Dormitorium Dziewcząt

Gdy tylko powiedziała bym się skupił, zrobiłem yo bez zbędnego gadania.
Przymknąłem oczy, bo nie wiedziałem co może się stać.
Jednak po chwili poczułem ciepło w sercu, którego dawno tam nie było.
Powoli otworzyłem oczy, a widząc Rian, tak jakby mnie coś tknęło i mocniej się w nią wtuliłem, całując po ramieniu.
- Co Cię tak boli skarbie? - spytałem.

— To że nigdy nie odwzajemnisz mojego uczucia... A mimo to ja nie przestaje cie kochać i pragnąć.— odparlam cicho.
— To mnie boli.

- Wszystkie te uczucia, które mi przekazałaś czujesz w tej chwili? - spytałem, gładząc jej nagie ciało.
- Chciałbym Rian, ale po pierwsze nie umiem, po drugie obawiam się zmian - mruknąłem.

— Wiem. — odparlam i szybko nas rozlaczylam, uprzednio zabierając uczucia by przypadkiem nie zostawic ich w nim.
— Rozumiem.

Nagle znów poczułem znajomą pustkę.
Podniosłem się z jej pleców i opadłem na poduszkę obok.
Chyba pierwszy raz nie ogarniałem kompletnie nic.

Odwrocilam głowę do niego i zrobiłam dziubek z ust.
— Dlaczego sie odsunales?— zapytałam smutno.
— Masz do mnie zal prawda?

- Za co miałbym mieć? - spytałem, lekko się uśmiechając, choć tak naprawdę było to bardzo wymuszone.

— Nie wiem... za wszystko. Masz do tego prawo. — odparlam.
— Nie musisz sie uśmiechać. Wiem ze w tej chwili robisz to dla mnie

- Przecież nic złego nie zrobiłaś - stwierdziłem, przyciągając ją do siebie.
- Czyli tak to wygląda? Nie lubisz jak się uśmiecham? - spytałem'.

— Lubie. Uwielbiam. — powiedziałam uwalniając jedna rękę ktora utknęła w jego objęciu i przeczesalam jego włosy.
— Ale nie zmuszaj sie do tego.

- Nie mam do Ciebie żalu - odparłem.
- Po prostu czując to co ty, nawet przez krótką chwilę trochę Cię zrozumiałem i to jest straszne, bo poczułem, że bez Ciebie nie mam przyszłości - stwierdziłem.

— Wiec teraz rozumiesz dlaczego nic innego mnie nie obchodzi...— odparlam cicho.
— I masz odpowiedz na swoje pytanie..

- Mam - mruknąłem - najgorszą z możliwych - stwierdziłem.
- Posłuchaj mnie Rian, bo to jest ważne...Ważne dla mnie...Cokolwiek się między nami nie stanie, masz żyć dalej rozumiesz? - spytałem.

— Dlaczego ważne? Z nami stanie sie jedno. Nie wiemy dokładnie kiedy. Ale w ciagu kilku najbliższych lat. Wiec jak nie będziemy razem... Co cie bedzie obchodził moj los.

- Do jasnej cholery bedzie - mruknąłem.
- Bo jak mnie rodzice zmuszą do tego jebanego małżeństwa to zrobię wszystko by mieć Cię przy sobie - warknąłem.

— Nie denerwuj sie...— powiedziałam cicho, głaszcząc go delikatnie z tylu głowy.
— Jakiego małżeństwa?

- Nie ważne - mruknąłem, uspokajając się.
- Nie powinienem się był tak unosić. Przepraszam. Chyba jednak muszę brać te leki - stwierdziłem, uświadamiając sobie, że wcale nie jestem taki silny jak myślałem

— Nie. Tyler. Teraz musisz mi powiedziec. — odparlam, przerzucając noge przez jego biodro by przylgnąć do jego nagiego ciała. Jakby to miało go powstrzymac przed ucieczka...
— Jakie małżeństwo? Mow.

- Normalne - stwierdziłem.
- No wiesz małżeństwo. Kobieta i mężczyzna, urzędnik, wesele i takie tam - mruknąłem, próbując ją zbyć, ponieważ nie chciałem o tym mówić.

— Rhodes. Ja wiem czym kurwa jest małżeństwo. Nie jestem idiotka. — warknelam juz na niego.
— Jak to sie ma do ciebie i... do tego co ze mna bedzie po naszym rozstaniu?!

- Chodzi o to, że prawdopodobnie jakaś dziewczyna będzie miała na nazwisko Rhodes i nie będzie to niestety moja matka - odparłem.
- A może to, że Cię ze chcę, choćby do tego byś była - mruknąłem.

Nie twierdze ze nie spodziewałam sie takiej odpowiedzi... Ale świadomość ze ktos, kogo nawet nie znasz, odbiera ci pragnienia, wcale nie jest miła.
— A jakie to bedzie miało znaczenie skoro bedziesz miał żonę?

