Dormitorium Dziewcząt

— Ty idziesz. Musisz się wyspać. — powiedziałam i klepnelam miejsce obok.
— Kładź się. Chce korzystać z tego ze jestes obok, zanim wyjedziesz.

Zszedłem z jej bioder i usiadłem obok niej. Chciałem już się położyć, ale nie byłem na tyle śpiący, by spać w ubraniach.
- Rian, bardzo Ci będzie przeszkadzało jeśli zdejmę koszulkę i spodnie? - spytałem, wpatrując się w nią wyczekująco.

Zamrugałam i spojrzałam na to.
— Ty tak na serio?— zapytałam.
— Jestes chory? Czy kiedykolwiek mi to przeszkadzało? Jak dla mnie to mozesz zdjac wszystko...— zatrzepotalam rzęsami.

- Dla ciebie mogę zdjąć - puściłem jej oczko.
- Wolę się zapytać, niż usłyszeć to po fakcie dokonanym - odparłam i zdjałem z siebie koszulkę, wrzucając ją gdzieś, przy łóżku. To samo zrobiłem ze spodniami, choć je trudno było zdjąć na siedząco. Gdy już zostałem w bokserkach, wsunąłem się pod kołdrę, kładąc się przy Rian.

Wyszczerzylam się do chłopaka gdy został w samych bokserkach następnie wsuwając się pod kołdrę.
— Mam nadzieje ze ty tez nie masz zamiaru narzekać...— powiedziałam i ściągnęłam z siebie bluzke oraz jeansy, zostając w samej białej bieliźnie. Przytuliłam się do chłopaka po chwili wslizgujac się na niego.
— Jestes cieplusi.

Zagryzłem wargę, gdy ściągała ubrania.
- Nigdy - odparłem z lekką chrypką.
Gdy już się do mnie przytuliła, złapałem ją za nogę i przerzuciłem ją przez biodro.
- Specjalnie dla Ciebie taki jestem - mruknąłem

— Mam nadzieje. — szepnelam i pocałowałam go w tors. Powoli zaczelam składać na nim wiecej pocałunków.
— Na pewno do mnie wrócisz?

- Wrócę specjalnie do ciebie, skarbie - mruknąłem, gładząc ją po zgiętej nodze
- Naprawdę myślisz, że mogę, teraz zasnąć? - spytałem, wpatrując się w jej nagie obojczyki.

Uśmiechnelam się i kiwnelam głowa. Uniosłam się lekko i zaczelam całować go po szyi.
— Jesli... Mam przestać bo... bo nie chcesz to powiedz...— szepnelam. Nie chciałam powiedziec "bo ci się nie podobam" ani "bo nie lubisz szkieletow@. Bo po prostu nie chciałam do tego wracać.

Gdy wypowiedziała te słowa, zapałem ją za podbródek i popatrzyłem jej w oczy. Zauważyłem w nich ból, który widziałem tylko raz i miałem nadzieję, że ostatni, jednak niestety się myliłem.
- Rian, zrozum że jesteś idealna - odparłem - zrozum to jak ja to że mnie kochasz - wyjaśniłem.

Spojrzałam na niego niezbyt chętnie. Wiedziałam ze i tak zobaczy to czego nie powiedziałam.
— A rozumiesz to?— zapytałam cicho,wpatrując się w niego.

- Staram się - mruknąłem
- Ale nie jest to łatwe - odparłem

— Wiem... Dziekuje. — powiedziałam wpatrując się w niego oczami wielkimi jak galeony.
— Nie musisz ze mna byc... Tak byc być.. No wiesz... Tylko badz przy mnie... Chociaz czasami

- Jestem przy Tobie, gdy tylko mogę - odparłem
- Ale czasami nie mogę zająć się dwoma rzeczami na raz - mruknąłem

— Wiem... Nie wymagam od ciebie przeciez tego..— powiedziałam.
— Chodziło mi o to... Ze jesli... znajdziesz jakas dziewczynę do ktorej cos poczujesz... To w porządku...

