Dormitorium Dziewcząt

- Bo nie jesteśmy Rian - westchnąłem i opadłem na łóżko - jest tak jak mówiłem twojej mamie - mruknąłem.
- Ty zerwałaś w bardzo subtelny sposób - odparłem, przymykając lekko oczy.
- Ty zrezygnowałaś ze mnie, a nie na odwrót - dodałem.

— Nigdy z ciebie nie zrezygnowałam. — powiedziałam cicho po długim milczeniu.
— Ale rozumiem... Juz wszystko rozumiem. — dodałam nie odwracając sie do niego.

- Dobrze wiem jak było - odparłem - Wszystko się działo przed przyjazdem twojej mamy - dodałem.
- Co niby rozumiesz? - spytałem.

– W porządku. — odparlam nie mając siły juz na to. Odwaga i chęć ratowania tego coraz szybciej mnie opuszczała.
— W takim razie po chuj tu jestes? Skoro wiesz jak było, skoro cie skrzywdziłam i skoro to ja cie zostawiłam? Po cholerę tu jestes? Co cie obchodzi moj stan fizyczny skoro psychiczny masz w dupie? Masz święta racje Tyler. Nie bedzie z nas dobrej rodziny. Nawet moje uczucia nie sprawiają że zmienisz swoje nastawienie do mnie. Nim wyszedłeś, nie zabrałam ich od ciebie. Ale do jednego sie przekonałam. Muszę zdjac z nas poprzednie zaklęcie. Chce żebyś o mnie pamiętał. Żebyś pamiętał, dlaczego to wszystko sie skończyło. I dlaczego nie przetrwało.

Jej słowa zraniły mnie ale nie na tyle by wyjść. Byłem silny emocjonalnie, więc starałem się to pokazać także jej.
- Bo mi na Tobie zależy, to dlatego tu jestem, ale dobrze wiesz, że jak powiesz bym wyszedł to to zrobię - odparłem, siadając i patrząc na nią.
- Nie czułaś, że Ci je oddałem? - spytałem, patrząc na nią - Zerwałem nić jak tylko wyszedłem z pokoju, ponieważ nie wiem jakbym się zachowywał przy ludziach z twoimi uczuciami - dodałem.
- Chociaż tyle udało mi się wywalczyć - stwierdziłem.

Zmarszczyłam nieznacznie brwi i pokręciłam głowa.
— Nie poczułam...— odparlam cicho.
— Tak... Tyle wywalczyłeś...— dodałam. — Gratuluje...— powiedziałam zaciskajac dłonie na materacu. Szkoda że o mnie tak nigdy nie walczył. Ze zawsze mnie poddawał. To był problem. Ze nigdy nie walczył o mnie. Nigdy nie probowal. Nigdy nie chciał mnie uspokoić. Zawsze przyjmował moje wybuchy i podjęte podczas nich decyzje. Bo tak było mu wygodniej.
Po prostu.

- Znowu robisz się opryskliwa Rian i muszę się domyślać co jest nie tak - mruknąłem.
- Proszę Cię choć raz pogadaj ze mną normalnie, a nie się zamykasz, a ja nie wiem o co Ci chodzi - odparłem.

— Dobrze. — odparlam podnoszac głowę i wbijając wzrok w sciane.
Nabrałam powietrza i powoli powtorzylam mu to wszystko co chwile wcześniej przeszło mi przez mysli.
— Ja wiem że nie jestes typem człowieka ktory o cos walczy. W koncu wszystko dostajesz na tacy. – dodałam jeszcze.
— Ale ja nie jestem byle pusta dziewczynką ktora leci na to że jestes przystojny i na dobre ruchanie.

- Masz rację nie jestem. Zawsze wszystko dostawałem, gdy tylko kiwnąłem palcem - odparłem.
- Nigdy tak Rian nie uważałem - stwierdziłem.

