Skrzydło szpitalne

— I kolejna rzecz ktora nas różni. Ja tak właśnie myśle. I jesli miałabym juz nigdy nie obudzić sie... Jako ja. W swoim ciele. To cieszę sie ze cie poznałam i miałam okazje chociażby dotknąć.

-Soo, obudzisz się. W tym ciele. To nie jest koniec-powiedziałem patrząc na jej niematerialną wersję.-Zobaczysz, jeszcze trochę i znowu będziesz wyzywać mnie od wieśniaków, rzucać we mnie jedzeniem oraz śmiać się z mojej głupoty.

— Teraz tez moge nazywać cie wieśniakiem, rzucać w ciebie jedzeniem i śmiać sie z twojej głupoty. Wieśniaku. — powiedziałam.
— Moze faktycznie trzeba było nie bawić sie czarna magia. No ale cóż. Zakazane najbardziej kusi.. Jak to ująłeś.

-Ale to nie jest to samo- westchnąłem patrząc na dziewczynę.-Nie mogę zrobić tego- wyciągnąłem rękę w jej stronę, a gdy chciałem ująć jej dłoń, ona jedynie przeniknęła.

— wiem. — powiedziałam smutno. — Ale jesli dotkniesz jej— wskazałam na ciało.
— To znaczy mnie... To poczuje. — spojrzałam na chłopaka.
— Kocham cie. Wieśniaku

-Ja ciebie też-powiedziałem patrząc na nią. Cofnąłem się i złapałem za dłoń Soo, leżącej na łóżku-Kiedy, to zaczęłaś?-widząc zdezorientowanie dziewczyny dopowiedziałem-Kiedy zaczęłaś maczać w czarnej magii?

Poczułam jego dotyk. Poruszałam palcami jednak ciało nie zareagowało. Szkoda. Spojrzałam na niego slyszac pytanie.
— Kiedy zniknęłam z Hogwartu. Krótko po tym. Wpadłam na jakas księgę... Po jednym zaklęciu kilka wspomnień wróciło. — wyjaśniłam.
— Chciałam wiecej. Ale nie ma nic za darmo.

-Zgaduję, że nie miałaś wyboru co do wspomnień, które się ukazywały i dlatego budziłaś się z koszmarami?

Przytaknelam głowa.
— Tak. Poza tym.. Czarna magia miała na mnie.. Większy wpływ.. Cos za cos. Chce wiecej wspomnień - to Czarna Magia... Nie wiem jak to wyjaśnić. Czarna Magia, jej cząstka jest we mnie. Rozumiesz?

-Rozumiem. Próbując odzyskać swoje wspomnienia, używasz Czarnej Magii. Gdy jej używasz to tracisz cząstkę dobra, którą masz w sobie-powiedziałem patrząc na nią-Próbując odnaleźć swoje własne wspomnienia aby je pamiętać wyniszczasz swój organizm-dodałem.

— No... Dokładnie. Zaklęcia które zastosowałam.. Działają tak. Albo wroce do swojego ciała ale z biegiem, na szczęście, lat moge stać sie... Niezbyt... Dobra. Czarna magia wyprze Biala Magię... Tym bardziej ze od dziecka byłam nia naznaczona. Moja matka tez miała ciągotki do takich zabaw kiedy była ze mna w ciąży. No wiec albo to.. Albo to. Stanę sie takim oto duszkiem...

Zastygłem w miejscu- Może da się coś jeszcze zrobić. Zobaczysz Soo, uda nam się. Przecież zawsze nam się udaje, racja? Racja?- poczułem falę chłodu uderzającą w ciało. Próbowałem sobie wmówić, że będzie dobrze. Czemu to tak musi działać-Na pewno jest jeszcze jakiejś inne wyjście. Na pewno jest!

—hej. Spokojnie. Wroce do swojego ciała. Na pewno. To tylko projekcja. Próbuje ci powiedziec ze pewnego dnia moge wyjsć wbrew swojej woli... No i tak zostać. Rozumiesz?— zapytałam. — Pewnie ze nam sie uda.

-Masz rację. Niepotrzebnie panikuję- powiedziałem.- Soo, jak wróci tutaj nauczycielka, to co mogę jej powiedzieć?

— To znaczy? — nie byłam pewna o co pyta.
— Co masz jej powiedziec czy co mozesz jej powiedziec o tym co ja mowilam?

-Dokładnie- skinąłem głową, z wyczekiwaniem wpatrywałem się w dziewczynę. Nie chciałem jej zaszkodzić, mówiąc, że bawiła się czarną magią. Muszę to wiedzieć, aby na spokojnie móc zataić niektóre informacje. Bardzo mi na tym zależało i skrycie miałem wiarę w to, że uda się Soo wrócić do swojego ciała, nie będąc całkowicie złą.

