Dormitorium Dziewcząt

- Dobrze mamo - mruknąłem i podszedłem do szafy z której wyciągnąłem czarną bluze z kapturem, wkładaną przez głowę i szybko na siebie nałożyłem, a następnie to samo zrobiłem z kurtką.
- Już jestem gotowy - stwierdziłem.

Przemilczałam przez chwile określenie którym do mnie rzucił. Gdy był gotowy, wstałam, poprawiając koce w ramionach.
— Nie mówiłeś ze masz fetysz pieprzenia mamusi. — powiedziałam i pokazałam mu jezyk, następnie szybko zwiewajac z dormitorium i śmigając na łąkę.

Next: Łąka

Słysząc jej komentarz zaśmiałam się i przewróciłem oczami.
Wyszedłem jednak zaraz za nią.

Next > Łąka

Gdy się ocknęłam, znajdowałam się już w łóżku. W swoim dormitorium. Z trudem podniosłam się do siadu, orientując się że oprócz szlafroka nie mam nic na sobie. W dormitorium panowała całkowita ciemność.
- Tyler..- powiedziałam w przestrzeń, zachrypłym głosem. Wtedy znikąd pojawiły się małe kule świetlne które poleciały pod sufit, oświetlając cały pokój. Wtedy, na fotelu, zauważyłam moją matkę. Szczupła, średniego wzrostu kobieta z czarnymi włosami sięgającymi ramion, wpatrywała się we mnie wzrokiem który nie wróżył nic dobrego. Przełknęłam ślinę gdy zobaczyłam że szafa, kufer Tylera i szuflady są pootwierane. Zauważyłam też kilka zdjęć chłopaka które leżały na stoliku obok fotela.
-Chyba powinnaś mi coś wyjaśnić.-powiedziała, jak zwykle bez żadnego wstępu.
- Co masz na myśli?- zapytałam odrzucając kołdrę i zsuwając nogi z łóżka.
-To że z moim dzieckiem dzieje się coś niedobrego. Od kiedy to moja córka stała się prostytutką? - słysząc jej słowa parsknęłam śmiechem. Znalazła się opiekuńcza mamusia. Mój śmiech chyba jej się nie spodobał bo po chwili gwałtownie wstała z fotela i chwyciła zdjęcia, następnie rzucając mi nimi w twarz.
-Kto to jest? Kim dla ciebie jest? - zapytała, stając przede mną z rękoma założonymi na piersi. Gdy nie odpowiedziałam, wbijając wzrok w podłogę, wymierzyła mi policzek który zapiekł niemiłosiernie. Uderzyła mnie po raz pierwszy w życiu. -Mów!Co to w ogóle ma znaczyć? To jemu dałaś swoją moc? To jego dotyczył list? Kim on jest Rian? Kim jest Tyler?- zapytała. Nie mogłam jej odpowiedzieć. Jeśli dowiedziałaby się kim jest Tyler, zabiłaby mnie. To nie tak że moi rodzice nie lubią jego rodziny... Rodzice Tylera są powszechnie znani w świecie magii. Z moją rodziną jest podobnie. Te same sfery. Te same poziomy. I wieczny problem. Nie znałam całej historii. Wiedziałam tylko że kilka pokoleń wcześniej jedna z moich babci miała być z kimś z rodziny Tylera.. Ale ich rodzice namieszali i nic z tego nie wyszło. A i tego bym nie wiedziała gdybym nie podsłuchała...
Wyglądało na to że czeka mnie niezła spowiedź i mały wpierdol.

Gdy tylko znalazłem się pod jej drzwiami, nic nie usłyszałem, ale i tak na wszelki wypadek postanowiłem zapukać i zaczekać aż dziewczyna mi otworzy i będę wiedział co się z nią dzieje.

