Dormitorium Dziewcząt

- No powiem Ci, że sobie nie radzisz - odparłem.
Słysząc jej kolejne słowa spiąłem się lekko, a następnie zabrałem dłoń z jej polkczka.
- Skaczę z radości - mruknąłem z sarkazmem.

— Radzę. — powiedziałam. — No właśnie widze. — burknelam.
— O czym chciałeś ze mna porozmawiać?— zapytałam po długiej ciszy w trakcie ktorej jedyne co robiłam to gapiłam sie na chłopaka.

- I dlatego pozwalasz matce się bić? - spytałem.
- W sumie o tym co jej powiedziałaś, gdy jeszcze ja byłem - mruknąłem.
- O to całe zaklęcie - odparłem.

— Jakie zaklęcie? — zapytałam.
— Ale wczoraj przyszedłeś tu po cos. — powiedziałam. — Powiedziałeś jej ze chcesz ze mna porozmawiać. O czym?

- Które nałożyłaś na siebie wczoraj - mruknąłem.
- Nie chodziło o to, że chciałem, po prostu poczułem twój strach i chciałem się dowiedzieć co się dzieje - odparłem.

— Nie wiem o czym mówisz.— powiedziałam łapiąc po omacku kołdrę by zarzucić ją na plecy i zakryc rany.
— Nie pozwalam jej sie bić. — dodałam po chwili, nawiazując do jego wcześniejszego zdania.
— Rozumiem... No cóż. Nic takiego sie nie stało wiec... Jest okej.

- Wiesz - mruknąłem bez zastanowienia - Chodzi o zaklęcie, które ma działać po naszym rozstaniu - dodałem.
- Widzę twoje plecy i twarz - odparłem.
- Nic takiego? Wcale tak nie wyglądało - stwierdziłem.

— Co z moją twarzą jest nie tak?— zapytałam.
— Jakis wcześniej ci nie przeszkadzała. — powiedziałam.
— Po prostu się zdenerwowała. — dodałam.
— Zasłużyłam sobie

- Jezu dziewczyno czy ty siebie widzisz? Rany masz na całym ciele - mruknąłem - Na twarzy też - dodałem, mając nadzieję, że wie o co mi chodzi.
- Przestań ją bronić - odparłem, nie mogąc zrozumieć dziewczynę.
- Czym niby sobie zasłużyłaś? - spytałem.

— No właśnie nie widze. Moze to i lepiej. — odparlam.
— Tym że Cię pokochałam. Że jestem dla ciebie takim utrapieniem. Wiedziałam ze kiedys mi sie za to dostanie. Ale nie wiedziałam ze dosłownie.

- Nie jesteś i nigdy nie byłaś utrapieniem - mruknąłem.
- Przepraszam, ale to ja powinienem zaprzestać spotkania się z Tobą, gdy tylko dowiedziałem się jak masz na nazwisko. Gdybym wtedy trochę pomyślał, tego by nie było - odparłem, wskazując na jej rany.

— Ale to nie zmienia faktu ze to ja pokochałam ciebie. — przypomniałam mu.
— Nie musiałeś. Jest duzo osob o takim nazwisku jak moje. Zeby nie powiedziec setki. — odparlam.
— Nie ma w tym twojej winy. Sama to zaczelam wiec ponoszę tego konsekwencje. — dodałam. — Nie musisz sie mna przejmować.

- Gdybym nie naciskał na spotkania, byś mnie nie pokochała - mruknąłem.
- Nie Rian, są ludzie o podobnym nazwisku co twoje, ale nie takim samym - odparłem.
- Muszę Rian, bo gdybym nie był tym kim jestem tak to by się nie skończyło - stwierdziłem.

— Uwierz mi słoneczko. Gdybym nie chciała sie z toba spotykać to nawet byś mnie nie zauwazyl w szkole. — odparlam.
— No to chyba nigdy nie byłeś w Azji...— burknelam.
— Nie. Nie musisz. Nie chce twojej litości. Skoro "musisz" to ja ci mowie ze nie chce. Juz nic nie musisz. Poradze sobie sama. W koncu dla ciebie to i tak bez różnicy czy jestem czy nie.

