Dormitorium Dziewcząt

Poczułam znajomy ciężar i lekkie drapanie łapką, ale nie poruszyłam sie.
— Tyler... Prosze... Zrobię co tylko będziesz chciał ale nie wiąż się z inną... Błagam Cię Tyler... Spelnienkazde twoje życzenie tylko nie żeń sie... Prosze cie. Bede juz grzeczna. Bede mowic ci o wszystkim... Bie bede sie obrażać... Bede najidealniejsza na świecie..

Słysząc jej słowa coś złapało mnie za serce i nie chciało puścić.
- Skarbie - mruknąłem, całując ją w czoło - Nie musisz nic mi obiecywać, ani mnie do tego przekonywać. Uwierz mi nie zamierzam - stwierdziłem.
- Powiedziałem Ci to bo chciałaś wiedzieć - odparłem.

Nie słuchałam go zupełnie. Jakby go nie było. Nigdy sie tak nie czułam. Nigdy mi tak nie zależało.
— Bede juz spokojna... Juz nie bede sie kłócić... Powiem o tobie rodzicom bez względu na wszystko. S jak im sie nie spodobasz to ich przekonam... Albo pozostawię. Tylko Prosze... wysłuchaj moje prośby... Noe wytrzymam ze świadomością że sypiasz z inna... Kochanie... Ja zrobie wszystko. Jesli chcesz mie dzidziusia to przekopie wszystkie możliwe księgi. Wszystko co sie da. Sięgnę do piekła zeby zrobic ze mna porządek...

Nie mogłem słuchać tego co mówiła.
Wszystko mnie bolało i nie mogłem normalnie oddychać.
- Rian, mówię przecież - jęknąłem, czując, że próby na nic się nie zdadzą.
Po prostu trzymałem ją mocno i kołysałem.

— Proszę Cię... Nie rób mi tego...— zaskomlałam. Nie przestawałam płakać przez długi czas. Musiałam sie wypłakać az do zmęczenia.
Pod koniec czułam sie bez energii ale gdy sie uspokajałam, znow sie zaczynajac, jeszcze gorzej.

Teraz miałem jedynie nadzieję, że zaśnie przy mnie jak małe dziecko, które zmęczone zabawą pada w ramionach rodzica.
Ona była dla mnie takim kruchym elementem jak dziecko dla rodzica.

— Błagam... Zrobie wszystko żeby twoja rodzina mnie zaakceptowała. Przysięgam... — wydukałam po chwili juz wiotczejąc w jego ramionach ogarnięta snem ktory przerodził sie w omdlenie. Puściłam jego rekaw i opadłam głowa na jego klatkę piersiową.

Gdy tylko poczułem, że zasnęła, odetchnąłem z ulgą.
- Jeśli moja rodzina Cię zaakceptuje to już nie będziesz tą samą, moją Rian - odparłem, całując ją w czoło i kładąc do łóżka.
Położyłem się razem z nią i wtuliłem ją w siebie.

Podczas snu oddychałam dosyc nierównomiernie i niestabilnie. Ale to wszystko było spowodowane tym ze emocje nadal do konca mnie nie opuściły, powracając we śnie. Nigdy w zyciu nie czułam sie tak bezużyteczna. Nie sądziłam że taki błąd kiedykolwiek przeszkodzi mi w drodze do szczęścia.
Ale najwidoczniej to karma za cała krzywdę ktora wyrządziłam ludziom.

Czułem jej niespokojny oddech, który nie ustał podczas snu.
Zacząłem ją całować po policzkach i w kącik ust, by choć trochę zaczęła spokojnie oddychać.
Nie lubiłem gdy tak się denerwowała przeze mnie, zwłaszcza gdy nie miałem na to wpływu.

Przez sen zacisnelam dlon na materiale jego koszuli ktora znalazła sie pod nią.
Uspokoiłam sie bardzo szybko, jednak oddech co jakis czas znow przyspieszał lub zwalniał tak, ze i sam puls nie był do konca wyczuwalny.

Nie przestałem jej całować gdy jej puls się uspokoił. Po prostu zmieniłem miejsce tak by było mi wygodniej.
Zacząłem całować ją co jakiś czas w czoło i gładzić jej nadal nagie plecy.

Nie mam pojęcia ile spałam i co jakis czas dryfowalam w kolejnym koszmarze.
Miałam wrazenie ze trwało to wieczność. No... A przynajmniej kilka godzin.
Powoli, z lekkim trudem, otworzyłam oczy. Powieki miałam nieco sklejone, zapewne przez płacz.
Nie odezwałam sie po obudzeniu. Miałam ściśnięte gardło tak mocno ze ledwo oddychałam.

