Pokój spotkań

- Nie podziała. - zaprzeczyłem teatralnie głową - Udając się do Hogwartu, myślałaś, że do jakiego domu trafisz? - uniosłem pytająco brew.

-To dziwne ale o tym nie myślałam. Wiedziałam, że nie pasuję do Slytherinu i że tam nie trafię. O reszcie nie miałam zdania.-Powiedziałam stu procentową prawdę.
-A ty? Wiedziałeś, że tiara przydzieli cię do ślizgonów?

- Jedyne co wiedziałem i czego byłem pewny... to że nie trafię do Hufflepuffu. - stwierdziłem, wydymając usta - Najprawdopodobniejszą opcją był Ravenclaw, ale i ja mogę się czasem mylić. - prychnąłem śmiechem - Tiara najwidoczniej widziała we mnie ślizgona. Urocze. - uniosłem lewy kącik ust.

-Dlaczego nie do Hufflepuffu? -Zapytałam zainteresowana. Myślę, że Tiara się pomyliła ale nie powiem tego przecież na głos.
-Od razu myślałam, że jesteś Krukonem ale usiadłeś przy stole slytherinu.

- Czy ja Ci wyglądam na puchona? - zapytałem ją z miną głupiego zdziwienia - Czy ja Ci z charakteru przypominam puchona??? - zaśmiałem się

-Ale nie wyglądasz też na ślizgona ani z charakteru ani z wyglądu-Wzruszyłam ramionami. Hm no może na Puchona niezbyt, nie wiem nie znam się na tych wszystkich domach.

- Czy ja wiem czy nie wyglądam na ślizgona... Ślizgon ślizgonowi nierówny. - stwierdziłem, opierając się o sofę.

-no możliwe, dopóki nie poznałam kilku z was myślałam, że jesteście niezbyt mili-Zmarszczyłam nosek lekko. Każdy ślizgon jak na razie nie pasował do stereotypowego ślizgona.

- Kogo jeszcze poznałaś ze Slytherinu? - zmarszczyłem czoło, sam nie znałem większości swojego domu, dziwne...

-Ciebie, Nathana i SooAh tylko waszą trójke ale wszyscy byliście dla mnie na prawdę mili-uśmiechnęłam się wesoło. Nadal się dziwiłam dlaczego slytherin ma takąokropną opinię.

- Bywają i takie miłe niespodzianki z Slyth. - uśmiechnąłem się, wyciągając różdżkę i obracając ją między palcami.

-Byłabym skłonna uwierzyć, że ludzie ze slytherinu zmienili swoje zachowanie i szerzą w hogwarcie miłość i przyjaźń-Parsknęłam śmiechem i wpatrywałam się w bardzo interesujący sufit.
-Ale jakoś mi się to nie widzi

- Oj bez przesady. Ja nie szerzę miłości. - parsknąłem śmiechem (special for u) - Jedynę co mógłbym poszerzyć to Twoją... - urwałem nagle - Twój uśmiech. - odchrząknąłem głośno.

Jak to aniołek, nawet nie pomyślała o tym, że chłopak miał na myśli co innego. No o co ta urocza dziewczynka może kogokolwiek podejrzewać? Właśnie, nawet nie zauwarzyła przejęzyczenia.
-Poszerzyć mój uśmiech?-Zaśmiała się. Spojrzała na niego z uniesioną jedną brwią.

- A tak wybrnąłem sobie z sytuacji, zresztą, Twój szeroki uśmiech, szczery w dodatku to taki miód na serduszko. - zaśmiałem się, biedna malutka nieczego nieświadoma puchonka - Tak o to mi chodziło.

-um chyba nie rozumiem ale może to i lepiej? Tak czy siak chyba dziękuję za komplement-Znów się uśmiechnęła by pokazać jakim to aniołkiem ona jest. Sufit nadal był bardzo interesujący.

- To na pewno lepiej. - zaśmiałem się - Nie dziękuj, kobietom aż się chce prawić takie komplementy. - wyszczerzyłem się w uśmiechu.

-Kobietom aż chce się prawić komplementy.-przedrzeźniała go z głupkowatym uśmiechem. Zwykły kobieciaż.
-Uhmmmmm-Parsknęła śmiechem i spojrzała w jego stronę.

- Coś źle powiedziałem? Dużo osób zapomina w tym wieku o tym, że szacunek do kobiety jest niezmiernie ważny. - odpowiedziałem spokojnym głosem - Każdego trzeba traktować z należytym szacunkiem, ale jestem hetero, co sprawia, że płeć piękna ma u mnie szczególne miejsce. - puściłem oczko w stronę Viktorii.

Powiedzmy, że po prostu nie lubie komplementów bo z reguły były mi prawione nieszczerze i z litości-Wzruszyłam ramionami i uśmiechnęłam się na zabawny gest chłopaka, znów zainteresowałam się sufitem.

- Idioci. - skomentowałem zachowanie owych osób - Jak można prawić Ci komplementy nieszczerze... Jak w ogóle można robić ludziom takie nadzieje. - pokręciłem machinalnie głową - Nie mam słów... - spojrzałem na nią, usta ustawiając w cienką linie.

