Dormitorium Dziewcząt 1

- Sam! - pisnęłam za nią, ale już wyszła. Wybuchłam płaczem, pomogła mi, pocieszyła, przejęła się mną, a ja? A co ja zrobiłam? Schowałam twarz w dłoniach. Wstałam i pobiegłam do swojego kufra. Gdzieś powinien być eliksir nasenny... Gdzieś powinien... Znalazłam go. Odkręciłam i wypiłam do dna, potem wzięłam drugi, kolejny i wypiłam. Potem jeszcze trzeci i czwarty, butelki upuszczałam jedną po drugiej na podłogę, nie zależało mi już na niczym. Napisałam na kartce "Przepraszam. Tak będzie lepiej, Sam." i położyłam na łóżku krukonki. Po chwili mnie zamroczyło i upadłam na podłogę, z zapłakaną twarzą, załamana. - Żegnaj... świecie - wyszeptałam i zamknęłam oczy. Zasnęłam.

Weszłam do dormitorium, nawet nie wiem dlaczego. Gdy otworzyłam drzwi zobaczyłam leżącą na ziemi Letycję, a obok były porozbijane buteleczki. O nie. Zauważyłam kartkę i odczytałam co było na niej napisane. Przerażona spojrzałam na dziewczynę po czym wybiegłam w poszukiwaniu pomocy.

Wbiegłam do dormitorium i uklęknęłam przy dziewczynie raniąc sobie kolana. Otworzyłam buteleczkę i wlałam jej zawartość do ust Letycji, które były lekko rozchylone. Bałam się. Cholernie się bałam.

Mniej więcej pół godziny minęło, jak otworzyłam w końcu oczy. - Tak... Powinno wyglądać piekło?... - cicho zapytałam samą siebie, jeszcze będąc trochę zaspana. Oczy miałam przymrużone, więc mało widziałam. Jedynie dormitorium. - Trafiłam... Do piekła? Tam gdzie zasłużyłam?...

Odetchnęłam z ulgą i usiadłam na łóżku. Wciąż obawiałam się Letycji, po tym, co się stało.

W końcu odzyskałam w miarę normalny wzrok, zaskoczona, że żyję. Spojrzałam na Sam. Znów mi napłynęły łzy do oczu. - Czemu to zrobiłaś?... - wyszeptałam do niej. - Nie byłoby lepiej dla Ciebie, gdybym odeszła?...

Nie odpowiedziałam jej i wpatrywałam się w ścianę zaciskając usta.

- Po co ma żyć śmieć, który rani innych, jest niepotrzebny i dziwi się, że nikt go nie chce znać? - zapytałam przez łzy. - Nie chcę ranić, ale to robię. Nie chciałam Ci tego - załamał mi się głos. - Zrobić - dodałam piskliwie.

-Ale to zrobiłaś-powiedziałam pusto wpatrując się w ścianę-I nieważne co byś zrobiła, ja nadal będę mieć to przed oczami. Wiem, że nie chciałaś, ale to zrobiłaś. Przez to, szczerze? Boję się. Boję się zostawać w tym dormitorium. Zasnąć.-objęłam się rękoma- Życie i tak jest krótkie więc po co je skracać jeszcze bardziej?

- Ja... Naprawdę, będę spała w swoim łóżku. Wątpię, bym podeszła do Ciebie. Jeśli chcesz to możesz mnie związać nawet - powiedziałam cicho.

Chwilę siedziałam w milczeniu, ale potem się odezwałam- Zaufam ci i dam drugą, ale i ostatnią szansę- powiedziałam po czym wzięłam piżamę i poszłam pod prysznic.

Naszedł mnie idealny pomysł, ale zanim przeszłam do niego, posprzątałam dokładnie szkło. Przebrałam się szybko w piżamę, ze skrzyni wzięłam krótki łańcuch i dwie kłódki. Zapięłam go sobie na szyi i przykułam się do łóżka, kluczyki rzuciłam na łóżko Sam. Dzięki temu była stuprocentowa pewność, że nic jej nie zrobię. Położyłam się, byłam senna więc zamknęłam oczy. W kilka sekund odpłynęłam.

