Dormitorium Dziewcząt

— I co teraz? Będziemy udawac że sie nie znamy?— zapytałam.
— Czy... Może mam nie wracać do Hogwartu?

- Rian udawać, że się nie znamy nie damy rady i ja to wiem - mruknąłem.
- Jeżeli Ci się uda wrócić do Hogwartu to wracaj - odparłem.

— Chcesz zebym wracała? Nie byłoby ci łatwiej gdybym nie wróciła? Gdybys juz wiecej mnie nie zobaczył?— upewniłam sie.
— I znalazł inną do... Dla zabicia czasu...

- I tak nie zapomnę, nawet gdybym chciał, a nie chcę - mruknąłem - Po prostu nie chcę żeby bała się tutaj wracać bo ja tu jestem - stwierdziłem.
- Zrobisz jak uważasz. Możesz decydować, jak chcesz dalej spędzić życie w szkole - dodałem.

— Rozumiem. — powiedziałam, choć było wręcz przeciwnie.
Spuscilam wzrok a następnie głowę, nie mowiac juz nic wiecej.
— Muszę sie położyć...— odparlam cicho, lekko sie krzywiąc.

- Połóż się - mruknąłem.
- Być może do zobaczenia skar...Rian - szybko się poprawiłem i wyszedłem z jej pokoju.

Next > Dormitorium Puchonów

— Pa kochanie...— powiedziałam nie wahając sie uzyc tych slow. Byc moze miałam okazje po raz ostatni go tak nazwać.
Gdy wyszedł, przez chwile wpatrywałam sie w drzwi po czym zrezygnowana i lekko przybita polozylam sie na lozku, uprzednio zamykajac drzwi zaklęciami by nikt tu nie wszedł.

Gdy się obudziłam, juz następnego dnia, pierwsza rzeczą jaka zrobiłam było napisanie listu do matki zeby po mnie przyjechała.
Następnie powloklam sie do łazienki by wziąć prysznic. Bardzo szybko tego pożałowałam ale stwierdziłam ze jak juz zaczelam to skończę. Wyszłam spod prysznica bardziej obolała niz wcześniej ale No nic.
Przez to ze poruszałam się wolno, wszystko zajmowało wiecej czasu. Na szczescie spakowalam sie za pomocą zaklęcia wiec i tak dobrze. Gdy mama zawitała w moim dormitorium, nasmarowalam mnie maścią ze słoiczka, mowiac ze jest ona tez nieco znieczulająca. Gdy skoczyła i poszła do łazienki umyć rece, ja założyłam luźny podkoszulek i bluzę do czarnych spodni i długich kozaków.
Korzystając z chwili ze mama ogarniała moje bagaże, napisałam kartkę ktora następnie polozylam na lozku. Jej treść była skierowana do Tylera. "Wyjeżdżam. Nie wiem czy mam prawo sie z toba żegnać bo chyba zrobiłeś to juz wczoraj, wiec po prostu zostawiałam informacje. Trzymaj sie. "
Następnie wyszłam z dormitorium, zabierając mały plecak do ktorego mama zmniejszyła resztę bagaży.




...

Gdy wszedłem do jej pokoju, było tak czysto jak nigdy i to dosłownie, bo zawsze walały się tu jakieś rzeczy dziewczyny.
Zauważając kartkę na łóżku podszedłem do niej i ją przeczytałem.
Jakakolwiek chcęć do ćwiczeń zniknęła, po przeczytaniu listu.
Położyłem się na łóżku dziewczyny i momentalnie zasnąłem czując przy sobie jej zapach.

Tym razem obudziłem się już nad ranem i zdając sobie sprawę co zrobiłem, wstałem jak oparzony z łóżka.
Poprawiłem wszystko tak jak było, a kartkę położyłem w tym samym miejscu co była ułożona zanim ją wziąłem.
Wyszedłem szybko z pokoju dziewczyny tak by ubrać się w świeże ubrania.

