Pokój spotkań

Pomieszczenie posiadające ogrom kanap oraz nudnych książek znajdujących się na półkach. Idealne miejsce do spotkać z osobami z innych domów.

Otworzyłam drzwi i wychyliłam głowę. Rozejrzałam się po pokoju, ale tu jest...Ładnie! Usiadłam na kanapie i wzięłam książkę, która leżała na stoliku. Przekartkowałam ją, a z stron unosił się kurz. Zakręciło mi się w nosie. Wydaje mi się, że to jest kronika.

Weszłam ciągnąc za sobą Chris i usiadłam wygodnie na kanapie. - Zaraz powinien przyjść. Jaką muzykę w ogóle lubisz? - Phi, dopiero teraz się tym zainteresowałam?... Oj tam. Az świetnie grał wszystko, więc powinno się jej spodobać.

- W sumie, słucham wszystkiego po trochu - powiedziałam siadając obok Is - Wszystko, co wpadnie w ucho.

- Więc myślę, że Ci się spodoba jak gra - poprawiłam włosy, wróciłam do poprzedniej fryzury.

Wszedłem z futerałem do pokoju, rozejrzałem się po sali. Cóż, w końcu pierwszy raz tutaj byłem, usiadłem na przeciwko dziewczyn i wyjąłem gitarę oraz piecyk. Standardowo, różdżkę użyłem jako źródło prądu. - Wróciłem - uśmiechnąłem sie.

- Cudownie - mruknęłam i usiadłam po turecku na kanapie.

- Wiecie co, chodźmy już - powiedziałam wstając z miejsca - Zaraz będą lekcje.

NP Cieplarnia

- No okej - mruknąłem i wstałem razem z siostrą. - Zaraz będę na miejscu, cieplarnia, nie? - zauważyłem jak Isobel kiwnęła głową. - Tylko gitarę odniosę - powiedziałem i poszedłem do dormitorium.
NP: Dormitorium chłopaków (S)

Wstałam. Gdy Az zapytał o lekcję, kiwnęłam głową. - Ja tylko muszę coś wziąć z dormitorium i też tam będę - odpowiedziałam i oddzieliłam się od grupy.
NP: Cieplarnia (Po drodze dormitorium.)

Wszedłem do pokoju spotkań. Zostałem zwolniony z Zielarstwa dlatego że zemdlałem i gdy lepiej sie poczułem postanowiłem pójść do tego pokoju i posiedzieć w samotności. Wszedłem więc do środka i usiadłem na jednej z wielu kanap odchylając głowę i przymykając oczy.

Weszłam do środka i nagle zauważyłam, że ktoś już tu siedzi.
- Ym...hej? - powiedziałam.
Usiadłam na jednej w kanap i zaczęłam coś rysować w zeszycie.

- Cześć - powiedziałem i spojrzałem na dziewczynę, no pięknie widać dzisiejsza sytuacja z zielarstwa będzie mnie prześladowała do końca życia.
- Zanim zapytasz... Tak to ja zemdlałem na lekcji - powiedziałem.

- Nie no - powiedziałam z uśmiechem - Spoko. Nie przeszkadza mi to.
Wydawało mi się, że nie czuł się zbyt dobrze z omdleniem przed całą klasą.
- Zdarza się - dodałam.

- Mi się to zdarza nagminnie. Czasem mam tego dość i chciałbym po prostu poczuć sie normalny a nie mdleć na każdej lekcji zielarstwa i eliksirów bo jestem słaby z tych przedmiotów - powiedziałem i pokręciłem głową. Naprawdę to nie jest normalne.
- Jestem Ryan Grey, Krukon - powiedziałem.

- Christine Stephens, puchonka - odparłam - Możesz mówić do mnie Chris.
Uśmiechnęłam się przyjaźnie do Ryana. Wydawał się być miły, ale trochę zagubiony. Chciałam mu pomóc, ale nie do końca wiedziałam jak.

- Miło mi Cię poznać Chris - powiedziałem i uśmiechnąłem się do niej po raz pierwszy odkąd przybyłem. Cóż zazwyczaj byłem ponurym osobnikiem który niezbyt dobrze dogadywał się z istotami ludzkimi. Bardziej pasowała mi moja kochana Whitney.

Siedziałam wgapiona w zeszyt. Zupełnie nie wiedziałam co mam ze sobą zrobić.

- Wiesz nie czuję się tu komfortowo. Całe życie mieszkałem w sierocińcu gdzie szczerze mówiąc niezbyt dobrze traktowano młodszych i ładniejszych chłopaków. Możesz myśleć że jestem zepsuty przez to co przeżyłem ale dzięki temu jestem silniejszy - powiedziałem i zamknąłem oczy, poczułem jak po policzku płynie coś mokrego. Była to samotna łza.