— Mozesz jej powiedziec o mojej mocy. O... Zabijaniu przez dotyk. O Czarnej magii nic nie mow. Z tym sama sobie poradzę. — powiedziałam pewnie.

-Okej, zrobię jak chcesz- odparłem. Po części czułem, że to w jakim aktualnie stanie się znajduje, jest moją winą. Bo nie dość, że dopuściłem aby tamto wydarzenie się stało, to do tego, pamięć wymazała częściowo dla mnie. Miałem rację, co do tego, że Cong Cong jest lepszy. W końcu przez niego nie naraziła się na takie rzeczy.

— Przestan. — powiedziałam zbliżając sie do niego.
— Ciebie kocham.... Conga tez kocham, oczywiscie. Ale to jest inna milosc. Nic nie jest Twoja wina. Sama sobie na to wszystko zapracowałam.

-Soo, ale to nie zmienia faktu, że tamtego wieczora, powinienem cię ochronić. Opiekować. A tymczasem, co? Kompletnie nic. Nie powstrzymałem Cię wtedy i opuściłem Cię, zrobiłem to po raz kolejny. Naprawdę, nie zasługuje na kogoś takiego jak ty. Nie można być wszędzie i zawsze, ale wtedy? Po prostu wyszedłem. Co ze mnie za chłopak?-mówiłem patrząc na dziewczynę

— Opuściłeś mnie? — znow nie rozumiałam o co chodzi.
— Co ty znowu wygadujesz? Nie było cie tam przecież.

-Byłem, tylko potem wyszedłem. A nie powinienem. Gdybym był do niczego takiego by nie doszło- powiedziałem. Byłem nieodpowiedzialny, nadal jestem. Nie potrafię ochronić własnych bliskich. Co z tego, że mam siłę fizyczną, skoro nie potrafię zadbać o bezpieczeństwo osób dla mnie najważniejszych. Zwiesiłem głowę wpatrując się tępo w podłogę. Taka była prawda.

— To nie Twoja wina. Przestan tak mowić. — powiedziałam ostro.
— Widocznie sama sie o to prosiłam

-Niby jak się o to prosiłaś? Ten pier- nie dokończyłem czując jak ręka mi drży z gniewu. Wypuściłem głośno powietrze. Coś mnie bardzo zdziwiło-Soo? Czy mi się tylko wydawało czy właśnie Cong Cong poruszył ogonem?

— No tak.. Sama.. Co?— odwrocilam sie patrzac na psa. — Nie strasz mnie... Juz myślałam ze naprawdę... Tak poruszył!

-On się poruszył- powiedziałem dalej patrząc się na psa- Soo, przysięgam na własne włosy. Widziałem to. Nie wariuję. Plus, nie była to twoja wina.

— No widzę ze sie poruszył!— zapiszczałam.
— Czekaj... Co? Przysiegasz na własne włosy?— zapytałam patrzac na chłopaka z wielkim "wtf" na twarzy.

-Mogłaś nie zauważyć, ale dla mnie są bardzo istotne- mruknąłem wywracając oczami. Zerknąłem w stronę Cong Conga, gdyż to on powinien być w centrum uwagi. Co jakiś czas poruszał ogonem w lewo i prawo. Działo się to w podobnym odstępie czasowym. Jakby chciał coś powiedzieć. Wiem, jednak, że w sytuacji, jak ta, tylko Soo może się z nim porozumieć.

— Aha... Czyli rozumiem że nie ogoliłbyś się dla mnie na łyso? No trudno... — spojrzałam na psa i podeszłam bliżej. — Cong Cong piesku...— zaczęłam ale w tym momencie poczułam jakieś szarpnięcie. Wróciłam do swojego ciała.
— Ehh... Dobra. Nigdy tak nie było. Wracałam sama

Wróciłam do skrzydła wraz z eliksirami.
— I jak? Cos wiadomo? — zapytałam podchodząc do dziewczyny i wlewając jej do ust jeden z eliksirów.
Zadziałał. Chyba. Tak czy siak dziewczyna poruszyła sie lekko.

-Jest coś o czym pani nie mówiłem wcześniej- powiedziałem patrząc na leżącą na łóżku dziewczynę-Soo miała dar, chociaż sama by go tak nie nazwała... Chodzi o zabijanie przez dotyk- wyznałem.- Oh, jeszcze Cong Cong poruszał ogonem- wskazałem palcem na psa, który teraz był jak posąg.

