Dormitorium Dziewcząt

— Powinni. Ale wiesz... Moją tajną bronią jest to że jestem wzrostu skrzata i budowy ważki. — odparlam.
— I mowilam poważnie.

- Akurat wzrost skrzata jest tylko plusem, bo nikt Cię nie zauważy - mruknąłem.
- A ja zaczynam się Ciebie bać - dodałem.

— No to właśnie mowie. I nie chodzi o to ze nikt mnie nie zauważy... Kiedys ci pokaże jak urocza potrafie byc. Kilka osob dostało cukrzycy. — zatrzepotalam rzęsami.
— Ty nie musisz. Ale wystarczy jedno twoje słowo i twoja kochana małżonka pożegna sie ze światem.

- Nie wątpię w to - mruknąłem.
- Zawsze jesteś słodka, dlatego wiele razy się zastanawiałem skąd u Ciebie biorą się niektóre emocje - odparłem.
- Powiadasz jedno słowo tak? - spytałem, patrząc na nią.

— Bo jestem wredna jedzą. Poza ty nie lubisz kiedy jestem słodka...— burknelam.
— Tak. Jedno.

- Nie inaczej - mruknąłem.
- Nie lubię gdy jesteś przesłodzona - odparłem.
- Rian, nikogo nie zabijesz - powiedziałem, patrząc na nią.
- Nie zamierzam Cię odwiedzać w więzieniu - dodałem.

— Nie jestem przesłodzona... Jestem super. — mruknelam.
— Jakim więzieniu? Przeciez nie dam sie nakryć. — zasmialam sie.
— Nie zrezygnuje z ciebie.

- A powinnaś - odparłem.
- Mówię teraz serio Rian - dodałem.
- Ze mną nie zdobędziesz tego czego najbardziej chcę - mruknąłem.

— Czyli czego?— zapytałam opierając podbródek na dłoniach.
— Czego nie zdobędę?

- Nie przeżyjesz ze mną życia będąc szcześliwą -odparłem.
- Szczęśliwej i pełnej miłości rodziny też nie stworzymy- dodałem

— Ale ja jestem przy tobie szczęśliwa. Inaczej nie stawiałabym na szali swojej rodziny. — odparlam.
— Wiem ze nie... Ale skoro i tak nie dam ci dziecka, to po chuj nam ta milosc? Moja milosc jest tak duża i mocna ze odbita od ciebie tez mnie cieszy.

- Skarbie nie wiem czy to wgl dobry pomysł - odparłem.
- Myślę że w każdym związku na dłuższą metę potrzebna jest miłość - mruknąłem.

— Jesli nie chcesz to zmuszać cie przeciez nie bede. — zasmialam sie.
— Zrobie jak bedziesz chciał.

- Oddasz mi swoją miłość? - spytałem, patrząc jej w oczy.
- Tak na stałe - dodałem.

— Co...? Dlaczego?— zapytałam.
— Po co Ci ona?— dodałam. — Przeciez juz ci pokazywałam jak to jest..

- Zgadza się pokazywałaś - odparłem.
- Ale chcę ją jeszcze raz poczuć, bo gdy jesteś przy ukochanej osobie wszystko jest kompletnie inne - stwierdziłem.

— Podobało ci sie to co?— zapytałam lekko sie uśmiechając i jednocześnie duplikujac, dzieląc sie z nim, swoimi uczuciami.

- Podoba - odparłem, czując w sobie jej uczucia.
- Teraz naprawdę na język cisną się dwa słowa - mruknąłem.

— Widzisz? Nie dziw sie ze ciezko mi było sie powstrzymywać od tego. — odparlam.
— Muszę... Muszę cie o cos zapytać... Albo nie. Nie teraz. Jak cofnę zaklęcie.

- Nie dziwię - odparłem.
- Raczej dziwię się, że nie krzyczysz "Kocham Cię" - mruknąłem.
- A o co chcesz mnie zapytać skarbie? - spytałem.

— Mogłabym krzyczec. Ale nie chce cie bardziej męczyć. — odparlam.
— O... W sumie to nie wiem czy o to pytać. Nie jestem pewna czy mi sie to nie... Miesza mi sie w głowie. Zanim poszedłeś spac... Cos powiedziałeś. I chce wiedziec... Czy to świadomie..

- Skoro nie wiesz czy o to pytać, to ja nie wiem czy odpowiedzieć - mruknąłem.
- Zależy co powiedziałem - odparłem, patrząc na nią.

Przygryzlam wargę wahając sie nieco.
— No... Powiedziałam "kocham Cię" a ty powiedziałeś "wiem, ja ciebie tez. "— powiedziałam w koncu i zabrałam na chwile od niego swoje uczucia chcac uzyskać szczera odpowiedz.

Słysząc co mówi lekko się zdziwiłem, bo nie pamiętałem tego zdarzenia.
- Nie pamiętam bym to mówił - odparłem po chwili.
- Ale mogłem też mieć co innego na myśli - mruknąłem - Sam nie wiem - dodałem.

— Ah... No tak.. Moze mi sie przesłyszalo.— uśmiechnelam sie lekko i z powrotem przekazałam mu uczucia.
— Wiesz ze nie musisz tu ze mna siedzieć nie?

- Wiem - odparłem.
- Zaraz pójdę - po jedzenie dla Ciebie, ale to już powiedziałem w myślach, będąc ciekawy jej reakcji na wypowiedziane przeze mnie słowa.

