Jezioro Hogwartu

Wziałem kawałek lusterka i wsunąłem do kieszeni szaty. Póki co zostawię to na potem. Przyda sie gdybym chciał rozmawiać z Lyrosem. Przyda się też w nocy, jakbym chciał z nim pogadać poza kontrolą nauczycieli i kolegów z szkoły.
- Jasne zgadamy się na pewno - powiedziałem.

-Mogę iść z tobą.-Szepnęła. Też chcę iść. Chcę zobatrzyć tego stwora. -Powiedziała. Nalegała wciąż. Widać było, że bardzo chce iść.

- Chyba mnie coś ominęło - skrzywiłam się i westchnęłam cicho. - I tak nie jestem fanką wszelkiego rodzaju zwierząt - mruknęłam.

- Ta brew... Ten śmiech... Przepięknaaaaaaaaa - westchnęłam rozmarzona.

Spojrzałem na Taylora i raz jeszcze się wesoło uśmiechnąłem. - To do później? Musimy tak dziwnie wyglądać. Jeszcze pani Diana będzie przechodziła i nas pozabija. - Zaśmiałem się i wstałem. - Podałbym ci rękę...a w sumie.- Wyciągnąłem łapkę aby pomóc mu wstać. Gdy już wstał to pożegnałem się z panem Dexterem i poszedłem w kierunku Hogwartu.


Next Gdzieś w Hogwarcie.

Chwyciłem dłoń Lyrosa i podniosłem sie z ziemi po czym poszedłem za nim, zauważyłem że wypadła mu buteleczka z jakimś eliksirem. Nie wiedziałem co to jest, wzruszyłem ramionami i bez żadnego pomysłu dokąd idę ruszyłem w stronę gmachu szkoły.

Next post: Gdzieś w Hogwarcie (może)

-Coś. .. coś ty powiedziała? -zapytałam słysząc ton którym wypowiedziała słowa. Zrobiłam krok w jej stronę. -Możesz powtórzyć?

- Proszę... Jeszcze... Jeszcze... Jesteś przepiękna... - spojrzałam na nią maślanymi oczami.

- Jakaż ona piękna. Ten anielski głos - powiedziałam do Is.

Pokiwałam głową szybko potwierdzająco, czułam że po tym widoku mogę umierać.

Zaczęłam się śmiać. Soo była czerwona ze złości, a Is nareszcie się uśmiechała.

-Jesteście chore..-przełożyłam włosy na jedną stronę i odeszła w stronę zamku. No nie wierze. .! Po co ja się tak wściekam. .. spokojnie...


Następny post w bibliotece

Nikt nie zwracał na nią zbytnio uwagi, więc poszła sobie. Uprzednio chowając szkicownik. Przechodząc obok nauczyciela powiedziała tylko, że idzie. I tak też zrobiła. Poszła gdzieś w kierunku szkoły.

-Idziemy?-zapytałam patrząc na Krukonów i pogłaskałam Nelsa.

Usiadłam i oddychałam głęboko, chciałam się w ten sposób uspokoić. Wstałam. - Dziękuję - powiedziałam do Chris i poszłam do Wielkiej Sali.
NP: Wielka Sala

Zostałam praktycznie sama, więc po prostu sobie poszłam.

Następny post: gdziekolwiek

- Tak, chodźmy. Im mniej na ONMS, tym lepiej - odparłem i zwróciłem się w stronę zamku.

*następny post tam gdzie Samantha/Krukoni*

Obserwowałem przez cały czas uczniów. Dostrzegałem w ich relacjach spory i zauroczenia. Westchnąłem i spojrzałem w stronę zamku, gdy oni się już tam rozeszli. Nie chciałem wracać nało noc tam. Pokręciłem lekko głową, ułożyłem się trochę dalej od wody i usnąłem.

Słyszy wzdłuż jeziora bez słowa. Nie było potrzeby rozmowy. Nie chciałam juz słuchać jej opowieści o wskrzeszaniu. .. Usiadłam nad brzegiem gdzie wcześniej mieliśmy Opiekę.
-No... wyłaź. .. póki tu jestem... potworku. ..

Przyszłam nad jezioro za SooAh. Nie chciałam nawet myśleć już o naszym poprzednim temacie, za bardzo się rozgadałam. Stałam w miarę w bezpiecznej odległości od jeziora, tak by w razie czego... Towarzyszka nie mogła mnie wrzucić do wody. Usiadłam i patrzyłam co robić, jej uroda wciąż zapierała mi dech w piersiach, poprawiłam włosy.

-Teraz jak na złość nie chce wyjść. Poczekam aż po mnie przyleziesz wstręciuchu. ..-powiedziałam kładąc się na trawie.-Tęsknię za tatą... I mamą...-powiedziałam cicho. Nawet nie wiem czemu to w ogóle powiedziałam. Teraz juz za późno.

