów mi Vik i dziękuję, że mi pomagasz. Nie spodziewałam się, że ktoś ze slytherinu może być dla mnie miły-cicho się zaśmiałam spoglądając na dziewczynę, do której wcześniej mówił Nat.

— Hej Collins! - odkrzyknelam.
-Juz nie pamiętasz jak mam na imię? To ja straciłam pamięć. I z tego co pamietam miałeś mnie kochać!-uśmiechnęłam sie szeroko.
-Mam...-sięgnęłam do kozaka na wysokim obcasie gdzie trzymałam różdżki. Wyjęłam je.
-Znalazłam cztery... A nie. Ta jest moja, jedna oddałam. Wiec mam trzy. -położyłam je na stole.

W pewnym momencie mnie kompletnie zatkało. Czyli ona rzeczywiście mnie pamięta. Odchrząknąłem i zerknąłem na Vik-Może któraś z tamtych to ta twoja, sprawdźmy to-powiedziałem, po czym podszedłem do Ślizgonki-Nigdy nie mówiłaś, że kolekcjonujesz różdżki SooAh-parsknąłem patrząc na stół-Co tam bazgrzesz?-zerknąłem na kartki zapisane notatkami.

- Nie kolekcjonuje. Wiesz.. Wchodzę ludziom do dormitorium w nocy... Wykorzystuje i zabieram różdżkę... Sprawdź lepiej czy któraś nie jest twoja.- powiedziałam udając poważna. Tak naprawdę znalazłam je w rożnych miejscach. Tez kiedyś swoja zgubiłam.
-Tworze nowy eliksir miłosny..- zatrzepotalam rzęsami.
-Przeczytałam podręcznik do eliksirów. Robię notatki. Poza tym ... Moje pismo jest cudowne... Patrz..-pokazałam mu notatki. Ja tyle lat na lekcjach kaligrafii spędziłam a ten mi tu...

-Jasne-kiwnęłam głową zgadzając się z propozycją chłopaka i podeszłam do ślizgonki. Dokładnie obejrzałam jej kolekcję. Szczególnie zwróciłam uwagę na tą najbliżej mnie. Piękny jesion, mój skarb-Tu się zguba podziała-zaśmiałam się.

-Nie, akurat swoją mam przy sobie- powiedziałem podobnie poważnym tonem-Po co ci eliksir miłosny?-uniosłem jedną brew, następnie usłyszałem, że Vik odnalazła swoją różdżkę-Cieszę się, że w jakikolwiek sposób mogłem ci pomóc-parsknąłem, a potem gdy Soo pokazała mi swoje zapiski wziąłem notatnik w ręce i zacząłem go przeglądać.

-A sprawdzałeś...-zaśmiałam sie. -O widzisz!-powiedziałam kiedy dziewczyna wzięła jedna z różdżek. Resztę schowałam z powrotem.
-Slizgonka a taka pomocna..-powiedziałam nawiazując do jej poprzednich slow.
Spojrzałam na Natha który czytał moje notatki. Na marginesach w postaci haseł, powypisywali było to co sobie przypomniałam. Miedzy innymi chomiki, gwałt, Carl, jezioro, Nath, zaklęcie, pamięć, James..

Dziękuje-zwróciłam się do Nata-Przepraszam, jednak pozory mylą.-uśmiechnęłam się w stronę koreanki i postanowiłam się przedstawić. Schowałam różdżkę do tylnej kieszeni spodni i wyciągnęłam dłoń w stronę dziewczyny. -Jestem Vik. Dziękuję za pomoc z różdżką.

Spojrzałam na jej dlon i przełknęlam ślinę.
-Kwon SooAh. SooAh to moje imię. -naciągnęłam na dlon rękaw swetra po czym podałam ja jej.
-Nie bierz tego do siebie... Nie lubię jak ktos mnie bezpośrednio dotyka.
-Miło poznać. -powiedziałam z uśmiechem i zabrałam rękę.

Powiedziałam coś nie tak?-Rozumiem, miło mi cie poznać SooAh- Uśmiech nie schodził mi z twarzy, zawsze tak mam gdy poznaje kogoś nowego, to na swój sposób zaskakujące uczucie. Uścisnęłam dłoń w rękawie dziewczyny i od razu cofnęłam rękę. Nie chciałam jej krępować. To dziwne uczucie, zawsze myślałam, że ślizgoni są wredni ale jednak pozory na prawdę mylą. Przynajmniej ta dwójka jest skora do rozmowy.

