Dormitorium Dziewcząt

— Mozesz?— prychnelam. — Nie chce twojej litości. Nawet ja mam swoj honor Tyler. Nie rób ze mnie większego śmiecia niz do tej pory. — powiedziałam.
— Mogłabym z toba byc. Byłam na to gotowa. Wiedząc ze mnie nie pokochasz. Ale co z tego? Ty juz jestes zajęty. Ja zreszta tez. — odparlam. — Ja mam uczucia Tyler. Nie mogłabym byc z toba wiedząc ze i tak mi cie zabiorą. Mogłabym dostawać baty od matki codziennie.... Jesli tylko byłabym pewna ze spędzę z toba zycie. Ale na to wszystko juz za pozno. Rodzice juz nam ułożyli zycie. Tobie ułożyli Twoi a mnie i moi i Twoi. Ty chociaz wiesz z kims sie ozenisz. Ja jeszcze nie.

- Nie chodziło mi o związek tylko o związanie się krawatem czymkolwiek - mruknąłem.
- Nie jesteś Rian śmieciem - odparłem.
- Czyli dobrze zrozumiałem za pierwszym razem, tak? Nie ma możliwości byśmy byli razem? To w sumie bardziej zrozumiałe jak ty to wyjaśniłaś - westchnąłem.

— A... Ahh... Nie zrozumiałam...— powiedziałam lekko spęszona.
— A co? Chciałbys byc ze mna?— prychnelam. — Nie wytrzymalbys. Jesli o to chodzi to naprawde jestes słaby. Pieprzyć sie możemy ale to wszystko. Możemy sie przyjaźnić ale nic wiecej nam nie wyjdzie. Ja za za bardzo cie kocham a ty za bardzo sie tego boisz.

- Wytrzymałem gdy byliśmy razem - odparłem - Ale po twojej reakcji chyba nie mam na co liczyć - mruknąłem.
- Masz rację, jestem słaby, bo to był mój pierwszy jako taki normalny związek - stwierdziłem.
- Nie boję się twoich uczuć - dodałem.

— Nie Tyler. Nie wytrzymałeś. Inaczej nie klocilinysmy sie tak często. Nie mowie ze to tylko twoja wina.. Po prostu ty nie umiałeś ze mna nawet rozmawiać. A to podstawa w związku... Jaki by on nie był. — powiedziałam spokojnie.
— Ty go nie chciałeś. Wystraszyłeś sie tego. Nie dziwie sie. Ale mogliśmy o tym rozmawiać... a nie sie kłócić i doprowadzać do takich rzeczy... Ja jeszcze nigdy w zyciu.. Nigdy nie chciałam tak bardzo umrzec. Po prostu umrzec..

Zacząłem się zastanawiać nad jej słowami i zdałem sobie sprawę, że ma cholerną rację.
- Racja, nie możemy ratować czegoś co i tak zaczęte nie jest - mruknąłem.
- I dlatego nie możemy, przynajmniej ja nie mogę być blisko Ciebie, bo wiem, że mnie do Ciebie ciągnie a ty nie chcesz już niczego, więc najlepiej będzie chodzić do innych szkół - odparłem.

— Widzisz? I na tym polega twoj problem. Zadecydowałeś bez konsultacji ze mna. Tak wygladal nasz związek. Każde decydowało samo myśląc ze tak bedzie lepiej dla drugiego. A to błąd. Wielki błąd. Przez to teraz nie jesteśmy razem a nasze rodziny zaraz zaczna świętować zniszczenie nam zycia. I to przy jednym stole...

- Rian ja teraz nie myślę o tym co będzie najlepsze dla nas - odparłem - Bo jak sama mówiłaś nas już nie ma - mruknąłem.
- A skoro lepiej byśmy się do siebie nie zbliżali no to wiemy że muszę stąd wyjechać i dać Ci żyć w spokoju - stwierdziłem.