— Widzisz... Ja tez nie jestem. A mimo to łażę za toba jak głupia. — powiedziałam.
— Nie? A co uważałeś? Że jestem kims o kogo nie warto zabiegać nie? Że nie warto sie starać bo i tak przylece jak tylko pstrykniesz palcami. Wiec teraz mowie ci ze koniec z tym. Teraz ja usiądę i bede toba.

- Nie Rian - odparłem.
- Naprawdę uważasz, że nie wykorzystuje każdej możliwej okazji, by być z Tobą? - spytałem, patrząc na nią.
- Myślisz, że tylko ty do mnie przychodzisz a na odwrót już nie? - sam nie mogłem uwierzyć w to wszystko co mi mówiła, ale jeżeli naprawdę uważała to co powiedziała, to ja już nie miałem siły dalej walczyć. To nie był pierwszy raz gdy mi to mówiła.

– Tyler... Nie o to chodzi kto do kogo przychodzi i o to czy chcesz byc ze mna w każdej chwili. Chodzi o to traktujesz mnie jak trofeum. Ale nie trofeum które zdobyłeś bo chciałeś. Ale dlatego że samo wpadło ci w rece. A ty je po prostu wrzuciłeś do skrzyni ktora trzyma sie w komórce.

- Po tym wszystkim ty nadal twierdzisz, że jesteś dla mnie zdobyczą - mruknąłem, schodząc z łóżka.
- Jeżeli uważasz, że tak Cię traktuję to przepraszam, choć nie wiem co znów źle zrobiłem - odparłem.
- Myślę, że o nieważne "trofeum" się nie martwi, a ja to robię - stwierdziłem.

— Zdobyczą o ktora sie nie starałeś. — odparlam.
— Chodzi o to że czegoś nie zrobiłeś. I nigdy nie robiłeś. — dodałam. — Każda moja złość i napad gniewu przyjmowałes. Widocznie tak ci pasowało nie? Nigdy nie starałeś sie mnie uspokoic. A czasami to by wystarczyło zebysmy sie nie pokłócili. Jestem furiatką. Wszyscy to wiedzą. Tylko nie moj chłopak. No bo czemu miałby to wiedziec? Jest ze mna z przyzwyczajenia. A nie dlatego że chce. W związku dwojga ludzi trzeba umieć odczytywać reakcje drugiego. Trzeba umieć sie zająć. Ty tego nie potrafisz. Jedno zdarzenie w przeszłości uczyniło z ciebie..człowieka pozbawionego serca i uczuć. Kierują tobą tylko żądze i zmysły. Nic poza tym. Przez to czuje sie jak twoja wycieraczka. Ja juz jestem twoja kochanką. Nie musisz sie żenić zebym nią była. Szkoda tylko że nie kupiłeś mi naszyjnika z brylantami. Wtedy poczułabym sie jak luksusowa szmata. — prychnelam.

- Przyjmowałem bo tak należy robić - mruknąłem.
- A ty niby co innego robiłaś gdy ja byłem zły? - spytałem.

— Ja? Nie zawsze ale.. Czesto milczałam. — odparlam. — Alno uciekałam od ciebie. — dodałam spuszczając głowę
— Nigdy nie wiedziałam czego sie moge po tobie spodziewać

- Przykro mi, że czujesz się jak czujesz, naprawdę - mruknąłem - Bo szczerze, to co powiedziałaś miłe nie było i już nie zamierzam Ci po raz setny tłumaczyć dlaczego tak, a nie inaczej się zachowuje. Mówisz, że chcesz być ze mną, ale widzę, że coraz więcej byś we mnie zmieniła i w sumie nie dziwię się Tobie, tyle że nie licz na to, bo już wystarczająco się zmieniłem - westchnąłem.
- Przykro mi Rian, ale nie zamierzam nie spać kolejną noc, bo masz znowu do mnie problem - stwierdziłem.
- I znowu się kończy tak, że przychodzę do Ciebie, a ty się denerwujesz. Jeżeli zaczyna Ci przeszkadzać moja obecność to powiedz mi to i tyle.

