Dormitorium Dziewcząt

Poczułam jak zbiera moje włosy i unosi je by nie wpadły do sedesu.
Odsunęłam się lekko i spuściłam wodę, chcac wstać. Nie. Jeszcze nie skończyłam jednak... wróciłam do sedesu tym razem juz chyba naprawde probujac zwrócić wnętrzności.
Po kilku minutach wstałam i spuscilam wodę.
Podeszłam do umywalki, nie patrzac na Tylera i zaczelam znow myć zeby, płacząc kompletnie bezgłośnie i powoli się uspokajając. Jak dziecko...

- Ej - szepnąłem cicho, podchodząc do niej i kładąc podbródek na jej ramieniu - będzie dobrze - dodałem
- Pójdziesz spać, a jak się obudzisz będzie już lepiej - stwierdziłem

Najchętniej... wyszorowalabym się szczotka od kibla bo większa... Wyplukalam usta i wyprostowalam się patrzac na Tylera w lustrze.
— Jest mi gorzej...— powiedziałam cicho, odkladajac szczoteczkę do zębów i wycierając usta ręcznikiem.

Popatrzyłem na nią i zamrugałem zdezorientowany
- Nie rozumiem, chyba nie zamierzasz ponownie wymiotować - odparłem niezbyt przekonany. Dziewczyna naprawdę zwymiotowała więcej niż zdjadła przez 3 dni, zaczynałem porządnie martwić się o jej zdrowie, ale na razie nic jej o tym nie mówiłem.

— Chyba nie...— powiedziałam i odwrocilam sie do niego.
— Jesli chcesz to wroc do siebie... Wysle Wiecznie Głodnego Zazdrosnego jak mi się polepszy

- Oj to bym czekał tygodniami zanim by ci się poprawiło, a dodatkowo jeszcze tydzień oczekiwania na Magnusa, - stwierdziłem - bo nie będzie chciał bym się do ciebie zbliżał - wyjaśniłem, patrząc na jej zmęczone oczy.
- No już zmykaj do łóżka - odparłem i kiwnałem głową w stronę drzwi

— Hej... Wcale nie.. Szybko by ci przyniósł wiadomośc... Bo rozgniewalabym się na... niego..— powiedziałam.
— A... ty.. so beździsz....— zaczelam, zaczynajac lecieć na niego. Dosłownie.

Złapałem ją, a potem przewiesiłem przez ramię i zaniosłem do łóżka.
- Teraz mogę stwierdzić, że lecisz na mnie - zaśmiałem się i położyłem ją ponownie na środku łóżka, przykrywając kołdrą. Usiadłem na brzegu łóżka tak by w razie czego ponownie ją zanieść do toalety.

Patrzyłam na niego spod pół-przymknietych powiek. Próbowałam unieść powieki ale były ciężkie jak z ołowiu...
— Idz do siebie... Prosze...— powiedziałam mając nadzieje ze cokolwiek zrozumiał. Kręciło mi się w głowie i wiedziałam ze zbyt długo nie zostane przytomna. A moze trzeba było isc do Skrzydła.

- Skoro tego chcesz to pójdę, ale najpierw chce wiedzieć jak ogólnie się czujesz - odparłem i wstałem z łóżka
- Rian serio chce wiedzieć, a później sobie pójdę na jak długo będziesz chciała - mruknąłem, wpatrując się w dziewczynę

— Zle..— powiedziałam cicho. Podniosłam rękę chcac go złapać. Wydawało mi się ze jest o wiele blizej. Opuściłam ja na lozko i westchnieciem.
— Pojde...— powiedziałam gdy moje powieki zaczely opadać. Otworzyłam je patrzac na rozmazujący się obraz chłopaka. — Bo.że... Jak... Ja bym chciała.. Jak hja cie kochcham...— jeknelam i juz nie zdążyłam powstrzymac kolejnego razu gdy moge powieki opadły. Westchnęłam ciezko i po chwili juz straciłam przytomność przy czym moj oddech i puls zwolniły przez co stały się ledwo wyczuwalne, jak zwykle gdy mdlałam.

