Dormitorium Dziewcząt

- Nie zamierzam - odparłem.
- Nie będę płacił Rian za twoje błędy - mruknąłem - Sama mówiłaś, że sobie z tym poradzisz, poza tym jutro i tak będziesz miała wszystko gdzieś i wcale bym się nie zdziwił widząc Cię z innym facetem - westchnąłem.

Moje błędy.... Tak nazywa moje uczucia. Błędem.
— Tak bardzo cie teraz nienawidzę....— powiedziałam zaciskajac drżące dłonie na butelce.
— Nie cofnę zaklęcia.

- O to mi chodzi - odparłem.
- Z tymi twoimi durnymi uczuciami i tak nic nie zmienisz wiesz? Nadal będzie tak jak było, a ty albo zaczniesz się spotykać z kimś z Hogwartu albo wyjedziesz. Nie masz odwagi żyć dla siebie. Jak masz problemy sięgasz po alkohol, bo jesteś słaba - zacząłem swój monolog, który nawet w połowie nie był prawdą. Wszystko było na potrzebę chwili. Sama mówiła, że lepiej to zakończyć i że nie chce mnie już więcej widzieć, a im więcej ją ranię tym szybciej zapomni...no więc to robiłem.

Pokręciłam głowa, wpatrując sie w dywan.
— Nie... Moje uczucia nie są durne... To ty jestes durny.— powiedziałam.
— Nie jestem słaba...— dodałam ciszej. — Nie jestem...

- Jak nie? - spytałem.
- To przez nie cierpisz, więc są durne - odparłem, kontynuując swoją grę.
- Nie jesteś? Proszę Cię, nie okłamuj samej siebie - mruknąłem.
- A teraz zdejmij te głupie uczucia ze mnie i sama sobie nimi żyj, byleby do kogoś innego niż ja - dodałem.

— Nie przez nie. Przez ciebie...— powiedziałam podnoszac na niego wzrok.
— Nie jestem... To ty jestes słaby. Jestes słaby bo sie boisz... Nie zdejmę zaklęcia. Nie zmusisz mnie do tego. Nigdy.

- Po prostu zrozum w końcu, że nieważne co byś zrobiła, jak cudowna byś była, ja Cię nie pokocham. Nie zrobię tego niezależnie od sytuacji. Nawet gdyby ta miłość miała mnie uratować, to nie chcę mieć z nią nic wspólnego - odparłem.
- A ty dalej możesz szukać pomocy w alkoholu i jęczeć jaka to ty pokrzywdzona jesteś - mruknąłem.

Jego słowa raniły mnie bardziej niz kiedykolwiek. Słyszałam z jego ust rożne rzeczy. Ale to zabolało najbardziej.
— To mnie boli...— powiedziałam cicho.

- To wypij trochę alkoholu, pewnie mniej już będzie - mruknąłem. Czułem się tak jak bym na nowo stał się sobą przed poznaniem Rian.
- Po prostu weź się ogarnij i tyle - dodałem.

— Prosze cie...— powiedziałam chowajac twarz w dłoniach.
— Nie badz taki bo tego nie wytrzymam...— dodałam zanosząc sie duszącym płaczem. — Nie badz taki... Ja i tak nie cofnę zaklęcia...

- Oj zobaczymy - mruknąłem.
- I przestań płakać jak na zawołanie, bo po kilkudziesięciu razach to już się robi żałosne - odparłem.
- Nikt Cię nie uczył, że łzy są oznaką słabości i bezradności? - spytałem.

Przycisnelam jedna z dłoni do ust zeby uciszyć sie natychmiastowo.
To cholernie bolało. Bolało tak ze miałam ochotę pozbyć sie tego bolu w kazdy możliwy sposób. Zeby tylko zniknal. Przestałam go prosić. Przestałam błagać. Starałam sie jedynie siedzieć cicho, skulona pod ściana, czekajac az wyjdzie. Miałam ochotę wyrwać sobie serce zeby juz wiecej nie czuć tego wszystkiego.

- Nosz zdejmij to pierdolone zaklęcie - warknąłem na nia, nie umiejąc już się powstrzymać.
- Lepiej wyjdziesz, gdy usuniesz te swoje głupie uczucia, bo inaczej mogę być gorszy od swojego ojca - mruknąłem, patrząc na nią z góry.

Odsłonilam twarz, przyciskając pięści do ust i pokręciłam głowa. Nie obchodzi mnie co zrobi. Nie zdejmę zaklęcia. Gdy sie uspokoi, poczuje wszystko...

