Dormitorium Dziewcząt

Przymknąłem powieki, tak by choć na chwilę dać odpocząć oczom, jednak cały czas sunąłem dłonią po jej włosach.
Gdy coś wskoczyło na łóżko, uchyliłem powiekę, jednak widząc błyszczące ślepia, od razu wiedziałem że to Magnus. Usmiechnąłem się do kota, a następnie przyciągnąłem dziewczynę do siebie, tak by nie wcisnął się między nas.

Nawet nie otworzyłam oczu gdy mały grubas wskoczył na lozko. Muszę mu kupić jakis dzwoneczek. Bez tego jest prawie bezszelestny.
Gdy Tyler przycisnął mnie mocniej do siebie, poczułam jak Magnus niucha mnie w brzuch, szukając luki w ktora mógłby się najprawdopodobniej wcisnąć. Dlatego Tyler tak mocno mnie przytulił... Cicha walka z kotem.. Parsknelam mimowolnie śmiechem.

- Dziś się tobą nie dziele - odparłem, słysząc jej śmiech.
Oplotłem ręce wokół jej talii, zaciskajac je lekko.

— Dzis?— zapytałam rozbawiona.
— A jutro? Pojutrze? Podzielisz się mna z kims innym?— zapytałam otwierając oczy i patrzac na kota ktory dosłownie wbijał ślepia w Tylera jakby miał zamiar go uszkodzić...

- Dziś - odparłem, śmiejąc się
- Jutro i pojutrze dopuszcze do ciebie kota - mruknąłem
- Dziś jest MOJA I TYLKO MOJA - powiedziałem wpatrując się w kota

— Kota?— powtorzylam. — Tylko kota?— zasmialam się unoszac głowę.
Zaczelam śmiać się jeszcze bardziej gdy zaczął "tłumaczyć" kociakowi do kogo dzis należę.
Kot odwrócił się do niego dupa i usadził się tak, by tym razem na leżąco wpatrywać się w Puchona.

- A co ty myślałaś? - spytałem, cały czas w nią wtulony
- Tak, tylko kota - wymruczałam do jej ucha.
Popatrzyłem się na kota, który jak widać zrezygnował z walki ze mną o brunetkę
- Chyba mnie nie lubi - zaśmiałem się - ważne że ty masz inne zdanie

— Nic nic...— powiedziałam szybko.
Uśmiechnelam się na jego słowa.
— Mysle ze JUZ przestał cie lubić. — odparlam gdy Magnus znow zmienił pozycje i ustawił się jak do polowania.
— Jest zazdrosny... Albo głodny...

- Widzisz juz wiem kto zjadł ci te kanapki z wczoraj - zaśmiałem się
- Chyba powinnaś go nakarmić - odparłem z uśmiechem

— Jak zjadł to nie jest głodny...— powiedziałam z uśmiechem. Krzyknęłam gdy Magnus skoczył na Tylera, dosłownie siadając mu na głowie. Zaczął go tracąc lapka w czuprynę.

- A może jest taki jak ja i jest wiecznie głosy.
Gdy dziewczyna krzyknęła, otworzyłem oczy i zobaczyłem skaczącego kota. Usadowił się na mojej głowie i zaczął walkami grzebać w mojej czuprynie.
Zdjąłem go z głowy i posadziłem na swoim torsie
- Nie chce być nie miły stary - zacząłem mówić do kota - ale jedynie twoja Pani może trzymać rękę w moich włosach - łypnąłem na niego

Spojrzałam na obu... panów i uniosłam brew.
Zasmialam się lekko.
— Tylko ja,— powtorzylam i urwałam gdy kot syknął na Tylera i wykorzystał sytuacje by próbować się wcisnąć miedzy nas, machając chłopakowi ogonem po twarzy.

- Tak tylko ty - mruknąłem, ponownie odpychając kota. Później przytuliłem ponownie dziewczynę, tak by miedzy nami nie było żadnej szpary.
- Lubię twoją bliskość - stwierdziłem

— Ja Twoja tez. — powiedziałam patrzac na niego. — Nawet jesli zabrzmi to żałośnie... Kiedy powiedziałeś ze mnie zostawiasz... Myślałam ze umre. Naprawde...