— Dar? Zabijanie przez dotyk?— powtorzylam wędrując wzrokiem od chłopaka do nadal nieprzytomnej dziewczyny.
— Dyrekcja o tym wie?— zapytałam.
Zwróciłam wzrok na psa.
— Moze zaraz sie obudzi. Chociaz on. Jesli yo zrobi to SooAh powinna tez to zrobic.

Po pokonaniu całego piętra schodów, weszliśmy do pomieszczenia szpitalnego. Do moich nozdrzy dostał się zapach lekarstw, typowy dla pielęgniarek. Dziewczyna pomogła mi dostać się do łóżka mi przypisanego.
- Dziękuję. - mruknęłam żałośnie, widząc już przebłyski światła - Dziękuję za pomoc, mimo wszystko. - położyłam dłonie obok siebie, miętosząc w dłoni pościel ze stresu.

- Wszystko będzie dobrze - powiedziałam do dziewczyny. Spróbowałam się uśmiechnąć, ale to chyba za dużo. Nie przekraczajmy wyznaczonych granic. Usiadłam na jakimś krześle. Przynajmniej przez chwilę powinnam tu zostać, skoro już ją tu przywlokłam.

Kiedy drzwi sie otworzyły spojrzałam w tamtym kierunku, widząc dwie dziewczyny. Jedna ledwo trzymała sie na własnych nogach. Kiedy zajęła lozko, podeszłam, zostawiajac na moment Azjatkę i jej chłopca.
— Co sie dzieje?— zapytałam. Wyglada na to ze zostałam pielęgniarka na pół etatu.

Na głos kolejnej nowej pielęgniarki dostałam dreszczy, które na całym moim ciele wywołały gęsią skórkę.
- Źle się poczułam. - zacisnęłam dłonie mocniej - Utraciłam wzrok, ale powoli powraca. - moje spojrzenie chyba było skierowane na moje kolana, aczkolwiek nawet tego nie potrafiłam stwierdzić - Już widzę światło, jakieś przebłyski, ale obraz dalej jest kompletnie... dalej go nie ma.

Podeszłam blizej uczennicy wyjmując różdżkę. Zaswiecilam jej nia w oczy.
— Hm... Skad to sie wzięło? Tylko nie kłam bi bedzie gorzej. — ostrzegłam oglądając sobie dziewczynę.

- Wzięłam lek na uspokojenie, są przepisane i mam na nie receptę. - odpowiedziałam z lekkim strachem, ledwo utrzymając otwarte powieki od nadmiaru światła.

Zgasiłam różdżkę. Westchnęłam mając nadzieje ze to nie to.
— Imię, nazwisko i dom. — powiedziałam odchodząc i grzebiąc w szafce z eliksirami. Wzięłam kilka i wróciłam do dziewczyny. Otworzyłam mała buteleczkę eliksir uspokajającego i podałam jej.
— Pij. — były tam zaledwie trzy łyki.

- Annabelle de Violine. Gryffindor, z tego co pamietam. - zamrugałam szybciej parę razy.
Chwyciłam na ślepo buteleczkę w dłonie i upiłam całą zawartość, mając przed oczami całkowicie rozmazany obraz... ale jednak już obraz.

Zaczekałam chwile.
— Mam nadzieje ze troche lepiej. — powiedziałam biorąc ze stolika jakis notesik i długopis. Zapisałam wszystko na jednej z kartek.
— Teraz wypij to. — podałam jej zielona buteleczkę.
— Jak poczujesz szczypanie na języku to zawołaj. — dodałam z uśmiechem. Poszłam na chwile do kantorka.

Obróciłam buteleczkę, mając nadzieję, że ta kobieta nie ma złych intencji. Wypiłam całą zawartość na raz, krzywiąc się od smaku. Super smaczne lekarstwo... Rozejrzałam się po pomieszczeniu, nareszcie cokolwiek dostrzegając.
- Już. - poczułam jak mój język delikatnie szczypie.

- To ja już nie będę potrzebna - mruknęłam.
Włożyłam ręce w kieszenie bluzy i wyszłam nie oglądając się na dziewczynę.
/np. nie wiem/

Wyszłam z powrotem na sale i podeszłam do Gryfonki, trzymając w dłoniach przezroczysty płyn we flakoniku.
— Powiesz sama co mogło byc objawem tego czy mam na wszelki wypadek sprawdzić?

- P-przecież już powiedziałam. - starałam się wytężyć wzrok, aby zobaczyć nawet najmniejsze szczegóły jej twarzy.