Oba policzki już mnie piekły od wściekłości... A raczej lekkiego zdenerwowania matki. Wściec to ona się dopiero mogła. Pod tym względem była gorsza od ojca. Nie miałam odwagi jej pyskować. Bałam się po prostu.
Gdy usłyszałam pukanie do drzwi, na moment stanęło mi serce. To mogła być tylko jedna osoba. Miałam jednak nadzieję że to ktoś inny... Ktoś kto się zgubił.. Cokolwiek. Ktokolwiek. Podniosłam się z łózka by otworzyć drzwi jednak matka mnie powstrzymała.
-Siadaj- warknęła i podeszła do drzwi, poprawiając zapiętą, szarą marynarkę która pasowała kolorystycznie do prostej spódnicy, sięgającej kolan oraz lakierowanych szpilek.
Otworzyła drzwi za którymi stał Tyler. Zobaczyłam go kątem oka ale nie odważyłam się podnieść wzroku z podłogi.

Gdy tylko drzwi się otworzyły zobaczyłem jakby kopię swojej matki, tyle że z innymi rysami.
Nie musiałem się zastanawiać, kim jest kobieta stojąca przede mną, jednak zastanawiało mnie jedno. Co u licha ona tu robi? Przecież nie ma żadnego święta.
Postanowiłem jednak włożyć maskę, którą od dziecka umiałem nakładać.
- Witam - mruknąłem i uśmiechnąłem się lekko - Jeśli mogę chciałbym porozmawiać z Pani córką - mruknąłem, patrząc kobiecie w oczy.

Spięłam się gdy usłyszałam jego głos. Tylko się nie przedstawiaj... Po prostu milcz skarbie... Błagam Tyler...
-Nie sądzę by ta godzina była odpowiednia na odwiedziny młodego mężczyzny w dormitorium młodej damy.- powiedziała chłodno, unosząc brew. - Jaki temat rozmowy Pana tu sprowadza?- zapytała, krzyżując ręce na piersiach.

Widząc, że tak łatwo kobieta nie odpuści, westchnąłem cicho. Bo gdyby to był facet w moim wieku to nawet nie zważałbym na jego słowa.
- Myślę, że ta godzina - mruknąłem i popatrzyłem na zegarek i zdając sobie sprawę, że naprawdę jest późno - jak każda inna dobra jest na rozmowę - wybrnąłem.
- Po prostu zwykła rozmowa dotycząca mnie i Pani córki - odparłem.

- Nie wydaje mi się.-powiedziała moja matka. Zaczęłam się bać coraz bardziej bo wiedziałam że Tyler nie odpuści tak łatwo, tak samo jak mama. Z drugiej strony bałam się tego co chciał mi powiedzieć Tyler. To na pewno nie było nic przyjemnego. Powoli podniosłam głowę i odwróciłam zaczerwienioną twarz w stronę drzwi, patrząc na chłopaka. Zaciskałam dłonie, złożone na udach, starając się uspokoić drżącą wargę.
- Tak się składa że teraz ja z nią rozmawiam. Będzie Pan mógł porozmawiać z nią innego dnia. Życzę dobrej nocy Panie...?- zaczęła, przekrzywiając lekko głowę. Otworzyłam szeroko oczy po czym szybko przyłożyłam palec wskazujący do ust by chłopak nic się nie odzywał.

- Nie chcę być nie uprzejmy aczkolwiek nie wydaje mi się by w trakcie roku szkolnego rodzice mogli odwiedzać swoje dzieci, ktorym nic nie jest i nie leżą w skrzydle szpitalnym, a jak widać Pani córka nie leży, więc nie proszę o godzinne spotkanie, ale o nawet 3-4 minuty - odparłem, patrząc w oczy kobiety.
Jednak moje spojrzenie zaraz potem poleciało w stronę dziewczyny, która tym razem patrzyła na mnie.
Słysząc pytanie kobiety, nadal patrzyłem na jej córkę, która pokazała bym siedział cicho.
Ale ja nie potrafiłem się nie odezwać, więc popatrzyłem na starszą kobietę.
- Wolałbym określenie Panicz, a nie Pan ze względu na to, że jestem jeszcze za młody by nazywać mnie Panem - mruknąłem.

- Myślę że właśnie teraz jesteś nieuprzejmy. Mogę odwiedzać swoją córkę kiedy zechcę. I dobrze się złożyło że przyjechałam bo lada moment znalazłaby się w Skrzydle.- odparła mama.
- Mama..- zaczęłam, nie chcąc by cokolwiek o tym mówiła, jednak jej krótkie spojrzenie,szybko mnie uciszyło.
- Ja z kolei wolałaby...- zaczęła ale zaraz urwała, jakby zdała sobie z czegoś sprawę. Odwróciła się do mnie gwałtownie po czym znów spojrzała na chłopaka.
-Nie uważasz że najpierw wypada się przedstawić, jeśli rozmawiasz ze starszą osobą Tyler?