W czasie gdy dziewczyny się przedstawiały, czytałem zapiski Soo. Głównie te na marginesach. Ona wiedziała. Zagryzłem lekko wargę wpatrując się w jedną z pustych kartek. Czy to jakaś szansa dla mnie? Nie mogę tak bezczynnie stać. Boże jestem jednak okropnym debilem. Ale spoglądając na marginesy i notki dotyczące Carla, ktoś mnie przebił. Chwilę potem wybuchnąłem śmiechem-Naprawdę wpadł do fontanny?-parsknąłem.

Spojrzałam na Nathana uważnie czytającego notatki dziewczyny. Był skupiony, o czymś myślał, ciekawe o czym. Po chwili stwierdziłam, że chyba nie powinnam się tak długo na niego patrzeć. Przeniosłam wzrok na jedno z okiem wielkiej sali po czym podskoczyłam z przerażenia. Chłopak wybuchnął śmiechem ale się przestraszyłam.....-Nie strasz mnie tak-pogroziłam mu palcem po czym się zaśmiałam.

Posłałam jej przepraszający uśmiech.
-Co? -spojrzałam na Natha.
-Tak. Jak byliśmy w Lon..-urwałam. Czyta moje dopiski. Sa tam rzeczy które łączyły mnie z nim przed zaklęciem. Spojrzałam na niego.
-Amm... Jak tam u ciebie? Wszystko okej?-zapytałam szybko. Nie chciałam mu zabierać zeszytu. Zdziwiłby sie i jesli nie przeczytał tego do konca to zacząłby dociekać.

-Nie jestem pewien czy mówiłaś to do mnie, ale w sumie miewam się tak, znośnie.-stwierdziłem nie odrywając wzroku z kolejnej kartki-I ja nie straszę, pff-prychnąłem i zacząłem czytać kolejną notatkę, która dość mnie zaskoczyła.

-Co robisz?-zapytałam zestresowana.
-Tam juz nic nie ma. Same bazgroły... Oddasz juz?

-Jakby nic tam nie było, to byś nie chciała abym oddał-powiedziałem. Aby Soo nie wyrwała mi zeszytu uniosłem go wyżej.

-To juz wredne. -powiedziałam wstając.
-Oddaj. Co chcesz tam wyczytać?-zapytałam.
-Nic ciekawego. Zapisałam sobie tam... Cykl miesiączkowy

-Chętnie przeczytam. Będę wtedy wiedzieć kiedy mam cię nie denerwować-parsknąłem unosząc wzrok znad kartki.-Oddam ci, kiedy będę tego chciał. Nie próbuj mi go wyrywać-dodałem unosząc zeszyt nad moją głowę.

-Przestan Collins. Oddawaj to!-podskoczyłam chcąc zabrać mu zeszyt.
-NATHAN!

-Ała, dzięki za troskę o mój słuch-mruknąłem wciąż trzymając zeszyt w górze-I tak nie doskoczysz, wiesz o tym?-powiedziałem unosząc jedną brew.

Zmrużyłam oczy. Pociągnęłam go za przód koszulki i wpiłam sie w jego usta. Druga ręka próbowałam siegnąć zeszyt.

W zaskoczeniu odwzajemniłem pocałunek. Chwilę potem się odsunąłem. Pomimo tego, że usta dziewczyny smakowały cudownie to-Nie dam się tak łatwo-prychnąłem trzymając nadal zeszyt w jednej ręce.

Zdziwiło mnie kiedy oddał pocałunek. Wszystkie wspomnienia nabrały na sile. Kiedyś tez naśmiewał sie z mojego wzrostu... Nawet nie wiedziałam ze tak bardzo za tym tęskniłam.
-Dobra. Ale tak na poważnie. Po co ci moj zeszyt?

-Chcę mieć co czytać do snu-parsknąłem i spojrzałem na nią. Opuściłem ręce i podałem zeszyt Soo.

Zabrałam szybko notatnik.
- Dobra. Co zdążyłeś przeczytać?-zapytałam rzucając zeszyt ma stół.
-Nie kłam. Wiem kiedy klamiesz

-Czemu mam ci to mówić?-spytałem przechylając głowę w bok oraz wyszczerzając się w uśmiechu.