-Czuje się dziwnie gdy mówisz mi to wszystko-Mruknęłam widocznie niezadowolona z tego co się tu dzieje. Nie to, że to było krępujące, choć tego nie można pominąć ale czułam się z tym jakoś dziwnie. Podobało mi się to wszystko ale to dziwne..

Milczałem, spoglądając na nią pytającyn wzrokiem.
- Mam przestać albo sobie pójść? - uniosłem brew w zdziwieniu, czyżby przemawiała przez nią druga Viktoria?

-Nie idź...i mów co chcesz... Przepraszam nie chciałam-Powiedziałam cicho spoglądając na niego. Nie pozwoli mi długo być w takim nastroju, nigdy nie mogę się czymś nacieszyć....Ona zawsze niszczyła jakąś większą relację z kimkolwiek w moim życiu. Złapałam się za głowę i próbowałam ją odepchnąc. Nigdy nie przychodziła w takich sytuacjach....

Szybko zbliżyłem się, wtulając ją w swoje ciepłe ramiona. Kompletnie nie wiedziałem jak zareagować, a działałem intuicyjnie.
- Vik... - mówiłem uspokajającym głosem - Jestem tutaj, wiesz? Spójrz na mnie.

-nie, nie dotykaj-Przeciągnęłam ostatnie słowo brzmiąc lekko przerażająco. Poczułam ciepło bijące od Luka ale wciąż obecnośc drugiej Vik była nie do wytrzymania. Nie miałam pojęcia co się ze mną dzieje, dziwne głosy chodziły po mojej głowie. Zupełnie ich nie rozumiałam, ścisnęłam w dłoni koszulkę chłopaka i mimowolnie pisnęłam ze strachu. Po tym wszystko ucichło, a z moich oczu ciurkiem zaczęły płynąć łzy.

Złapałem jej twarz w dłonie, szybko odwracając ją w swoją stronę.
- Vik, jestem tu. - przetarłem delikatnie jej mokre od łez policzki - Przy mnie jesteś bezpieczna. - mój wzrok był uspokajający - Już wszystko w porządku. - wtuliłem ją w siebie mimowolnie, chciałem aby czuła się przy mnie komfortowo.

Nie mogłam opanować płaczu, łzy leciały i nie chciały przestać. To było już poza moją kontrolą. Gdy chłopak chwycił moją twarz, spojrzałam w na niego nieobecnym wzrokiem i wtuliłam się w jego tors czując się już nieco bezpieczniej.
-Dziękuję...-Wydukałam nie mogąc się nadal uspokoić, gdyby nie on, nie byłabym już sobą.... Druga Vik to teoretycznie nadal ja ale nie mogłam tego do siebie dopuścić..... Nie chciałam być taka, nie chciałam być jak ona.

- Już, cichutko... - pogłaskałem ją po głowie, przeczesując jej śnieżne włosy.
Siedzieliśmy w absolutnej ciszy, słychać nawet było rozmowę obrazów w odległym od nas korytarzu.

Przełknęłam głośno ślinę i nadal ściskając koszulkę Luka cicho pociągałam nosem. Łzy kapały z mojego podbródka na bluzke chłopaka. Makijaż oczu zupełnie się rozmazał i wyglądałam pewnie potwornie. Miałam tylko nadzieję, że gdy mi przejdzie chłopak się mnie nie przestraszy. Chciałam przerwać jakoś tą ciszę ale głosy w mojej głowie ponownie się odezwały. Zacinęłam dłonie mocniej na ciele chłopaka, a usta ułożyłam w wąską linię. Nie, prosze przestań, nie mogłabym znieść jej kolejnych ataków. Nigdy aż tak bardzo nie naciskała, dlaczego to robi? To ococzywiste, chce się wydostać.
-prosze....-W tym momencie byłam zupełnie nieobecna, moje oczy zaszły mgłą, a do mnie nie docierało zupełnie nic.

- Victoria. - widziałem koszmarny stan dziewczyny - Ocknij się, wróć do mnie. - uniosłem głos, by dotrzeć do niej w jakiś sposób.
Wtuliłem ją do siebie mocniej, nie wiedziałem kompletnie co mam robić, a to naprawdę jedyna rzecz jaka przyszła mi do głowy.

Zamknęłam oczy, a gdy ponownie je otworzyłam, straciłam całkowitą kontrolę nad sobą. Pomimo tego widziałam i słyszałam wszystko, jednak nie mogłam nic powiedzieć, nie mogłam ruszyć ręką. Czułam się jakby ta druga na chwilę przejęła moje ciało. Chciała coś powiedzieć, poczułam jak moje usta się otwierają.
-Zostaw nas....-Wydukała z trudnością przebijając się przez mój opór. Chciała powiedzieć tylko to? Po co jej to było, czuje się zagrożona? Od razu po wypowiedzeniu tych kilku słów odpuściła i wróciłam..
-Ja, przeprasza..-powiedziałam zdyszana i zmęczona całą tą sytuacją.