Gdy wróciłam z łazienki zauważyłam, że Letycja śpi. Widząc co zrobiła pokręciłam głową. Wyglądała jak pies, co nie było dobre. Zauważyłam na swoim łóżku klucz. Wzięłam go i rozpięłam kłódki, a łańcuchy położyłam na ziemi. Wróciłam do swojego łóżka i wgramoliłam się pod kołdrę po czym od razu zasnęłam.

Spałam głęboko, ruszałam się niespokojnie, mając koszmary. Jednak nie budziłam się od nich.

Gdy spałam cicho pomrukiwałam. Jedna z poduszek z innego łóżka zaczęła się unosić. Wtuliłam się bardziej w swoją poduszkę jakby była jakaś osoba.

Obudziłam się, zaskoczona, że nie mam łańcucha na sobie. Zauważyłam go na podłodze, nogą delikatnie wsunęłam pod łóżko, by jego brzęk nie obudził Sam. Usiadłam z powrotem na łóżku, podkulając nogi pod brodę i owijając się kołdrą. Siedziałam cicho zamyślona, patrząc przed siebie.

-Zostań... nie musisz iść...-mamrotałam i przewróciłam się na drugi bok. Miałam sen z moim ojcem.

Słuchałam tego, co mamrotała przez sen. Schowałam twarz pod włosami, totalnie wstrząśnięta tym co jej zrobiłam śpiąc. Siedziałam bez ruchu, szukałam jakiegoś wyjścia. Przypomniałam sobie coś, o czym czytałam w podręczniku od zielarstwa. Zioła uspokajające... Właśnie... Przypomniałam sobie, że jedno z nich miałam w kufrze. Było to jedno z tych, które się podpalało i ich dym miał działanie uspokajające, plus ładnie pachniał. Wstałam i otworzyłam swoją skrzynię, wzięłam to zioło, jakąś ceramiczną podstawkę, położyłam na szafce nocnej obok jej łóżka. Wyjęłam różdżkę. - Incendio - szepnęłam podpalając i pozwoliłam uspokajającej przyjemnej woni ogarnąć dormitorium. Wróciłam na łóżko, zajmując pozycję i stosunek wobec kołdry tak samo, jak przed swoim pomysłem.

Stwierdziłam, że muszę coś porobić, przejść się gdzieś. Wstałam, ubrałam się i wyszłam z dormitorium.

Gdy się obudziłam, Letycji nie było. Uhm, może gdzieś poszła? No nieważne. Wyjęłam z kufra ciemne spodnie i niebieską bluzkę. Przebrałam się i splotłam włosy w warkocza. Podwinęłam rękawy i wyszłam z dormitorium.

Wbiegłam szczęśliwa do dormitorium i skoczyłam na łóżko kładąc się wygodnie. Wciąż było mi gorąco po naszym spotkaniu, cały czas przypominałam sobie jej ręce na sobie. Rozmarzona zamknęłam oczy.

Weszłam do dormitorium totalnie schlana i spizgana, ale chociaż tym razem na swoich nogach. Rozebrałam się znów do bielizny i położyłam się na łóżku. Kołdrę zostawiłam w spokoju. Nie chciałam by było mi za gorąco. Zasnęłam momentalnie.

Weszłam do pokoju z swoimi zakupami. Zaczęłam układać książki w kufrze, a te które miałam zamiar przeczytać tej nocy zostawiłam na łóżku. Poszłam szybko się umyć. Zapomniałam o tym, że moje spodenki od piżamy są w praniu. Cicho westchnęłam i ubrałam za dużą na mnie koszulkę, która sięgała do połowy ud. Umyłam włosy i z wilgotnymi powróciłam na łóżko. Oparłam się wygodnie o poduszkę i zaczęłam czytać pierwszą książkę, która była na samej górze stosiku. Po chwili poczułam jak zimno mi w nogi więc nakryłam je częściowo kocem.