Nawet nie wiedziałem ile minęło, od czasu gdy zasnęła.
Gdy się przebudziła nic tego nie zdradziło przez co nadal myślałem, że śpi i się nie odzywałem.
Nie przestałem jej całować lekko w czoło, by wiedziała, że cały czas przy niej jestem.

Przymknelam na sekundę oczy gdy po raz kolejny pocałował mnie w czoło. Gdy otworzyłam oczy, rozluźniłam uścisk dłoni i puściłam jego koszule, kładąc dlon na jego sercu by poczuć jego bicie pod palcami.

Minęło tyle godzin a jej puls nadal nie był spokojny.
Położyłem głowę na jej głowie i westchnąłem ciężko.
- I po co ja Ci to skarbie mówiłem? Przez to ty się denerwujesz, a mnie to wcale nie uszczęśliwia - mruknąłem cicho niby do niej, ale jednak do samego siebie.
- Nic mi nie jest potrzebne poza Tobą - jęknąłem.

Znow zamknęłam oczy gdy usłyszałam jego słowa.
On mógł sobie chcieć. Ale jego zycie juz było zaplanowane. I nic tego nie zmieni. Moze mnie sobie chcieć ale nasza przyszlosc nie biegnie tą sama ścieżka. Zostaje na tej ścieżce sama i pozwalam mu odejsc z inna...
Ale bede czekać na tej ścieżce. Do konca zycia.

Sam chciałbym móc zasnąć tak jak ona, jednak nie potrafiłem.
Wiele rzeczy mnie dotyczyło, ale jedna tak, że po prostu patrzyłem przed siebie.
Jedno było pewne. W wieku 25 lat nie poślubię nieznanej mi kobiety i to chyba ten fakt zbliżył mnie i mojego kuzyna do siebie.

Czułam pod dłonią jego niespokojne serce.
Poruszyłam sie lekko, otwierając oczy by dać mu w koncu znać ze wstałam.
W tej sytuacji wzajemne poznawanie sie chyba nie miało juz sensu. Jednak nie powiedziałam tego głośno. Sama nie byłam pewna.

Widząc, że się obudziła uśmiechnąłem się lekko i musnąłem jej usta.
- Skarbie ja Ci to powiedziałem, bo chciałaś wiedzieć, ale nie podporządkuje się temu - mruknąłem - Żaden z nas tego nie zrobi - stwierdziłem.
- To o to im chodziło by robić to zebranie. Dlatego odesłałem Shadow, a zabrałem Damona - odparłem.

Jego słowa nie do konca do mnie docierały. Nie wierzyłam w to. Ludzie którzy wybiegając zone dla syna kierują sie ścisłymi zasadami, nie pozwolą mu wyrwać sie z rodzinnej tradycji.
Podniosłam na niego zaczerwienione i spuchnięte oczy, kładąc dlon na jego policzku i unoszac bardziej głowę by kilka razy ucałować jego usta.

- Skarbie powiedz coś - mruknąłem, patrząc na nią ze smutkiem.
- Nie odtrącaj mnie - dodałem, przyciągając jej ciało do siebie.
- Nie chcę Cię przez to stracić - odparłem.

Pokręciłam lekko głowa.
— Nie odtrącam cie. Nawet gdybym chciała, nie potrafiłabym. — powiedziałam cicho.
— Przeciez nie stracisz... Zawsze bede na ciebie czekać.

- A chcesz? - spytałem, patrząc na nią.
- Teraz tak skarbie mówisz, a potem jak znajdziesz osobę, która obdarzy Cię miłością i poczujesz się przy niej szczęśliwa już tak nie będzie - mruknąłem.

— Nie chce. To chyba oczywiste. — powiedziałam.
— Tyler... Przy tobie czuje sie szczęśliwa. Nawet jesli nigdy mnie nie pokochasz. I nawet jesli będziemy juz daleko od siebie, jesli bede żyła ze świadomością ze jestes szczęśliwy z inną, nadal nie przestane cie kochać. A jesli chodzi o innych... Nie zamierzam żadnemu pozwolić zeby obdarzył mnie miłością.

- Szczęśliwy nie będę - odparłem.
- Jeżeli dojdzie do tego małżeństwa widzę dla siebie tylko jedną drogę i nie jest to szczęście - mruknąłem.
- Dlaczego nie chcesz by ktokolwiek obdarzył Cię miłością? - spytałem.

— Bo ktokolwiek to nie Ty. Zrozum to wreszcie bo mam dość powtarzania ci tego. — odparlam cicho bez złości.
— Nie dopuszczę do tego zeby inny mnie dotknal chociażby.

- Ale zrozum mnie skarbie, choć przez chwilę - mruknąłem.
- Chcę byś była szczęśliwa - odparłem - By jedno z nas było - dodałem, całując ją.

