Dormitorium Dziewcząt

— Nie wiesz? Chyba ty powinieneś wiedziec najlepiej. — powiedziałam i przełknęłam ślinę gdy złapał mnie za szyje.
— Powiedziałeś ze mi ufasz. A gdy powiedziałam ci ze wiedziałam ze... Tylko z toba moge... Moge to w koncu zrobic... Wysmiales mnie. Nie uwierzyłeś mi. To nie jest prawdziwy związek dwojga ludzi którzy się kochają.. Ale jakis związek to jest, czy tego chcesz czy nie. A nawet w takim związku zaufanie jest ważne i cenne.

- Staram się Tobie ufać - mruknąłem
- Ale skoro wyskakujesz mi z tym, że zrobiłabyś to i tak pierwszym lepszym, to wiesz jakoś trudno uwierzyć że byś poczekała - stwierdziłem i zabrałem rękę z jej szyji
- Dobrze, wiesz ze cię nie uduszę, ale masz teraz wolny staw, a ja nie zamierzam się juz o ciebie martwić, więc próbuj swojej magii

— Tak... Widzisz? Sam masz mnie za puszczalska mimo ze jestes moim pierwszym i ost... ze byłeś moim pierwszym. — powiedziałam szybko.
Na jego kolejne słowa juz nie wytrzymałam. Odwróciła wzrok walcząc ze sobą ale to nic nie dało. Schowałam twarz w dłoniach, rozplakujac się. Bezgłośnie. Cichutko. To ze płacze zdradzały jedynie dreszcze które władały moim ciałem. Czułam uścisk w żołądku.
"Nie zamierzam się juz o ciebie martwić". To zabrzmiało jak... Nie chce cie juz. Rób co chcesz. Boże Rian uspokój się kobieto. To żałosne bardziej niz kiedykolwiek. Jeszcze pomyśli ze chce litości.
A ja chce tylko jego. Jego ciepła. Opieki... Tylko opieki. Nie musi mnie kochać. Ale chce czuć ze moge na nim polegać.. Było mi niedobrze z nerwow i kręciło mi się w głowie. Rian do cholery! Boże ja nie chce bez niego... Jeste histeryczka.. zamieniam się w histeryczkę... Ale naprawde go kocham.

Słysząc jej słowa nawet nie chciałem by dokończyła, chociaż i tak wiedziałem co chciała powiedzieć.
- Posłuchaj mnie uważnie, nie uważam że jesteś puszczalska i nigdy nie będę tak uważał, choćbyś miała się pieprzyć ze wszystkimi do okoła - odparłem.
Patrzyłem na nią jak władają nią dreszcze i nie miałem bladego pojęcia co robić. Wiedziałem, że płacze, dlatego też byłem bezradny. Zastanawiałem się nad przytuleniem jej, ale to przeze mnie płakała,więc raczej by nie chciała. Drugą opcją było wyjście, tyle że wtedy nie wiedziałbym czy jej stan się powody czy pogorszy. Dlatego tez przez dłuższy czas nic nie zrobiłem. W końcu stwierdziłem, że zapytam się jej, mając wielką nadzieję że mi odpowie
- Mam wyjść czy cię przytulić? - spytałem

Otworzyłam usta bo brakowało mi oddechu. Nie mogłam opanować drżenia. Trzęsłam się jakby miło mi zimno mimo iż zalewały mnie fale gorąca. Na jego słowa pokręciłam głowa. Nie chciałam zeby wychodził. Poczułam jak jedzenie niebezpiecznie wędruje w gore...
Zerwalam się z lozka i pobiegłam do łazienki, rzucając się do toalety gdzie zaczelam zwracać wszystko co zjadłam.

Gdy tylko zerwała się z łóżka i pobiegła do łazienki, wstałem i poszedłem za nią. W chwili gdy już miałem szarpnąć za klamkę, stwierdziłem iż dziewczyna pewnie chce trochę prywatności, więc tylko mocno zastukałem
- Rian, wszystko w porządku? - zapytałem opierając się o ścianę przy drzwiach

— Tak...— wyjeczalam spuszczając wodę po odsunięciu się od sedesu.
Na drżących nogach podeszłam do umywalki i opłukałam usta następnie wyciskając na szczoteczkę prawie pol tubki pasty, zaczelam szorować zeby i jamę ustna. Nienawidziłam wymiotować. To była jedna z najgorszych dla mnie rzeczy.

