Wielka Sala

-T-Tak... Jasne... Do zobaczenia. ..-powiedziałam I jak najszybciej wyszlam z sali.

Next Sowiarnia

Westchnęłam i stwierdziłam że wrócę do dormitorium. Azazel tuta w szkole... Aż załamałam ręce. Wstałam i wyszłam z Wielkiej Sali.
NP: Dormitorium dziewcząt Hufflepuff

Wszedłem za Chris do Sali, usiadłem przy stole Slytherinu, gestem zapraszając dziewczynę do tego stołu. Nalałem sobie wody smakowej. - Ej, a ta Koreanka jakoś przyjaźni się z Is? Z jakiego jest domu?

Usiadłam obok Azazela.
- SooAh jest ze Slytherinu. Współczuję ci, na prawdę - powiedziałam nalewając sobie soku dyniowego - Nie mam pojęcia czy się przyjaźnią, ale dopiero teraz zaczęły ze sobą normalnie rozmawiać.

Zrobiłem facepalm. - Serio?... Słusznie odniosłem wrażenie, że jest wredna? - wypiłem w kilka łyków wodę, nalałem znowu.

- Jest strasznie wredna. Dla twojej siostry też była, ale wygląda na to, że już nie jest - powiedziałam biorąc łyk soku z dyni.

- Albo jej preferencje zmieniły jej stosunek, albo była ona tak uparta, że polubiła ją, tak obstawiam. Is potrafi naprawdę się przyczepić do kogoś kiedy jej zależy, zazwyczaj tego powód jest jeden - westchnąłem. Wypiłem znowu za jednym razem wodę, rozsiadłem się wygodnie, głowę oparłem na rękach za głową. - Masz jakieś pasje? - zapytałem.

Weszłam prędko do sali. Nie wiem czy to nie jest wbrew regulaminu, że przebywam podczas posiłku w swetrze i dżinsach? Skierowałam się w stronę stołu Krukonów i wzięłam sobie co na szybko, nalałam sobie do kubka wody i popiłam nią. Nie mam za wiele czasu. Gdy skończyłam jeść wytarłam usta rękawem swetra i wstałam wybiegając do wieży astronomicznej.

- Pasji jako takich nie mam - powiedziałam - Interesuję się Quidditchem, ale grać nie ma gdzie. A ty?
Dolałam sobie soku i usiadłam na ławce po turecku.

- Historią militarną, czarną magią, quidditchem, motorami... O dziwo te są fajne. Również niebezpieczne magiczne istoty mnie mocno ciekawią - powiedziałem patrząc jej w oczy. - Masz ładne oczy - odpowiedziałem z uśmiechem.

- yyy.... Dzięki? - powiedziałam nieśmiale - Twoje też są niczego sobie.
Czy on na prawdę musiał to powiedzieć? Zaraz zapadnę się głęboko pod ziemię i już nie wyjdę.

- Zabawnie reagujesz - zaśmiałem się, ale domyślałem się, że nie uzna tego za złośliwe, wiedziałem że jest inteligentna. - Jeszcze jakbyś zaczęła przygryzać wargę w takich momentach, to bym się zakochał - nie zamierzałem przestać zawstydzać Chris.

- Przestań - zaśmiałam się i zaczerwieniłam jeszcze bardziej.
Przez chwilę miałam ochotę przygryźć wargę, ale się powstrzymałam.

- Ale czemu? - wbiłem w nią wzrok, będąc rozbawiony. Kolor jej twarzy był jak włosy Is. Wręcz inaczej się rozłożyłem na krześle by móc patrzeć na jej twarz, uśmiechałem się szeroko z rozbawienia.

- Nie śmiej się za mnie - powiedziałam i sama zaczęłam się śmiać - Masz jakiś problem?

- Nie, skądże, mam tylko fascynację - zaśmiałem się, nalałem kawy i pociągnąłem łyk.