— Ale ja jestem szczęśliwa. Teraz jestem. A jesli sadzisz ze z innym kiedykolwiek bede to sie grubo mylisz skarbie. Naprawde grubo sie mylisz. — mruknelam, z wahaniem oddając pocałunek.

- Skarbie czuję, że nie jesteś i nigdy przy mnie nie będziesz do końca szczęśliwa - westchnąłem, gubiąc się lekko w myślach.
- Martwisz się coraz bardziej, boli Cię wszystko co robię, a sama moja obecność niszczy twoje marzenia - odparłem.

— Nieważne. To wszystko jest nieważne. Jestem szczęśliwa z toba. Zrozum to w koncu i zapamiętaj. Jestem przy tobie szczęśliwa. — powiedziałam.
— To nie twoja wina. Taki jestes. Takiego cie chciałam i nadal chce. A co do reszty... Dobrze ze mi powiedziałeś. Dzięki temu dotarło do mnie że nie mam prawa marzyć o tym zeby byc z toba. Zeby cie mieć.

- Rian - jęknąłem.
- Jak znajdziesz swoje nowe marzenie powiesz mi? - spytałem, zaciekawiony.
Chciałem skończyć temat, ale chyba sam nie potrafiłem.
Umiałem odizolować jedną jego część

— Powiem Tyler. Od dzisiaj bede ci mowic wszystko co tylko bedziesz chciał. A nawet jak nie zapytasz, to tez ci powiem. — obiecałam.
— Miałam racje mowiac ze twoja żona bedzie szczęściara. — zasmialam sie na pół wymuszenie.

- Nie Rian, jeśli będziesz chciała mówić to mi powiesz - stwierdziłem, gładząc ją po policzku.
- Nie będzie - odparłem - Chyba, że ty nią zostaniesz - dodałem po chwili.

— Wiesz ze nie zostane... Poruszyłabym każda możliwa moc gdyby to było możliwe...Ale ty potrzebujesz żony. Kobiety. A nie wybralowaną partie. — odparlam spokojnie.

- Nie jesteś wybrakowaną partią - mruknąłem.
- Zrozum, że Cię nie zostawię - dodałem.
- Masz rację potrzebuję kobiety, ale nie takiej o której ty myślisz. Potrzebuję kobiety, która będzie przy mnir nie ważne czy jestem wkurzony czy smutny, która zaspokoi moje rządze, która nie będzie mnie rozstawiała po kątach myśląc, że tak może - odparłem.

— Skarbie. Ale oboje wiemy ze nie wolno ci sie przeciwstawić rodzinie. — odparlam.
— Rodzina jest ważna. A ja nie chce byc tą ktora cie jej pozbawiła..

- Taka rodzina to nie rodzina misiek - mruknąłem.
- To po prostu kara za to jaki jestem - westchnąłem, patrząc jej w oczy.

— Taka czy inna... Twoja. A ja nie mam prawa ci sie w nia wpierdalac. — westchnęłam.
– Jaki? No jaki jestes? Jestes idealny. — powiedziałam kładąc mu dlon na policzku.
— To żadna kara... Twoja kara jestem ja.

- Masz prawo - stwierdziłem.
- Skarbie, oboje wiemy, że do ideału mi daleko - mruknąłem, uśmiechając się lekko.
- Taka kara, którą ty byś była, byłaby marzeniem - odparłem.

— Nie mam prawa... Kim jestem zeby je mieć Hm? Nikim. Nie mam wiec żadnych praw...— odparlam.
— Nie. Jestes moim ideałem. I zawsze bedziesz. — dodałam.
— Uwarzaj o czym marzysz skarbie... To moze byc zgubne.

- Jesteś moją dziewczyną - odparłem - ale skoro twierdzisz, że to znaczy też, że jesteś nikim to ja jestem niczym - mruknąłem.
- Akurat taką karę ch chciałby mieć każdy a zwłaszcza ja - stwierdziłem.

— Nie... Nie o to mi chodziło... Jestem twoja dziewczyna i moze dla ciebie jestem cos warta ale według twojej rodziny jestem wybrakowana...– odparlam ciezko.
— No wiec masz... Jestem z toba... Masz swoja karę...

- Nie taka jest moja kara - stwierdziłem, patrząc na nią - Z kary chcę się zrezygnować, a ja nie chcę - mruknąłem.
Dopiero po jakimś czasie zrozumiałem jej wcześniejszą wypowiedź i lekko zacisnąłem pięści, by nic nie powiedzieć.

— Kocham cie. Ale wiesz jak jest. — odparlam i pocałowałam go delikatnie w usta.
— Dziekuje za to ze sie pojawiłeś. — powiedziałam gdy sie odsunęłam.
— Że pozwoliłeś mi byc człowiekiem.