- Jak to znalazłaby się w Skrzydle? - spytałem, patrząc na kobietę.
Słysząc, że mama Rian wypowiada moje imię, lekko się spiąłem co jednak nie było widoczne dla osób postronnych.
- Nie rozumiem dlaczego miałbym się przedstawiać skoro zna Pani moje imię - odparłem.
- Ale ma Pani rację powinienem - mruknąłem.
- Jeśli mogę wiedzieć to na długo Pani przyjechała do córki, bym mógł wiedzieć kiedy mogę z nią porozmawiać? - spytałem

- Wszystko zależy od tego jak szybko się wszystkiego dowiem i co postanowi ze sobą zabrać. Przyjechałam porozmawiać z nią właśnie o tobie. Nie powiem że miło mi cię poznać ale cieszę się że właśnie dziś postanowiłeś z nią porozmawiać.-powiedziała odsuwając się by gestem zaprosić go do środka.

- Ale Rian nigdzie nie jedzie - odparłem, wchodząc do środka, jednak zatrzywmując się tak by być na przeciwko kobiety.
- Dlaczego o mnie? - spytałem po chwili niezbyt rozumiejąc.

-O tym czy pojedzie, zdecyduje ja.-powiedziała zamykając za chłopakiem drzwi.
-Chciałam się dowiedzieć co nieco o osobach z którymi sypia moja córka.- dodała, prawie wypluwając te słowa.-Usiądź.- poleciła Tylerowi po czym znów stanęła kilka kroków przede mną.
-Jak długo to trwa?- zapytała rozmawiając ze mną z powrotem po koreańsku, nieświadoma tego że Tyler i tak najprawdopodobniej zrozumie większość, jeśli nie wszystko.
Nie odpowiedziałam. Nie patrzyłam też na żadne z nich.

- A jest Pani pewna, że sypia? - spytałem, jednak usiadłem na kanapie i patrzyłem cały czas na dziewczynę.
Nie zamierzałem nic mówić i udawałem, że nie znam języka w którym teraz się porozumiewają.
Przymknąłem oczy i skupiłem się na tym, że byłem spokojny, próbując oddać ten spokój Rian, o ile było to możliwe.

-A zaprzeczysz?- zapytała mama, lekko tylko odwracając głowę w stronę chłopaka. -Odpowiadaj!- krzyknęła do mnie na co drgnęłam na łóżku.
- Mama.. Porozmawiajmy same..-poprosiłam.- Wszystko Ci powie, jak tylko zostaniemy same...- dodałam, patrząc na nią.
-Nie. Porozmawiamy teraz. Jest tylko on? Czy kilku? Jak długo to trwa?- zapytała, zaczynając lekko krążyć po pokoju.
- Jak możesz? Jak możesz mówić coś takiego? - zapytałam patrząc na nią.
-Jak?! Ty śmiesz jeszcze pytać?!- prychnęła zatrzymując się na chwilę. - Ogłosiłaś głośno i jasno że jeśli ktoś chce się z tobą przespać to zapraszasz. Tak czy nie?- zapytała zblizając się do mnie. Wiedziałam że i tak dostanę więc odpowiedziałam twierdząco. Przez krótki moment myślałam że jest okej ale po chwili znów mnie spoliczkowała, aż odwróciłam gwałtownie głowę w bok, łapiąc się za policzek.
- Jeszcze śmiesz tak po prostu przytakiwać?!- wrzasnęła, znów krążac w jedną i drugą. Nie drgnęłam nawet zostając w tej samej pozycji z dłonią na policzku, wdzieczna za to że przy uderzeniu włosy opadły mi na twarz. Nie wybaczę jej tego upokorzenia, że robi to przy nim.