- Wiesz, że wpływ na to też mają twoje uczucia do mnie, ale nie brzmiało to żałośnie - mruknąłem jej we włosy
- Wiem ze mnie kochasz - odparłem szczerze

— Chwilowe uczucia. — odparlam szybko.
Na jego wyznanie wstrzymałam oddech.
— Tak... I co z tego? Nie mozesz o tym zapomniec?

- Nie, bo jestem z ciebie cholernie dumny - zaśmiałem się i popatrzyłem w jej oczy.
- Nigdy mnie nie zrozumiesz - mruknąłem uśmiechnięty

— Dumny?— zapytałam odchylając się lekko.
— To mi wyjaśnij...— powiedziałam poważnie. — Chce cie zrozumiec

- Tak dumny - mruknąłem, spoglądając na nią z góry. Byliśmy blisko siebie na tyle, że nasze nosy się stykały
- Co myślałaś, gdy powiedziałaś mi, może i nie jasno, ale że mnie kochasz? - spytałem

— Ja? — zapytałam przełykając ślinę.
— Nie wiem... Myślałam o Twojej reakcji... Ze się wsciekniesz... I ze zwiejesz... Nie wiem. Dlaczego pytasz? Odpowiedz na moje pytanie...

- No właśnie sama sobie odpowiedziałaś na pytanie - mruknąłem
- Rozumiesz? - spytałem, unosząc brew

— Nie... Nie rozumiem. — powiedziałam.
— Nie rozumiem dlaczego jestes dumny i dlaczego moja odpowiedz była odpowiedzią na pytanie...— powiedziałam lekko zagubiona.

- Bo się odważyłaś mi o tym powiedzieć, mimo że widziałaś jakie mogą być następstwa twoich słów - mruknąłem, ponownie układając podbródek na jej włosach

— Ah...— powiedziałam i uśmiechnelam się do siebie.
— Naprawde chciałeś odejsc? Zostawic mnie?

- Nie chciałem - odparłem zgodnie z prawdą
- Ale...bałem się brnąć w to dalej - mruknąłem

— Ty się bałeś?— zapytałam. — Dlaczego? Myślałeś ze co? Ze doleje ci eliksiru miłości? Albo użyje magii przeciwko tobie?

- Magii już raz użyłaś przeciwko mnie, ale nie tego się balem, a tym bardziej nie tego że dasz mi eliksir miłości, choć było by ciekawie. Balem się, że pomyślisz iż skoro powiedziałaś, że mnie kochasz, a ja z tobą zostanę, to że będziesz myślała iż też w jakimś stopniu jestem zakochany - odparłem

— Nie użyłam jej przeciwko tobie...— powiedziałam cicho.
— Nie pomyslałam... I nie pomyśle tak nigdy w zyciu. Tym bardziej ze tak... Dosadnie mi powiedziałeś ze mnie nie kochasz..

- Musiałem - odparłem - by nie dać ci możliwości na jakiekolwiek nieporozumienie - mruknąłem
- A jak niby miałem to zrobić? - spytałem

— Przede wszystkim...— zaczelam powoli. — NIE MUSIAŁEŚ tego robic. Jestem istota rozumna.

- Rozumną powiadasz? - spytałem
- Wiesz już nie będę wracał do tematu, ale nie chce mówić, co oboje mówiliśmy na początku naszej nietypowej znajomości - mruknąłem cicho

— Ja dobrze wiem co mowilam. Mowilam ze cie nigdy nie pokocham. Wyszło jak wyszło. Jesli chcesz zebym przestała to moge teraz wyrwać sobie serce i rzucić nim o sciane. — powiedziałam. — Wiedz ze moge to zrobic. Bo mam dość słuchania "mówiłaś to i tamto...". Zakochałam się. Błąd. Największy w zyciu. Przepraszam.