- Dobrze wiesz, że tego nie będzie - odparłem pewnie
- Poza tym nie pozwolił bym ci na to patrzeć - dodałem
- Aż tak podły nie jestem.

— Wiem ze nie jestes. Jestes kochany. — powiedziałam calujac go w żuchwę.
— A ja bym przeciez na to nie patrzyła. — dodałam.
— Idz juz spac..

- I tak bym nie dał Ci na to patrzeć - odparłem - w ogóle to nie jest możliwe, rozumiesz? - spytałem, wzdychając
- Zaczęliśmy takie tematy, że nie chce mi się spać, poza tym mam Cibie obok, więc spanie to ostatnia rzecz o której myślę - odparłem i wpiłem się w jej słodkie usta

— Przepraszam... ja tylko mowie. — powiedziałam cicho.
Mruknelam krótko gdy nagle zaczął mnie całować.
Oddałam pocałunek, napierając na jego wargi.
Usiadłam na jego biodrach i ujęłam jego twarz w dłonie.

Złapałem ją w talii gdy tylko na mnie usiadła. Oddawałem jej pocałunki jednak w pewnym momencie oderwałem się od niej.
- Myślałem, że mamy spać - uśmiechnąłem się.

Spojrzałam na niego krzywiąc się.
— Mówiłeś ze spanie to ostatnia rzecz jakiej chcesz teraz...— mruknelam i zsunelam się z niego.
— Zdecyduj się wstrętna babo...

- Bo tak, jest - odparłem spokojnie
- Ale to ty chciałaś iść spać - mruknąłem, przejeżdżając kciukiem po jej dolnej wardze.

— Nie chciałam. — powiedziałam. — Juz mnie denerwujesz...– mruknelam i pokazałam mu jezyk.
— Spij Puchonie.

- Już się do tego przyzwyczaiłaś - mruknąłem.
- Mimo, że Cię denerwuje i tak chcesz bym został, Ślizgonko - powiedziałem pewnie.

— Chce. — przytaknelam.
— Ale zauważyłeś? "Slizgonko" brzmi tak z mocą... A "Puchonie"...meeeeh.....— zaczelam się z nim drażnić.

- Przyzwyczaiłem się do tego - mruknąłem, patrząc jej w oczy.
- Odkąd Cię spotkałem zawsze tak brzmiało - dodałam
- Czasami wydawało mi się, że mówisz je z odrazą, wiesz? - spytałem

— Bo tak czasami było...— zasmialam się i pogłaskałam go po policzku.
— Jestes głodny? — zapytałam. — W Wielkiej sali za duzo nie zjadłeś przeze mnie

- Ale za to najadłem się obiadem - skłamałem cicho
- Wiem, że tak było - odparłem - jednak gdy tak mnie nazywasz to uczucie powraca - odparłem szczerze.

— W takim razie juz nie bede. — powiedziałam i spokrzalam na niego.— Dlaczego kłamiesz?— zapytałam unoszac brew. — Nie mozesz byc ze mna szczery chociaz przez kilka godzin? To takie trudne?

- Skąd wiesz że kłamie? - spytałem niepewnie
- Ponieważ nie uwierzyłabyś mi gdybym powiedział, że nie jestem głodny - mruknąłem
- Rian, już się przyzwyczaiłem, że jestem gorszy.

— Bo widze. Juz nauczyłam się widzieć po tobie kiedy kłamiesz...— powiedziałam.
— Co?! Nie! Co ty wygadujesz...Nie jestes gorszy.. W żadnym wypadku!

- To chyba źle - odparłem, zakładając na palec jej kosmyk włosów
- Rian to, że mnie kochasz nie zmieni tego jaki jestem, a oboje wiemy, że jestem gorszy na pewno od Ciebie - wyjaśniłem

— Bardzo zle. — odparlam. — Bo teraz nie bedzies mógł mnie okłamywać. — dodałam.
— Nie jestes gorszy. W niczym. Wręcz przeciwnie. I jak bedziesz utrzymać inaczej to sie obraze.

