Wielka Sala

— " Przyjrzales mi sie? Wiesz ilu chętnych moze byc w ciagu pięciu minut, aby tylko dać mi te.. Przyjemność? "- zapytałam zagryzając wargę.

- "Skarbie, mam tak samo, widzisz ta ruda dziewczyne u puchonow? " -spojrzal w tamta strone (Ta postac nie istnieje, jest wymyslona przeze mnie na potrzebe tg watku xD) i usmiechnal sie do drobnej dziewczyny i puscil jej oczko, na co ta widzac, ze Max zauwazyl jej wzrok odwrocila sie zarumieniona.

- " Wiec sobie do niej idz "- spojrzałam na dziewczynę i szeptem zaczelam mowić do jej myśli po kolumbijsku które brzmiały bardziej jak egzorcyzmy. Ruda rozejrzała sie po czym zabrała rzeczy i szybko wyszła z sali.
- Idz. Zdążysz ja złapać. -odsunęłam sie od Max.

-"Cos za cos" -napil sie kawy. -skarbie no... -przylozyl nos do szyji dziewczyny, po czym zlapal ja za reke i wyprowadzil z sali.
NEXT. POKOJ ZYCZEN

— Pff... Ale ja nikogo nie podrywam na Twoich oczach...— mruknelam.
—Ey! A moje naleśniki?-krzyknęłam kiedy wyprowadził mnie z sali.
NeXT: Pokoj życzeń.

Weszłam powolnym krokiem do Wielkiej Sali, po drodze otrzepując się z trawy, błota i liści. Kto by pomyślał, że ta gałęzie tej głupiej wierzby sięgają na taką odległość. Najpierw mnie idiotka podcięła, a potem trzepnęła w plecy kilka razy. To było całkiem bolesne, ale jak to mówi mój tata : It's no biggie. Usiadłam przy stole puchonów.

Do sali weszła jakaś ciemnowłosa dziewczyna, była z mojego domu. Cała brudna od błota i liści, chyba coś się stało. Poczułam potrzebę pomocy "niewinnej istocie w opałach" chodź jak mniemam wcale nie jest taka niewinna. Podeszłam do naszego stołu i się uśmiechnęłam-Coś się stało?-zapytałam lekko martwiąc się o koleżankę.

- Naraziłam się bijącej wierzbie - mruknęłam wyciągając gałąź z włosów - Nie polecam rzucać w nią kamieniami. Trzeba wymyślić lepsze zajęcie na nudę.
Spojrzałam na dziewczynę, a potem na stół. Nalałam trochę wody do kubka i powoli zaczęłam pić.

Zaśmiałam się cicho-Musiałaś się nieźle nudzić rzucając kamieniami w wierzbę. Nie miałaś do roboty kompletnie nic innego?-uniosłam brew i wyjęłam kilka gałązek i listków z włosów chłopaka.

/ Po rozmowie z Clary i po Hogsmeade.
Weszłam do wielkiej sali, typowo dla siebie, pełna niepokoju. Przykra sprawa z Marceline, jak już kiedyś pisałam, sprawiła, że wszelkie postępy społeczne Sophie się cofnęły. Tak więc znów byłam tym kłębkiem nerwów i niepokoju. Przeszłam do stołu dla gryfonów, po drodze nawet potknęłam się o własne nogi, ale na szczęście nie upadłam. Usiadłam przy stole i zaczęłam nakładać sobie czegoś do jedzenia, jednocześnie starając się nie patrzeć na nikogo.

- Miałam znaleźć przyjaciółkę, ale zrezygnowałam. Tylko wielki, wszechwiedzący chomik ma świadomość, gdzie ona się podziała - zaśmiałam się - Jestem Christine Amy Marie Stephens. Zrodzona w Swansea, matka leniwców i Puszków Pigmejskich, władczyni patelni, pani bólu i cierpienia, łamiąca nosy, przyszła królowa Hogwartu, blah, blah, blah.

Do Wielkiej Sali weszłam zadowolona jak nigdy. Stefan, moj królik, spoczywał w moich ramionach śpiąc uroczo. Idąc w stronę swojego stołu, posyłałam wszystkim uśmiech. Miałam wrazenie jakbym wybudziła sie ze snu zimowego. Albo wiosennego... Jeden chuj. W sumie to tak było. Jedno zaklęcie mi nie wypaliło. Dziwne tylko ze nikt tego nie zauwazyl. Ale lepiej dla mnie. Gorzej bedzie jesli ktos zapytam mnie o cos co działo sie w czasie kiedy ja spałam. Moze byc przyyyypał. W koncu usiadłam przy swoim stole. Nie miałam z kim rozmawiać. Zrobiłam miejsce na stole i polozylam na nim Stefana. Królik obudził sie, za co dostał kawałek marchewki. Kiedy nakarmiłam zwierzaka, sama zabrałam sie za kurczaka ktorego polałam syropem klonowym i posypałam wiórkami kokosowymi. Mniam!