Next > Dormitorium Puchonów

Weszłam do swojego dormitorium ponownie i założyłam ciepła kurtke oraz czapkę z pomponem by włosy nie zmokly az tak. Pojawił sie Mag wiec zgarnęlam go i czym prędzej pobiegłam na błonia.

Next: Błonia

Gdy wróciłam, od razu zdjęłam kurtke i buty oraz pozbyłam sie reszty mokrych ciuchów które wrzuciłam do prania. Wzięłam ciepła kąpiel i przebralam sie ponownie. Po tym usiadłam na lozku i zaczelam zastanawiać sie o co chodziło Puchonowi. Zachowywał sie dziwnie. 

Gdy wróciłam i zamknęłam drzwi, przez chwile stałam oparta o nie plecami bez ruchu. Czułam sie gorzej niz przedtem. Odepchnelam sie od drzwi i podeszłam do kufra, po drodze zrzucajac buty. Wyciagnelam ze skrzyni dwie fiołki eliksiru słodkiego snu. Od razu wypiłam dwie. Przyda mi sie bardzo długi sen.
Podeszłam do lozka i rzuciłam sie na nie, zasypiając natychmiast.

Nie mam pojęcia ile spałam. Długo. Przynajmniej dobę.
Gdy sie obudziłam, było juz ciemno. Dawno po kolacji.
Zeslizgnelam sie z lozka i rozespana Powedrowalam do łazienki by wziąć prysznic.
Po wyjściu z łazienki przebralam sie i wyszłam z pokoju, chcac sie nieco przewietrzyć. Czułam sie tam klaustrofobicznie.


Next: Wieża astronomiczna

Wpadłam do swojego dormitorium, zatrzaskując drzwi za sobą i opierając sie o nie z płaczem. Nie mogłam dłużej znieść tego wszystkiego. Zżerało mnie to od srodka juz nieodwracalnie.

Będąc przy drzwiach zastukałem w nie mając nadzieję, że szybko się otworzą i będę mógł spytać.
- Otwórz! Musisz mi powiedzieć czy było to przed czy po - mruknąłem, stojąc uparcie przed drzwiami i co chwila stukając w nie.

Podskoczyłam slyszac pukanie w drzwi. Myślałam ze serce mi wysiądzie.
Przełknęlam ślinę i pociągnęłam głośno nosem.
— Idź stąd. Powiedziałeś co chciałeś. Wszystko wiem. Dobrze ze tak sie zachowałeś. Dzięki temu bedzie mi łatwiej. Idz sobie... Nie chce z toba rozmawiać... I tak na koniec to ja jestem ta najgorsza...

- Łatwiej Ci nie będzie i tak i tak, więc otwórz i odpowiedz mi na pytanie, bo chcę iść na spokojnie spać - mruknąłem.
- Zawsze najgorsza jest ta osoba która wychodzi, wiem z doświadczenia słońce, a teraz wpuść mnie do środka - odparłem.

— Nie. Nie otworze. — powiedziałam wycierając płynące po policzkach łzy.
— Nie mamy o czym rozmiawiac. Ty zrozumiałeś tyle ze to wszystko jest z powodu ze cie nie chciałam... Tak sobie wmowiles. A ja wiem... Ze do konca zycia o tobie nie zapomne. Bez względu na to z kim bede... Jak dla mnie, moze to byc ktokolwiek.

- Nie, nie to zrozumiałem - mruknąłem, siadając przy drzwiach.
- To ty twierdzisz, że to zrozumiałem przez cały twój monolog, ale tak nie było - odparłem.
- Wpuść mnie, nie chcę gadać przez drzwi - dodałem.

— Nie wpuszczę. Nie...— powiedziałam.
— Po co przyszedłeś? Skończyliśmy rozmawiać. Zakończyliśmy temat. Nie ma go juz. Tak samo jak i nas.

- Mówisz tak, a tak naprawdę nie chcesz tego kończyć - mruknąłem opierając głowę o drzwi i przymykając oczy ze zmęczenia.
- Albo nie wpuszczaj i powiedz mi co się tam działo - odparłem.

