Pokój spotkań

— A czy ja się denerwuje? — zapytałam unoszac brew.
— Skoro nie chcesz sie ze mna zadawać to po co to robisz?

- Może nie denerwujesz, ale unosisz niepotrzebnie - odparłem.
- Bo chcę sobie poleżeć - mruknąłem - i to ty nie chcesz mnie znać i życzysz śmierci - mruknąłem.

— Ty próbowałeś mnie zabic. — odparlam.
— I zle potraktowałeś mojego psa ktory tylko cie zaczepiał. Ciekawe jakbys sie poczuł gdybym odepchnęła tak Rica.

- O ile byś mu nic nie złamała, to było by wszystko dobrze, sam potrafi sobie radzić - mruknąłem.
- Próbowałem Cię nastraszyć nie zabić - odparłem spokojnie.
- Twój pies tylko mnie zaczepiał? No ciekawe jak ty byś zareagiwała, jak wielki psiak się na Ciebie rzuca, a ty nie wiesz co Ci zrobi - wyjaśniłem.

— Rzuca sie?! Za nogawkę cie złapała! Chciała cie tylko... Rozebrać i położyć sie na twoich spodniach!— powiedziałam i wyrwałam mu włosa z tego głupiego łba.

- Mogła to... - i w tym momencie zerwałem się z sofy.
Kurwa co za pojebana laska.
Stałem blisko sofy, na której jeszcze siedziałem, i zaciskałem pięści. Czułem, że kły zaczęły mi się wyostrzać, dlatego oddaliłem się do dziewczyny i położyłem na sofie blisko okna.
Leżąc na niej, zamknąłem oczy, próbując nie wstać i nie rozszarpać dziewczyny na strzępy.

— No i po co wbrew mojej woli zanosisz mnie na kanape skoro dosłownie dwie minuty pozniej zrywasz sie i walisz jakiegoś focha?!— krzyknęłam na niego, stając na równe nogi.
— Jestes jakis popierdolony!— powiedziałam i rzuciłam w niego książka.

- Nie wiem po co...Sam żałuję - powiedziałem przez zęby.
- To był najgorszy pomysł z możliwych - dodałem.
Gdy rzuciła we mnie książką zamiast ją złapać, zakryłem tylko twarz dłonią, jednak książka walnęła prosto między żebra, przez co się lekko skuliłem.
- Dobrze, że chociaż ty jesteś normalna - mruknąłem.

— Jestes idiota. Kretynem. Debilem. Ignorantem. — warknelam.
— Wrednym, niewychowanym dupkiem

- Jak chcesz wymieniaj dalej - odparłem obojętnie.
- Tylko nie wiem przed kim chcesz się popisać - mruknąłem, zamykając oczy.

— Popisać?!— prychnelam zaciskajac pieści z nerwow. Słyszałam swoj przyspieszony puls ktory rozsadzał mi głowę.
Wypuscilam gwałtownie powietrze z ust i opadłam tyłkiem na sofę, zasłaniając uszy dłońmi i zamykajac oczy.
Ten facet doprowadzi do mojej przedwczesnej śmierci. Naprawde.

- A co kurwa niewyraźnie mówię? - spytałem z sarkazmem.
A mogłem ją zostawić na tej jebanej podłodze, przynajmniej wtedy była na swoim miejscu.
To nie po co, chciałem być miły, ale dla niej nie można.

— Nie... Nie odzywaj sie do mnie. Masz zakaz odzywania sie i zbliżania. Straszny fiut z ciebie. — powiedziałam mocniej przyciskając dłonie do uszu zeby go nie słyszeć.

Zacząłem się śmiać gdy tylko wypowiedziała pierwsze słowa.
- Jeszcze będziesz o to błagała, a jak na razie, nie widzę żadnego papierka na to, że nie mogę się zbliżać - odparłem.

Zacisnelam zeby i otworzyłam oczy, łapiąc za kolejna książkę i rzucając nia w jego stronę.
— Masz!— krzyknęłam i rzuciłam kolejna książkę.

Złapałem książkę w locie i udawałem że szukam informacji, a następnie odrzuciłem książkę w jej stronę.
- Tu nic nie ma - odparłem.

Ruch jakim wypuścił książkę z dłoni, wygladal na lekki. Byłam pewna ze nawet nie doleci do mnie. Jednak kiedy jej tytuł odcisnął sie na moim czole (prawie), tym samym zwalając mnie z nog, utwierdziło mnie to w przekonaniu ze chłopak nie jest normalny. Podniosłam sie do siadu na podłodze i odłożyłam książkę na fotel. Znowu chciał mnie zabic.

