Jezioro Hogwartu

Ma około pół kilometra średnicy i jest połączone z systemem kanalizacyjnym Hogwartu. Jest zamieszkiwane przez wiele magicznych stworzeń. Pod jeziorem znajduje się pokój wspólny Slytherinu.

Dexter znalazł się tutaj nie przypadkowo. Był głodny, a proszenie skrzatów domowych o surowe mięso było słabym pomysłem. Chyba, że by powiedział, że to dla zwierzęcia. Dostałby jednak o wiele za mało. Mężczyzna nie zwrócił uwagi na podarte ubranie. Przeszedł nad jezioro tak, aby nikt go nie zauważył. Tam, chowając się za drzewami, przemienił ponownie w wendigo i zaczął polować w wodzie na ryby. Co jakiś czas zerkał na morskie, magiczne stworzenia. Te jednak nie śmiały się podpływać. Bowiem obawiały się możliwych konsekwencji.
(Dexter jest w takim wcięciu jakby, że nikt go nie widzi przez drzewa)

Przyszedłem dość powolnym krokiem i usiadłem na pomoście. Jeśli będzie mi dane... boże jak to brzmi ... samemu skrytykować własne myśli. Jest ze mną coraz lepiej. Na czym to ja, a tak ! Muszę poczekać na kałamarnicę. Ponoć lubi jak się ją smyra po mackach. No chyba, że i to zwierze mnie nie polubi. Jest większa i bardziej niebezpieczna niż ja. Nie powinna chyba mnie ugryźć czy coś.

Kurt szedł wolnym krokiem, ciesząc się tą jeszcze ciepłą pogodą. Dźwięk drzew, traw i zwierząt dały ukojenie jego nerwów. Wtedy właśnie zobaczył znajomą rudą głowę na pomoście. Nie był pewien co powinien zrobić gdy zobaczył że coś wypływa z wody." Brunet sprzeciwił się swojemu strachu i poszedł do chłopaka i usiadł obok."Hej, co tam?"

Spojrzałem wesoło na chłopaka i uśmiechnąłem się do niego - Hey hey ! - Miałem dziś dość dobry dzień. - W miarę dobrze. Chciałem zobaczyć wielką kałamarnicę, ale się nie pokazuje, może ty spróbujesz ? - Poklepałem go po ramieniu lekko. Tak się chyba zachęca ludzi do jakiś rzeczy nie? - Tak wgl... Przyszedłeś tutaj z jakiegoś konkretnego powodu czy stęskniłeś się po prostu? - Chyba polubiłem irytowanie go. Milusi był.

Z daleka usłyszał głosy. Nie, nie żadne w głowie. Wyjrzal zza drzew i zobaczył Lyrosa oraz jakiegoś innego chłopaka. Przeklnal cicho. Akurat musieli się tutaj przypaletac Dexter wyrzucił kości ryb wraz z resztkami ich miesa do wody. Zajmą się nimi inne stwory.

Chłopak wzruszył ramionami, i wtedy gdy spojrzał, z wody pokazało się wielkie oko. Kurt patrzał na teraz wielką kałamarnicę, a ona lub on na niego.Było cicho zanim dała mackę przed nim i pomachał. Kurt odrobinę wystraszony to samo zrobił.

Spojrzałem się na niego z wielką zazdrością. - Ciebie lubi! - Nie był to do końca krzyk, a bardziej podniesienie głosu. Spoglądałem na niego troszkę poddenerwowany. - Masz lepiej! - Mnie jak zawsze wszystkie zwierzątka albo olewały albo trzymały dystans! Przynajmniej on przyszedł pogadać. Czy to oznaczało, że dostał awans nad zwierzątka ?

"Taaa...Nie jestem po prostu przyzwyczajony do magicznych istot." Morska istota schowała się pod wodę i odpłynęła sobie."Rany wszystko jest dla mnie takie dziwne..." Kurt powiedział i położył się na pomoście."Aż głowa mnie boli, a to tylko kilka dni." Nie wiedział czemu, ale teraz pomyślał o tych prawie bursztynowe oczy i miły dotyk tego drugiego nauczyciela.-Jestem dziwny.-

Spoglądałem się wprost na niego. - To przyczep się czegoś co daje ci poczucie rozumienia albo normalności i siedź przy tym. Ja już się przyzwyczaiłem do tego. Wszystko nie jest normalne. Staraj się to polubić, bo uwierz mi. To jest o wiele lepsze niż normalne życie. - Nie wierzyłem, że dałem mu tak długą wypowiedź i na tak poważny temat. Zacząłem się hihrać.- Nie bierz tego na serio. Gadam jakieś dziwne rzeczy.