— Nigdy ci tego nie powiem. — odparlam osuwając sie po drzwiach bez siły.
— Muszę cie odpuścić... Oni wiedzieli co robią. Ty tez mnie sobie odpuścisz. Szybko odejdę w niepamięć...

- Dlaczego nie chcesz mi tego powiedzieć - spytałem i przybliżyłem się do drzwi a następnie ułożyłem w pozycji półleżącej.
- Dobrze wiesz, że nawet jeśli nie będziemy razem, będę Cię pamiętał do końca - mruknąłem.

— Dlaczego? Po co chcesz o mnie pamietać? Nic do mnie nie czujesz. Byłam tylko chwilową zabawą. Korzystaniem z nastoletniego zycia. Tylko zabawa...

- To ty tak uważasz - mruknąłem.
- Chyba zawsze będziesz twierdzić, że byłaś zabawką i inne takie bzdety i mówienie Ci o tym po raz setny, nie ma sensu. Żadnego sensu - odparłem.

— Nie zabawką. Zabawą. Rozrywką do czasu az nie skończysz szkoły. — sprostowalam przywołując z kufra butelke koniaku.
— Chyba ze chciałeś potestować na mnie rożne reakcje... I tak dalej. — mowilam odkręcając butelke i upijając z niej łyk. Zaczelam kaszleć przez palący smak alkoholu.
— Dlaczego nie porzuciłeś mnie juz chociażby po drugim razie?

- Taka rozmowa z pijaną Tobą do niczego nie doprowadzi - mruknąłem.
- A dlaczego ty nie odeszłaś skoro wtedy nic do mnie nie czułaś? - spytałem.

— Nie odpowiadaj pytaniem na pytanie. To irytujące. — powiedziałam kładąc sie na podłodze.
— Bo nie chciałam. Czułam ze jak odejdę to cos stracę.

- Przykro mi księżniczko, ale będę odpowiadał jak mo się podoba - mruknąłem.
- No i straciłaś, tyle że zostając - odparłem.
- Otworzysz mi w końcu? - spytałem.

— Wiec odpowiadaj. Następnym razem nie uzyskasz odpowiedzi. I nie nazywaj mnie tak. Nie wolno ci. — odparlam.
— Po co? Juz nie mamy o czym rozmawiać przeciez...— powiedziałam podnoszac głowę by napić sie z butelki.

- Jak wolisz - mruknąłem.
- Skoro wolisz zamknąć ten rozdział w swoim życiu to proszę bardzo, ale nie licz, że będę brał w tym udział, choć w 0.01% - odparłem, podnosząc się z podłogi.

— Nie słuchasz mnie. Nigdy nie słuchałeś. — odparlam.
— Ale juz nie bede ci tego wyjaśniać. Mam dość. Dość tego wszystkiego. — powiedziałam przekręcając sie na brzuch i wbijając wzrok w butelke ktora postawiłam przed oczami.
— oczywiscie ze nie bedziesz. Sama muszę sobie z tym poradzic...

- Nie Rian ja Cię słucham, ale to ty pierdolisz cały czas - mruknąłem.
- Mówisz, że nie chcesz już na nowo zaczynać, więc niby jak sam mam walczyć o nas, skoro ty tego nie chcesz - odparłem.

— Nie... Nie słuchasz. — powiedziałam.
— Gdybys chciał walczyć to nie bylibyśmy w takiej sytuacji jak teraz. — dodałam. — Ale nie martw sie. Przeciez to ja kocham ciebie a nie ty mnie. To moj problem. Ja muszę sobie z tym poradzic.

- Jak niby byśmy nie byli - mruknąłem.
- Nie denerwuj mnie nawet - odparłem - To nie ja to wszystko skończyłem - dodałem.
- Ty sama nie wiesz czego chcesz - stwierdziłem.

— Bedziesz mi to wypominał do konca zycia co?— prychnelam.
— Niech bedzie. To ja to zakończyłam. Bo taki miałam kaprys. — odparlam rozplakujac sie na nowo.
— Jedyne czego chce to umrzec teraz. I nie męczyć sie z tym wszystkim.

