Dormitorium Dziewcząt

- A nie pozwoliłabyś mi? - spytałem.
- Jesteś - mruknąłem - A ja już o to zadbam byś zasnęła przede mną - dodałem.
- Przez najbliższe dni nie będzie lepiej - odparłem.

— Pozwoliłabym...— westchnęłam.
— Nie jestem. Spałam troche. A ty spij bo jak jestes niewyspany to jestes brzydki. — odparlam.
— Będzie... na pewno bedzie. — dodałam czujac jak łzy napływają mi go oczu. — Spij juz... Nie badz uparty..

- Tak, wiem że jak jestem zmęczony to najbardziej atrakcyjnie nie wyglądam - mruknąłem.
Położyłem jej koszulkę na stoliku i przysunąłem się do dziewczyny i położyć dłonie na jej plecach.
- Ale wolę być brzydki i nie widzieć bólu w twoich oczach niż przystojnym i widzieć jak cierpisz - dodałem.

– Jak to jest ze własna matka nie widzi bólu w oczach dziecka a praktycznie obca osoba nie moze tego znieść?— zapytałam retorycznie.
— Nic mi nie bedzie. Nie przesadzajmy. — dodałam.
— Dobra... — mruknelam gdy poczułam jak bol odchodzi. — Zrobimy tak. Dasz radę wytrzymać moj ciężar jesli położę sie na tobie?— zapytałam. — Bo na całkiem płaskim tez boli a na boku nie dam rady sie położyć...

- Praktycznie obca osoba? - spytałem - porozmawiamy sobie o tym - dodałem.
- Skarbie przypomnij sobie ile razy na mnie leżałaś, nawet po udanym seksie i jak widzisz nadal mam się dobrze, a wręcz wyśmienicie - mruknąłem.
- Więc dam radę - odparłem.

— Ojej No ale nie o to chodziło...— jeknelam.
— No dobra...— mruknelam i powoli podniosłam sie z kolan by wsunąć sie ostrożnie na lozko a potem na chłopaka. Poprawiłam szlafrok by zakryc nim odkryty tyłek ale tak by przypadkiem nie dotknąć pleców ręka czy paseczkiem od szlafroka.
— Nie bedzie ci zimno? Moze najpierw przykryj sie kołdra i wtedy położę sie na tobie co?— zaproponowałam.

- O to się nie martw - mruknąłem.
- Mi zimno nie będzie, ale ciebie przykryję - odparłem i zakryłem ją kołdrą do bioder, a następnie ponownie położyłem swoje dłonie na jej plecach.

— Tyler... No śpij juz. Nie boli teraz. — powiedziałam całując go lekko w klatkę piersiowa.
— Pozniej sie będziemy macać. Teraz spij.

- Siedź cicho, żadnego macania nie będzie - odparłam, patrząc na nią.
- Poza tym zdążę się wyspać, a uwolnić od bólu mogę tylko teraz - mruknąłem.

— Jak to nie bedzie?— zapytałam zadzierając nieco głowę.
— Ale przeciez mowie ci że to nie boli...— mruknelam unoszac rękę i głaszcząc go wierzchem dłoni po policzku.

- Nie będzie - mruknąłem.
- Ty mówisz, ale ja Ci skarbie w tym momencie nie wierzę - odparłem.
- Mówiła Ci mama kiedy masz wyjechać? - spytałem, wzdychając

— Bo ty to mi nigdy nie wierzysz...— mruknelam.
— Kiedy wydobrzeje...— odpowiedziałam krzywiąc sie lekko.

- Wierzę Ci w wielu rzeczach skarbie - odparłem.
- Nie zrozum mnie źle, ale mam nadzieję, że conajmniej przez eok nie wydobrzejesz - mruknąłem.

— Taki mam plan słoneczko. — powiedziałam cicho.
— Idz juz spac. Jak bedziesz grzeczny to cos ci pozniej powiem.

- Przecież jestem grzeczny - odparłem.
- Nawet Cię nie macam a mam idealną okazję by to zrobić - mruknąłem.
- Poza tym muszę podtrzymywać czar - stwierdziłem.

— Ale chciałeś spac. A przeze mnie nie możesz. — burknelam.
— Jak bede leżeć spokojnie to noe bedzie bolało. Poza tym wiesz ze jestem psychiczna i lubie bol. Wiec Przestan i idz spac brzydalu

- Rian, wyspię się jeszcze - odparłem, uśmiechając się lekko, ale przymknąłem oczy.
- Ale chyba nie taki ból - mruknąłem.
Słysząc jej ostatnie słowa uśmiechnąłem się lekko.
- I tak uważasz, że jestem przystojny - stwierdziłem.

— A ty że ze mnie dobra dupa. Nawet jesli wyglądam... Tak jak wyglądam teraz...— burknelam.
— Prześpij sie. I Przestan na chwile o mnie myślec.

- No taka prawda - odparłem - ale i tak twój tyłek nie ucierpiał, tylko plecy - mruknąłem.
- Trochę trudno przestać - dodałem i chwyciłem jej dłoń by następnie położyć na swoich włosach.
- Jesteś pewna, że wytrzymasz jeśli zasnę? - spytałem.