Kurt oglądał go i znów jego ramiona ruszyły w górę."Mogę się o coś spytać?" Przez 17 lat spędził życie jak normalny chłopak bez magii tylko by pojawiła się znienacka, jak krosta."Co o technologii i nauce myślą czarodzieje?"-W końcu, wiele rzeczy co było odkryte przez zwykłych ludzi sprawiło że mamy odrobinę lepsze zrozumienie o sobie.-Pomyślał niższy z grona."W końcu to one odkryły że nasza planeta jest jedną z milionów planet, lub że mamy 4 typy krwii."

Spojrzałem się na niego jak an totalnego głupka. - Ale wiesz że nie zostajesz tutaj na zawsze? Na wakacje i takie tam wracasz. Tutaj jak weźmiesz laptopa to też możesz go użyć. Oczywiście są szybsze sposoby i takie tam. - Z mojej twarzy nie znikał uśmiech. - Te Światy są dość dobrze połączone. Choć w magicznym nie potrzeba aktualnej technologii za bardzo.

Nie zauważył, kiedy usnął. Gdy się wzbudził, od razu się rozejrzał. Nikogo nie było. Prócz tamten dwójki. Odetchnął i zamienił się w człowieka. Już nie zważając na możliwe pytania podszedłem do chłopaków siedzących na pomoście.
- Hej. Co tu robicie? - zapytałem, spoglądając na nich z góry i krzyżując ręce na jednej z dziur w bluzce.

Spojrzałem się na mężczyznę, który właśnie do nas przyszedł. Wyglądał jakby spadł z jakieś górki, przeleciał ostro przez krzewy z kolcami i wpadł do wody. Ludzie mają różne upodobania, albo się nie przebrał po zabawie na schodach wieży. - Chciałem podać dłoń Ogromnej Kałamarnicy, ale mnie nie lubi. - Spojrzałem się na Kurta. - Jego tak ...

Zerknął przez sekundę na Kurta i wrócił wzrokiem do rudzielca.
- Nie jest tutaj zbyt bezpiecznie. Kręcą się tutaj Druzgotki... a one nie są... miłe dla ludzi - odparł, siadając pomiędzy chłopakami i wsadzając stopy do wody. Nie miał butów, rozwalił je przy przemianie.

Spojrzałem się na niego ze zdziwieniem. Nie widziałem żadnych w pobliżu, albo one też mnie nie lubiły. Westchnąłem głośno.- To wracamy już do budynku szkolnego? - Spytałem mało ochoczo. Tutaj było sporo przyjemniej. Choć jeszcze trzeba było poczekać na odpowiedź Kurta.

"I tak nie wiem co zrobię po tym wszystkim. Heh." Chłopak uśmiechnął się z domieszką smutku, potrząsając głową."Nawet nie mam prócz rodziców komu o tym powiedzieć. Będę jeszcze bardziej samotny niż już jestem!" Popatrzył na niebo trochę zanim się spytał."Mogę ci coś powiedzieć?" Kiedy to powiedział, zauważył nauczyciela i się podniósl."Emm, dobry...? P-pewnie."

Spojrzałem się na chłopaka. Miałem mu jeszcze odpowiedzieć. Choć nie zbyt pewnie będzie chciał mi o tym mówić przy Dexterze. - Kurt powiesz mi później, a teraz usiądź sobie spokojnie. Tylko na lekcji trzeba być aż tak sztywnym. No chyba że Dexter miał by z 50 lat to wtedy też. - Zaśmialem się i poklepałem go po łydce. Ciekawe co chciał mi powiedzieć.

Chłopak wstał i wytrzepał spodnie, gotów by iść."Czy wy się znacie?" Zapytał się idąc."W końcu nie mówi się do nauczyciela po pierwszym imieniu, czy ostatnio zmienili zasady dobrego wychowania?"