- Niedługo weekend, a później jakaś przerwa świąteczna, wrócisz przecież do domu i się z nimi zobaczysz - powiedziałam, spojrzałam na nią. Urwałam kępkę trawy i zaczęłam rwać na mniejsze części.

-Mój tata nie żyje. Od sześciu lat. -powiedziałam jeszcze ciszej.-Nie mam powodu wracać do domu na święta. ..-rozłożyłam ręce po bokach i spojrzałam w pną gwiazdy. -Nie mam..

Zamarłam. Czy to dlatego SooAh była taka? Sześć lat i wciąż są efekty tego? Musiała go naprawdę kochać... Pojawiła się w mojej głowie myśl - przecież mogę go wskrzesić. Dlatego tak się tym interesowała... Zamknęłam oczy w rozmyślaniach. Tej nocy przeczytam co mogę, co tylko się da. Dla niej, tak! Poczułam w sobie motywację i siłę do osiągania swojego celu. Spojrzałam na nią, miałam ogromną ochotę ją ciepło przytulić, pocieszyć, ale zabroniła mi tego. Nie chciałam jej znów doprowadzić do łez. - Ja... Bardzo mi przykro... Nie jesteś sama, wiem jak to jest. Po części nie mam ojca, po części mam, ale... Wiem jakie to jest uczucie - odpowiedziałam wzrok wbijając w ziemię, musiałam dać jej wsparcie.

-Gówno wiesz.. Właśnie nic nie wiesz... Ani ty ani całą resztą. .. Myślą że jestem taka bo lubię. .. Zaczynasz szukać innych sposobów na życie kiedy nagle orientujesz się 24 godziny na dobę myślisz tylko o tym żeby umrzeć. -powiedziałam podnosząc się do siadu.-Jesteś głupia. .

- Też straciłam ojca! Ratował nas przed wilkołakami! Teraz mam tylko jego imitację! - powiedziałam. - Z tym można sobie poradzić, może nawet ja będę mogła pomóc Ci poradzić sobie z tym! Może i jestem głupia, ale swoje wiem. Nikt nie zachowuje się tak jak Ty, bo lubi, wiedziałam że jest jakiś powód tego, dlatego nigdy Cię nie skreśliłam, nawet gdy inni coś o Tobie mówili, chciałam dać Ci szansę, poznać Cię.

-Ja nie chce twojej szansy. I twojego lubienia. Wsadz se je w dupe. -powiedziałam wstając z ziemi.-Tylko wiesz jaki jest problem? Ja nie chce sobie z tym radzić

Przyszedłem na błonia przy szkole i powąchałem powietrze tropiąc tego idiotę Dextera. Po chwili złapałem jego zapach i ruszyłem w jego stronę, dotknąłem jego polika i spojrzałem na niego.
- Dexter wstawaj - powiedziałem budząc go.

Mój blogi sen przerwano. Gdy uniosłem powieki ujrzałem Devona.
- Jeszcze trochę... - mruknąłem, przekrecajac się na bok. Lezalbym tak dalej gdyby nie przeszedł mnie ogromny dreszcz z zimna. Wendigo nigdy nie jest chłodno, chyba, że w ludzkiej wersji.

- Ruszysz się albo wezmę Cię na ręce i przeniosę Cie do swojego pokoju - powiedziałem i spojrzałem na niego z lekkim uśmiechem. Naprawdę ten Dexter jest takim kretynem, ale jednak jest całkiem całkiem porządny.
- to jak będzie? - zapytałem

- Nie bez powodu chciałaś zwrócić na siebie moją uwagę w Wielkiej Sali. Tak naprawdę chcesz sobie poradzić z tym, masz dość samotności. Tak się tylko wydaje, 4 lata temu po śmierci ojca i przeprowadzce na Okinawę też tak się zachowywałam, potem przemyślałam swoje zachowanie i zdecydowałam się zmienić, ale było już za późno, za ciężko było mi wrócić do społeczeństwa. Myślę, że dla Ciebie nie jest za późno - powiedziałam. Obserwowałam wodę, zauważyłam jak macka się poruszyła pod powierzchnią wody. - Masz swoją druzgotkę. Mam nadzieję, że nie wrzucisz mnie tam - zaśmiałam się lekko.

-Siebie chce tam wrzucić. .-szepnelam do siebie patrząc w wodę. -Nic o mnie nie wiesz. Bierzesz jakieś teorie z dupy i filozofujesz. Nie bądź taka mądra. Nie chciałam twojej uwagi. Szczerze mówiąc to chciałam się zabawić twoim kosztem i ośmieszyć przed szkołą

Rozejrzałem się ukradkiem, a gdy nikogo nie zauważyłem przyciągnąłem Devona do siebie i pocalowalem namiętnie. Dłoń gwałtownie zacisnalem na jego penisie. Chwilę później nagle przestałem i podnioslem się jakby nigdy nic, kierując do zamku.