Uśmiechnelam sie lekko gdy położył moja dlon na swoich włosach. Facet a zachowuje sie jak moj kot ktory wpycha łeb pod moja dlon zeby go głaskać.
Zaczelam delikatnie przeczesywać jego włosy.
— A czy ty jestes pewien ze jestem twoja kobietą?

- No niech będzie - mruknąłem i zacząłem spokojnie oddychać. Już naprawdę całkowicie oddałem się swojemu zmęczeniu.
Po chwili już spałem, trzymając w miarę możliwości dziewczynę.

Uśmiechnelam sie lekko gdy poczułam jak odlatuje. W tym samym momencie powrócił bol ktory wywalał gryzmas na mojej twarzy. Nie przestawałam głaskać chłopaka po włosach, wpatrując sie w niego.
NIe chciałam go stracić. Byłam gotowa zrobic wszystko zeby to sie nie stało.

Czując na sobie jej delikatny dotyk, uśmiechnąłem się przez sen. Przy niej zazwyczaj towarzyszył mi spokojny sen i teraz też tak było.
Nawet przez sen się nie poruszyłem by nie zrobić jej problemu.

Gdy tak na niego patrzyłam, jak spokojnie spi, i mnie zaczęło sie robic sennie. Znow poczułam te silna chęć pójścia spac. Mozna powiedziec ze przyzwyczaiłam sie do bólu. Albo raczej ze nie był juz taki zaskakujący.
Po jakichś dwoch godzinach sama zasnelam zmeczona wczorajszym płaczem, nerwami i ciągłym bólem.

Obudziłem się pod wieczór. No cudownie przespałem tyle, a miałem korzystać z towarzystwa Rian. Jednak gdy spojrzłem na nią, uśmiechnąłem się, zdając sobie sprawę, jak piękna ona jest i że nue zasłużyła na karę

Jak z automatu, gdy chłopak sie obudził, zrobiłam to samo kilka minut pozniej. Otworzyłam oko i poderwałam głowę go góry na wpół przytomna.
Wymamrotalam cos do samej siebie ale na tyle niewyraźnie ze nawet nie zrozumiałam.

- Co mówiłaś? - spytałem, słysząc że coś mamrocze, ale nie byłem pewny co.
Wplotem palce w jej włosy i zacząłem je przewijać między palcami.

– Mm?— mruknelam nieco zdezorientowana.
— Nic... A ty?– zapytałam lekko marszcząc czoło.
— Co.. Nieważne..

Zaśmiałem się cicho na jej słowa. Widać że do końca wybudzona nie była, więc na tą chwilę nie chciałem się odzywać.

— Wyspałeś sie?— zapytałam z trudem otwierając drugie oko.
— Ktora jest w ogole godzina? Głodna...

- Tak, a ty? - spytałem.
- Nie wiem, nie sprawdzałem - mruknąłem.
- Zaraz Ci coś przyniosę - dodałem.

— Mhm...— mruknelam.
— Nie chce... Wystarczysz mi ty. — powiedziałam i wyszczerzylam sie.

- Przestań mi tu słodzić, bo cukrzycy dostanę - zaśmiałem się.
- Skarbie musisz się jakoś sturlać to Ci przyniosę - stwierdziłem.

— Ja juz dostałam. — odparlam zadowolona.
— Nie. Tak mi dobrze. — dodałam. — Leż No troszkę

- Skarbie głodna jesteś - odparłem.
- Nie dość, że wycieńczona przez bicie to jeszcze niedorzywiona - mruknąłem.

— Niedopieszczona i niedoruchana też. — mruknelam i ziewnelam z cichym piskiem.
— Nie jestem wycieńczona. Dobrze sie czuje. Ale jedno jest pewne. Zapamietam to do konca zycia.

- I jak na razie tak zostanie - zaśmiałem się cicho.
- Zdecydowanie zapamiętasz. Trudno byłoby tego zapomnieć - stwierdziłem.

— No widzisz... Prędzej umre tu przez ciebie niz przez cokolwiek innego...— zasmialam sie.
— Śniło ci sie cos?

- Nieprawda - odparłem, gładząc ją po włosach - po prostu musiałbym Cię delikatnie dotykać, a nie potrafię - mruknąłem.
- Nie, a Tobie? - spytałem.

— Wiem skarbie... — westchnęłam.
— No właśnie tez nie. Moze to i dobrze. — odparlam.
— Męczy Cię to już co? Ta cała sytuacja i wieczne problemy ze mna.

- U mnie na pewno dobrze - odparłem.
- Jak widzisz o dziwo nie - mruknąłem - Gdyby mnie męczyła nie przyszedłbym tu by Cię zobaczyć - stwierdziłem.

– Ale przyznaj ze powoli masz mnie dość.— mruknelam.
— Może to i lepiej że musisz byc z inną... Nie wytrzymałbyś ze mną życia..

- Nie, nie mam - mruknąłem, całując ją w czoło.
- Jeśli nie z Tobą to z żadną - odparłem - Poza tym tak będzie - stwierdziłem.

— Nikt ci nie każe zyc z inna... Od czego sa morderstwa?— wyszczerzylam sie do niego.
— Potem wrzucasz ciało w ruchome piaski i masz spokoj.

- Teraz dopiero rozumiem dlaczego przydzielili Cię do Slytherinu - zaśmiałem się.
- Naprawdę twoi wrogowie powinni się Ciebie bać - dodałem poważnie.