— Pojdziesz?— zapytałam, delikatnie marszcząc czoło.
— A.... A co bedziesz robił?— dodałam chrzakajac.

- Jest sporo rzeczy, które mogę zrobić - odparłem, gładząc jej włosy.
- Zawsze coś się znajdzie - dodałem.

— Aha... No okej. — odparlam i ułożyłam głowę bokiem, kładąc policzek na jego piersi.
Zamknęłam oczy oddychając głęboko.

- Ty mi tu skarbie nie zasypiaj - mruknąłem, widząc że zamyka oczy.
- Już się naspałaś - dodałem i spojrzałem na zegarek.
Nawet nie wiedziałem, że zostało dwadzieścia minut do końca kolacji.

— Nie śpie. — odparlam.
— Tak sobie leżę. Bede spac jak zostane sama. — dodałam.

- No to zaraz sobie zaśniesz - odparłem.
- Ja już będę leciał - dodałem i ponownie wypowiedziałem zaklęcie, które miało usunąć ból, gdy tylko zacząłem się z nią podnosić.
- Jak Cię ułożyć? - spytałem.

Tym razem z ulgą przyjelam jego zaklęcie.
— Postaw mnie. — powiedziałam. — Bo od dłuższego czasu chce mi sie siusiu...— mruknelam robiąc sie lekko czerwona.

- Okej - zaśmiałem się i postawiłem ją delikatnie na podłodze.
- Do zobaczenia skarbie - cmoknąłem ją w policzek, a następnie założyłem buty, wychodząc z jej pokoju.

Next > WS

— Pa...— mruknelam patrzac jak wychodzi.
Poprawiłam szlafrok ktory zsunął mi sie z ramion, odkrywając nieco biust i powoli ruszyłam do łazienki by załatwić potrzebę.
Gdy juz to zrobiłam, stanęłam przed umywalka od razu myjąc zeby i przemywając twarz. Chciałam sie wykapać ale stwierdziłam ze lepiej nie. Nim wróciłam do lozka, odwrocilam sie tyłem do lustra i lekko zerknęłam przez ramie.
Nie było... tragicznie. Ale dobrze tez nie. Rozpłakałam sie cicho, przypominając sobie zajście poprzedniego dnia i uświadamiając sobie ze bez względu na to czy Tyler sie ożeni czy nie, my i tak nie będziemy razem. Sam stwierdził ze nie założymy rodziny. Wiec chyba tego nie chciał. Ale nie bede go zmuszać. Wole zeby był szczęśliwy z inna niz nieszczęśliwy ze mna.
Gdy znow stanęłam przodem do lustra, dopiero wtedy zauwazylam słoiczek z jakas substancja na umywalce a obok niego karteczkę, napisana pismem mamy. "Aby zapobiedz bliznom. " Wzięłam słoiczek i ruszyłam do pokoju. Ostrożnie usiadłam na krawędzi lozka i odkręciłam słoiczek by powąchać bezbarwna maść ktora pachniała jakos... cytrynowo?

Ponownie znalazłem się przed drzwiami swojej - byłej dziewczyny? - nie, nie za dobrze to brzmi, ale niestety taka była prawda, a ja nie zamierzałem już się jej pytać czy na nowo nią zostanie. Jak na razie to ważne, że była tu i mogłem się z nią widywać. Nie pukając otworzyłem drzwi i wszedłem do środka.
- Tęskniłaś? - spytałem.

Poderwałam głowę do góry gdy drzwi sie otworzyły.
– Co ty tu robisz?— zapytałam zaskoczona, zakręcając słoiczek.
— Nie miałeś czegoś tam rob... Masz frytki?!

- No właśnie zrobiłem - odparłem i zzamknąłem drzwi nogą.
- Przeniosłem Ci jedzenie - mruknąłem, podchodząc do niej i kładąc wielki talerz na łóżku.
- No tak mam - uśmiechnąłem się do niej, a następnie spojrzałem na słoik, który trzymała.
- Posmarować Cię? - spytałem.

— Kocham Cie. — powiedziałam gapiąc sie na niego.
— O buuu... Ja nie lubie majonezu...— skrzywiłam sie.
— Co? Nie. Nie trzeba...— mruknelam szybko odstawiając słoiczek na szafke.

- Bo nie wszystko jest dla Ciebie słońce - zaśmiałem się na jej skwaszoną minę.
- Na pewno? - spytałem, patrząc na nią. Następnie spojrzałem na słoiczek z napisem.
- Nie chcesz by blizna szybciej zeszła?

— To nie na to...— mruknelam. — To przeciw temu zeby ich nie było po wygojeniu. — wyjaśniłam.
— Chcesz byc ze mna?

- Rozumiem - mruknąłem, patrząc na nią.
- Dobrze wiesz, że chcę - odparłem, biorąc frytkę do buzi.

— Ale tak naprawde chcesz ze mna byc?— dopytała patrzac na niego.
— Chcesz byc moj? Chociaz przez jakis czas?

- Tak chcę - odparłem.
- Nadal jestem - dodałem, patrząc na nią. Chciałem jeszcze coś dodać ale się o wstrzymałem.

— Myślałam że... Przy mojej mamie powiedziałeś ze nie jesteśmy razem...— powiedziałam powoli.
– Wiec jak w koncu jest?