- Współczuję - powiedziałam i podałam mu chusteczkę - Tylko się nie rozklejaj, bo ja też się popłaczę. Wtedy będziesz miał mnie na sumieniu.
Zaśmiałam się. Nie byłam pewna, czy dobrze zrobiłam.

- Spokojnie Chris to nic takiego. Po prostu dopadły mnie wspomnienia - powiedziałem i z kieszeni szaty wyjąłem medalion z zdjęciami rodziców, otworzyłem go i dotknąłem zdjęcia mojej matki

- Pewnie nie chcesz o tym gadać? - zapytałam - Jak nie, to spoko. Jak tak, to oczywiście, wysłucham cię i może pomogę.

- Nie chcę byś myślała o mnie jak o skrzywdzonym przez życie dzieckiem, ale jeśli chcesz mogę Ci opowiedzieć coś niecoś - powiedziałem zamykając medalik z cichym trzaskiem.
- Miałem 2 miesiące gdy moi rodzice zmarli, trafiłem do najgorszego domu dziecka jakie można znaleźć, przez pewien okres wszystko było dobrze, jednak gdy skończyłem 5 lat zaczęły się kłopoty, panowała tam jedna zasada, bij albo zostaniesz pobity. Jedyną opcją na przetrwanie bez pobicia było oddać się pod opiekę kogoś starszego, a jednocześnie płacić mu trzeba było seksem. Jak się pewnie domyślasz ja tak postąpiłem, oddałem się pod opiekę wiedząc jaki będzie koszt. Uratował mnie list z Hogwartu - powiedziałem i westchnąłem ciężko.

Miałam łzy w oczach, niektóre z nich popłynęły mi po policzkach. Wytarłam je rękawem. Nie odezwałam się. Nie wiedziałam co powiedzieć. Po prostu patrzyłam na krukona.

- Moje życie po prostu było koszmarne, nie da się go porównać do waszego życia. Większość was jest z bogatych rodzin, czystokrwistych, a ja? Sierota pół krwi. Nie mający nikogo kto by mi pomógł. Sam musiałem sobie radzić - powiedziałem i wzruszyłem ramionami, podłożyłem kolana pod brodę i zamknąłem oczy pozwalając by łzy płynęły po mojej twarzy.
- A chcę jedynie by ktoś zrozumiał mnie i otworzył przede mną swe serce. Nie przez historię ale przez to kim jestem - powiedziałem.

- Ja...nie wiem...nie wiem co powiedzieć - mruknęłam.
Płakałam razem z Ryanem. To było tak przykre.
- Może... chcesz zostać sam? - zapytałam jąkając się.

- Nie, nie wiem co bym zrobił gdybym został sam, zapewne bym wybuchł i rozwaliłbym ten pokój - powiedziałem i zamknąłem oczy oddychając ciężko. Naprawdę czułem się po prostu lepiej, może to dlatego że komuś się zwierzyłem.
- Proszę nie mów nikomu o tym co Ci powiedziałem - powiedziałem.

- Nikomu nie powiem. Masz moje słowo - powiedziałam i położyłam się na kanapie.

- To dobrze, wiesz nie jest to historia którą powinno się opowiadać na prawo i lewo.Sam nie wiem czemu Ci ją opowiedziałem ale przyznam że mi ulżyło Chris - powiedziałem i wyjąłem różdżkę. Chciałem coś jej podarować. Zacząłem czarować po chwili na mej dłoni pojawiły się dwie bransoletki.
- To zaczarowane bransoletki, póki ją nosisz masz stały kontakt ze mną - powiedziałem.

Przyjęłam prezent z wielkim zdziwieniem. Dopiero co go poznałam.
- Jak to działa? - zapytałam oglądając bransoletkę.

- Wystarczy że wypowiesz moje imię, albo ja twoje, a bransoletka zacznie świecić, tym mocniej im bliżej jest osoba która ma drugą bransoletkę - powiedziałem i uśmiechnąłem się zakładając swoją. Wykorzystałem silną magię ale było warto.
- Może nie wyglądam, ale z zaklęciami wyprzedzam program - powiedziałem i puściłem jej oczko.

Kolejny co albo patrzy mi w oczy, albo do mnie mruga. W każdym razie uśmiechnęłam się.
- Ciekawe urządzenie - powiedziałam.

- Czy ja wiem? Po prostu bransoletka ze sprytnie ukrytym zaklęciem które jest dość silne. Mam nadzieję że będziesz ją nosić - powiedziałem i podniosłem się prostując kości.
- Dobra ja uciekam, dobrej nocy i do jutra Chris - powiedziałem i przytuliłem ją lekko po czym wyszedłem z pokoju spotkań.

Next: Jutro gdzieś tam w Hogwarcie

Zostałam sama. Nie mając co ze sobą zrobić wyszłam i ruszyłam przed siebie. Nogi poniosły mnie w oczywiste miejsce, czyli tam, gdzie jest jedzenie i sok dyniowy.