-Wow.....A ja jestem Viktoria po prostu Evans-zaśmiała się
-Kim jest wszechwiedzący chomik?-zapytała rozbawiona

- Panem życia i śmierci. Ale mniejsza o to. Miło mi cię poznać, Vik. Długo już tu jesteś? Widziałam cię tylko raz przy stole i na lekcji eliksirów - powiedziałam i znowu napiłam się wody.

-Nie długo ale też niezbyt się wychylam.-wzruszyła ramionkami-Chomik panem życia i śmierci? Ciekawe-zaśmiała się. Usiadła w końcu przy stole i nalała herbaty do kubka.

Dobra... Musiałam w końcu to przerwać, ponowić postępy, społecznie też stanąć na nogi. Skończyłam swój skromny posiłek, wstałam od stołu i wzięłam oddech. Spojrzałam na chwilę na białowłosą i Chris. Dam radę? Muszę... Jeśli chcę normalnie żyć. Ruszyłam powoli w stronę puchonek i podeszłam powoli, niepewnie.
- Hej... Mogę? - pomachałam nieśmiało i spojrzałam wymownie na miejsce obok przyjaciółki. Tej drugiej, nieznajomej, mimo wszystko w swoim braku śmiałości wolałam zachować dystans.

- O Merlinie, Sophie! - krzyknęłam rzucając się na gryfonkę - Żyjesz? Już wszystko w porządku? Zemdlałaś wtedy w trzech miotłach .. no i nie wiedziałam co z tobą zrobić. Przepraszam, że cię tam tak zostawiłam. Powinnam była z tobą siedzieć.

Znieruchomiałam gdy się tak na mnie rzuciła, ale uśmiechnęłam się słabo i odwzajemniłam wyściskanie mnie.
- W porządku, rozumiem. Przyzwyczaiłam się ostatnio do zostawiania mnie - odparłam cicho, klepiąc ją delikatnie po plecach. - Nic się nie stało, Chris.

"Gdy zemdlałaś w trzech miotłach" To zdanie wypełniło moją głowę. Była tam, czy może chodzi o inne zdarzenie, inny dzień? -Byłaś tam wtedy?Podkreśliłam ostatnie słowo, jeśli była na pewno skojarzy o co mogło mi chodzić.

- Ja nic nie mówiłam - powiedziałam cicho. W moim głosie można było wyczuć nutkę niezręczności.

- Ja... Nawet zapomniałam o tym w ogóle, że mnie tam zostawiłaś - zaśmiałam się lekko i pokręciłam głową z politowaniem, żal mi było już siebie samej. Spojrzałam na białowłosą. No tak, przecież ona tam wtedy była... A mi od razu uśmiech zszedł z twarzy.
- Tak, byłam - odparłam niepewnie.

-Ty teraz jesteś..no wiesz-mruknęłam cicho nie chcąc rozgłaszać informacji o zdarzeniu w Hogsmeade. Rozejrzałam się ale prócz mnie, Chris i gryfonki nie było nikogo w pobliżu. Odetchnęłam z ulgą.

- Co?... Ja?... - spytałam odsuwając się od Chris, zmierzyłam dziewczynę wzrokiem, mimo że nawet nie znałam jej imienia. Pokręciłam powoli, może trochę nerwowo, głową.
- N-nie zostałam ugryziona - odparłam nieco spięta. Nie mogłam być, specjalnie przed lustrem stanęłam i absolutnie całkowicie się obejrzałam, nie było żadnych śladów.

-Rozumiem-I mamy kolejnego szczęśliwca. Jak taka mała, szara myszka uchowała się bez uszczerbku na dalszym życiu? To mnie mocno zastanawiało. Nie wiem czemu ale w tej sprawie jestem strasznie podejrzliwa, Lykon teraz ona. Coś mi tu nie grało. Kim są czerwone płaszcze i czego tak na prawdę chcą. Pomimo tego, że nie zostałam ugryziona, nie mogłam tego tak po prostu zostawić jak reszta uczniów.

Uśmiechnęłam się słabo do dziewczyny tylko. Cóż, z Chris było wszystko okej, zatem raczej nie musiałam czekać na odpowiedź. Przed tym jednak wyciągnęłam dłoń w jej stronę, jeden z aktów odwagi Sophie uwaga, takie coś rzadko się zdarza!
- Sophie, miło cię poznać - powiedziałam niepewnie, wciąż jednak z lekkim uśmiechem na ustach.