Wyszłam na błonie i od razu skierowałam się w stronę jeziora.  Uklęknęłam nad samym brzegiem i dopiero wtedy pozwoliłam sobie na płacz. Prawdziwy płacz.  Płakałam na głos.  Tu i tak nikt mnie nie usłyszy.  Moge sobie na to pozwolić...O różdżkę pomartwię się później... Słyszałam jak coś upada kiedy sama się wywróciłam ale nie pomyślałam o różdżce. .. Trudno! Płacząc wyrwałam,  obiema dłońmi kępki trawy i wrzucilam do jeziora przy okazji obrzucajac siebie. Nawet rzucić nie potrafię! Co ja tu robię. .. Hogwart... Jakim cudem... Nie powinnam tu być,  W ogóle nie powinno mnie być!  Nie ma już nikogo komu mogłoby na mnie zależeć.  Sama sobie na to zapracowałam.  Ale to dobrze.. ranie tylko siebie.. nikogo innego..

Nie wytrzymywałam już nawet w swoim dormitorium, więc przyszłam na błonia Hogwartu, nad jezioro. Usłyszałam płacz i zauważyłam Ślizgonkę. A... To jest ta, tak nielubiana... Czyżby zrzuciła z siebie maskę zimnej suki? Nieważne w sumie. Podeszłam bliżej i po cichu.
- Nie tego się spodziewałam po Ślizgonach, którym tak zazdroszczę że są w tym domu - odezwałam się przy niej nagle. Nie mówiłam tego oskarżycielsko ani wrogo, usiadłam obok. - W sumie to obie mamy nad czym płakać. O ile ta wiedza Ci jakoś pomoże.

Powoli podniósł się z pomostu i skierował do Hogwartu, mokrymi stopami dotykając z przyjemnością trawy. Nagle usłyszał płacz. Rozejrzal się i ujrzał dwie dziewczyny, jedna płacząca. Musiał zareagować. W końcu jest nauczycielem.
- Przepraszam - mruknął do Lyrosa i poszedł w stronę uczennic. Zatrzymał się jednak w połowie. Może nie powinien interweniować? Są młode, emocje je przytlaczaja. Pokrecil głową, odwracając się i kierując do kamienia przy Hogwarcie.
~~ następny post gdzieś tam ~~

Spojrzałem na Kurta i dotrzymałem mu kroku. - Poprostu zapominam czasem o tym dobrym wychowaniu. - Dexter szybko odszedł od naszej dwójki. Nie było po co się żegnać. Szybko chodził to trzeba mu przyznać. Mój wzrok znów wrócił na Kurta. Chciał mi coś powiedzieć! - Odeszliśmy już dobry kawałek, nie? - Rozejrzałem się dalej idąc do hogwartu. - Co miałeś mi do powodzenia?

"Czuż, mam problem." Zaczął z rumieńcem na swojej twarzy."Dwójka nauczycieli mi się podoba..."Spojrzał w bok, nie wiedząc jak rudowłosy może się zachować, w końcu nikt nie wie co drugi może lubić."I nie wiem czy po prostu nic z tym nie robić."

Spojrzałem się na niego całkowicie poważnie.- No wiesz ... TO SUPER! - Powiedziałem to tylko bardzo za głośno. Poklepałem go po ramieniu.- To wiesz. Ucz się z ich przedmiotów i takie tam. Nie wiem za bardzo jak nauczyciele działają... bo wiesz nauczycielki to łatwiej podejść. - Zacząłem mój totalnie bezwartościowy wywód. Nie znałem się na tym ani trochę. - Musisz być na pewno zauważalny i wiesz... nie zbyt nachalny przy okazji. - Wesoło się do niego uśmiechałem. Przy okazji wchodziliśmy już na korytarze Hogwartu. Gdzie mogliśmy tak w ogóle pójść? - Byłeś już może w bibliotece ?

                                            Korytarze Hogwartu - tam można go zatrzymać.

Kurt spojrzał na niego jakby był trochę szalony."Wiesz że zazwyczaj uczniowie nie powinni flirtować z nauczycielami, prawda?" Dziwił go entuzjazm chłopaka, nie było takich osób gdzie on chodził wcześniej."Nie, jeszcze nie byłem w bibliotece."