— Wiem że nie było. Nikt nigdy nie... Nie należę do osob miłych... Wręcz przeciwnie...— westchnęłam.
— Oj Tyler... To nie o to chodzi ze mi przeszkadzasz... Po prostu chciałam ci powiedziec to co czuje ale to chyba był błąd. Jeden z wielu. — odparlam. — Wyjadę z matką. — dodałam. — Ale wroce. Wroce za jakis czas.

- I powiedz mi co mam z tą informacją zrobić? - spytałem, patrząc na nią, a następnie przypominając sobie o czymś.
- Jedz bo wystygnie - mruknąłem.
- Oboje wiemy, że jak wyjdziesz to nie wrócisz - stwierdziłem.

— Po twojej reakcji, z czystym sumieniem moge powiedziec ze nic. Nic nie musisz z ta informacja robic. — odparlam.
– Nie jestem głodna.— powiedziałam i sekundę pozniej zaburczalo mi w brzuchu tak głośno że nawet Magnus by sie zdziwił.
– Jesli nie chcesz to nie bede wracać. Ale wiem ze dogadam sie z matka i jesli zrobie to co zechce, pozwoli mi tu wrócić.

- Nie serio Rian - mruknąłem i kucnąłem przed nią, kładąc głowę na jej udach.
- Co mam zrobić byś poczuła się lepiej? - spytałem.
- Jedz już i nie gadaj - odparłem, patrząc jej w oczy.
- Skoro tak twierdzisz to będę czekał - mruknąłem.

– Nic Tyler. Już nic nie rób. Bo zauwazylam że jak cos robisz pod wpływem mojego nacisku czy przymusu, to nic z tego nie wychodzi... Już nie bede cie do niczego namawiać ani zmuszać. — powiedziałam spokojnie.
– Nie mam ochoty na jedzenie. — burknelam.

- Nie Rian, masz to zjeść - odparłem.
- Powiedz, czego ode mnie oczekujesz, bo gdy mówisz takie rzeczy chcesz bym coś zmienił, ale co dokładnie? - spytałem.
- Nie zamierzam się domyślać - dodałem.

— Ty i moja matka macie racje. Bez miłości to nie przejdzie. — odparlam. — Bez względu jak bardzo cie kocham, ty nigdy nie poczujesz do mnoe nic wiecej niz przywiązanie. Dobre i to. Ale czasami tez chciałabym sie poczuć kochana. — powiedziałam nie patrzac na niego.
— Nie róbmy nic. Niech bedzie tak jak do tej pory, a gdy przyjdzie czas, rozstaniemy sie bez zbędnych problemów.

Westchnąłem cicho i odsunąłem się od niej. Mówiłem już jej wiele razy na ten temat, ale jak widać nadal nie umiała zrozumieć. Na cholerę było mi to przywiązanie, skoro i tak to co miałem to miałem, nic więcej nie dostałem.
- A ty się niedawno dziwiłaś, dlaczego nie chciałem mieć dziewczyny. Teraz masz już odpowiedź - mruknąłem.
- Zjedz coś - dodałem i położyłem się na kanapie.

Pokręciłam głową.
— Nie. Nadal nie mam odpowiedzi. — odparlam. — Nadal nie mam odpowiedzi na wiele rzeczy. — dodałam.
— Nadal nie wiem dlaczego ty przy mnie jestes... Dlaczego ty tego chcesz...? Niczym sie nie rożnie od poprzednich twoich... przygód. Czasami mam wrazenie... Że chcesz mną panipulowac... Ale nie wiem z jakiego powodu i co miałbyś tym osiągnąć..

- Jakbym chciał manipulować to wszystko by tak nie wyglądało. Poza tym osobą wpływową nie jesteś, więc nie miałbym po co tego robić - mruknąłem.
- Zjedz już Rian - powtórzyłem.

— Taak... Nie jestem..— powiedziałam cicho.
— Jestes na mnie teraz zły prawda?— zapytałam podnoszac głowę i nabierając nieco powietrza w płuca.