Siedziałem cicho, naprawdę chyba po raz pierwszy nie odzywałem się nie pytany.
Ale wszystko się zmieniło, gdy zobaczyłem jak matka bije własną córkę.
Wstałem z fotela i usiadłem przed Rian tak by ją zasłonić w razie kolejnego ataku.
- Nie ogłosiła tego tak naprawdę, bo nie o to chodziło - powiedziałem za dziewczynę.
- I proszę jej nie bić bo na to nie zasłużyła - dodałem.

To teraz mam przejebane. Powoli spojrzałam na chłopaka który stanął przede mną. Człowieku.. Jej się nie wolno stawiać...
-Nie zasłużyła? Sypianie z byle kim to mało? Nie wtrącaj się i zejdź mi z drogi.- warknęla na niego.
-Rian. To że mnie tu nie ma, nie znaczy że wiadomości do mnie nie docierają. Zastanów ty się co ty w ogóle wyprawiasz. Ja w twoim wieku już wyszłam za mąż. -powiedziała, patrząc na mnie ponad ramieniem chłopaka. - Jak długo to trwa?- zapytała, tym razem Tylera.

- Nie jestem byle kim - odparłem, patrząc na kobietę stojącą przede mną.
- Jeżeli chce Pani, aby córka odpowiadała to ja wyjdę, bo inaczej nic nie powie - mruknąłem.
- Już nie trwa. Niech się Pani o to nie martwi. Rian już o to zadbała - odpowiedziałem na pytanie starszej Shin.

Gdy usłyszałam co powiedział, cos we mnie pękło. Pękło tak silnie że przez moment nie mogłam złapać oddechu.
Podniosłam sie powoli z lozka, stając na drżących nogach.
— Od kilku miesięcy. — powiedziałam wychylając sie w bok, zza chłopaka.
— Od jakiegoś czasu. Spotykaliśmy się. Pieprzylismy sie. W jego dormitorium. W moim dormitorium. Nad jeziorem. Na biurku. Na podłodze. Pod prysznicem. W wannie. Ciezko byłoby ci znaleźć tutaj miejsce w którym tego nie robiliśmy. — powiedziałam przełykając ślinę. — Trzymaliśmy sie za rece. Przytulaliśmy. Całowaliśmy. Byliśmy razem. Myślałam ze na poważnie. — dodałam patrzac jej prosto w ciemne oczy.
— Kocham go całą sobą. Kocham go tak mocno że nie potrafie przeżyć dnia bez jego obecności. Tak mocno że wariuje kiedy nie ma go obok. Kiedy odchodzi, za każdym razem, zabiera ze sobą kawałek mnie. Dosłownie i w przenośni. Ma w sobie czesc mojej magii. Kiedy nasze drogi się rozejdą, nie bedziesz miała drugiej córki. Rzuciłam dzisiaj zaklęcie. Zrobiłam to świadomie. I jesli cofnęłabym czas, zrobiłabym to wszystko od nowa. I jeszcze raz. I jeszcze raz. I jeszcze raz. — powiedziałam podnoszac głowę wyżej. Zobaczyłam jak w oczach mamy pojawia sie cos, czego jeszcze nigdy nie miałam okazji zobaczyc. W jej dłoni pojawiła się krótka, czarna szpicruta. Spojrzałam na nią przez ułamek sekundy po czym znow spojrzałam na matkę. Poczułam bolesny uścisk w żołądku.
— Wyjdź Tyler — poleciła spokojnie mama. — Wiesz co narobiłaś dziewucho? Zdajesz sobie sprawę z tego że jesli to się rozniesie, to nikt kto pochodzi z dobrego rodu nie bedzie cie chciał? — zapytała zaciskajac szczupła dlon na szpicrucie.

Słysząc jej słowa, miałem nadzieję, że to tylko moja urojona wyobraźnia.
Nie o to mi chodziło, mówiąc że już nasz związek nie trwa. Tu chodziło o to, że chciałem złagodzić sytuację między nią a jej matką, bo w takich sytuacjach zawsze milczała i nic nie mówiła. Jednak teraz tylko pogorszyła sprawę i widać to było po szpicrucie, którą starsza Shin trzymała w dłoni.
- Nie zamierzam - mruknąłem i pociągnąłem dziewczynę by usiadła, a potem usiadłem na jej kolanach, tak by w razie czego wszystkie ciosy wziąć na siebie.
- Musimy chyba poważnie pogadać - mruknąłem.