Poklepałem go po plecach.- E tam. Korzystaj z życia. Ja tam uważam, że dobra zabawa jest absolutnie na miejscu. Nauczyciel też człowiek, choć staraj się mieć dobre oceny przy okazji. - Wesoło wskazałem mu palcem korytarz do którego prowadzi biblioteka. - Ona jest w tamtą stronę. Obejrzyj sobie ją. Widziałem też, że czytasz. Wypożyczyć sobei możesz coś, ale uważaj na babkę. Strasznie reaguje na hałas.- Kilka rad i innych rzeczy, po czym skierowałem się... w sumie nie wiem. Po prostu będę chodził i wtrącał się do jakiś rozmów. Tak to dobry plan.

                        Korytarze Hogwartu - tam można go zatrzymać , ew. Jakieś inne pomieszczenie niedługo.

*Usłyszałam że ktoś do mnie mówi. Chyba do mnie. Podniosłam głowę. A ją skąd przywiało? * -Nie płaczę. Mam alergie na trawę. Ale ją lubię , dlatego tu siedzę. W czymś Ci pomóc może? -zapytałam nie patrząc na nią i ukradkiem wycierajac łzy. -Jeśli nie to proszę zostaw mnie samą. -dodałam sznurując usta żeby nie wybuchnąć płaczem. Dzisiaj było źle. Ciężko było mi się powstrzymywać.

- Alergicy z reguły unikają alergenu, poza tym... Słabo udajesz - objęłam ją ręką, odważnie, ale się nie przejmowałam tym. Sama nie wiedziałam czemu chcę jej pomóc lub z nią porozmawiać po prostu, to miejsce i ludzie mnie zmieniali, ale nie mieli szans zmienić mojego celu. - Podobno są typy ludzi, którzy wtedy kiedy najbardziej potrzebują pomocy, odrzucają ją, chcą paradoksalnie pokazać w ten sposób jak bardzo jej potrzebują i cierpią. Trafiłam? - przechyliłam pytająco głowę.

No nie... tego już za wiele. Złapałam ją za gruby kosmyk włosów i pociągnęłam. -Zabierz. Rękę. Dziewczynko. Natychmiast. -Wycedziłam przez zęby. -Nie cierpię a już tym bardziej nie potrzebuje twojej pomocy. Łaskawie zabierz rękę oraz swoją puchońską dupe i spieprzaj stąd. Już. - dodałam i zacisnęłam pięść na jej włosach.

- Uhhh... Przyjemnie... - odpowiedziałam patrząc w jej oczy, twarz miałam poważną. - Nie tylko mi robisz coś takiego i płaczesz? - prowokowałam ją dalej, może wykrztusi z siebie o co jej chodzi? I w sumie nie bolało mnie to jakoś specjalnie, pierwsze to co powiedziałam zawierało w sobie prawdę. Westchnęłam. Jeśli mnie nazwie masochistką dodając ciekawe epitety, czuję że w duchu się z nią zgodzę.

-Ah podoba Ci się to?-powiedziałam ciągnąc ja mocniej. Zamknęłam na chwile oczy. Nie mam różdżki. .. Ej.. ale nadal mam rączki. ..-Nie. Dotykaj mnie. Zabierz rękę bo zrobię ci krzywdę... Nie będzie miło. ..-jeszcze nigdy w życiu nikogo nie uderzyłam. . I nie chciałam tego robić. .. zdecydowanie wolę różdżke. . Mam nadzieje ze nikt jej nie zabrał z Wielkiej Sali..-Mowie poważnie. Natychmiast zabierz rękę. Nie pozwoliłam ci się do mnie odzywać a tym bardziej dotykać. Powiedziałam coś.

- Ohhh... - jęknęłam. Czyżby to było w końcu to czego szukałam? Pomyślałam podekscytowana. Mogłam w takiej sytuacji pożegnać się z racjonalnym myśleniem i zachowaniem. - Tak... Proszę więcej... I przepraszam, nie dostałam pozwolenia, a zrobiłam to. Błagam o wybaczenie - mówiłam szybko z zamkniętymi oczami.

Ona jest jakaś psychiczna..? -Możesz zabrać rękę? ! -krzyknęłam szarpiąc ją za włosy.-Jesteś jakaś nienormalna! Kim ty w ogóle jesteś i po jaką cholerę tu do mnie przylazłaś?! Nie słyszałaś że do mnie lepiej się nie zbliżać? !