Słysząc jej ostatnie słowa wiedziałem, że majaczyła, bo Rian by tak po prostu tego nie powiedziała, choć ja już nic przeciwko temu nie miałem, przynajmniej teraz. Podszedłem szybko do dziewczyny i podniosłem ją na rękach. Zabrałem z szafy jeszcze koc i owinąłem nią dziewczynę, bo wiedziałem że czeka nas...mnie wędrówka do skrzydła szpitalnego. Nie wiedziałem co najbardziej ją wykończyło, ponieważ wydarzenia ostatnich dni zapewne nie były dla niej łatwe. Mając już dziewczynę owinięta w koc otworzyłem drzwi i ruszyłem w miejsce, gdzie choroba nigdy nie wygrywa.

Next > Skrzydło szpitalne

Jak tylko weszłam do pustego dormitorium, rzuciłam rzeczy na lozko i otworzyłam kufer.
Zaczelam wkładać do niego wszystkie swoje rzeczy płacząc bez przerwy. Nie mogłam się uspokoić. Nie panowałam nad sobą. Nie wierzyłam w to ze mnie zostawił. Ze mnie nie chce. Tak. Nie mam honoru ani dumy. Dla niego moge nie mieć... Moge byc nawet jego wycieraczka.
Kilka godzin pozniej moj kufer był spakowany a na biurku leżały koperty i kartki gotowe by zapisać na nich kilka slow do najbliższych osob. Ale nie juz. Nie teraz.
Podeszłam i polozylam sie na kanapie na ktorej spał wtedy Tyler i zawinęłam sie w kłębek.

W ten sposób przeleżałam kilka dni, wstając tylko pod przymusem skorzystania z toalety. Magnus drapal w drzwi dopoki mu ich nie otworzyłam,po czym wyszedł trzymajac patyczek w pysku. Pewnie bedzie szukał kogos zeby się z nim bawił.

*pięć dni po tym jak Rian wyszła ze skrzydła.*
Wyszłam z łazienki po tym jak zwymiotowalam jedyna rzecz jaka zjadłam w ostatnim czasie czyli kilka kanapek z kurczakiem i mała ilośc alkoholu, oraz wzięłam kąpiel. Ubrana w spodnie dresowe i podkoszulek, na boso, podeszłam do kufra skad wyjęłam butelke ognistej whiskey i wróciłam na kanape, otwierając zakrętkę i rzucając ja gdzies w kąt. Przez otwór butelki wsunelam długa słomkę i polozylam się wygodnie, popijając trunek przez słomkę i patrzac w sufit.

Podeszłam pod ogromne drzwi i mocno zastukałam, tak aby było dobrze słychać pukanie. Nie zostawię jego kotka na pastwę losu. Wzięłam go w ramiona i zaczęłam głaskać. Dziwne było to, że trzymał w pyszczku patyk, jak pies a nie kot, no ale to tylko oznacza że jest wyjątkowy. Tak z kotem w rękach stałam dopóki drzwi się nie otworzyły i nie zobaczyłam w niej niziutkiej dziewczyny, która była może niższa ode mnie o 5 cm. Popatrzyłam na nią i wystawiłam w jej kierunku kota.
- To twoja zguba? - spytałem miło ciemnowłosej.

Slyszac pukanie jeknelam ci No i zsunelam się z kanapy podchodząc do drzwi i otwierając je. Slyszac damski głos, dmuchnelam w mokrą od kąpieli grzywkę zeby w ogole widzieć z kim i o czym rozmawiam. Odstawiłam butelke na komodę przy drzwiach i wzięłam od dziewczyny kota.
– Tak... Moj...— powiedziałam chrzakajac.
— Dziekuje. — Dodałam i trzymajac kota blisko siebie jedna ręka a druga sięgając po butelke przyjrzałam się dziewczynie. Ładniutka.
— Cos ci napsocil?— zapytałam przysysajac się do słomki.