Gdy usłyszałem wodę lecącą w umywalce, odepchnąłem się od ściany i otworzyłem drzwi od łazienki. Widząc dziewczynę myjącą zęby, westchnąłem cicho i oparłem się o framugę drzwi, nie odrywając wzroku od brunetki.

Zerknęłam na chłopaka kątem oka, gdy drzwi się otworzyły.
Odwrocilam się do niego lekko tyłem, by go nie widzieć. Na jego miejscu zwiałabym gdzie pieprz rośnie. Juz dawno. Zyc z kims takim jak ja to mordęga..

Podszedłem do niej bliżej i usiadłem na krawędzi wanny.
- Przez grzeczność nic nie powiem - odparłem, wpatrując się się w jej sylwetkę.

— A masz cos do powiedzenia?— prychnelam gdy opłukałam usta i na moment zawisnelam nad umywalka ktora mimo wszystko mogłaby byc niżej.

- Tak, np. A nie mówiłem - mruknąłem i wstałem z wanny, podchodząc do dziewczyny
- Może lepiej byś dziś przez cały dzień odpoczęła - odparłem, kładąc dłoń na ramieniu dziewczyny, następnie szybko ją zabierając. Wyszedłem z łazienki zamykając za sobą drzwi, z cichym skrzypnięciem. Podszedłem do łóżka i usiadłem na jego krawędzi

Gdy tylko mnie dotknal, po moim ciele rozeszło się przyjemne ciepło. Jednak tak szybko jak się pojawiło... tak szybko zniknęło.
Wpatrywałam się przez chwile w drzwi po czym ruszyłam w ich kierunku, poprawiając szlafrok.
Westchnęłam w duchu widzac jak Tyler siedzi na krawędzi lozka. Podeszłam do niego i ukleknelam następnie przysiadając na łydkach. Oparłam dłonie o jego udo a na nich skroń, w ciszy.
— Przepraszam

- Nie masz za co - odparłem i chwyciłem jej twarz w dłonie
- Rian, nawet nie wiem za co mnie przepraszasz, ale to bez znaczenia, bo nic złego nie zrobiłaś - odparłem

— Zrobiłam...— powiedziałam patrzac na niego. — Pojawiłam się. — dodałam. Patrzyłam mu e oczy.
— Tyler... Tylko posłuchaj uważnie. Jesli choć przez mała chwile pomyślałeś ze masz mnie dość... Kiedykolwiek... To odejdź. Bo to się powtórzy nie raz nie dwa. A chyba lepiej teraz niz potem kiedy mnie znienawidzisz... Pewnie dlatego tez nikogo nie miałam... Żaden by nie wytrzymał... Jestem tylko ładna.... Nic wiecej..

- Posłuchaj po pierwsze... - popatrzyłem na nią z góry
- Wiesz ja nie mogę tak z tobą rozmawiać, bo to dziwnie wygląda - odparłem i chwyciłem ją za dłonie podnosząc troszkę, następnie złapałem za uda i usadziłem na sobie, tak by mieć doskonały widok na jej twarz
- Tak lepiej - dodałem z uśmiechem.
Popatrzyłem jej w oczy i zacząłem swój monolog
- Po pierwsze doskonale pamiętam kto się pojawił... I byłem to ja - mruknąłem
- Miałem dość - zacząłem - ale tego że cię nie rozumiem w niektórych sytuacjach - odparłem spokojnie
- Nie znienawidzę cię, zrozum wreszcie, że cię lubię, a od tak nie umiem znienawidzić tym bardziej ciebie - stwierdziłem i ułożyłem dłonie na jej udach lekko je masując
- A nie miałaś chłopaka, bo jak dobrze pamiętam, nie chciałaś go mieć - wyjaśniłem, przeczesując dłonią włosy
- I jesteś o wiele lepsza niż ci się wydaje. Nie jesteś ładna a piękna, jesteś mądra i dobrze o tym wiesz, dobre zorganizowanie to też jedna z twoich cech, jesteś nie ugięta oraz zajebista w... w jeździe na miotle - wywinąłem się zgrabnie od ostatniej odpowiedzi