- Jak to jakie? - spytałem, patrząc na nią.
- Chyba inaczej Ci to powiem - stwierdziłem.
- Gdybyś wyszła za mąż i pewnego dnia wyszła za mąż, a za kolejnych kilka lat mnie spotkała. Co byś zrobiła, gdybym powiedział, że chcę do Ciebie wrócić? - spytałem.

— To akurat głupie porównanie...— mruknelam.
— Wszystko zalezaloby od tego jakim byłby człowiekiem. Nie chciałabym zeby przeze mnie cierpiał... — zaczelam jednak po chwili sie poddałam.
— Zostawiłabym go dla ciebie..

- O no dziękuję bardzo - mruknąłem.
- Może zobaczysz, że wcale takie złe nie jest - stwierdziłem.
- No dobra ale wracając do tego to podobnie jest ze mną, tyle że ja Ciebie...uwielbiam i ciągnie mnie do Ciebie. Rozumiesz? - spytałem z nadzieją.

— Nie. Nie rozumiem. — odparlam. — Bo jaki jest sens żenić sie z kims kogo nie chcesz. W imię czego?— zapytałam. — Zeby potem ją zostawic? Jesli masz sie z kims ożenić a potem i tak zostawic...To bezsensu. Po co tak komplikować? Zdradzać ją potem? Myślisz ze to byłoby w porządku? Ze pozwoliłabym ci na to?

- Koniec! Stop! - krzyknął, siadając i łapiąc się za głowę.
- Za dużo pytań - mruknąłem cicho.
- Nie, ja już skończyłem - dodałem, nie odpowiadając na żadne z pytań.

Na jego reakcje juz nic nie powiedziałam. Poczułam lekkie ukłucie w sercu ale nie chciałam juz go denerwować. Podniosłam sie na kolana i przylgnęłam do jego pleców, obejmując go i opierając policzek o jego łopatkę.
— W porządku. Juz o nic nie pytam skarbie.

Czując jej ciepło zacząłem powoli oddychać.
- To nie o to chodzi - zacząłem, po chwili.
- Po prostu to u nas rodzinne, że jeśli chłopak, nie znajdzie sobie dziewczyny do początku 19 urodzin, wybierają mu najlepszą kandydatkę na potencjalną żonę, a w wieku 25 lat jest ślub. Jednak aby być tą kandydatką też trzeba spełniać wymogi - mruknąłem - a to wszystko przez głupią rodzinną tradycję - stwierdziłem.

— Kiedy skończyłeś 19 lat?— zapytałam całując go krótko miedzy łopatkami.
— Jakie wymogi?— dodałam powoli.

- Jakieś pół roku temu - stwierdziłem.
- Okrutne wymogi - mruknąłem - nie chcesz wiedzieć -dodałem.
- Poza tym kobieta w trakcie pierwszych 10 lat musi spełnić jeden ważny wymóg, a mianowicie urodzić chłopca - odparłem - tak by linia dalej trwała - dodałem.

Slyszac jego słowa, zesztywniałam nie mogąc sie poruszyć.
Wiedziałam że kiedyś przyjdzie chwila w ktorej chciałabym oddac wszystko za cos z czego kiedys sie cieszyłam.
Po długiej chwili zdałam sobie sprawe z tego że zbyt długo milczę. Zmusiłam sie do otrząśnięcia, zostawiajac sobie zal i rozpacz na pozniej, kiedy zostane na chwile sama.
— Oj.. No cóż... Moge załatwić Ci małą żyrafę, konika... Ale nie synka. Sorry słonko. — odparlam niby lekko.
— Muszę w koncu pomalowac paznokcie. — dodałam prostując sie. — Aaale zrobie to jutro. Dzisiaj mam dzien lenistwa i wyjebania na wszystko. — mruknelam kładąc sie z powrotem na brzuchu i chowajac twarz w poduszke.

Mogłem się powstrzymać i nic nie mówić jednak.
- Zrozum,że nie chcę żadnego syna, chcę po prostu Ciebie - mruknąłem.
- Chciałaś wiedzieć to Ci powiedziałem, a teraz cierpisz - stwierdziłem, kładąc się obok niej.
- Skarbie popatrz na mnie, proszę - jęknąłem.

— Nie cierpię. Gdyby było mi zle z tym co usłyszałam, to bym ci powiedziała. — odparlam poduszke
— Jak sie umaluje...— dodałam na jego prośbę.
— Nie przejmuj sie. Ja sie nie przejmuje tym że bedziesz z inną niedługo.

