Pokój spotkań

- Jesteś pewna? - spytałem, wstając z sofy i podchodząc do niej.
- W to nie wątpię - mruknąłem, stając przy lustrze.
- Masz tak jak ja - dodałem.

— Tak. Jestem pewna. Nie mam powodów by sie z toba widywać. Jestes taka samą szarą masą jak cała reszta. — powiedziałam wzruszając ramieniem.
— Cieszę sie.

- Dobrze, że ty jesteś kolorową masą - zaśmiałem się, patrząc na jej profil.
- Ale pewna nie bądź - mruknąłem - bo możesz się na tym nieźle przejechać - stwierdziłem.
"Szarą masą" chyba muszę to sobie gdzieś zapisać, bo zapomnę.

— Oczywiscie że jestem. — powiedziałam. — Inaczej nie zostalbys ze mna tyle czasu. — dodałam patrzac uważnie w jego oczy w lustrze.
— Nie Rhodes. Tego moge byc pewna. Nie zamierzam ci juz wchodzić w drogę i ty tez tego nie rób.

- Nie bądź taka pewna swoich słów - mruknąłem.
- Każdej dziewczynie trzeba poświęcić choć trochę uwagi - odparłem.
Słyszał, że wypowiada moje nazwisko zacząłem powoli klaskać.
- Brawo, nazwisko też sobie przypomniałaś - stwierdziłem.
- Ja niczego nie obiecywałem - dodałem.

— Szydź sobie ze mnie. — powiedziałam obojętnie.
— Ja tak łatwo nie zapominam. — dodałam chowajac błyszczyk.
— Nic nowego. — prychnelam odsuwając sie od lustra.
— Wiesz... Mi nie musiałeś poświęcać AŻ tyle uwagi.

Komizm sytuacji był po prostu przeogrnu. Zacząłem się śmiać i nie mogąc powstrzymać się przed tym.
- Tak, tak łatwo nie zapominasz - dodałem między salwami śmiechu.
- Sama mnie tu zaciągnęłaś - odparłem.

Nie wiem czemu ale poczułam nieprzyjemny uścisk w brzuchu gdy zaczął sie śmiać.
Oczy zaszły mi mgła wiec odwrocilam wzrok dotykając lekko czoła.
— Tutaj tak. — powiedziałam cicho. — Wyjdź. — dodałam po chwili.

Gdy się uspokoiem wstałem z podłogi i podszedłem do niej tal blisko, ze nasze klatki praktycznie się stykały. Chwyciłem w palce jej twarz i popatrzyłem na nią.
- Wiesz co jest zabawne? To że mnie zapomniałaś, a mówisz, że tak łatwo nie zapominasz. Choć to pewnie wina zaklęcia, tyle że nie wiem czy ty go na siebie rzuciłaś czy ktoś - odparłem.
- Powoli zaczniesz wszystko sobie przypominać, bo twoja pamięć jest odporna na taką magię, a ja w tym czasie będę aż sobie wszystko przypomnisz - mruknąłem.

Nie chciałam na niego patrzeć. Nie miałam na to ochoty. Był ostatnia osoba na ktora chciałam teraz patrzeć.
— Jestes głuchy? Kazałam ci wyjsć. — powiedziałam patrzac mu w oczy.
— Mam pokazać drzwi?

- O ile dobrze wiwm, nie spadłem do jakiejś pierdolonej pozycji chłopca na posyłki - mruknąłem, puszczając jej brodę i odsuwając się od niej.
- Jak chcesz wyjdź - odparłem - Mogę Ci obiecać jeśli tego chcesz, że będę się od Ciebie trzymał z daleka - dodałem.

— A ja o ile dobrze wiem nawet nie podskoczyła do tej pozycji. — wyrzuciłam z jadem.
— Nie wiem skad wygadujesz takie bzdury i dlaczego tak sie przy tobie czuje.. ale... Nie chce na ciebie nawet patrzeć. Nie dotykaj mnie wiecej. I wyjdź. Chce zostac sama. — dodałam i wyjęłam różdżkę zza paska spódniczki, powiększając ją i zdejmując zaklęcia z drzwi które otworzyły sie z hukiem. — Wypad Rhodes.

- Mogłaś to zrobić bez użycia różdżki - mruknąłem, widząc jak wyciąga różdżkę.
- Nie zamierzam się słuchać młodszych - odparłem, siadając na jednej z kanap.

— Nie nie mogłam. Jestem czarownica a nie Bogiem. — mruknelam chowajac różdżkę.
— Zawsze jestes taki upierdliwy czy masz to po matce?

- Hahahaha - zaśmiałem się sztucznie.
- No Bogiem rzeczywiście nie jesteś - mruknąłem - ale czyżbyś zapomniała o swojej magii wrodzonej? - spytałem, patrząc na nią.

— O co Ci chodzi?— zapytałam. — Jaka magia wrodzona?— dodałam marszcząc brew.
— Mam wrazenie ze masz ze mna jakis problem tylko jeszcze nie wiem jaki. Ale dobrze. W takim razie Obiecaj ze nie bedziesz wchodził mi w drogę.

- Proszę Cię nie udawaj, że nie wiesz - mruknąłem.
- Już sobie porobiłaś ze mnie żarty, naprawdę nie starczy? - spytałem zrezygnowany.
- No chodzi mi o to, że możesz używać czarów bez różdżki - odparłem.

— Jakie żarty?— zapytałam opierając sie biodrem o jedna z szafek.
— Mam wrazenie ze to ty robisz sobie ze mnie żarty. — odparlam. Boże, dlaczego ja po prostu nie wyjdę?