Wytarłam rękawem szlafroka pojedyncza łze ktora ośmieliła się znow wypłynąć na policzek.
— Na miotle się lata... A nie jeździ...— powiedziałam pociągając nosem i patrzac na chłopaka. — Dlaczego wiec nie mozesz mnie...— urwałam w ostatniej chwili stwierdzając ze nie wolno mi tego powiedziec. Zapytać.
— Nie chciałbys o mnie zapomniec? Nie byłoby tak łatwiej? Albo chociaz zapomniec... Ale znow byśmy się spotkali... W takim układzie jakim powinnismy...

- Dlaczego nie mogę cię kochać? - spytałem za nią
- Bo nie umiem - odparłem - Poza tym nigdy się nie zakochałem więc jak widać nie jest to takie łatwe - mruknąłem patrząc w jej oczy
- Nie, nie chciałbym zapomnieć o tobie, a układ chyba cały czas jest - stwierdziłem - czy się mylę?

— Nie mylisz. – powiedziałam kręcąc głowa. — Wszystko jest tak jak powinno...— dodałam. — Pomyslałam tylko ze chcesz o mnie zapomniec albo cos... Ze chciałbys moze... W sensie o tym co do ciebie czuje..

- Mówiłem ci, że nie chce. Poza tym mówiłem co bym zrobił, gdybym się sam domyślił co czujesz - mruknąłem
- Dlaczego tak bardzo chcesz mi wymazać pamięć? Aż tak bardzo ci przeszkadza iż to wiem? - spytałem

— Tak... Bo...Mogłabym udawac... A tak to znasz czesc mnie... Ujawniona czesc mnie...— powiedziałam. — Zamiast siedzieć tutaj teraz byłbyś z inna... Korzystając z zycia..

- I tak bym po czasie się dowiedział - odparłem, przypominając sobie inne przypadki
- Uważasz, że siedzę tu z Tobą, bo wiem że mnie kochasz? - spytałem ze śmiechem

— A nie? Dla każdej dziewczyny taki jestes?— zapytałam zdziwiona.
— Jesli tak to juz wiem czemu tak wszystkie mas do ciebie ciągnie..

- Ciągnie was do mnie bo jestem przystojny i cholernie seksowny - zaśmiałem się
- Do tego lubię niegrzeczne dziewczynki co też jest czynnikiem dla którego tu jesteś - powiedziałem i puściłem jej oczko

Przygryzlam wargę na jego słowa.
Nie do konca miałam ochotę na żarty jednak uśmiechnelam się do niego lekko.
— Wiem... Wiem ze nie życzysz sobie tego sluchac ale... A-ale... Czy my nie mieliśmy gdzies isc?

- Kolejny raz cię nie rozumiem - mruknąłem, przeczesując włosy
- Gdzie mieliśmy iść? - spytałem zdezorientowany, patrząc jej w oczy
- Ten twój tydzień, jest chyba dla ciebie najgorszym tygodniem - odparłem

— No... Przeciez mieliśmy isc gdzies...— powiedziałam zastanawiając się czy przypadkiem sobie tego nie wyobraziłam.
— Bywały gorsze...— powiedziałam i gwałtownie się w niego wtulilam.

- W takim razie nie wiem gdzie mieliśmy iść - odparłem i przytulałem ją
- Pamiętam mówiłem coś o wyjściu, ale nie myślałem o tym na poważnie - stwierdziłem

– Chcesz tu siedzieć?— zapytałam cicho.
— Co będziemy robic?— dopytalam. — Nie jestes mna znudzony?

- Możemy wyjść - odparłem
- Gdybym był znudzony to bym wyszedł - zaśmiałem się
- Dobra to co chcesz robić? - spytałem

- Możemy wyjść - odparłem
- Gdybym był znudzony to bym wyszedł - zaśmiałem się
- Dobra to co chcesz robić? - spytałem

— Byc z toba..— powiedziałam.
— Nie wiem co chce zrobic... Robic... Chce to robic z toba. Nieważne co. Możemy nawet obrzucać balonami z woda jakichś Pucho...Gryfonow.