- No niestety, tak jak ty mnie - odparłem
- Myślę inaczej, skarbie, ale zostawie to dla siebie - mruknałem i pocałowałem ją w obojczyk.

— Mowie poważnie. Nie jestes w niczym gorszy. Jestes mądry, myślisz logicznie, jestes pewny siebie i wiesz czego chcesz w zyciu.

- Rian? Myślę logicznie? Jestem mądry? Gorszych kłamstw z twoich ust nie słyszałem chyba nigdy - odparłem, ponownie całując ją w obojczyk, a później przechodząc na szyję.
- Przy Tobie nie myślę logicznie - dodałem, między składanymi pocałunkami.

— Tyler... Nie kłamie... Powiedziałeś ze potrafisz wyczytać kłamstwo u mnie... Wiec chyba jednak nie.... Mowie poważnie. — powiedziałam i Przymknelam oczy gdy zaczął całować moja szyje.
— Myślisz.... Musisz myślec... Inaczej nie zwracalbys uwagi na to zeby mnie nie uszkodzić... No bo chyba mi nie powiesz ze to było TO pieprzenie?

- Jakie to pieprzenie? - spytałem, nie odrywając się od jej szyi. Obróciłem się na bok, by mieć do niej lepszy dostęp.
- A to, że cię nie uszkodzę to już nawyk, skarbie, nic innego, na pewno nie myślenie - wyjaśniłem
- Jedyne nad czym ubolewam to nad twoją skórą. Jesteś silna i wytrzymasz wiele, ale gdy pod wpływem podniecenia zaciskam na tobie dłonie, przez jakiś czas masz siniaki i to wygląda jakbym cię bił, albo robił krzywdę - dodałem, niepewnie odrywając się od jej szyi.

— No w sensie ze to chyba nie był kres twoich namiętności...— odparlam. Odchyliłam głowę lekko by pozwalacie mnie całować dalej.
— To nic... Mi to nie przeszkadza. Nauczyłam się kupować zapas maskujących kremów. Sa zaklęcia... To nic. Mi nie przeszkadza. — odparlam szczerze.

- Dobrze myślisz nie był to ich kres - mruknąłem i popatrzyłem na nią.
- Rian, czuje się jakbym cię bił, a ty nigdy nic nie mówisz co Cię boli i nigdy nie wiem, czy jednak nie robię c tej krzywdy - odparłem

— Tyler... Zawsze wszyscy myślą ze ktos mnie bije... Wystarczy mnie klepnąć zeby został ślad... Co? Teraz nie bedziesz mnie dotykał? — zapytałam. — Mnie to nie boli... Tak jest po prostu..

- Nie powiedziałem, że cię nie dotknę - odparłem - za duża pokusa, gdy tak leżysz obok, a ja bym miał cię nie dotykać, ale postaram się opanowywać swoje ruchy - westchnąłem.
- Chodzi mi, że nie będę Ci robił malinek albo nawet to, że nie będę zaciskał rąk na twoich biodrach i innych partiach ciała, skarbie - dodałem, przejeżdżając nosem po jej obojczyku i szyi.

— Dlaczego?— zapytałam. — Ale ja chce żebyś to robił. — jeknelam.
— No wez... Przeciez mnie to nie boli nawet. — powiedziałam. — Nie traktuj mnie jak porcelanowej laleczki.

- Porcelanową laleczkę, łatwo zbić, ale trzeba ją mocno trzymać, by ci nie wypadła - odparłem - więc nie mógłbym cię tak traktować - dodałem.
- Po prostu boję się o twoje delikatne ciało, a raczej skórę - westchnałem.

– Mozesz przestać? Denerwuje sie... Masz traktować mnie jak normalna zdrowa dziewczynę. W sensie... Nie tak podatnej...— dodałam.
— Dobrze? I Przestan o tym myślec.