- Kurwa no - warknąłem.
- Ile do jasnej cholery Ci usunęli - mruknąłem, sam do siebie, chowając twarz w dłonie.
- Naprawdę, nic a nic nie wiesz o swojej magii wrodzonej? Przekazywanej z pokolenia na pokolenie? - spytałem

Spięłam sie gdy ten zaczal sie wkurzać.
— To co ja wiem to moj interes. — odparlam.
— Jacy oni? Wymyślasz Rhodes. A ja mam tego dość. — mruknelam odpychając sie od szafki.

- Wymyślam? - spytałem, sam siebie.
Coraz bardziej zaczynałem wierzyć w jej słowa.
Z pomocą różdżki przywołałem ostatni list, który pisałem do dziewczyny, po wizycie jej matki.
Gdy tylko przyleciał, chwyciłem go i przeczytałem, upewniając się, że wszystko się zdążyło.
- Nie, nie wymyślam - odparłem, chowają list do kieszeni.
- Nie wiem kto - dodałem zrezygnowany

Obserwowałam go uważnie gdy przywolal kawałek jakiegoś pergaminu.
Miałam nadzieje ze cos powie.
— Wiesz... Ja... Zaczynam sie ciebie bać. Wiec chyba wroce do siebie.

- Nie zamierzam Cię zatrzymywać - mruknąłem, chowając całkowicie twarz w dłoniach.
- Miłej zabawy - dodałem, przypominając sobie jej poprzednie słowa.

Po jego słowach ruszyłam do drzwi, wbijając wzrok w podloge.
— Nigdy tego nie robiłeś. — powiedziałam przez co sama zatrzymałam sie na moment. Mieszało mi sie w głowie. Chyba mocno.

Słysząc jej słowa, nie wiedziałem co robić.
- Oczywiście, że nie zatrzymywałem Cię - mruknąłem po chwili - bo zawsze i tak wracałem by Cię przeprosić - odparłem.

Szczerze, dawno tak nagle nie rozbolała mnie głowa.
— Ty... Nie zbliżaj sie do mnie. To przez ciebie to wszystko sie we mnie kotłuje...— powiedziałam kręcąc głowa.
— Nie zbliżaj sie do mnie nigdy w zyciu...— dodałam. Sama nie wiedziałam co robic. Sprzeczne emocje atakowały mnie od srodka powodujac fizyczny bol.

- Rian twoja pamięć zaczyna powracać nie sprzeciwiaj się jej, proszę - mruknąłem, patrząc na nią błagalnie.
Jednak jej słowa...to był cios...cios po którym nie umiałem nic już powiedzieć, przez który zablokowałem się i ponownie spuściłem wzrok.

— Milcz. — warknelam. — Po prostu milcz. Przez ciebie czuje sie zle. W twojej obecności dzieją sie ze mna zle rzeczy. Kiedy jestem z dala od ciebie czuje sie swietnie.

Siedziałem cicho, starałem się nawet bardziej płytko oddychać.
Te słowa wystarczyły, wystarczyły, by wiedzieć że muszę dać jej wolną przestrzeń.
Z moich oczu zaczęły płynąć łzy, więc cieszyłem się, że zasłoniłem się dłońmi.

— Znam cie od kilku godzin a juz nie chce mieć z toba nic wspólnego. Nawet nie wiem... Dlaczego w ogole chciałam sie z toba przespać. — wyrzuciłam.
— Nie rozumiem dlaczego przy tobie serce zaczyna mi bić jak oszalałe. Dlaczego jestem w stanie wyczuć co sie z toba dzieje... Dlaczego... Nie rozumiem dlaczego mnie obchodzisz. Nie rób tego. Nie rób tego teraz...

- Chciałaś zrobić to co wcześniej - odparłem, gdy już się uspokoiłem.
Wytarłem łzy rekawem i odwróciłem się do dziewczyny tyłem.
- Ponieważ jesteśmy w pewnym stopniu połączeni - mruknąłem, nie patrząc na nią.

— Przestać wygadywać te bzdury! Tyler. My NIGDY nie byliśmy ze sobą. Pamiętałabym to. Nie wiem co próbujesz tym osiągnąć ale Przestan mi to wmawiać!— wrzasnęłam. Miałam wrazenie ze serce pęka mi w małe kawałeczki gdy widziałam ze płakał. Ale nie powinno mnie to obchodzić!
— Powtarzam po raz ostatni.. Nie zbliżaj sie do mnie... Nie wmawiaj mi rzeczy które nie istnieją...

- Dobrze już to zrobiłem - mruknąłem, kładąc głowę na oparcie kanapy.
- Już mnie nie zobaczysz, przynajmniej to Ci mogę obiecać - odparłem po chwili.

Zawahałam sie przez moment po czym przytaknelam głowa.
— T-Trzymaj sie...— powiedziałam i czym prędzej wyszłam z pokoju spotkań.

Next: Dormitorium Ślizgonek

- Pa - mruknąłem, gdy tylko zamknęły się drzwi za dziewczyną.
Nie ruszałem się przez chwilę. Przymknąłem lekko oczy i odpłynąłem nie zdając sobie sprawy kiedy to zrobiłem.

Gdy się obudziłem za oknem było jasno.
Musiałem przespać całą noc, zmęczony sytuacją z wczorajszego dnia.
Wstałem z kanapy i ruszyłem do drzwi.

Next > Dormitorium Puchonów