- Gdybym był wyszedłbym - mruknąłem.
- Znasz mnie trochę to wiesz...Wolę wyjść niż krzyczeć na Ciebie - odparłem.

— Czasami wolałabym żebyś odreagował niz wychodził. Zawsze wychodziłes kiedy najbardziej chciałam żebyś został. — powiedziałam nie odrywając od niego wzroku.

- A ja wolę wyjść, mając pewność, że już Cię bardziej nie zranię - mruknąłem.
- Jak się nakręcam to mówię takie głupstwa, że później bardzo ich żałuję - stwierdziłem.

— Ale wtedy pozwoliłbyś mi chociaz poznać kolejna twoja stronę. — odparlam.
— I tak nikt nie jest w stanie zranić mnie bardziej niz ja sama.

- Ja nie Grey, że mam 50 twarzy - zaśmiałem się na jej komentarz i dalej leżąc na kanapie przywołałem z łóżka frytki, których dziewczyna i tak nie jadła.
- Myślę, że mogę Cię zranić równie mocno - odparłem.

— Wątpię żebyś mógł jeszcze mocniej. — odparlam. Zmieniłam nieco pozycje by położyć sie na brzuchu, przodem do chłopaka.
— To wręcz niemożliwe.

- Nie twierdzę że mocniej, ale że na równym poziomie - stwierdziłem, wpakowując jedną z ciepłych już frytek do ust.

— Zle mnie zrozumiałeś... Chodziło o to że bardziej niz teraz chyba nie mozesz. — wyjaśniłam.
— Za każdym razem kiedy mowilam ze to ze nic do mnie nie czujesz jest w porządku i mi nie przeszkadza , tak naprawde oszukiwałam sama siebie. Wmawialam to sobie bo nie chciałam cie stracić. Ale czasami lepiej chyba odpuścić..

- Masz rację...Chyba - mruknąłem.
- No cóż nie będę psuł wszystkiego co chcesz zrobić - odparłem i wstałem z kanapy.
- Zostawić Ci trochę? - spytałem, wskazując na frytki.

Podniosłam głowę i spojrzałam na niego z lekko rozchylonymi ustami.
— Wychodzisz?— zapytałam powoli podnoszac sie na lozku, tak by najmniej bolało.

- Już chyba pogadaliśmy na ten temat - odparłem.
- Nie podnoś się, nie musisz - powiedziałem i podszedłem do niej, a następnie by się nie zapędzić schyliłem się i pocałowałem ją w czoło.
- Ale i tak dziękuję za każdą chwilę Rian - mruknąłem.

Mimo jego slow, podniosłam sie do siadu. Podniosłam głowę wyżej, pewna ze chce mnie pocałować w usta, ale szybko sie rozczarowałam.
— Czyli... Czyli to koniec?— zapytałam cicho.

- Nie ma sensu tego ciągnąć skoro Ci nie odpowiadam. Poza tym wyjeżdżasz skarbie - mruknąłem, gładząc ją po policzku.
- Nie chcę Cię ograniczać, bo to nie o to chodzi - odparłem.

— Dlaczego... Naprawdę myślisz ze mi nie odpowiadasz? Myślisz ze powiedziałabym to wszystko co powiedziałam, mojej matce gdybys mi nie odpowiadał? — zapytałam lekko kręcąc głowa.

- Nie o to chodzi Rian - mruknąłem.
- Sama stwierdziłaś, że bez miłości to nie przejdzie. Nieważne jak bardzo ty mnie kochasz, ty też chcesz być kochana, a dobrze wiemy, że tego nie doznasz przy moim boku - powtórzyłem jej słowa z niedawnej chwili.

— Wiem... Ja to wszystko wiem... Jestem świadoma.— powiedziałam.
— Wiec dlaczego świadomość ze to koniec tak bardzo boli?

- Bo się przywiązaliśmy do siebie i teraz będzie trudno, gdy praktycznie każdą wolną chwilę poświęciliśmy sobie nawzajem, nie patrząc na inne osoby - mruknąłem.