Nie zauważyłam kiedy, ale zasnęłam. Otworzyłam oczy i zerknęłam na łóżko Letycji. Trochę dziwne, że nie wróciła do dormitorium na noc... -No niee-powiedziałam do siebie widząc, że książka, którą czytałam była zamknięta. Otworzyłam kufer i wzięłam z niego szatę. Szybko się ubrałam i związałam włosy. Cicho nuciłam idąc w stronę drzwi, po czym wyszłam z dormitorium.

NP Wielka Sala

Weszłam do dormitorium, usiadłam wygodnie na łóżku i zaczęłam grać. Dając się ponieść muzyce, zamknęłam oczy.

Po jakimś czasie odłożyłam skrzypce, rozebrałam się do swojej czarnej koronkowej bielizny i położyłam się spać. Było mi ciepło, więc nawet nie przykrywałam się kołdrą.

Weszłam z Noelle do dormitorium i położyłam na swoim łóżku. Usiadłam obok niej.

-Dlaczego mnie tu przyniosłaś? Idź się połóż albo coś. -powiedziałam wstając z łóżka.

- Zostań - znów mi napłynęły łzy do oczu, spojrzałam na nią błagalnie.

-Dlaczego ty płaczesz? -zapytałam biorąc jej twarz w dłonie. -Nic się nie stało. -powiedziałam I w końcu nie wytrzymałam, zaczęłam płakać.

- Bo to zrobiłam i Cię zraniłam... Nic się nie stało? A płaczesz - szepnęłam i wybuchnęłam płaczem.

-Nie płacz. ..-przytuliłam ją do piersi. -Ja płacze bo czasami musze. Naprawdę nie mam ci tego za złe.

- Wiem, że i tak cierpisz. Noelle, nie zamykaj się przede mną - powiedziałam zdławionym głosem, obejmując ją.

-Nie zamykam głuptasie, no co ty! Wszystko jest dobrze

- Zostań ze mną... Nie idź... - szepnęłam patrząc w jej oczy. Bałam się ją stracić, ukrywała coś, widziałam to po niej.

-Przecież nigdzie nie idę. -pogłaskałam ją po policzku. -Jestem tu

- Zostań ze mną - pociągnęłam ją między swoje nogi i objęłam mocno. - Boję się Cię stracić, nawet nie wiesz jak jesteś dla mnie ważna.

-Letycja... Powtarzam Ci ostatni raz. Jestem tu. - powiedziałam. Nigdy jej tego nie wybacze ale nie potrafię jej zostawić. Wole być przy niej i cierpieć niż być daleko od niej, a i tak cierpieć

- Wybacz mi to, co zrobiłam. Ty jesteś najważniejsza i tylko Ciebie kocham - szepnęłam i oparłam brodę o jej ramię. Zamknęłam oczy.

-Wiem. -pogłaskałam ją po włosach i przytuliłam. -Wiem przecież

- Wybaczysz? Tylko błagam, szczerze - zapytałam cicho. Drżałam.

-Szczerze? -powtórzyłam patrząc jej w oczy. Widziałam jej reakcje. I dokonale ją znałam. Zbyt doskonale. -Tak. - skłamałam cicho. Nie chce żeby przeze mnie cierpiała. -Wybacze

- Nie była to szczera odpowiedź, nie umiesz kłamać - zacisnęłam usta w wąską linię, wstałam i podeszłam do okna. Walczyłam z kolejnymi łzami. - Rozumiem to. To była moja wina...

-Letycja przestań. -podeszłam do niej i przytuliłam od tyłu. -Powiedziałam ze wybaczam. Temat jest zamknięty

- Kłamałaś, widziałam to - powiedziałam cicho patrząc na widok za oknem.