- Mam Cię dość, dość - warknąłem.
- Sama się męcz z tym co sobie nawarzyłaś, nie obwiniaj mnie za to, bo sobie księżniczka myślała, że swoimi uczuciami zmieni mnie. No sory bajki się w życiu codziennym nie sprawdzają. Chyba za dużo mamusia bajeczek czytała o złych chłopcach, którzy stali się dobrzy - mruknąłem.

— Przestan...— powiedziałam. — Przestan bo jeszcze jedno słowo i naprawde nie wytrzymam... Przestan... Nie wytrzymam rozumiesz...— wycedziłam. — Idz stad. Idz jak masz sie nade mna znęcać. Duzo ci brakuje do bycia takim kutasem jak twoj ojciec...

- Uwierz mi niedługo z twoich ust padną słowa "jaki ojciec taki syn" - odparłem, nie przejmując się już zbytnio niczym.
- Nie zamierzam stąd wychodzić póki nie weźmiesz ode mnie tych swoich uczuć - mruknąłem.

— Nie. Nie ma mowy. – powiedziałam.
— Wiec zostaniesz tu na długi czas bo nie zdejmę zaklęcia. — sapnelam i pociągnęłam z butelki.
— Nie zrobie tego.

- Dlaczego nie zdejmiesz? - spytałem.
- Jesteś aż tak słaba, że nie radzisz sobie z własnym problemem i musisz komuś go oddać?

— Juz ci powiedziałam. — odparlam. — Chce żebyś to poczuł. I dopoki nie zrozumiesz,nie cofnę zaklęcia. — dodałam. — Taki był zamiar. — mruknelam. — Teraz, zostaniesz z tym do konca zycia.

- Nie, po prostu nigdy nie będę czuł tych emocji tak jak ty, bo magia na tyle nie pozwala - odparłem.
- Poza tym jest wiele ksiąg z czarną magią, które pozwalają na usunięcie obcej magii ze swojego organizmu i jakoś nie obchodzi mnie co się potem stanie, bo wiem, że ja na tym nic nie stracę - mruknąłem.

— Bedziesz czuł. Juz ja sie o to postaram. Nawet jak juz ci na mnie nie zalezy. To użyje innego zaklęcia. — odparlam.
— Nie obchodzi ci to bo wiesz ze to skrzywdzi mnie a nie ciebie. Ale smialo. Baw sie. Juz bardziej mnie nie zranisz.

- Szmata z Ciebie - warknąłem.
- Co chcesz tym osiągnąć? - spytałem, wkurzony do granic możliwości.
- Przecież i tak nie chcesz tej magii więc jak się jej pozbędę od siebie, a twoja ucierpi to nic się nie stanie - mruknąłem.
- A chcę Ci przypomnieć, że są eliksiry, dzięki którym człowiek nic nienie czuje - odparłem.

Powiedział to. Powiedział to na głos.
Nie sądziłam ze to kiedykolwiek zrobi.
A tym bardziej ze uwierzy w to ze chce go skrzywdzić.
— Wiec się jej pozbądź. Pozbędziesz sie jej, zaklęcia i mnie. Wszystko za jednym zamachem. Zrob to. — powiedziałam. — Eliksiry nic ci nie dadza. Musisz sie pozbyć mojej magii. Zrob to Rhodes. Zrob to teraz!

- Eliksiry dużo dadzą - mruknąłem.
- A weź się ogarnij kobieto, jak na razie jedyny sposób jaki mi wpada do głowy to zabicie Ciebie, tyle że z tym jest za dużo brudnej roboty, więc tego nie zrobię - odparłem.

— To ci pomoge. — powiedziałam podnoszac sie z podłogi z niemałym trudem.
Probujac utrzymać prosty tor prowadzący do celu, ruszyłam do kufra. Po drodze nogi mi sie nieco poplątały wiec ponownie spotkałam sie z podłoga, jednak nie wypuscilam butelki z ręki. Dotarlam do kufra na czworaka i wyrzucając z niego większość rzeczy, wyjęłam z niego księgę z ktora następnie podniosłam sie na nogi, lekko sie chybocząc.
Przeszłam kawałek i usiadłam na srodku pokoju, magią zamykajac drzwi.
— Siadaj. — powiedziałam otwierając księgę.

- Nie zamierzam się Ciebie słuchać - odparłem.
- Wiesz jak żałośnie w tym momencie wygladasz? - spytałem, opierając się o ścianę jak gdyby nigdy nic się nie zdarzyło.
- Serio. Może umówić Cię na jakieś spotkanie z lekarzem - mruknąłem.