Właśnie miałam przed sobą obraz męki i rozpaczy. Mimo, że dziewczyna nie była brzydka, wręcz przeciwnie..., teraz nie wyglądała najlepiej.
- Nie - odparłam szybko - po prostu stał przed drzwiami, więc pomyślałam że pewnie chce wejść - wyjaśniłam.
Ponownie popatrzyłam na dziewczynę, która już sączyła trunek z butelki.
- Wszystko w porządku? - spytałem, cały czas ją obczajając.

— Aaa... Tak mi się wydawało ze cos jakby drapie ale myślałam ze to szumienie w uszach. — powiedziałam uświadamiając to sobie właśnie.
— Hm?— uniosłam brew na jej pytanie. Trzymajac pewnie kota, podniosłam go lekko i obejrzałam.
— Chyba tak... Nic mu nie jest... Szukał kogos do zabawy pewnie. — powiedziałam starając się uśmiechnąć.
Nie. Wcale nie czułam się przy dziewczynie jak brzydki, ususzony rodzynek przy świeżej, słodkiej truskawce... Wcale.

- Nie mówiłam o kocie, tylko o Tobie - mruknąłem, patrząc na jej rękę, w której trzymała butelkę ognistej.
- Nie wyglądasz najlepiej, a do tego ta butelka mowi sama za siebie - stwierdziłem i wskazałam na naczynie. Jeżeli tak dziewczyna wygląda po zerwaniu z chłopakiem, to nie chce mieć żadnego w swoim życiu.

— A... Tak. W porządku. — powiedziałam znow siląc się na usmiech.
— A to... Tak dla rozluźnienia. — odparlam wskazując na butelke. Kot zaczął wdrapywać się po mnie az do mojego ramienia do ktorego się przytulił, kładąc łeb przy mojej szyi. Moje skarby.
– Jesli to wszystko... To...

- Nie wygląda to na rozluźnienie - odparłem - a raczej na zerwanie z chłopakiem - dodałem.
Boże za długo tu stoję, już powinnam dawno być na drugim końcu tego korytarza
- Tak, tak już idę - odparłam - Masz super kota - dodałam tylko, zanim się odwróciłam.

— Od kilku lat nie miałam chłopaka...— parsknelam śmiechem.
— Ta... I to jedyna rzecz jaka mam super. — zasmialam się i wróciłam na kanape nawet nie zamykajac drzwi.
— Gdzie byłeś tak długo?— zapytałam kota. — Ty tez chces mnie zostawic? Szukałeś go prawda? Pobawił się z toba?— mruczalam nie wypuszczając słomki z ust.

Słyszeć jej słowa lekko się zdziwiłam, więc podeszłam bliżej, żeby usłyszeć jej rozmowę z kotem. Gadała do niego jak ja do Jordana, co było naprawdę miłe. Zrobiło mi się jej żal i bez zbędnego pukania weszłam do pokoju. Popatrzyłam na dziewczynę i od razu zaczęłam mówić.
- Mogę ci trochę ulżyć w cierpieniu - odparłam - Nie będzie to długo trwałe, ale pomoże, choć na chwilę - wyjaśniłam.
- Nie będzie to to samo co gdybyś z nim pogadała - westchnęłam

Drgnelam gwałtownie krztusząc się Ognista. Usiadłam i spojrzałam na dziewczynę
— W jakim cierpieniu?— zapytałam z "uśmiechem". – Mowilam ze nic mi nie jest. Serio. – puściłam jej oczko.
– Z kim pogadała? Z Magnusem? Eee tam....— mruknelam i wyjęłam słomkę z butelki, chamsko pijąc z gwinta zeby jak najszybciej się ululac.

- Proszę Cię przed facetem możesz ukryć, jak bardzo Cię to boli, ale nie przed dziewczyną - odparłam
- Jeżeli tak się nazywa twój wybranek, to tak - westchnęłam - pogadaj z Magnusem - dodałam

— Nic mnie nie boli. — warknelam. Po chwili zasmialam sie na jej słowa.
— TO jest Magnus. — powiedziałam wskazując na kota. — I nie mam żadnego wybranka. Nie wygaduj bzdur.