— Ty nie rozumiesz...— powiedziałam chowajac twarz w jego ramieniu.
— Ja nie chce żyć... Ja tak nie chce zyc. Chce cie... Dotykać... Całować... Sluchac twojego głosu..Chce cie chociaz widywać...

- Ale nie możemy tak żyć - mruknąłem, gładząc ją po włosach.
- Między nami już nigdy nie będzie tak samo jak wcześniej. Poza tym nasze rodziny już ustawiły nam życie według swoich reguł - odparłem.

— Wiem. Ja to wiem. — powiedziałam cicho.
— Dlatego nie bede tak zyc. Pozbędę sie swojej magii wtedy nikt mnie nie bedzie chciał.

- To Ci nie pomoże - mruknąłem.
- Będzie skarbie gorzej i gorzej. Nie jesteśmy w stanie żyć bez magii - odparłem.

— Nie wyjeżdżaj... Badz tu dopoki ja jestem chociaz. Prosze. — powiedziałam.
— Nie musimy nawet ze sobą rozmawiać..

- Rian przykro mi ale nie dam rady - odparłem.
- Wiem jak przyciągasz facetów i wiem też, że niejednokrotnie nie umiałbym się powstrzymać by im nie wpieprzyć - mruknąłem.

— Błagam... Moge cie prosić na kolanach jesli chcesz. — odparlam prostując sie.
— Przy wszystkich jesli tego chcesz.

- Nie jest mi to potrzebne - odparłem.
- Na razie zostanę, skończę ten rok, a potem zobaczę co się stanie - mruknąłem.
- Nie chcę też Ci obiecywać czegoś czego nie będę w stanie dotrzymać - dodałem.

– Dobrze...— powiedziałam.
— Rozumiem... Zreszta... Masz racje. Wszyscy maja. — dodałam odsuwając sie.
— Idz... ja.. ja muszę..

- Jacy wszyscy? - spytałem.
- Rian no proszę Cię, powiedz mi jak ty to sobie wyobrażasz? Bo ja tego nie widzę - mruknąłem.

— W porządku. Przeciez nic nie mowie. Zgadzam sie z toba. — powiedziałam probujac sie od niego odsunąć.
— Napiszesz do mnie czasami nie?

- Właśnie nie zgadzasz - mruknąłem.
- Nie słuchasz mnie młoda - westchnąłem, nadal ją przytulając.
- Powiedziałem, że najpierw skończę ten rok i zobaczę jak to będzie - stwierdziłem.

— Słucham przeciez...— odparlam.
— Wiem. Słyszałam. — dodałam.
— To wszystko jest popierdolone. Chyba żałuje ze przypomniałam sobie wszystko... Wolałabym byc zdezorientowana z powodu dziwnych wspomnień ale szczęśliwa.

- Wiem - mruknąłem.
- Ale myślę, że jutro już nie będziesz pamiętać - odparłem.
- Myślę, że to chwilowe przypomnienie - stwierdziłem.

— Wtedy mi przypomnisz. Dobrze? — zapytałam. – Albo dasz ognistej. Moze to tak działa.

- Nie Ri, nie zamierzam Ci przypominać - odparłem.
- Wolę jak mnie nie znasz a jesteś szczęśliwa - mruknąłem.

— Nie. Musisz mi przypomnieć. Co to da? Nadal bede za toba łazić bez skutku... — odparlam.
— Chyba... chyba ze nie chcesz..

- Właśnie zdziwię Cię - mruknąłem.
- Nie chodzisz za mną - zaśmiałem się - Ewentualnie chcesz mnie zaciągnąć do łóżka - dodałem z uśmiechem.

— Jasne... Ciagle "przypadkiem" jestem tam gdzie ty...— prychnelam.
— I wcale nie chciałam zaciągnąć cie do lozka..

- No dokładnie tak jest - mruknąłem.
- Okej masz rację, nie chciałaś zaciągnąć mnie do łóżka tylko na kanapę w pokoju spotkań - odparłem.

— Oj wal sie.. Chciałam tylko raz bo byłam napalona twoim widokiem na siłowni...— burknelam.
— Wyrwales mi nadgarstek agresorze...