- No masz rację nie byłem - stwierdziłem, patrząc jej w oczy.
- Jak możesz tak mówić? - spytałem, przekręcając się na bok, by lepiej ją widzieć.
- Naprawdę nie widzisz jak potrzebna mi jesteś do funkcjonowania. Normalnego funkcjonowania - odparłem.
- Całkowicie zajmujesz mój umysł. Nadal tego nie widzisz skarbie? - spytałem.

— Jak? Pytasz "jak"? Normalnie sam to powiedziałeś Tyler. I to mnie zabolało. — odparlam.
— Nie widze Tyler. Nie widze. — powiedziałam. — Bedziesz musiał nauczyć sie funkcjonować beze mnie. Ze swoją kobieta. Z dzieckiem. Ze swoją rodziną. Ja ci juz nie jestem potrzebna. Oboje to wiemy.

- Kiedy Ci powiedziałem? Kiedy powiedziałem, że nie jesteś mi potrzebna? - spytałem.
- To powinnaś otworzyć oczy i zobaczyć, że nie jestem z Tobą tylko by się pieprzyć - mruknąłem.
- Swoją kobietę mam teraz przy sobie, a bachor nie jest mi potrzebny - odparłem

— Na łące. Powiedziałeś że tobie nasze rozstanie nie robi różnicy bo dla ciebie to nic nie zmieni. Najwyzej nie bedziesz miał dziewczyny. — powiedziałam.
— Wiem ze nie jestes ze mna dlatego. W ogole ze mna nie jestes. Jestes tu bo musisz. Tak twierdzisz. A ja ci tłumacze ze wcale nie musisz. — odparlam.
— Teraz masz. I co z tego skoro nie możemy byc i nie będziemy nigdy razem? Gowno. Całe moje zycie to gowno. Ale za cholerę nie żałuje tego.

- I widzisz tu jest problem - odparłem - Nie o to mi Rian chodziło. Nie o to, że jest mi to bez różnicy. Nie umiem się wysłowić tak jakbym chciał byś mnie zrozumiała - mruknąłem.
- Tak jestem tu, bo muszę - stwierdziłem - Bo muszę Cię zobaczyć, żeby nie zwariować. Muszę być przy Tobie, bo wtedy wiem, że jak jestem z Tobą, nie muszę się niczym przejmować. Kompletnie niczym, bo mam Ciebie, a ty jesteś dla mnie wszystkim. Mogę nie jeść, nie spać, nie chodzić na siłownie, nie widywać Damona, byle by mieć Cię przy sobie - powiedziałem, patrząc na nią.
- Nie mów tak skarbie, bo ja tak nie uważam. Cieszę się, że mnie zmieniłaś i że dzięki Tobie czuję się kochany. A to że Cię spotkałem było najlepszą rzeczą w moim życiu - dodałem.

Wpatrywałam się w niego bez mrugnięcia okiem, słuchając jego slow uważnie.
— Od kiedy to moje uczucia przestały ci przeszkadzac? Ba. Mam wrazenie ze nawet chcesz mojej miłości. — odparlam po chwili.
— To wszystko co mówisz jest piękne. Ale boje sie. Boje sie ze mówisz to z litości. — powiedziałam.

- Od dawna przestały mi przeszkadzać, choć nadal twierdzę, że zakochanie się we mnie to jest błąd, dobrze wiesz dlaczego - mruknąłem - ale skoro tego nie żałujesz to ja nie mam nic do gadania - dodałem z lekkim uśmiechem.
- Wiesz w tym momencie nie czuje żadnej litości - stwierdziłem.
- Mogę przekazać Ci swoje uczucia - dodałem.
- W sumie sam bym Cię zlał za to co powiedziałaś swojej mamie - odparłem.

— Niby za co?— zapytałam. — To była jedyna okazja zeby powiedziec jej to co mysle wiec ja wykorzystałam. — odparlam. — Sama nie miała okazji do decydowania o swoim losie. Ja nie pozwolę dyrygować swoim zeby potem zyc z mężczyzna ktorego mi wcisnęli i mieć z nim trójkę dzieci. To że teraz go kocha nie znaczy ze wszystko jest super okej.