Żałowałem, że ona chowa w sobie wszystkie emocje, a ja nie potrafiłem.
To, że ona milczała było karą, cholerną karą dla mnie, za to że się odezwałem, zdradziłem jej to czego nie chciałem.
Jednak nic nie mogłem poradzić, że w tym momencie ból i smutek mieszał się z agresją.
Wstałem z łóżka i od razu podszedłem do szafy, ubierając się w jeansy i białą koszulę z kołnieżykiem.
- Może już teraz pójdę do innej - stwierdziłem.

Slyszac jego słowa, poczułam jakby ktos strzelił mnie w twarz. Sparaliżowało mnie na moment. Po chwili odezwałam sie zachrypiałym głosem.
— Dobrze. I tak to zrobisz prędzej czy pozniej. — odparlam czujac jak zaczynaja mnie piec oczy.
Nie Drgnelam nawet o milimetr wiedząc ze jesli to zrobie to znowu zacznę go zatrzymywać na sile. A tego chyba juz nie chciał. Zacisnelam z całej siły dłonie na poduszce, spinając kazdy mięśniem w ciele.

Słysząc jej słowa coraz bardziej żałowałem tego co jej zdradziłem, bo mogłem powiedzieć, że nie powiem już nic więcej.
- Chcesz bym to zrobił? - spytałem, oddychając ciężko, bo gdyby potwierdziła nie wiem co bym zrobił.
- Mam się wynieść? - spytałem po chwili zawahania.

— Po co w ogole pytasz?— zapytałam czujac ze jestem na granicy panowania nad wybuchem.
— Wiesz ze nie. Widziałeś, czułeś to co ja czuje. Wiesz co do ciebie czuje. Wiesz ze jestem gotowa zrobic dla ciebie wszystko. A ty pytasz czy masz sie wynieść.. Powinnam cie za to zabic... Ale to wtedy byłoby zupełnie bezsensu...

- Wyduś w końcu to z siebie - mruknąłem uspokajając się.
- Powiedz, że jestem posranym debilem, ale nie milcz - odparłem, kucając przy niej.
- Daj mi w twarz, ale siedź cicho i nie mów, że nic się nie stało - poprosiłem, gładząc ją po plecach

— Nie jestes posranym debilem. Jestes moim debilem ktorego kocham nad zycie. Swoje i kazdego. — odparlam stłumionym głosem.
— Nie chce cie uderzyć. To tak jakbym uderzyła siebie. — dodałam. — Po prostu muszę zaakceptować to że jestem bezużyteczną, zbędną... Kulą u nogi. Zawsze bede dzieckiem bez względu na wszystko. Bo nigdy nie stanę sie kobieta. Jestem uszkodzonym sortem. Ktory powinien zostac zutylizowany.

- Nie mów tak skarbie - mruknąłem, siadając na brzegu łóżka i sadzając na swoich kolanach, przykryłem swoim kocem.
- Jesteś kobietą, moją kobietą - stwierdziłem.
- Nie mów o sobie jak o jakimś uszkodzonym przedmiocie - odparłem.
- Zrozum, że dla mnie jesteś idealna taka jaka jesteś - dodałem.

— Nie jestem. Wiesz to. Nie jestem nawet dość dobra...— odparlam chowajac twarz w jego koszuli.
– Mówiłeś ze znajde kogos... Ze jak wyjdę za maz i tak dalej... ale nie pomyślałeś o tym ze żaden mężczyzna mnie nie ze chce z tego względu ze nie założy ze mna rodziny. — powiedziałam zaczynajac powoli drżeć.
— Nie jestem dość dobra... Błagam Tyler...Idz wez prysznic. Albo poszukaj Damona..— odparlam szybko.

- Dla mnie jesteś - odparłem - dla mnie jesteś idealna - mruknąłem, gładząc ją po plecach.
- Wielu Cię ze chce w tym ja. Zrozum, że niektórzy nienawidzą dzieci - mruknąłem.
- Jesteś wystarczająco dobra i nigdzie nie pójdę. Płacz skarbie - dodałem.

— Nie chce płakać...— skłamałam czujac wilgotne krople na policzkach.
— Nie chce żyć bez ciebie nawet jednego dnia. Nie chce żebyś był z inna... Żebyś miał dziecko z inna... — powiedziałam po czym zaczelam przeraźliwie płakać, zaciskajac dlon na rekawie jego koszuli. Szloch po chwili przerodził sie w rozdzierający płacz w trakcie ktorego wyrzucałam wszystko co we mnie siedziało w ostatnim razie, razem z tym co uświadomiłam sobie tego dnia.

Gdy zaczęła płakać nie odzywałem się, po prostu mocno w siebie ją wtuliłem i bujałem lekko.
Spojrzałem na drzwi, w których pojawił się kot dziewczyny.
Gdy tylko zobaczył, że dziewczyna płacze posłał mi groźne spojrzenie i wskoczył na dziewczynę.