Za każdą sekundą przytulałem ją w swoich ramionach coraz to mocniej, nie uciekłbym teraz, nie zostawiłbym jej z tym wszystkim. Trwałem w takim uścisku póki nie usłyszałem bezpodstawnych przeprosin. Podniosłem jej twarz za podbródek by na mnie spojrzała, jej oczy były przepełnione prawdziwym bólem, przynajmniej tak mi się zdawało. Wpatrywałem się w jej oczy, starając się ją uspokoić i dać ukojenie.
- Nie przepraszaj mnie. - powiedziałem jednocześnie stanowczo i łagodnie.

-Ale...nie znamy się, a ja robię coś takiego. Myślę, że teraz wolałbyś siedzieć gdzieś indziej i z kimś innym niż pocieszać jakąś idiotkę z problemami.-Mruknęłam patrząc na niego zamglonymi oczami. Nie przepraszaj? Nie mam za co? Właśnie, że mam, nie powinnam obarczać kogoś innego moimi problemami. Jestem niebezpieczna, co jak ona kiedyś obejmie kontrolę nad moim ciałem i coś komuś zrobi. Nie mogłam na to pozwolić ale nie mogłam tez nic z tym zrobić. Jedno wiem, nie powiem już ani jednego słowa na temat mojego drugiego oblicza.

- Znamy się Viktorio Evans. - uniosłem brew - Siedzenie z Tobą w moich ramionach odpowiada mi jak najbardziej. - zaśmiałem się cicho, odgarniając jej roztargnione kosmyki włosów z twarzy.

-Znamy się?-Zapytałam z niedowierzaniem. Co on mógł o mnie wiedzieć? Imię, nazwisko i z jakiego domu pochodzę, to samo wiem o nim ja..... Nie, już nigdy nie powiem o niczym nikomu. Zacznę udawać uroczą dziewczynę bez problemów, tak będzie najlepiej. Nikt nie wie co ONA robiła w mojej przeszłości, a ja nie mam zamiaru dopuścić do tego raz jeszcze.
-Odpowiada ci to?-Uniosłam brew i właśnie zorientowałam się , że po prostu powtarzam słowa, które wypowiedział Luke.
-Nie rób tego, wyglądam potwornie...-Spojrzałam na koszulkę chłopaka, przemoczona od moich łez i w czarnych śladach po moim makijażu. Brawo Viktoria.
-Przepraszam za koszulkę, wypiorę jak tylko ją zdejmiesz i nie wracajmy do tego nigdy, dobrze?-Przeniosłam swój wzrok na chłopaka.

- Dobrze. - pogładziłem ją po włosach - Nie fatyguj się z praniem, przecież nie do tego jesteś stworzona. - uśmiechnąłem się - No chyba, że zrobiłaś tak bym miał teraz powód do ściągnięcia koszulki. - spojrzałem na nią śmiesznie zagadkowym wzrokiem.

-Nawet tak nie żartuj, oczywiście że nie! Nawet bym o tym nie pomyślała!-Zakryłam rumiane policzki białymi włosami. Może to nie najlepsza kryjówka ale może nie zauważy. Oczywiście, że nie zrobiłam tego specjalnie i wcale nie chcę oglądać Luke'a pół nagiego ale powinnam wyprać ta koszulkę.
-Jeśli nie chcesz, nie ściągaj. Mogę ją umyć na tobie-Powiedziałam cicho patrząc na ziemię.

- Nie gadaj głupot... - zaśmiałem się - Nie dam Ci tej koszulki, mam i tak sporo rzeczy do prania to i jedna bluzka więcej to nic takiego.

-Ale to ja ją pobrudziłam i powinnam ją wyprać-Dalej się upierałam przy swoim zdaniu, powinnam i koniec. Spojrzałam na niego cała rozmazana, zupełnie zapominając o tym, że wyglądam okropnie.

- Ale to ja Cię do siebie wtulałem i pozwoliłem na zbeszczeszczenie mojej koszulki. - parsknąłem śmiechem, wyciągając się na kanapie, patrząc w sufit.

-Nie doszłoby do tego gdybym nie dostała tego durnego ataku-Mruknęłam patrząc na chłopaka. Tak, sufit jest bardzo interesujący, co? Uśmiechnęłam się delikatnie.

- Nie doszłoby do czego? - pragnąłem zmienić ten temat - Nie wiem o czym mówisz. - zagwizdałem pogodnie, zerkając w jej stronę - Ten sufit ma w sobie to "coś". - zaśmiałem się, wciąż się wpatrując w nią.

-Dobrze wiesz o czym mówię-Dźgnęłam go palcem wskazującym prosto w środek brzucha i cicho się zaśmiałam. Hę? Sufit? Spojrzałam w górę, ach tak, sufit.
-Jakby nie miał to bym się mu nie przyglądała-Ponownie cicho się zaśmiałam i spojrzałam na chłopaka.

- Teraz przyglądasz się mnie..,. to znaczy, że mam w sobie to "coś"? - zapytałem ze śmiechem, szybko się podnosząc i odwzajemniając dźgnięcie w brzuch, kilkukrotnie.