— Tyler...— zaczelam mimo scisnietego gardła.
— Idz. Prosze...— powiedziałam gdy usiadł na moich kolanach. — Idź do siebie. — poprosiłam kładąc dłonie na jego ramionach, jednak szybko je zabrałam nie będąc pewna czy chce zebym go dotykała.
— Nie sądze. Zejdź z niej. Muszę porozmawiać z córką w cztery oczy — powiedziała mama. Widziałam ze sie w niej gotowało.
— Tak Tyler...Idź już...— powiedziałam probujac go zepchnąć. — Proszę Cię...

- Może Pani już zacząć wymachiwać tym czymś - mruknąłem, wskazując dłonią na przedmiot w jej ręce.
- Ale jestem ciekawy czy starszej córce też by Pani groziła w taki sposób, w takiej czy nawet gorszej sytuacji. To że każdy się Pani boi nie oznacza, że i ja się ugnę pod Pani presją. Moja matka jest taka sama i niczym się od Pani nie różni, a jednak udało mi się wyzwolić. Ale Rian nie będzie cierpieć przez coś co ja zrobiłem - mruknąłem.

— Nie sądzisz że pozwalasz sobie na zbyt wiele? Natychmiast z niej zejdź.— powiedziała mama spokojnie.
— Tak... Tyler idź stąd... Już nie jesteśmy razem przeciez idz Prosze cie... Mama nie zrobi mi krzywdy.— powiedziałam szybko, napierając na jego plecy.
— Nic nie zrobiłeś... Błagam cie. Pogarszasz wszystko...— jeknelam, nie patrzac na mame.
— Tyler posłuchaj mnie chociaz raz...

Nie umiałem się skupić na niczym innym jak na jej zdaniu, które cały czas było powtarzane w mojej głowie. "Już nie jesteśmy razem", "już nie jesteśmy razem".
Wstałem z niej tak jak chciała, ale cały czas byłem na przeciwko kobiety.
- A może Pani nic jej nie robić? - spytałem, próbując wszystkiego.

Gdy wstał ulżyło mi ale i jednocześnie strach powrócił. Przez krotki momen poczułam sie bezpieczna gdy na mnie siedział.
— Wyjdź Tyler. — powtórzyła matka, poprawiając marynarkę. Spojrzała mi prosto w oczy przez co przeszedł mnie dreszcz. Zgarbilam sie nieco, tracąc resztki odwagi.
Nadal cie kocham Tyler. Bez względu na wszystko i wszystkich.
— Mama... Posłuchaj...— zaczelam podnoszac sie z lozka. Nawet nie zauwazylam kiedy wykonała jakikolwiek gest. Dopiero gdy poczułam pieczenie pod lewym okiem, zorientowałam sie ze mnie uderzyła. Odruchowo dotknęłam twarzy, wyczuwając odrobine cieczy ktora okazała sie cienka strużka krwi. Patrztłam przez chwile na swoje palce, czujac jak łzy napływają mi do oczu. Nie bede sie nawet bronić.

Gdy zobaczyłem jak matka uderza córkę, automatycznie chciałem podejść i zabrać ze sobą Rian, ale to by nic nie pomogło.
Chwyciłem za różdżkę i wypowiedziałem zaklęcia ochronne, które miały ochronić dziewczynę przed wszystkim.