- Aha - mruknęłam, gdy przedstawiła mi Magnusa.
- Nie złość się, bo złość piękności szkodzi - mruknęłam
- Leżeli chcesz znać moje zdanie, to twoje oczy mówią całą prawdę, mimo że usta kłamią - odparłam.

Oho... Kolejna co czyta z oczu... Śmieszne. Znow pociągnęłam z butelki czujac jak alkohol zaczyna działac.
— Mi juz nic nie zaszkodzi skarbie. — powiedziałam przymykając oko i zaglądając do butelki przez otwór.
— Nie chce byc niegrzeczna ale co tu robisz?

- Myślę, że jeszcze wiele zdąży ci zaszkodzić - mruknęłam.
Gdy zadała mi pytanie, westchnęłam i popatrzyłam na nadal otwarte drzwi, następnie odwróciłam się do brunetki, uśmiechając.
- Otworzyłaś drzwi , więc stwierdziłam, że mnie zapraszasz - odparłam

— A No chyba ze tak... Nie przeszkadzasz mi. Tak pytam. — odparlam znow pociągając z butelki az zniknęła po Ad połowa jej zawartości
— Spodobalabys mu się... Masz ładna buzie... Jestes zgrabna.. Nie jestes "szkieletem"— tutaj parsknelam przypominając sobie jego słowa. — Na pewno jestes mądra... Jestes idealna dla niego...

Zanim usiadłam przy niej, zamknęłam drzwi.
Usiadłam dokładnie nie przeciwko niej.
- "Mu" to znaczy komu? - spytałam ciekawa - Wiesz, jak na razie widzę, że opisujesz siebie, a nie mnie - odparłam, uśmiechając się do dziewczyny.

— Tyler Rhodes. Hufflepuff. Ucieszy się na twoj widok — powiedziałam i wierzchem dłoni wytarłam łzy. Nie wytrzymam dłużej tak. Juz mi sie nie chce.
— Noe. Ciebie. Ja jestem śmieć. Gowno. WycieracKa. Dlatego mnie nie chce — powiedziałam lekko niewyraźnie juz.

Moja intulicja znowu się nie myliła. Wiedziałam, że chodzi o chłopaka.
- Nie mów tak - powiedziałam i podeszłam do dziewczyny, siadają obok niej - Na pewno tak nie myśli, a jeżeli jest tak jak mówisz to jest debilem i mie ma sensu przez niego płakać - odparłam.
- Znajdziesz lepszego, który na Ciebwse zasługuje, ... - w tym momencie zdałam sobie sprawę, że nie znam jej imienia, co było trochę dziwne.
- Kate Whitemore - przedstawiłam się, używając już skróconego imienia, nie lubiłam gdy ktoś mówił na mnie "Katherina" więc, nie było potrzeby bym przedstawiała swoje pełne imię. W końcu rozmawiałam z rówieśniczką a nie nauczycielem.

— znow obrażaj go. — powiedziałam. – I Przestan gadac jałowa głupoty... JA NIKOGO NIE SZUKAM. — powiedziałam dobitnie.
— Shin Rian. Rian Shin. — poprawiłam sie zaraz.
— Jestes pewna ze nie moge ci w niczym pomoc?— zapytałam patrzac na dziewczynę. Matko. Jak siedziała tak blisko to w ogole czułam sie jak... Fuj.

- Rian, raczej ja Tobie mogę pomóc niż ty mi, przynajmniej teraz - odparłam. Popatrzyłam na dziewczynę, która była śliczna, ale przez zapadnięte oczy, strasznie bladą cerę i lekko rozczochrane włosy nie wyglądała dziś najlepiej. Wpatrywałam się w jej oczy, w których ukrywało się wiele emocji, ale dominował ból.
- Zależy ci na nim - stwierdziłem i uśmiechnęłam się lekko - Jak bardzo? - spytałam.