NP Wielka Sala

Weszłam do pokoju spotkań i zamknelam drzwi. Pusto.. dobrze. .. na razie muszę gdzieś spać. Znalazłam pudełko chusteczek na stoliku . Wzięłam kilka i z winelam w kłębek który przylozylam do nosa... Zwinelam się na jednym z foteli, obciągając koszulkę na kolana. Ułożyłam się "wygodnie " i zamknelam oczy. Później pomyślę i kąpieli. .. Dobrze że wykąpałam się przed. .. przed wyjściem z dormitorium

Do pokoju wpadł czarny kot z kartką. "czekam na Ciebie w pokoju wspólnym, nic Ci nie zrobię, a nam obojgu wyjdzie to na lepsze". Gdy kot już położył kartkę na brzuchu dziewczyny, wrócił tam skąd przybiegł.

Coś wyrwalo mnie ze snu. Poruszyłam się na fotelu i coś spadło na ziemię.  Podnioslam kartkę i przeczytałam.  Tokisaki...? Nie ma mowy. Głupia nie byłam i nie będę. .Tylko jak ja mam to odesłać....? Jak na zawołanie usłyszałam pukanie w okno. To Sowa. Uderzała dziobem w szybę.  Wstałam I wpuscilam ja. Znalazłam jakieś pióro i atrament po czy  napisałam na odwrocie " Nie ma mowy. Czekaj sobie. Ja tam nie wracam. " -Brat Isobel...-powiedziałam wręczać Sowie kartkę i otwierając drzwi przez które wyfrunela.

W końcu wszedłem osobiście . - Dowiedziałem się o sytuacji nad jeziorem, takie rzeczy zawsze biorę na poważnie - rzuciłem jej kilka ubrań od Isobel. - Ubierz to, trochę niezbyt wyglądasz. Jutro posprzątam Ci w dormitorium. I tak jestem w swoim tylko ja, a teraz Ci już nic nie zamierzam zrobić, więc śpij w naszym. Nie wygłupiaj się i zachowuj się jak na Ślizgonkę przystało - mruknąłem i wyszedłem.

-Przecież jestem hańbą dla Slytherinu. -rzuciłam odkładając ostrożnie ubrania na stół i zwijajac się na fotelu. Zauważyłam że krew mi już nie leci.-Poza tym... Ja tam nie wrócę. Chyba ze spalisz i rozwalił z to dormitorium po czym zbudujesz je jeszcze raz.. -powiedziałam I dopiero po chwili zorientowałam się że mówię do samej siebie. No..

Szczerze powiedziawszy nie potrafiłem zasnąć. Moje myśli, zaprzątała jedna osoba. Zwiedzając jakże wspaniały zamek otworzyłem drzwi i jak się okazało w tym pokoju była ta osoba. Zamrugałem kilkakrotnie. Czy ja nie śnię? Niczego nie potrafiłem wykrztusić. Stałem jak ostatni kretyn. Po chwili nie za bardzo świadomy zbliżyłem się do Koreanki po czym delikatnie ją objąłem.-Ja...Ja przepraszam...Jestem kompletnym debilem- zacząłem mamrotać wciąż ją przytulając.

-Co ty robisz?! -zaczęłam klepac Carla po rękach które mnie obejmowały. Dlaczego oni mi to robią? -Pusc! W tej chwili! Puść. .. -dodałam odrobinę ciszej i słabiej. Proszę nie..

Głos Soo zadziałał jak kubeł zimnej wody. Odsunąłem się od nie jak poparzony i zacząłem się tłumaczyć- J-Ja nie wiem czemu, jaa to zrobiłem, naprawdę przepraszam!- dalej nie potrafiłem zrozumieć własnego mamrotu. Usiadłem na kanapie i cały zaczerwieniony popatrzyłem w dół.

-To.. To nie o to chodzi. .-powiedziałam, jeszcze bardziej kuląc się w fotelu. Ja... Ja po prostu... Nie lubię jak ktoś mnie dotyka. .. a już. . Przytulanie.. Obejmowanie. ..To...-zawahalam się. Widziałam w jakim stanie jest chłopak. Nie chciałam go jeszcze bardziej dolowac. Dłonie zacisnelam w pięciu i skrzyżowałam ramiona na piersi, żeby opanować drżenie rąk. -Chodzi o to.. to taka fobia...

-No ja rozumiem...- powiedziałem zmieszany i podrapałem się po karku

-Przepraszam. .. To.. Nie twoja wina.. i.. ty nie masz za co przepraszać przecież. . Wiec.. -zmarszczylam brwi patrząc na niego. - ie rozumiem czemu przepraszasz. ...I nazywasz siebie debilem...