— Zdejmij zaklęcie Tyler. — powiedziałam czujac jakby spłynęła po moim ciele chłodna, przyjemna mgiełka.
Spojrzałam na niego.
— Gdybym chciała ochrony to sama bym sie obroniła. — dodałam wycierając krew w szlafrok i prostując sie.
— Dla ciebie to bez znaczenia czy masz dziewczynę czy nie. Wiec co cie obchodzi co sie ze mna dzieje.— powiedziałam chłodno. — Nigdy nie chciałeś mojej miłości. Ciesz się. Teraz poniosę za to karę. — odparlam przenosząc wzrok na mame.
— Wiesz... Nie obchodzi mnie czy ktokolwiek z tych świetnych rodzin bedzie mnie chciał... — zaczelam ale matka weszła mi w słowo.
— Chcesz byc do konca zycia sama?! Z taka opinia nawet którykolwiek Rhodes nie bedzie cie chciał. — prychnęła, wskazując na mnie szpicrutą. Nie wytrzymałam. Parsknelam śmiechem. Komizm tej sytuacji był nie do zniesienia.
— Widzisz mamo... I tu masz racje. Z taka opinia nawet Rhodes mnie nie chce. — powiedziałam ze łzami w oczach.
— Za to ja pragnę go cała sobą. Chcesz mnie zbić? Prosze bardzo. Zachowaj sie chociaz raz jak matka! — krzyknęłam dygocząc cała. — No smialo!— wrzasnęłam zaciskajac pieści. Szczerze mówiąc nie sądziłam ze ta kobieta ma tyle siły by wymierzonym policzkiem powalić mnie na ziemie. Nie podlonisoam sie z niej, trzymajac dlon na policzku.
— Tyler wyjdź. Przyjdę do ciebie pozniej... — powiedziałam cicho.

Gdy słyszałem jej słowa nie mogłem nic powiedzieć, bo coś mnie trzymało za gardło.
Słysząc jednak słowa jej matki, przestałem kontrolować swoją magię przez co dziewczyna ponownie dostała.
Teraz miałem gdzieś magię i jej właściwości. Podszedłem do dziewczyny i delikatnie ją podniosłem, by następnie, wtulić w siebie.
- To może ja do końca się przedstawię - mruknąłem, patrząc z dołu na kobietę.
- Zna Pani moje imię, ale nazwiska już nie - odparłem.
- A Rhodes w rodzinie tutaj jest tylko jeden i jestem n ja. Tyler Rhodes. I to właśnie ja chcę Pani córkę, więc myli się Pani - dodałem. Dopiero teraz zrozumiałem dlaczego nazwisko Rian było mi tak znajome.

Trzymałam rece przy sobie, tym samym powstrzymując sie od dotknięcia chłopaka. Należało mi sie. Mama miała prawo byc na mnie zła. Za to co zrobiłam.
Spojrzałam na nia spomiędzy potarganych włosów. Wyglada na zszokowaną i wściekłą. Naprawde wściekła. Towarzyszlo jej cos jeszcze ale nie potrafilam tego odczytać.
— Tyler Prosze cie. Teraz. Idz teraz. — powiedziałam szybko.
— Puść moją córkę. Odsuń sie od niej w tej chwili. Zabieraj od niej swoje łapy. — warknela podchodząc do nas i łapiąc mnie za nadgarstek by poderwać mnie do góry i odsunąć od chłopaka.
— Mama... Prosze cię... — zaskomlałam łapiąc ją za rękę. — Zrobisz mi co tylko zechcesz. Tylko spokojnie...— prosiłam wędrując wzrokiem od niej do chłopaka i z powrotem. Na wszelki wypadek oddzieliłam go magiczna tarcza od nas.

Już nie wiedziałem co mam robić, bo gdy podszedłem do niej coś mnie odepchnęło, a ja wiedziałem co to. Popatrzyłem na nią smutnym wzrokiem, bo mimo iż mówiła, że źle się czuła gdy mnie nie było teraz mnie nie chciała.
- To ja już pójdę - mruknąłem zrezygnowany - tylko zabiorę swoje rzeczy - dodałem i jednym machnieciem różdżki spakowałem do kufra tylko swoje rzeczy. A następnie wyszedłem wraz z nim.