- Naprawdę, nawet książki złapać nie umiesz ofermo? - spytałem.
Wystarczyło bym do niej podszedł a ta już by powiedziała że chcę ją zabić.
Co za nienormalna...

— Jak widać nie umiem...— powiedziałam cicho, starając powstrzymac sie od płaczu.
No i dobrze. Jestem oferma. Zawsze byłam.

- W czymś wgl jesteś dobra czy tylko we wkurwianiu ludzi i użalaniu się nad sobą? - spytałem.
Miałem jej już dość, co oznacza że mówię, wszystko co mi ślina na język przyniesie.
Chujowo, ale no cóż, sama do tego doprowadziła.

Przytaknelam głowa w ciszy, zaciskajac usta i wycierając łzy z policzków.
Zmarszczyłam lekko bolące czoło i wygładzilam sukienkę na ktorej krawędzi Zacisnelam dłonie.

- Serio będziesz teraz ryczeć? Lepiej znajdź swojego psa i idźcie stąd w cholerę. Nikt was tu nie chce - mruknąłem.
Sam nie wierzyłem, że to mówię i pewnie będę tego później strasznie żałował, ale trudno...Miałem dosyć jej ciągłych docinków. Dlaczego niby ja nie mam robić tego samego?

Zdusiłam w sobie szloch slyszac jego słowa.
Czyli nie tylko ja uważam ze tu nie pasuje.
— Dobrze..— powiedziałam nie podnoszac głowy.
— Przepraszam

- Przestań powtarzać to słowo, bo pewnie nawet nie znasz jego znaczenia. Tylko używasz go w kółko - mruknąłem, nawet na nią nie patrząc.
- Radzę Ci zawołać tego psa, bo sama raczej nie dojdziesz - prychnąłem.

— Prz.. Dobrze. — powiedziałam.
Siedziałam tak przez chwile az w koncu wyciągnęłam drżącą dlon w stronę kanapy i podpierając sie na niej wstałam z podłogi, wycierając tyłek z kurzu.

Czekałem tylko, aż dziewczyna wyjdzie.
Już wcale mnie nie bawiło to co robiłem.
Teraz dopiero ochłonąłem i pierwsze co bym zrobił to podszedł i ją przeprosił, przytulił...cokolwiek byle by nie płakała. Tyle, że facet, który szybko zmienia decyzję, jest uważany, za nieogarniętego i kobiecego, a każdy wie jak ważne jest dla nas ego.
Pierwszy raz doprowadziłem dziewczynę do płaczu I wcale nie jest to przyjemne uczucie, wręcz beznadziejne i mało męskie.

Chrząknęłam krótko i ruszyłam do drzwi, wydając z siebie krotki dźwięk ktory zwiastował kolejna fale płaczu. Zaczelam zastanawiać sie szybko gdzie moze byc moj pies. Chciałam ja zgarnąć i jak najszybciej wrócić do pokoju. Byłam pewna ze znowu siedzi w drzwiach sali wejściowej i patrzy na tereny zamku tęskniąc za domem.
— Znam znaczenie słowa "przepraszam". I dobrze je rozumiem. — powiedziałam nie patrząc na niego i szybko wychodząc z pomieszczenia, jakimś cudem nie mieszcząc sie w drzwiach i uderzając ramieniem w jedna stronę futryny.


Next: Sala wejściowa

Gdy tylko wyszła, usiadłem na kanapie i przejechałem dłonią po twarzy.
Co ja najlepszego zrobiłem? Ale może wcale to nie były najgorsze posunięcia, dziewczyna wróci teraz do domu i będzie żyła jak normalny szary mugol. Miała rację...nie pasowała tu w ogóle.
Po jakimś czasie spędzonym na siedzeniu tutaj, postanowiłem udać się na wieże zegarową, ponieważ wiedziałem że dziewczyna zostanie przez kilka dni w pokoju.

Next > Wieża zegarowa

Sprawdziłam czy pokoj jest pusty, a gdy okazało sie ze tak, wciągnęłam chłopaka do srodka, zamyakajc drzwi zaklęciami zeby nikt tu nie wszedł i zaczelam go całować, jedna dlon wsuwając w jego włosy by nachylić go ku sobie a druga zaczynajac sie rozbierać.

Gdy poczułem jej usta na swoich nie było możliwości bym nie odwzajemnił pocałunku.
Czując jednak, że zaczyna się rozbierać, odsunąłem się od niej.
- Stój - sapnąłem.
- Rian nie znasz mnie i niech tak zostanie - odparłem.

Spojrzałam na niego gdy sie odsunął, starając sie uspokoić mocno przyspieszony oddech.
— A jakie to ma znaczenie czy cie znam czy nie? Chce sie z toba pieprzyć a nie pic herbatkę.