- Fascynację, tak? - zapytałam - A co jest takiego fascynującego?
Mówiąc to napiłam się soku i patrzyłam z zaciekawieniem na Azazela.

- Twoje zawstydzenie i twarz koloru włosów Isobel - zaśmiałem się znów.

- I co ja mam teraz powiedzieć? - zapytałam go ze śmiechem - Jakiś pomysł?

- Cóż... To Ty masz pomysły na zachowanie, myślę że o wiele bardziej mnie rozbawią - uśmiechnąłem się "okrutnie", lubiłem to robić dziewczynom.

Delikatnie przygryzłam wargę, a potem wybuchłam śmiechem.
- Lepiej? - zapytałam prawie tarzając się po ławce.

- Ohhhh... I po co ja Ci to mówiłem? - zaśmiałem się, a jeszcze bardziej z tego jak bardzo śmiała się Chris, w pewnym momencie również wybuchłem śmiechem i opadłem na ławkę, aż w nią uderzałem ze śmiechu, ale nie za mocno.

Napiłam się soku, którym o mało co się nie zadławiłam. To wszystko przez śmiech. Byłam cała czerwona i się rozpłakałam. Wytarłam łzy szczęścia z policzka.

W pewnym momencie podniosłem się i, zwyczajem Isobel, który od niej skopiowałem, zacząłem głęboko oddychać. Po chwili byłem już spokojny, dopiłem kawę do końca. Bez wątpienia dobrze trafiłem tym razem.

Patrzyłam jak Azazel pije kawę. Dobrze, że zaczęłam z nim gadać, bo z tego może coś wyjść.

- W ogóle jaka jest nauczycielka od zielarstwa? jakaś normalna? Ciekawie jest na tych lekcjach? - zapytałem, zastanawiałem się czy od czasu do czasu nie urywać się z tej lekcji.

- Zielarstwa uczy dyrektorka - powiedziałam biorąc łyk soku - Nie radzę ci się urywać albo coś. Lekcja jak każda inna. Ostatnio omawialiśmy miętę.

- Mięta wydaje się banalna - powiedziałem po krótkim zamyśleniu się. - Wiesz może gdzie jest dormitorium Slytherinu? Jeszcze tam nie byłem, a przecież trzeba się rozpakować w ogóle - westchnąłem.

- Nie wiem, nie mam tam wstępu - powiedziałam - Ale zakładam, że gdzieś w lochach.

- Czyli podziemia? No okej. Pójdę rozpakuję to wszystko, zobaczymy się dziś albo jeszcze jutro, na pewno trafi się wkrótce jakaś okazja - mrugnąłem do niej okiem i wstałem, wyszedłem z Wielkiej Sali.
NP: Dormitorium chłopaków (Slytherin)

Dopiłam sok do końca i wyszłam z Wielkiej Sali.

NP w dormitorium dziewczyn (Huff)

Weszłam do Wielkiej Sali i przetarłam oczy. Usiadłam przy stole Krukonów. O dziwo sala o tej porze była pusta. Nalałam sobie kawy do kubka, a na talerz nałożyłam sobie sporą porcję jedzenia. Byłam ogromnie głodna. Zaczęłam jeść. W pewnym momencie przyleciała sowa z listem w łapach. List spadł, a ja szybko złapałam go w ręce. On był...Od mojej mamy. Uśmiechnęłam się i otworzyłam go. Popijając kawę czytałam treść listu.

Wszedłem do Wielkiej Sali, przeciągnąłem się, będąc wyspanym i świeżo po prysznicu. Nie chciało mi się jeszcze zakładać szaty, a nauczyciele? A, dogadam się z nimi, nie powinno być wyjątku od mojej poprzedniej szkoły. Zauważyłem tą Krukonkę z wczoraj. Jak jej było... A, Sam. Może strażak Sam? Przeszedłem obok. - Smacznego! - powiedziałem z uśmiechem i usiadłem tam gdzie zawsze, nalałem sobie kawy na dobry początek dnia i nałożyłem kanapki z serem.