Next > Dormitorium Puchonów

Zrobiłam krok w jego stronę gdy zniknal za drzwiami ale zatrzymałam sie gwałtownie. Zrozumie. Musi zrozumiec. Jesli cos do mnie czuje to zrozumie. Gdyby został, byłoby gorzej.
— Jesteś zwykłą dziwką.. — wysyczala mama a gdy sie odwróciłam, smagneła mnie szpicruta w twarz przez co znow wylądowałam na podłodze. Podniosłam sie, podpierając a właściwie to przytulając do jednego z filarów lozka. Gdy stanęłam na równych nogach, poczułam pieczenie w tylnej czesci ud. Wiedziałam co mnie czeka kiedy tylko zobaczyłam szpicrutę.
Chwile po tym zaczely sie smagniecia w plecy które az za dobrze było czuć mimo szlafroka.
Na nieskazitelnym, białym materiale zaczely pojawiać sie szkarłatne plamy.
Ledwo stałam na nogach. Gdy tylko zaczynałam sie osuwać, matka bez oporów łapała mnie za włosy i stawiała na proste nogi. Objęłam mocno filar, płacząc bezgłośnie i prosząc by to sie juz skończyło.
Jakis czas pozniej, uderzenia ustały. Moje plecy płonęły żywym ogniem.
Nim straciłam przytomność, usłyszałam szloch mamy ktora mowila ze poniosło ją ale nie moze pozwolić zeby ktos skrzywdził jej dziecko. Jakby sama tego nie zrobiła.
Ostatnia rzeczą jaka zobaczyłam były jen włosy które mignęły mi przed oczami kiedy łapała mnie podczas upadku.

Otworzyłam powoli oczy po jakimś czasie. Znów leżałam na łóżku, tym razem na brzuchu, bez szlafoka, przykryta kołdrą do bioder. Chciałam się przewrócić na plecy by wstać ale w tym samym momencie poczułam rwący ból i słowa mamy bym nie wstawała bo pozrzucam kompresy. Nie mogłam jej słuchać. Jej głos działał na mnie jak trucizna.
- Kocham go. -powiedziałam nie odwracając głowy w jej stronę.
-Nigdy Ci tego nie wybaczę.-powiedziała.
- Nie chce tego. Bo nie żałuję swoich decyzji. Nie żałuję tego że go poznałam, że się do niego zbliżyłam i oddałam mu się. - odparłam przełykając słone łzy które spłynęły po moich policzkach.
-Rian... Dziecko... Dlaczego on? Jeśli już musiałaś... Dlaczego nie mógł to być ktoś inny? Nie wiedziałaś że to Rhodes? Zmusił Cię do tego
- Mama... Co ty.. Nie. Nie zmusił mnie do niczego.- powiedziałam, ciekawa co jeszcze jest w stanie wymyślić.
Milczałam przez chwilę po czym zaczęłam jej mówić wszystko, bez dokładnych szczegółów, żeby znów nie dostać. Od momentu jak go poznałam, kiedy go pokochałam aż po koniec kiedy dowiedziałam się że nie mam najmniejszych szans by przeżyć z nim życie.
-Wiesz że gdybyś się z nim związała, lub co gorsza, wyszła za niego, dziadkowie albo by was rozdzielili albo zostałabyś bez rodziny? Nie zgodziliby się na to żeby Rhodes był w naszej rodzinie.
- Wiem mama. Byłam tego świadoma. I wiesz co? Gdyby powiedział w tej chwili "Rian, wyjdź za mnie", bez zawahania bym się zgodziła. -odparłam.
- Rian! Jesteś bezczelna w tym momencie! Zdajesz sob..- znów zaczęła swój wywód, jednak nie pozwoliłam jej dokończyć, wchodząc jej w słowo.
- Ale to się nie stanie. Nigdy. Bo to ja kocham jego a nie on mnie. On mnie nie chce,mama. On  mnie nie kocha i  nie pokocha. To ja mu się narzucam. Naciskam.. Męczę...-powiedziałam, zamykając oczy. Mama nic nie powiedziała. Milczała bardzo długo. Nie byłam pewna czy mi się wydawało czy nie, ale miałam wrażenie że usłyszałam cichy szloch.
Odezwała się chwilę później, zaczynając namawiać mnie abym dała sobie z nim spokój. "Rozmawiałyśmy" aż do switu. Byłam już zmęczona. Plecy bolały tak cholernie że marzyłam tylko o tym by zasnąc i przestać czuć.
W końcu stanęło na tym że wrócimy do rozmowy gdy wydobrzeje, i wtedy zastanowimy się gdzie wyjdę. Opcji że zostanę w szkolę w ogóle nie brała pod uwagę. Wspomniała że zatrzymała się w Londynie po czym wyszła, zostawiając mnie samą.
Nie potrafię z niego zrezygnować. Nie potrafię i nie chce o nim zapominać.