- Masz rację największy błąd w twoim życiu, tyle że to nie ty powinnaś przepraszać... Przepraszam Rian - powiedziałem szczerze, przytulając ją do siebie tak by nawet nie myślała o tym, że może mi uciec.
- I nie wyrywaj sobie serca - mruknąłem - bo ani ja ani ten kocur nie wytrzymamy bez ciebie

— Za co przepraszasz? To wszystko jest żałosne. Ja jestem żałosna. Jasno było określone. RIAN NIR WOLNO. RIAN KURWA NIE WOLNO. A Rian co? A chuj. Nie ma co robic to się zakocha. Pomijając juz sam fakt... Zakocha się w kims w kim nie wolno... Bravo!— krzyknęłam.
— Wytrzymasz. Zanim mnie poznałeś, jakos żyłeś. To ze cos do ciebie czuje, cos irracjonalnego, nie znaczy ze musisz byc do mnie w jakikolwiek przywiązany czy jakos zobowiązany...

- Przepraszam za to co się stało, a najbardziej za to, że w ogóle zaproponowałem tą znajomość, bo mogłaś spokojnie żyć - odparłem
- Nie jesteś żałosna, ale wiem jedno - powiedziałem - najlepiej smakuje zakazany owoc, czyż nie? - spytałem retorycznie
- I przestań się obwiniać, bo jak widać problem leży po obu stronach - dodałem

— Nie Tyler. Wina nie leży po obu stronach. Jak tak mówisz to wcale nie sprawia ze ochota na utopienie się w jeziorze zanika. — powiedziałam bez ogródek.
— Dobrze ze zaproponowałeś te znajomość. Nie z toba to z kims innym. A tak to przynajmniej zyje.

- No nie wiem czy żyjesz - odparłem szczerze - poza tym z kimś też byś żyła - mruknąłem
- A o jeziorku to mi nie wspominaj - poprosiłem - pamiętam twoje cudne wyczyny...

— Tak. Z jednym. Z drugim. Z trzecim... i w ciagu tygodnia zostałabym kurwą numer jeden w szkole. Masz racje. Byłoby mi lepiej bez ciebie. — prychnelam.
— Jakie wyczyny? Nic nie robiłam jeszcze. — odparlam wzruszając ramieniem.

- Nie zostałabyś - odparłem i usiadłem prosto - Nie uwierze, że z pierwszem lepszem byś uprawiała seks...
- Wiesz raczej pamiętam twoje skoki do wody i udowodnienie, że twoja magia cię uratuje - dodałem

— Naprawde?— zapytałam i rowniez usiadłam, patrzac na niego w bok.
— A mam ci przypomnieć któż to mnie rozdziewiczyl? I jakże długo go znałam?— prychnelam.
– I uratuje... Za którymś razem się uda.

- Krótko - odparłem szczerze - ale mogłaś być pewna, że cię nie zostawię - mruknąłem, po chwili uświadamiając sobie co powiedziała. Jednak byłem pierwszym lepszym...w tym momencie sam nie wiedziałem co czuję.
- Któregoś razu nie będzie - stwierdziłem

— Nie byłam pewna. — powiedziałam patrzac mu w oczy. — Ale byłam bardziej niz pewna ze albo ty... Albo jeszcze długo nie...— mowiac to, odwrocilam wzrok, patrzac w swoje dłonie które bawiły się paskiem szlafroka.
— Bedzie. No przeciez się nie poddam

- Jasne - odparłem z goryczą, patrząc w jej stronę.
- Może ci pomóc? - spytałem retorycznie - wiesz uduszę cię i zobaczymy czy zmartwychwstaniesz - mruknąłem z sarkazmem

Nie uwierzył mi. Podniosłam głowę by na niego spojrzeć.
– Jestes kłamca. — powiedziałam zaciskajac usta gdy moja warga zadrżała niebezpiecznie.
— Zrob to. — powiedziałam bez cienia strachu czy... Jakiejkolwiek reakcji. — No zrob.

- Dlaczego niby jestem kłamcą? - spytałem i jedną dłonią chwyciłem za jej szyje, patrząc jej prosto w oczy.