Ja też chcę - pomyślałem, ale jednak nic nie powiedziałem, tylko patrzyłem się na nią.
To powinna być odwrotna sytuacja, a nie, że ja muszę ją od siebie odpychać.
- Uwierzysz mi jeśli powiem, że nie chcę się z Tobą pieprzyć? - spytałem, przechylając głowę.

Poczułam sie jakbym dostała w twarz.
— No tak.. Tego nie wzięłam pod uwage. — powiedziałam parskajac wymuszonym uśmiechem czujac jak twarz zaczyna mi płonąć. Przez moment stałam jak idiotka bez ruchu az w koncu zaczelam zapinać ubranie.

- Skoro uwierzyłaś to oznacza, że jestem cholernie zajebistym aktorem - odparłem i przeczesałem dłonią włosy.
- Poza tym wiem jak to się skończy. I może nie będziesz żałować, ale będziesz smutna, a nie jak teraz uśmiechnięta i radosna - stwierdziłem i pociągnąłem ją na kanapę.

Nie patrzyłam na niego. Nie potrafiłam znieść czegoś takiego.
— Ta. No. Dokładnie. — powiedziałam zakładając czesc włosów za ucho.
— Muszę juz isc. — dodałam opierając sie mu troche gdy ciągnął mnie w kierunku mebla. O ile kilka sekund temu byłam napalona jak diabli, teraz nie miałam ochoty na cokolwiek.

- Nigdzie nie musisz iść - odparłem i pociągnąłem ją tak, że wylądowała na moich kolanach.
- Proszę Cię nie zniechęcaj się - mruknąłem, widząc jej twarz - ale może nie próbuj ze mną, bo tylko Cię zranię - stwierdziłem.

Niechetnie powstrzymałam sie od tego zeby zejść z jego kolan.
Denerwowało i niepokoiło mnie to ze tak sie przy nim czułam. Tak reagowałam.
— Oczywiscie. Masz racje. — odparlam. — Po prostu obrałam cie sobie za cel, ale kazdy sie myli prawda? No.

- Wiesz jak brzmią twoje słowa? - spytałem.
- Skończ pierdolić, już nie zamierzam Cię przelecieć. Spieprzyłeś sytuację - mruknąłem, lekko się uśmiechając.

— Domyślny jestes. — odparlam. Nie chciało mi sie tego nawet precyzować. Podniosłam głowę i spojrzałam na niego.
— Chciałam sprawdzić czy to co słyszałam jest prawda. Ale albo juz kogos masz albo nie jestem w twoim typie. Chociaz słyszałam ze każda jest w twoim typie.

- Nawet nie wiedziałem, że można się tak szybko o kimś tak dużo dowiedzieć - zaśmiałem się w głos na jej słowa.
- Ale nie musisz się martwić, jesteś w moim typie, choć ktoś dał Ci błędną informację. Nie każda w nim jest - odparłem.
- I uwierz mi nie potrzebujesz faceta, tylko na jedną noc - mruknąłem.

— Mozna. Ślizgoni to straszni plotkarze. — powiedzialam przekrzywiajac głowę.
— Martwić? Nie martwię sie o takie rzeczy. W szkole jest mnóstwo facetów z którymi nie spałam. — dodałam i zsunelam sie z jego kolan by podejść do dużego lutra wiszącego na ścianie.
Poprawiłam kosmyki włosów jak i cała resztę zeby wyglądać jako tako.
— Na całe zycie tez nie. — dodałam wyjmując z kieszonki bluzy bezbarwny błyszczyk.

- To prawda - zaśmiałem się.
- W sumie wszyscy oprócz jednego - mruknąłem, nie mogąc się przestać śmiać. Czułem się jakbym coś brał, w tym momencie dziewczyna mogła albo mnie zgasić, albo bardziej rozbawić.
- Może i nie na całe...Ale na więcej niż noc - stwierdziłem.

Spojrzałam na jego rozbawione odbicie w lustrze, zatrzymując sie z pędzelkiem w powietrzu.
— Co masz na mysli?— zapytałam prostując sie.

- Wiesz myślę, że już niedługo razem się z tego pośmiejemy - odparłem z uśmiechem.
- Radzę Ci się przyśpieszyć, chłopcy z siłowni niedługo wyjdą - dodałem, po chwili, spoglądając na zegarek.

— Nie mam zamiaru sie wiecej z toba widywać. — odparlam.
— Słońce. Nie mam zamiaru uganiać sie za kims. Zanim dojdę do dormitorium, bede mogła przebierać w propozycjach na wieczór. A nie zamierzam sie nudzić. — prychnęłam.