-Viktoria Evans ale mów mi Vik-uśmiechnęłam się i zacisnęłam uścisk. Po chwili widząc skrępowanie dziewczyny zabrałam dłoń i włożyłam ją do kieszeni. Soph chyba jest bardzo nieśmiała.
-Nie musisz się mnie bać, nie jadam ludzi-zaśmiałam się niewinnie.

- Dobrze - odparłam zabierając już swoją dłoń, miałam już siadać do stołu, ale znieruchomiałam na jej kolejne słowa. Brawo Neveu, najpierw Clary, a teraz Viktoria uważają, że się boisz, zaraz cały Hogwart będzie latał z plakietkami z napisem "Nie musisz się mnie bać, Sophie".
- Ale... Nie boję się... Nie mam czego - zaśmiałam się cicho, nerwowo i usiadłam do stołu. Dla zajęcia czymś, czymkolwiek rąk, nalałam sobie soku dyniowego do kubka.

-Przepraszam ale tak to wyglądało-wyjaśniłam lekko zakłopotana. Upiłam łyk już zimnej, zielonej herbaty i spojrzałam na brązowowłosą.
-Swego czasu też byłam strasznie nieśmiała. Umiem postawić się w twojej sytuacji-posłała jej pocieszający uśmiech.

- Emm... - wydałam z siebie jedynie ten odgłos, właściwie, mało co znaczący. No może zawierał krótką notkę mówiącą "nie ignoruję cię, usłyszałam cię". Normalnie zaprzeczyłabym i temu, ale po co? Wiedziałam jaka jestem w końcu. Pokiwałam tylko głową, trzymając wzrok utkwiony w soku w kubku.

-Możesz mi zaufać, na prawdę. Uważam, ze to wspaniałe jak reagujesz chociażby na Chris, jesteście przyjaciółkami prawda?-Na mojej twarzy cały czas widniał szeroki i miły uśmiech. Dziewczyna była na prawdę urocza, nie wiedziała co powiedzieć, czy raczej po prostu wolała milczeć? Nie jestem dobra w zgadywanki.

Bardziej to pierwsze. Podniosłam wzrok na chwilę na białowłosą i się uśmiechnęłam z zakłopotaniem.
- To... Miłe. Można powiedzieć, że jesteśmy i... To nie tak, że ci nie ufam czy coś.... - odpowiedziałam cicho i wzrokiem znów uciekłam do swojego jakże fascynującego obiektu obserwacyjnego. Upiłam kolejny łyk i zastanawiałam się chwilę co jej odpowiedzieć.

-Wszystko rozumiem, musisz się oswoić z nową osobą. To normalne-wzruszyłam ramionami, dokładnie wiedziałam co czyje Soph i nie miałam zamiaru na nią naciskać.
-Smaczny chociaż?-zapytała i upiła kolejny łyk herbaty.

Pokiwałam jedynie głową. Jej wyrozumiałość dla mojej nieśmiałości wydawała się jeszcze bardziej krępująca, normalnie przy takiej Soo, której bała się Julian, czy przy takiej Clary jakoś szło mi lepiej, one aż tak uwagi nie zwracały. Czułam się jak otwarta księga, do której można była tak od tak sobie zajrzeć. Moment. Co ja sobie obiecałam? Co postanowiłam? Wzięłam oddech by znów podnieść wzrok na Vik.
- Tak, smaczna - wymusiłam lekki uśmiech.

-Dobrze ci idzie-powiedzialam lekko rozbawiona, pomimo tego, że wiem jak dziewczyna się teraz czuje, nie mogłam ukryć rozbawienia-Przepraszam, przypomniałam się sobie za czasów mojej nieśmiałości. Moge ci pomóc ją pokonać jeśli chcesz.-Uśmiechnęłam się ciepło.

- Nie... Nie trzeba... - odparłam teraz już jednak zakłopotana. Może i na co dzień potrzebowałam pomocy przy paru rzeczach, ale w tym jej nie chciałam. Wierzyłam, że sama się z tym uporam.
- Chyba... Zostawiłam różdżkę przy tamtym stole... - powiedziałam wskazując na stół swojego domu. Bzdura, miałam ją przy sobie, ale znów czułam, że po prostu muszę uciec, nie czułam się teraz najlepiej, jakby było mi niewygodnie.
- Zaraz wracam... - dodałam i przeszłam z kubkiem do stołu gryfonów. Teraz pozostało mi liczyć tylko na to, że się czymś zajmie, a ja tu będę siedzieć jak warzywko.