-Dzięki-odpowiedziałam i schowałam list do koperty, a tą do szaty. Podążyłam wzrokiem za chłopakiem, który usiadł przy stole Ślizgonów. Czyli jest w Slitherin. Dlaczego nie nosi szaty byłoby łatwiej....-Nawzajem!-dodałam po czym dalej jadłam,.

A w sumie... Jesteśmy sami, a wstawać mi się nie chce. - Ile pożarów ugasiłaś dzisiaj już? - zawołałem głośnio do dziewczyny. Może wie o co chodzi? Pomyślałem rozbawiony samą myślą.

-Zero?-odpowiedziałam uniosłam na niego wzrok marszcząc brwi. O co mu chodzi?

Ah... Szkoda że nie wiesz o co chodzi, stwierdziłem w myślach. Z uśmiechem rozbawienia zacząłem jeść, nie żałowałem sobie wygody. Dopiero jutro zacznie się coś dziać, bo w końcu jakieś lekcje. Ale dajcie spokój no... Zielarstwo? Cud jeśli nie usnę na lekcji. W sumie to trzeba będzie późno pójść spać, żeby w ogóle można było zasnąć łatwo wtedy. Pociągnąłem kolejny łyk. A, no i żadnej kawy przed lekcją.

Wyciągnęłam notes i zaczęłam na szybko pisać w coś rodzaju odpowiedzi na list od mojej mamy. Oparłam dłoń o policzek, chciałam aby było to najczytelniejsze, pomimo, że jest to tylko na brudno...

Przyleciała sowa do Wielkiej Sali, na stół przede mną spadła przesyłka. Kiedy rozpakowałem, zobaczyłem najnowszą miotłę, według najnowszej technologii. Uśmiechnąłem się wyobrażając już sobie od razu na co ją stać. To była najnowsza wersja, na poprzedniej udało mi się wygrać mistrzostwa szkoły w Mahoutokoro. Położyłem ją obok na krześle. Hmmmm... Jakoś trzeba ją nazwać. Lubiłem nazywać miotły, problemem był brak pomysłów na nazwy, rozejrzałem się po sali w poszukiwaniu inspiracji. A jakby mówić, że latam na Sam? O! Tak nazwę moją miotłę.

W myślach ponownie przeczytałam treść listu i schowałam go do zeszytu, a ten do szaty. Spojrzałam jak do chłopaka przylatuje sowa z przesyłką-Fajna miotła!-krzyknęłam w jego stronę i uśmiechnęłam się.

- Dzięki! - odpowiedziałem. Celowo głośniej powiedziałem do miotły. - No to co Sam, ciekawe jak się na Tobie lata!

Omal nie zakrztusiłam się kawą-Co?!-on żartuje! On musi żartować... Wstałam i skierowałam się w stronę stołu Ślizgonów-Jak nazwałeś tą miotłę? Powtórz-powiedziałam krzyżując ręce.

- Eeeeeee... Zdzichu? Tak, Zdzichu! - odpowiedziałem z bezczelnym uśmiechem, pociągnąłem łyk kawy.

Usiadłam na przeciw patrząc mu uważnie prosto w oczy. Czy kłamał? Chwilę patrzyłam na niego po czym uśmiechnęłam się. Spojrzałam na jego talerz i wzięłam jedną kanapkę, zaczęłam ją jeść. Nie chciało mi się wracać do pustego stołu Krukonów, a potem z nim się przekrzykiwać.-No to przedstawisz się? Bo wiesz nie znam twojego imienia-wzruszyłam ramionami kończąc kanapkę.

- Azazel Tokisaki, miło mi poznać, Strażaku... Wróć! Sam - wziąłem łyk kawy, wyjąłem różdżkę i zmieniłem na boku miotły kolor drewna, pisząc "Sam".