- W takim razie będę częściej tam chodził. Sepcjalnie dla Ciebie - mruknąłem.
- Też sobie wybrałaś rodzaj związania nas - odparłem, chwytając palcami za jej nadgarstek i przybliżyłem do swoich ust.

— Naprawde chcesz mi narobić kłopotów... Ale dobrze. Bede tam zawsze wtedy kiedy ty. Zobaczymy czy bedziesz mógł skupić sie na ćwiczeniach...— mruknelam.
— No! Uwazaj.. naprawde mnie boli...— powiedziałam gdy dotknal mojego nadgarstka.

- Wiesz co ja pewnie dam radę, ale czy inne osobniki mojej płci dadzą...no w to wątpię - zaśmiałem się.
- Zakładam, że jest skręcony albo jakieś kości się przedstawiły - odparłem i pocałowałem jej nadgarstek, a następnie położyłem go z powrotem na jej kolano.

— No wiesz... Zamierzam robic takie rzeczy które tylko tobie sie spodobają... Zauwazylamze bardzo rusza cie jak sama sie dotykam. Wykorzystam to..— odparlam.
— No cóż. Zycie. — powiedziałam zerkając na nadgarstek. Rozejrzałam sie i sięgnęłam zdrowa reka po butelke koniaku z ktorej upiłam. — Przejdzie.

- Zapomnisz o tym - odparłem - a przynajmniej mam taką nadzieję - mruknąłem.
- Poza tym naprawdę zamierzasz stać na środku siłowni i się dotykać? - spytałem.
- Przesadzasz z tym alkoholem - stwierdziłem.

– Nie na srodku. Tuż przed toba. Poza tym nikt nie mowil ze masz ćwiczyć w dzien. — zamruczalam.
— Z długością zycia tez a co do tego to nie masz problemu...

- A co o 2 w nocy? - spytałem, przy jej uchu.
- Muszę Ci niestety uświadomić, że ćwiczę w godzinach popołudniowych, a wieczorem wychodzę z Damonem, bo działa jak wabik na laski - zaśmiałem siesię, nie potrafiąc być o poważnym choć sekundy dłużej.
- Chyba Cie w tym momencie nie zrozumiałem - mruknąłem.

— A... No tak...— powiedziałam cicho.
— Amm... nieważne w sumie. — odparlam i przyssalam sie do butelki.
— Paskudne to...

- Rian żartowałem z tymi dziewczynami - odparłem, zabierając jej butelkę z dłoni.
- Nie pij, jak jesteś ze mną - mruknąłem.

— Przeciez nie jestem z tobą...— westchnęłam.
— Daj. Uśpi mnie i przestane myślec...— odparlam. — Spokoj bedzie.

- Siedzisz ze mną tetaz, więc nie pozwolę Ci pić - odparłem.
- Za chwilę sobie pójdę to pójdziesz spać - mruknąłem.

— Pójdziesz?— zapytałam starając sie ukryc rozczarowanie.
— Wiesz... Ogólnie to plan jest taki ze bede pila do konca roku szkolnego i wtedy jakos to wszystko zniosę.. najwyzej popadnę w alkoholizm

- No kiedyś muszę, bo spanie w jednym łóżku nam nie służy - stwierdziłem.
- Chyba zwariowałaś - mruknąłem - Nie możesz się upijać -stwierdziłem.

— No tak... W porządku...— odparlam.
— Trzeźwa tez nie moge byc... Wtedy za duzo o tobie mysle..

- Dlaczego zawsze jak mówisz, że jest "w porządku" wydaje mi się, że jest to kłamstwem? - spytałem dziewczyny.
- No to myśl o alkoholu a nie o mnie. Nie pij go, ale myśl o nim - mruknąłem.

— Bo chyba coraz lepiej mnie znasz. Szkoda ze dopiero teraz...— powiedziałam cicho z lekkim uśmiechem.
— Dlaczego tak ci to przeszkadza...