— Wiem. — powiedziałam. — Nie. Juz mi niepotrzebny. — dodałam podnoszac sie z podłogi i podchodząc do niego. Złapałam go za rękę i pociągnęłam w steone księgi.
— Chodz. Spełnię twoje marzenia.

Gdy zostałem pociągnięty przez nią za rękę, przewróciłem oczami, idąc za nią.
- Moje marzenia nie są takie łatwe do spełnienia, a już na pewno żadne nie dotyczy Ciebie w żadnym stopniu - odparłem.

— Widzisz. Różnica miedzy nami jest taka...— zaczelam na moment urywajac kiedy musiałam posadzić tyłek przed księgą a nie na niej.
— Że ja zrobie dla ciebie wszystko. A nie Tobie..— odparlam mają nadzieję ze rozumie o co mi chodzi. Gestem wezwałam krawat z barwami mojego domu i związałam nam rece zebym sie nie wyrwała w trackcie.
— Nie chcesz mojej magii? Nie chcesz moich uczuć? Nie chcesz mnie? Chcesz zebym zdechła ale nie chce ci sie brudzić rąk? Załatwię to za ciebie. — powiedziałam splatajac nasze palce, zeby chociaz ostatni raz poczuć jego dotyk. Zacisnelam jego dlon i zaczelam wertować księgę z szybko bijącym sercem. Czy bałam sie tego ze to moje ostatnie chwile? Nie. Raczej nie. Miałam go przed sobą. A przeciez takie było moje marzenie prawda? Zeby to on był ostatnia osoba ktora zobaczę zanim umre.
Miałam na mysli wiek 80 a nie 18 lat. Ale nieważne. Ważne ze chociaz jedno sie zgadza. On.

- Ciebie coś pierdolnęło w ten łeb - mruknąłem i wyrwałem dłoń z jej uścisku, tym samym zrywając cały węzeł, którym nas owinęła.
- Chcesz się zabić, droga wolna, ale mnie w to nie mieszaj - odparłem, odsuwając się od niej.
- Nie zamierzam słuchać tych twoich wywodów, które są kłamstwem na kłamstwie - mruknąłem.

Krzyknęłam kiedy szarpnął ręka, rozrywając krawat. Złapałam sie za bolący nadgarstek ze łzami w oczach.
— W porządku. — powiedziałam i otworzyłam drzwi zaklęciem, wolna ręką przerzucając kartki księgi zaś druga przyciskając do piersi by nią nie machać. Krzywdził mnie juz na każdym kroku. Psychicznie i fizycznie. Widocznie mu sie to podobało. Traktowanie mnie jak śmiecia.
— Wiec wyjdź. Jutro juz bedziesz wolny. Od wszystkiego. I nie bedziesz mnie pamiętał. Nic co miało związek ze mna.

Moja twarda i nieugięta strona zniknęła tak szybko jak się pojawiła. Nie umiałem być w stosunku do niej taki szorstki.
Podszedłem do niej i kucnąłem przy niej, zamykając i zabierając jej sprzed nosa książkę.
- Rian po prostu zdejmij ze mnie swoje uczucia - odparłem.
- Już Ci mówiłem, że to tak u mnie nie działa - mruknąłem.

— Zdjęłam je juz dawno temu. — powiedziałam patrzac mu w oczy.
— Odsuń sie. — dodałam pochylając sie by siegnąć po księgę.
— Zrozumiałam juz wszystko. Nareszcie dotarło. Bedziesz wolny.

- To po co mówiłaś, że są nadal we mnie, doprowadzając mnie tym do stanu, w którym nikt, a zwłaszcza ty nie powinnaś mnie widzieć - odparłem i odsunąłem książkę od dziewczyny jeszcze dalej.

— Chciałam wiedziec do czego jestes w stanie sie posunąć.— odparlam spuszczając wzrok. Nie potrafilam juz na niego patrzeć. Robiłam wszystko zeby sie nie rozpłakać znow, przez co moja twarz zaczela przybierać nie do konca zdrowe kolory.
— Oddaj księgę. I odsuń sie bo jestem zajęta. — powiedziałam przez zaciśnięte zeby.

- Trzeba było zapytać Rian, wyszło by lepiej - odparłem, kładąc dłonie na jej karku.
- To wszystko miało za cel zranienie Cię bym mógł postawić na swoim - mruknąłem.
- Ja nawet nie wiem jak nad tym zapanować - stwierdziłem.