- Za to, że mogłaś powiedzieć to w inny sposób - mruknąłem.
- Serio Rian, mówić matce, że się pieprzyliśmy w każdym możliwym miejscu, gdy i tak była już wkurzona? Skarbie mogłaś inaczej to powiedzieć - mruknąłem - Może opowiedziałaś jej wszystkie nasze przygody? - spytałem.
- Jeśli twoja rodzina będzie chciała to zrobić to i tak to zrobi. Ale widzisz twoja mama pokochała twojego tatę. I nigdy nie będzie super - dodałem.

— Tak. Mogłam powiedziec ze sie ruchalismy. — odparlam.
— Nie. Powiedziałam jej tylko co jest miedzy nami i co do ciebie czuje. — wyjaśniłam. — Uwierz mi że nie zrobią. Moze i jestem głupia i nawina.. Nie. Nawet na pewno taka jestem, ale ja juz znalazłam swojego mężczyznę. A ze jest juz zajęty no to... Cóż. Moze następnym razem. Ale wole zostac kulturalnie wyjebana z rodziny niz mam byc z kims kogo nie chce kto chche mieć mnie jako swoja zabawkę do lozka i do pokazania w towarzystwie.

- Nie jesteś ani głupia ani naiwna - odparłem, patrząc na nią.
- Skarbie mam do Ciebie pytanie - mruknąłem.
- A kim byłaś dla mnie na początku znajomości? - spytałem, unosząc brew.
- Pomyśl misiek i pamiętaj wtedy jeszcze nie byłaś we mnie zakochana - stwierdziłem.

— A ile to trwało? Tydzień? Dwa? Po jakim czasie zacząłeś czuć ze nie chcesz mnie tylko jako zabawki ale... nie wiem... byc moze jeszcze jako przyjaciółkę?

- Może i tyle - odparłem.
- Ale byłaś odbierana przeze mnie po prostu jako erotyczna kobieta - mruknąłem - No wiesz szczupła, niższa, duże cycki, niezła dupa - zacząłem wymieniać, uśmiechając się przy tym.

— No widzisz...— odparlam. Delikatnie wysunęłam dlon, krzywiąc sie nieco przy tym, i dotknęłam jego dłoni.
— To dodaj do tego "laleczka", "trofeum", "głupia baba którą i tak bede zdradzać". Tak byłabym postrzegana. Przez przyszłego małżonka. I dobrze. Mogłabym sie na to zgodzić. Gdyby nie to że wiem ze tobie i tak to nie pomoże.

- Oj zdecydowanie nie - odparłem.
- Wolałabym byś do końca była moją laleczką - mruknąłem, łącząc nasze dłonie.
- W sumie jeżeli nie uda mi się to co chcę zrobić i o ile ty nikogo nie będziesz miała - co raczej jest bardziej niż pewne - to już wiem kim w moim życiu będzie "baba którą i tak będę zdradzać" i kim bedzie seksowna dziewczyna, z którą będę to robił - stwierdziłem.

— Chcesz zdradzać ją ze mna?— zapytałam kręcąc lekko głowa.
— To nie przejdzie Tyler. Jak ktos sie o tym dowie, bedziesz miał duże problemy. — odparlam.
— Poza tym... Nie wiem czy bym to zniosła. Tak czy siak, zawsze na koniec musiałbyś wracać do niej.

- Już Ci mówiłem, gdzie mam problemy - odparłem.
Słysząc jednak jej następne słowa zrozumiałem o co jej chodzi i wyrzuciłem ten obraz z głowy. Bo to było moje ostatnie koło ratunkowe by mieć ją przy sobie.
- Rozumiem - mruknąłem, zaciskając palce na jej dłoni. Ale nie byłoby możliwe.

— Zrozum... Dałabym wszystko żeby być z tobą. Wczoraj... a w zasadzie to dzisiaj matka zagroziła mi ze jesli dziadkowie sie o tobie dowiedzą, bede miała poważne problemy. I że nie wybaczy mi tego. — zaczelam. — Więc odpowiedziałam jej ze nie musi bo nie żałuje tego co zrobiłam. I ze gdyby ci odbiło i poprosilbys mnie o rękę to zgodziłabym sie bez wahania, nawet jesli zostałabym bez rodziny. — powiedziałam cicho, nie patrzac na niego.
– Jesli bedziesz chciał, to... Nie wiem. Chciałabym sie z toba widywać ale nie chce ci robic problemów. Poza tym... Jak matka mnie wywiezie to juz sie nie zobaczymy.