Zabrałam szybko rękę, pisnęłam lekko z bólu, opuściłam przed nią pokornie głowę. - Przepraszam - odpowiedziałam. - Chciałam tylko pomóc. Słyszałam, że lepiej nie zbliżać się, ale wątpię w to.

-To weź to sobie do serca i spierdalaj ode mnie.-puściłam jej włosy i wstałam. -Jeśli jeszcze raz mnie dotkniesz. .. To pożałujesz. .. nie życzę sobie takiego zachowania.-odwróciłam się i pięcie i ruszyłam w stronę Zakazanego Lasu.

Nie mogłam się powstrzymać, wstałam i pobiegłam za nią, przytuliłam ją od tyłu. - Daj sobie pomóc.

-Zostaw mnie wariatko! *krzyknęłam próbując wyrwać się z uścisku. Silna była. . Nie powiem... Dlaczego ona mi to robi.. czy ona nie może zrozumieć. ..To choroba.... Dziewucho. ... Nie lubiłam jak ktoś mnie dotyka a szczególnie tak.. zaczęło mi się kręcić w głowie. Czułam ze kolana mi się trzęsą. -Proszę puść. .-powiedziałam cicho ze łzami w oczach. -Puść. ..

Odskoczyłam jak oparzona, zobaczyłam łzy. Odwróciłam tylko wzrok i odeszłam, żegnając się na odchodne. Grubsza sprawa... Rozumiałam już powoli dlaczego taka może być. Spojrzałam na zegar na wieży. Zaraz eliksiry! Ciekawe z jaką nauczycielką... Pomyślałam.

W końcu mnie puściła. Dlaczego się na mnie udziela. ... Skąd ona .... Nie.. na pewno się wie... Już powoli zaczęły mi się pojawiać mroczki przed oczami. Kiedy odeszła upadłam na kolana. Nie miałam siły juz ustać sama. Po chwili upadłam na trawę i nie widzialam już nic oprócz ciemności.

Usłyszałam coś za swoimi plecami, odwróciłam się i zobaczyłam jak na ziemi leży prawdopodobnie nieprzytomna SooAh. Podbiegłam do niej szybko i sprawdzałam czy jest przytomna. Na nic się to zdało. Sprawdziłam czy nie złamała czegoś i czy mogę ją bezpiecznie podnieść. Tak, mogłam. Tak więc zrobiłam i poszłam szybko z Koreanką na rękach do skrzydła szpitalnego.
Następny post: Skrzydło szpitalne

Przyprowadziłem klasę nad jezioro, aby pokazać im jedne z magicznym stworzeń tutaj żyjących. Po drodze zajrzeliśmy jeszcze do kuchni, aby wziąć wiadro z resztkami mięsa.
- Pewnie zastanawiacie się dlaczego nie możecie tutaj przychodzić samotnie. Bez zgody nauczyciela. O to dlaczego - powiedziałem i wrzuciłem mięso dosyć daleko w wodę. Gwałtowny ruch zburzył spokój jeziora. Dało się zauważyć Druzgotka.
- Niech was nie zmyli ich uroczy wygląd. Są niezwykle groźne, zwłaszcza dla ludzi - Ale nie dla wendigo

Spojrzałam na Druzgotka z zaciekawieniem, ale jednocześnie z przerażeniem. To takie małe stworzonko, ale jednak mogło nam wyrządzić niezłą krzywdę. Usiadłam na trawie i obserwowałam przebieg lekcji.

Stanęłam przy nauczycielu i przyjrzałam się stworzeniu. Uroczy wygląd. ... Spojrzałam na mężczyznę. Uroczy?! Boże. . To co w jego mniemaniu jest paskudne....? O Chryste....

Przyszłam i usiadłam dwa metry od nauczyciela, westchnęłam i przyglądałam się jezioru. Druzgotki... Czytałam o nich kiedyś i sporo o nich kojarzyła. Bawiłam się w zamyśleniu włosami. Gdy przyszła SooAh, nie mogłam się oprzeć pokusie by chociaż trochę na nią popatrzeć. Domyślałam się, że zakończy się to kolejnym obrażaniem mnie.