Prychnelam śmiechem.
— Nie zalezy. — odparlam. Moze i Tylerowi wyznałam uczucia. Moze i się przed nim otwierałam. Ale nie dotyczyło to innych. Dla innych byłam slizgonka. Typowa slizgonka. Dla dziewczyny byłam miła tylko dlatego ze mnie zaskoczyła.
— W ogole mi nie zalezy Kate. — odparlam nadal po angielsku ale juz ze swoim akcentem. Nie chciało mi sie myślec. Chciałam sie ululac.

- Teraz tylko tak mówisz, twoje wcześniejsze słowa wcale tak nie brzmiały - odparłam. Popatrzyłam w głąb jej oczu, na jej postawę i zrozumiałam o co chodzi. Boże byłam taka głupia, przecież wcale się nie znałyśmy, więc po co by miała mi mówić co jest między nią, a chłopakiem którego i tak nie znam.
- Przepraszam - odparłam szybko - zagalopowałam się trochę - mruknąłem i wstałam z kanapy - Już ci nie będę przeszkadzała - dodałam.
- Jednak gdybyś chciała sobie ulżyć w ciepieniu to przyjdź do mnie - zaproponowałam.

— A co ja tam wiem...— mruknelam. Spojrzałam na nia gdy wstała.
— Nie masz za co przepraszać. I nie przeszkadzasz mi..— westchnęłam przysysajac się znowu do butelki. Po chwili odjelam ja od ust i spojrzałam na butelke.
— I tak wiesz ze nie przyjdę.

- Nie wiem tego Rian - odparłem spokojnie, opierając się o fotel naprzeciwko dziewczyny
- Mało o Tobie wiem - mruknąłem - wiem, że jesteś Ślizgonką, masz na imię Rian Shin, twój kot Magnus bardziej zachowaniem przypomina psa niż kota co się chwali, cierpisz przez Puchona, który nazywa się Tyler Rhodes, z którym nie wiem w jakiej sytuacji byłaś. Wiem, że jesteś na coś chora i pochodzisz z Korei, ale nie wiem czy Północnej czy Południowej - dodałam.

— W żadnej sytuacji z nim nie byłam..— burknelam.
— Skad pewność ze pochodzę z Korei?— zapytałam. — Bo wyglądam jak Koreanka i zaciągam lekko akcentem? Czy wy wszyscy naprawde...— westchnęłam i machnęłam ręka. — Nieważne. I nie jestem chora. Jestem zdrowa jak... Cos co jest zdrowe.

- A nie jesteś Koreanką? - spytałem lekko zdziwiona, naprawdę byłam pewna, że nią jest.
- Tak my wszyscy dochodzimy do niekiedy błędnych wniosków - mruknęłam.
- Leki stojące na stoliku mówią co innego - odparłam

— Jestem. — warknelam. Zapatrzyłam się na butelke ktorej obraz lekko mi się juz rozmazywał. Jeszcze jedna butelka i lulu.
— Stoją tam bo je tam postawiłam... Nic mi nie jest przeciez. — powiedziałam podnoszac głowę na dziewczynę.
— Naprawde jestes ładna...

Nie rozumiałam dlaczego tak się wkurzyła, że powiedziałam iż jest Koreanką. Postanowiłam już nic nie mówić na temat tego, iż nie wierzę jej, że jest chora. Na jej kolejne słowa uśmiechnęłam się przyjaźnie.
- Dziękuję - powiedziałam - ale wiesz o tym, że ty też jesteś śliczna? - spytałam

— O tak... Miss Korei 2017!— parsknelam.
— Czuje się przy tobie żałośnie... — dodałam wstając z kanapy. Magnus zaczął biegać z patykiem po pokoju.
— Jeszcze raz dzięki za kota. — powiedziałam chwiejnym krokiem idąc przez pokoj.

- Jesteś Miss Korei? - spytałam patrząc na nią wielkimi oczami
- Wiesz ja jakoś nie siedzę w świecie mody - mruknęłam i zaczęłam nawijać kosmyk włosów na palec. Czułam się przy niej naprawdę głupio.
- Dlaczego czujesz się żałośnie? - zapytałam nie rozumiejąc i patrząc na dziewczynę, tak aby pomóc jej gdyby upadła.