- Żebyś wiedziała, że będę wypominał, może nie do końca życia skoro i tak wszystko jest SKOŃCZONE - mruknąłem.
- W takim razie twój kaprys właśnie tyle kosztuje - odparłem.
- A skoro nie zamierzasz mnie wpuścić i pogadać normalnie no to trudno - westchnąłem.
- Już nie wiem co musiałbym robić - stwierdziłem.

— O czym chcesz rozmawiać? Chcesz jeszcze cos mi wypomnieć?— zapytałam podnoszac sie z podłogi i zagarniając swoja butelke.
Otworzyłam drzwi i stanęłam w nich.
— No? No co chcesz mi jeszcze powiedziec? Ty nawet nie czujesz sarkazmu. Ty... Jestes kretynem. Jesli ty mi tak to ja tobie tez. To sie nie skończyło z mojej winy. Owszem. Ja to skończyłam. Ale to wszystko przez ciebie fiucie.

Gdy drzwi się otworzyły, zobaczyłem dziewczynę z butelką w ręku.
- Już widzę nawet nie dajesz rady rozmawiać na trzeźwo - mruknąłem.
- Czy ty słyszysz co ty mówisz? - spytałem - To nie skończyło sierz mojej winy, ale ja to zakończyłam - powtórzyłem po niej.
- Niby dlaczego przeze mnie, bo co? Bo nie wyznałem Ci uczuć? - spytałem.

— Nie. Bo nie potrafiłeś traktować mnie jak człowieka. Wmawiales mi ze nie jestem tylko twoją kurwą ale Klamales. Teraz to wiem. — powiedziałam.
— Bede pic ile mi sie podoba. Im wiecej wypije tym mniej bede myślec. Warto.

- Czyli teraz,mówisz, że traktowałem Cię jak szmatę, tak? - spytałem.
- Wiesz co chyba nikt Cię tak nigdy nie potraktował, więc myślisz, że właśnie tak Cię traktowałem, bo nie byłem kochanym chłopczykiem, z którymi do tej pory się spotykałaś - odparłem.

— Dobrze wiesz ze pokłóciliśmy sie o głupotę. Bo ty twierdziłeś ze na ciebie naciskam. A ja po prostu chciałam wiedziec na co moge liczyć od ciebie. — powiedziałam wycierając twarz rękawem.
— Dobrze wiesz ze nie tego oczekiwałam. Wiedziałam jaki jestes i nie chciałam cie zmieniać. Chciałam tylko odrobiny uczucia. Jednego dnia bez awantur. Żebyś chociaz raz ustąpił. — dodałam. Puściłam drzwi i złapałam go za nadgarstek, dublując swoje uczucia i przekazując mu je.
— Masz. Pożyj sobie tak troche. Za jakis czas zdejmę zaklęcie. Zobacz jak to jest kochać kogos bez granic, do szaleństwa. Poczuj jak to jest kiedy wiesz ze nigdy nie bedziesz kochany. Poczuj jak to jest kiedy twoje zycie legło w gruzach. — powiedziałam i trzasnęłam drzwiami, osuwając sie po ścianie obok nich. Przystawilam butelke do ust z zamiarem wypicia jej zawartości. Zakrztusilam sie kilka razy, polewając sie alkoholem ale nie przerwałam.

Gdy zamknęła mi drzwi przed nosem, zamrugałem kilka razy oczami, a następnie nacisnąłem na klamkę i wszedłem do pokoju.
- Nie chcę twoich uczuć - mruknąłem - Nie są mi potrzebne zwarzając ba to, że jak wytrzeźwiejesz znów będziesz osobą, która mnie nie pamięta - odparłem.
- Więc nie zamierzam w tamtym momencie wchodzić Ci w drogę, tylko usunę się w cień, a te uczucia mi w tym przeszkodzą, więc zdejmij je - dodałem.

— Nie. — powiedziałam zdyszana gdy odsunęłam na wpół pusta butelke od siebie.
— Nie zdejmę. Nie zmusisz mnie do tego. Cierp tak jak ja cierpię. Wtedy zrozumiesz co to znaczy.