— Udało ci sie. Mozesz byc z siebie dumny. — powiedziałam nie podnoszac wzroku.
— Po co masz nad tym panować? Teraz przynajmniej wiem za kogo mnie masz. Dziekuje za kolejna lekcje. Wezme ją sobie do serca. A teraz podaj mi księgę i zamknij drzwi z drugiej strony.

- Nie jestem - mruknąłem, podchodząc bliżej niej i oplatając ją ramionami.
- Właśnie w tym jest problem, nie mówię tego co myślę, tylko to co wiem, że zrani drugą osobę - odparłem.
- Rian nie możesz nic sobie zrobić - powiedziałem, całując ją w szyję.

— Teraz to ja tobie nie wierze. Teraz to ja mowie tobie ze masz mnie nie dotykać... To ty sie zachowujesz jakbys miał dwie twarze. — powiedziałam nie ruszając sie nawet o milimetr.
— Moge. To przeciez moja sprawa. Ty masz mnie w dupie. Jestem żałosna i słaba. Kłamie i udaje. To twoje słowa Tyler. Nie odkręcaj ich. Nareszcie powiedziałeś co o mnie myślisz. Przyznałeś ze jestem szmatą. I dobrze. Dla ciebie byłabym nawet ścierką ktora mógłbyś myć podloge. Teraz juz nie chce w ogole byc. Wiec idz. Wyjdź stad i daj mi robic to co potrafie.

- Nie Rian - odparłem.
- To nie jest to co o Tobie myślę, bo gdyby tak było nie przychodziłbym tutaj i nie siedział pod drzwiami - mruknąłem, wtulając się w nią.
- Nie chcę Cię stracić, a wiem, że o tak to się stanie, gdy nadejdzie ranek, gdy znów mnie nie rozpoznasz. I z całą pewnością nie chcesz tego przeżyć, bo to uczucie jest okropne i nawet nie tak gdy bliska Ci osoba Cię zrani tylko gorzej - stwierdziłem.

— Przyszedłeś bo chciałeś sie tylko dowiedzieć czy oplułam twojego tatusia bez powodu czy jednak po tym jak dostałam w pysk bo mi sie należało. Otóż zaspokoje twoja ciekawość i powiem ci ze po tym jak mnie uderzył i nazwał tanią dziwką "jak cała rodzina Shin".— powiedziałam cicho.
— Wiec pozbądźmy sie problemu. I bedziesz miał to z głowy. — odparlam probujac odepchnac go prawa ręka.
— Zasłużyłam na to wszystko. Ale to nie znaczy ze mnie to nie rusza. Ja tez jestem człowiekiem. Dziwka tez człowiek.

- Czy ty widzisz co w tym momencie robisz? - spytałem.
- To nie chodzi o to czy nazwałbym Cię tak czy inaczej, zawsze będziesz twierdziła, że tylko złe słowa są prawdą. I mimo moich codziennych zapewnień, że nie jesteś dziwką tu nadal w to nie wierzyłaś. Ale wiem dlaczego, przynajmniej teraz już wiem - mruknąłem - A mianowicie dlatego, że sama się za nią uważasz i nie wiem dlaczego dajesz sobie taką opinię - westchnąłem.

— A ty byś nie uwierzył? Kiedy osoba w ktora jestes zaopatrzona i kochasz ją mimo tego ze groza ci z tego powodu niezbyt miłe konsekwencje, nazywa cie szmata mimo iż wiele razy niby było inaczej... Cała reszta nie ma sensu. Nie ma znaczenia. Ale to nic... Jak powiedziałam ze cie uwolnię to cie uwolnię. Puszczaj mnie. Puszczaj zanim stchórzę. Po to sie do ciebie przywiązałam. Puść. Skoro potrafiłeś mi cos takiego powiedziec, to równie dobrze mozesz myślec to naprawde. Nie zdajesz sobie sprawy z tego jak sie czuje.

- Mogę się ponownie z Tobą związać, ale nie rób tego o czym myślisz - odparłem.
- Rian jeśli mi nie wierzysz to podaj mi veritaserum i sprawdź to - mruknąłem.
- Wcale tak o Tobie nie myślę. Jesteś dla mnie osobą dla której zrobiłbym wiele, ale najbardziej chcę twojego szczęścia, którego przy mnie nie znajdziesz, bo nie usłyszysz tych dwóch słów z moich ust, które tak bardzo chcesz usłyszeć - stwierdziłem.