Przytaknęłam na wszystko co powiedziała dziewczyna. Oczywiście, że znałam tą wymówke z poprzednich lat. Ludzie kojarzyli mnie z gubieniem różdżek. Wyjęłam mały skrawek papieru i napisałam na nim krótką notkę. "Jeśli będziesz chciała pogadać ja tu jeszcze bede siedzieć. Nie wstydź się, nie ma czego ". Pomachałam różdżką, a notka powędrowała do Soph.

Odebrałam notkę i znów zacisnęłam usta w wąską linię. Nie, nie, po prostu nie potrafiłam tak. Dopiłam szybko sok dyniowy i wyszłam pospiesznie z wielkiej sali, mimo że znów po drodze potknęłam się o własne nogi oraz na kogoś wpadłam. Nie wiedziałam na kogo konkretnie, ale no ktoś ucierpiał.
/zt

Dobra Aiden skup się, gdybyś była dormitorium gdzie byś była? Trzymając ze sobą dwie torby i jeden plecak, błądziłam po Hogwarcie. Czemu nie mogłam sobie tego po prostu zapisać. Pchnęłam drzwi, a przed moimi oczami ukazała się ogromna sala. Nie było to dormitorium, jednak co o wiele lepszego.-Ile tu jedzenia-pomyślałam. Fakt, przez głowę mi przeszło, że w sytuacji, gdybym zgubiła się, mogłabym umrzeć z odwodnienia czy głodu. Na szczęście coś takiego się nie stanie. Prawdopodobnie. Właśnie do jakiego domu ja trafiłam? Zanim zdążyłam przypomnieć nazwę domu, coś delikatnego uderzyło we mnie. Rozejrzałam się marszcząc brwi, czy nikt, "przypadkiem" czymś we mnie nie rzucił, jednak gdy spojrzałam w dół jakaś bardzo niska dziewczyna, chociaż kto dla mnie niski nie jest, szybko się ulotniła. To było dziwne, ale no okej. Tak nagle była, a potem puf! Nie ma. Właśnie, Hufflepuff! Gratulacje dla mnie. Rozejrzałam się w poszukiwaniu stołu i wydaje mi się, że to był ten? Podeszłam do niego poprawiając kurtkę, i usiadłam biorąc pierwsze, co było najbliżej, bo byłam cholernie głodna.

Do stolika Hufflepuff dosiadła się szarowłosa dziewczyna. Kolejna Puchonka, mam nadzieję, że nie jest tak nieśmiała jak Soph. W sumie, wystarczy to sprawdzić prawda?
-Hej-uśmiechnęłam się i przybliżyłam się do niej podsuwając się na ławce.
-Jestem Viktoria, a ty wyglądałaś na zagubioną. Pomóc ci w czymś?-Przechyliłam głowę w bok.

Jako, że byłam wcinaniem nie odpowiedziałam dziewczynie na przywitanie, jedynie uniosłam dłoń na znak przywitania. Upiłam łyka soku dyniowego patrząc na dziewczynę. Jest z tego samego domu, więc źle być nie może.W sumie na groźną nie wygląda.-Nie wiem gdzie jest dormitorium wyznałam. Chyba o czymś zapomniałam, racja.-Jestem Aiden-dodałam po chwili i oprawiłam włosy. Nawyk.

-Mogę cie zaprowadzić do naszego dormitorium- Zaproponowałam, wydawała się miła, a przyjaciół nigdy za wiele, prawda? Może sama nie znałam szkoły za dobrze ale drogę do dormitorium miałam już w głowie pierwszego dnia. Nalałam sobie soku do kubka i upiłam z niego całkiem spory łyk.

- Co mnie ominęło - mruknęłam podnosząć głowę ze stołu. Chyba przysnęłam na dosyć długo, bo gdy się obudziłam, Sophie już nie było, a przy stole siedziała jakaś nowa puchonka.
- O, hej - powiedziałam przecierając oczy rękawem.

-Cześć-rzuciłam w stronę dziewczyny, która podniosła się z stołu.-W sumie, myślę, że nie jest to zły pomysł. To miłe-powiedziałam patrząc na Vik.

- Co nie jest złym pomysłem? - zapytałam z ciekawością - Aha, nie przedstawiłam się. Christine Amy Marie Stephens, zrodzona w Swansea, matka leniwców i kiwi, władczyni patelni, pani bólu i cierpienia, bla bla bla. Damn, muszę napisać z tego całą przemowę i wreszcie nauczyć się jej na pamięć.

-Chociaż...Myślę, że dam radę- stwierdziłam wyciągając gumę miętowa do żucia.- Droga do dormitorium. Myślę, że nie powinna być jakaś skomplikowana, nie?