Przeleżałam bez najmniejszego ruchu do samego rana. Mimo zmęczenia nie mogłam zasnąc. Nie mogłam przestać o nim myślec.
Obiecałam że do niego przyjdę ale ruszenie sie w tym momencie z miejsca było bardziej niz niemożliwe. Chyba popłakałabym sie z bólu. Nie chciałam zeby widział co mi zrobiła. Nie chciałam zobaczyc litości w jego oczach.
Zabrał wszystkie rzeczy. Nie zostawił ani jednej. O tym ze tu był przypominał mi jego zapach ktory pozostał na pościeli i zdjęcia które leżały na podłodze. Czesc z nich była ruchoma dzięki czemu nadal mogłam zobaczyc jego usmiech, "poważne" niby i to jak zabawnie marszczy czoło czy spi spokojnie. Już go nie odzyskam. Nie wiem czy wolno mi o niego walczyć.

Wystraszylam sie gdy nagle cos wskoczyło na moje lozko. Spojrzałam na psa gdy delikatnie ułożył łeb na moim ramieniu.
— No co...— mruknelam probujac sie podniesc jednak juz po chwili zrezygnowałam.
Na moje słowa, psiak wypuścił z pyska kartkę ktora upadła na prześcieradło. Rozwinęłam ją z trudem i przeczytałam. Cholera.
" Nie obrywam przez ciebie. Nie masz z tym nic wspólnego. Nie musisz sie tym martwić. " odpisałam gdy przywołałam z biurka pióro. Ubrudzilam kartkę, posciel i właśnie dłonie atramentem w którym umazane było pioro. No ale nic. Podałam psu kartkę i pozwoliłam mu liznąć sie w policzek nim wybiegł z dormitorium.

Przez moment wpatrywałam sie w kartkę ktora pojawiła sie przed moimi oczami. No tak...
Wiedziałam ze nie odpuści.
Chwyciłam ją jedna ręką i rozwinelam by przeczytać.
"Tak. Chce. Bardzo chce. Ale zobaczymy sie za jakis czas." Odpisałam i podrzuciłam kartkę, nie będąc pewna czy dobrze zrobiłam.
Ta pozycja była cholernie niewygodna ale gdy tylko chciałam ja zmienic, pojawiał sie rwący bol ktory skutecznie zatrzymywał mnie w miejscu.

Gdy tylko uchyliłem drzwi i zobaczyłem, że nie ma jej mamy, zacząłem po cichu do niej podchodzić.
Moje serce się łamało gdy widziałem w jakim jest stanie. Kiedy byłem wystarczająco blisko kucnąłem przy łóżku i pocałowałem ją w łopatkę.

Poczułam że materac delikatnie się ugina. Byłam pewna ze to w koncu Mag sie pojawił. Syn marnotrawny. Odwrocilam głowę na druga stronę w momencie gdy Tyler pocałował mnie w łopatkę. Zacisnelam lekko zęby czujac pieczenie.
— Co Ty tu robisz? — zapytałam w koncu.
— Mowilam ze to ja przyjdę pozniej.

- Nie przyjdziesz - mruknąłem.
- Rian ty nie wstaniesz przez kolejne dni, bo to nie jest zwykłe uderzenie - odparłem, a następnie, wgramoliłem się ma łóżko i położyłem obok dziewczyny.
- Poza tym o ile przez następne dni Cię w ogóle zobaczę, będzie dobrze - stwierdziłem.

— Wstanę. — powiedziałam. — Nie jest tak zle. Juz nawet nie boli. — dodałam wpatrując sie w chłopaka.
— Po co chcesz mnie widzieć? — zapytałam. — Mozesz mieć przeze mnie problemy. Skoro moja rodzina nie przepada za twoja to nie sadze zeby twoja szalała z radości na punkcie mojej

- Nie kłam Rian, nie jest dobrze. Widzę to - mruknąłem, wpatrując się w jej oczy.
- Mnie nie obchodzą moje problemy - odparłem - bardziej martwią mnie twoje - stwierdziłem, kładąc dłoń na jej policzku.

— Moimi się nie musisz martwić. Poradzę sobie. Jak zwykle. — odparlam.
— Powiedziałam jej wszystko. — dodałam po chwili. — Za kilka dni pewnie mnie stąd zabierze. — powiedziałam ciszej. — Pewnie się cieszysz.