- Ciekawie by było gdybyśmy obrzucali wodą Puchonów - zaśmiałem się
- Chyba trudno ci żyć z tym że jestem Puchonem - usmiechnąłem się rozbawiony

— Nie. Dlaczego?— zapytałam odsuwając się by na niego spojrzeć. Zmarszczyłam brwi i zmrużyłam oczy bo widziałam go jak przez zaparowana szybę. Jednak zmęczenie oczu nic nie dało. Zamrugałam kilkakrotnie. Cholera.
— Nie przeszkadza mi to ze jestes Puchaczem... Puchonem...

Zaśmiałem się na jej ostatecznie słowa
- Dobrze, że ci nie przeszkadza iż jestem Puchaczem, ale za to przeszkadza to, że jestem Puchonem - odparłem rozbawiony sytuacją
- Jesteś zmęczona? - spytałem, spoglądając w jej oczy

— Nie przeszzz.. Kadza..— mruknelam.
— Nie. Dlaczego pytasz?— zapytałam niewyraźnie, trzymajac się jego ramion.

- Właśnie dlatego - odparłem i dźgnąłem ją w brzuch
- Czy ty nie możesz być ze mną szczera? - spytałem i objąłem ją w talii
- Wiesz, że teraz nie wyjdę z twojego pokoju, chyba że będziesz tego chciała - dodałem, głaszcząc ją po włosach

Oparłam się o niego całkowicie, kładąc głowę ba jego ramieniu i czujac jakby całe moje ciało zwiotczałe.
— Jestm szczereea..— mruknelam po czym jeknelam cicho. Na sile próbowałam zostac świadoma co nie było łatwe. Za duzo nerwow. Ktorych sama sobie narobiłam.

Zaśmiałem się cicho i złapałem ją pod uda, podnosząc się z nią.
- Skarbie nie jesteś - stwierdziłem z uśmiechem, którego pewnie nie zobaczyła.
Uniosłem trochę kołdrę i położyłem dziewczynę na środku łóżka, przykrywając pod samą szyję kołdrą.
Gdy już to zrobiłem, usiadłem przy niej i położyłem dłoń na jej włosach
- Prześpij się - odparłem cicho

— Nie chce spac...— jeknelam wyciągając tekę ktora chciałam pogłaskać go po policzku ale... Tak jakby nie mogłam trafić... Zirytowałam się troche.
— Niedobrze mi..

- Proszę cię Rian, praktycznie czuje twoje zmęczenie - odparłem, wplątując rękę w jej włosy
- Odganiasz muchy? - spytałem, widząc jak dziewczyna macha ręką w powietrzu, co wywołało u mnie cichy śmiech
- Znowu będziesz wymiotować? - zadałem pytanie, spoglądając na jej spokojną twarz - Mam cię zanieść?

— Tak... Taka jedna upierdliwa...— powiedziałam z lekkim uśmiechem.
Na jego pytanie chciałam odpowiedziec przecząco ale zastanowiłam się.
— Tak. Tak zanieś. Teraz.

Zignorowałem jej pierwszą wypowiedź, jednak gdy tylko usłyszałem jej kolejne słowa, szybko wstałem z łóżka i odkryłem kołdrę, wyciągając dziewczynę z łóżka. Następnie ułożyłem jedną dłoń pod jej udami, a drugą na jej plecach i podniosłem ją do góry, szybkim krokiem idąc do łazienki. Postawiłem dziewczynę dopiero, gdy znaleźliśmy się przy toalecie.
- Mam wyjść? - spytałem, trzymając ręce na jej talii

— Jak chc..— zaczelam ale nie dokończyłam bo wyrwałam się z jego objęć rzucając się do sedesu k zwracając resztę tego co zjadłam wraz z wnętrznościami chyba. Boże to takie upokarzające...

Złapałem za jej włosy i trzymałem tak by nie dotykały jej twarzy. Nie wiem dlaczego ale z jakiegoś powodu, cholernie chciało mi się śmiać, ale się powstrzymywałem, jedynie na mojej twarzy pozostawał szeroki uśmiech.