Mruknięcie wydobyło się z moich ust i po chwili oderwałem się od niego z lekkim zaskoczeniem. Naprawdę musiał być pewny swego by to zrobić. SKierowałem swe kroki za nim.

Następny Post: Pokój Devona Westa.

- Proszę, nie wchodź tam - powiedziałam cicho, w oczach stanęły mi łzy. - Błagam - powiedziałam i wstałam. - Jeśli... Naprawdę tak Ci przeszkadzam, nie będę stała Ci na drodze do "szczęścia" - powiedziałam, drżałam na całym ciele. - Nigdy Ci nie życzyłam źle i nie będę. Dam rękę uciąć, że jestem najbardziej przyjaźnie nastawioną do Ciebie osobą w szkole - dodałam, drżałam coraz bardziej i poszłam w stronę szkoły, coraz szybciej szłam, aż w końcu biegłam. Nie miałam już sił, nie wierzyłam już, że zmieni się jej nastawienie do mnie.
NP: Wieża Astronomiczna.

Zrobiło mi się przykro. Że sprawiłam jej przykrość. .. Naprawdę mnie to nie bawiło. .. no.. może czasem. .. Przez jakiś czas stałam nad jeziorem i gapiłam się w tafle. Juz późno. .. Odwrocilam się I powolnym krokiem ruszyłam do zamku.

NP: najprawdopodobniej pokój wspólny Ślizgonów

Przechodząc przez korytarz na parterze nawet nie spojrzałam w stronę Isobel. Dotarłam nad jezioro i usiadłam tuż nad brzegiem. Ostatnio często tu bywam... Za często? Być może. .. ale nie wiadomo czemu ciągnie mnie do wody... Przynajmniej dopóki jest spokojna... Podciagnelam kolana do piersi i oparlam na nich ramiona i brode, patrząc na łonie horyzontu. Było cicho... Jak na Hogwart bardzo cicho. .. Po chwili poczułam na swoich policzkach coś mokrego. Wytarlam łzy w rękaw szaty i dalej patrzyłam się w jeden punkt, gdzieś daleko przede mną.

Wyszedłem z Hogwartu i skierowałem się w stronę jeziora. Słyszałem, że to piękne miejsce... Pomimo, że byłem w sporej odległości od wody dostrzegłem zarys jakieś osoby. Postanowiłem tam pójść i to sprawdzić. Gdy byłem blisko wody zobaczyłem uczennicę, widać było, że płakała. Usiadłem na trawie-Piękne miejsce, prawda?-zapytałem zerkając na nią przez ramię. Nie chciałem zaczynać rozmowy od "coś się stało?", to oczywiste, że coś się stało, przecież nie bez powodu płakała. Sprawdziłem kieszenie spodni. Akurat dzisiaj nie miałem paczki chusteczek.

-Mhm... -mruknęłam do chłopaka nie odwracając wzroku od jeziora. Teoretycznie mogłabym na niego fuknąć i nakrzyczeć chociażby za to ze istnieje... Ale nie chciało mi się. Po co... Jedyna rzeczą o której teraz naprawdę myślałam były słowa brata Isobel. "Hańba dla Slytherinu. ..."

Pomimo tego, że bardzo ciekawiło mnie, co ją trapiło, powstrzymałem się.-Jestem Carl-powiedziałem patrząc na nią. W końcu jakoś trzeba zacząć, prawda?

-SooAh.-powiedziałam nie wiedząc po co z nim rozmawiam. To wszystko przez Isobel. -Chciałeś czegoś?

-Nie-odparłem lekko zdziwiony.-Niczego od ciebie nie chcę...Chociaż, chciałbym abyś się uśmiechnęła-powiedziałem przechylając głowę.

-Nie mam powodów żeby się uśmiechać. -warknęłam mruga jąć powiekami, bo kolejna porcja łez napłynęła mi do oczu.-A tobie radzę się do mnie nie zbliżać. Jestem wredna, podła i chamska. Kwon SooAh. Slytherin. Drugi rok. Zapamietaj i omijaj.

-Nie może być aż tak źle-powiedziałem. Naprawdę żałuję, że nie mam chusteczek.-Nie musisz mi mówić, dlaczego płaczesz i czemu twoim zdaniem jest źle. Sama sobie nie poradzisz.-wyznałem po chwili. Nawet nie wiem, dlaczego to powiedziałem. Spojrzałem w dół i zacząłem wyrywać trawę.

-Poradzę. Zawsze sobie radzę. -powiedziałam odwracając głowę w druga stronę. Zobaczysz.. kilka lekcji w szkole i sam powiesz ze suka ze mnie... No cóż. . Bywa.