Słuchałem jej jak zaczarowany. Tak jakby mówiła o sytuacji kompletnie nie realnej.
- Lepiej żebyś przy rodzinie o mnie nie wspominała skarbie - mruknąłem.
- Nie wywiezie - odparłem - a jeśli nawet...
- Skarbie ja Cię znajdę. Nie bez powodu jestem Rhodes - dodałem

— Bede. Bede o tobie mowic tak często ze w koncu sami cie pokochają. — burknelam.
— Nie znajdziesz kochanie. Nie bedziesz szukał. — odparlam. — Bo nie bedziesz juz pamiętał czego miałeś szukac.

- Raczej to nie jest skarbie możliwe - odparłem.
- Zamierzasz wykasować mi pamięć ze wszystkimi chwilami z Tobą? - spytałem, coś sobie uzmysławiając.
- To to jest ten czar, który nałożyłaś? - spytałem.

— Nie... Nie zamierzam wykasowywać...— powiedziałam powoli.
— W pewnym momencie, gdy juz będziemy kawałek od siebie, wraz ze wzrostem odległości, wspominania o mnie zaczną zanikać. — odparlam.
— Nie znaczy to ze jak postanowię wyjechać na wakacje do Rio to nagle zniknę z twojej pamięci. To ma związek z relacja miedzy nami i mentalnym postrzeganiem wzajemnych uczuć.

- Rian - westchnąłem.
- Bez mojej zgody narzuciłaś czar bym o Tobie zapomniał. Na siebie też nałożyłaś czy tylko na mnie? - spytałem, patrząc na nią i wyswobadzając rękę z jej uścisku.

— Na ciebie...— odparlam.
— Tyler... Tak bedzie dobrze. — powiedziałam zabierając rękę gdy ten wysunął z niej swoja.
— Jestes na mnie zły?

- Będzie dobrze bo ty tak zadecydowałaś - odparłem, patrząc w baldachim łóżka.
- Teraz się zastanawiam po co w ogóle tu siedzę skoro i tak o tym zapomnę - mruknąłem.

— A ty co byś zrobił na moim miejscu?— zapytałam. – Nie masz pojęcia jak sie czuje ze świadomością że bedziesz z inna. Naprawde nie masz pojęcia. Twoja zazdrosc o Woo Bina przy tym to nic. Uwierz mi. To boli tak bardzo ze niszczy mnie od srodka. Jesli chcesz to je cofnę.

- Skoro tak Cię boli to wymarz sobie pamięć - odparłem.
- A nie czekaj może ja to zrobię i Ci nic nie powiem. Tak to dobry pomysł - mruknąłem, wstając z łóżka.
- Nie, niech zostanie, przecież tak będzie lepiej - dodałem.

— Tyler błagam cie...— jeknelam gwałtownie podnoszac sie do siadu i piszcząc w tym samym czasie gdy zsuwająca sie kołdra, przejechała mi po plecach.
— Zrozum mnie troche... Cofnę zaklęcie... Ale ja nie dam rady zyc ze świadomością ze jestes z inna. Nie zniosę tego Tyler. I wiem ze przez to bede robic rzeczy ktorych w innych okolicznościach bym nie zrobiła. — dodałam.

Słysząc jej pisk, zatrzymałem się w miejscu.
- Rian, połóż się proszę - mruknąłem siadając z powrotem na łóżku.
- To rozumiem, ale czy czyszczenie mi pamięci da Ci spokój, albo inaczej. Czy to Ci trochę pomoże? - spytałem, patrząc na nią.

Nie posłuchałam go, jedynie podparłam sie ręka by nie spinać mięśni i łopatek.
— Nie wiem... Liczę ze powstrzyma mnie to od tego żeby nagle znaleźć sie pod twoimi drzwiami...

- Świadomość, że nie będę Cię znał? - spytałem.
- Rian to zaklęcie zostaw - odparłem po chwili zastanowienia, kładąc się przy dziewczynie - ale to Ty musisz o mnie zapomnieć - stwierdziłem.