Dormitorium Dziewcząt 1

Otworzyłam drzwi i zerknęłam na Letycję...Ah, eh. Od razu swój wzrok przeniosłam na swoje ręce i skierowałam się do swojego kufra. Wyjęłam z niej za dużą szarą bluzkę, spodenki i bieliznę. Wzięłam ręcznik i mydło po czym poszłam się umyć. Wyszłam z łazienki i usiadłam na swoim łóżku. Wybrałam jakąś książkę i zaczęłam ją czytać.

Wróciłam szybko do dormitorium i poszłam do łazienki. Po szybkim prysznicu wzięłam szkicownik i wyszłam z dormitorium. 

NP: A kij wie

Weszłam z Emily do dormitorium-Więc z góry przepraszam za bałagan-powiedziałam i wskazałam na jedno z łóżek-Te jest zajęte przeze mnie, a tamte-podeszłam do innego łóżka-Należy do drugiej Krukonki Letycji. Jest jeszcze jeden Krukon, Val.

-Hmm... spoczko, u mnie pewnie będzie podobnie.-Uśmiechnęłam się lekko-Które mogę zając?-zapytałam

-Możesz zająć te dwa, które są..Znaczy jedno z tych dwóch-zaśmiałam się odgarniając włosy.

-Rozumiem.-zaśmiała się i odłożyła swoje rzeczy obok jednego z łóżek

-Jeśli chcesz to tutaj jest łazienka, więc możesz iść się odświeżyć, czy coś, a potem pójdziemy na Wielką Salę.

-Okey, okey.-Wzięła z kufra kosmetyczkę i weszła do łazienki. Po chwili z niej wyszła ze zmytymi ustami i tylko lekko pomalowanymi rzęsami, co podkreślało jasno szary kolor jej oczu, za które bardzo się ceniła.-Gotowa.-uśmiechnęła się

-Okej-uśmiechnęłam się-Kierunek, Wielka Sala-powiedziałam otwierając drzwi

NP: Wielka Sala

-Papu!-zaśmiała się i wyszła.
NP. Wielka Sala

Weszła do dormitorium i rozłożyła się na łóżku, po chwili zasypiając.

Przyszłam do dormitorium. Zauważyłam śpiącą Emily, dlatego starałam się jej nie obudzić. Usiadłam na swoim łóżku i oparłam dłonie o czoło.

- Posłuchaj mnie uważnie - zaczęłam wchodząc za nią do dormitorium. - Myślisz że mam kurwa jakiś wpływ na to!? - krzyknęłam rozjuszona. - Taka jestem i co mogę z tym zrobić, słucham, co?! - rzuciłam bliżej nieokreślonym przedmiotem przez dormitorium. - Śmiało, tak, traktuj mnie tak dalej, kiedy nie miałam żadnej możliwości zapanowania nad sobą!

-Nie wiem, co możesz z tym zrobić. Nie chcę mieć z tobą nic wspólnego. Nie usłyszałaś?- powiedziałam unosząc głowę-Nie chcę aby więcej takie rzeczy się działy, a ty nawet jeśli mi to obiecasz, to potem znowu to robisz. Nie potrafisz tego powstrzymywać, nie możesz tego kontrolować. Nie umiem już ci zaufać.

- Pewnie, i obwiniaj teraz o to mnie! - wrzasnęłam rozjuszona. - Nigdy bym nie pomyślała, że potrafisz być taką przyjaciółką - zmrużyłam oczy. - Myślisz, że pragnęłam być taka? - wybiegłam trzaskając drzwiami.

Chciałam coś odpowiedzieć, ale nie zdążyłam, bo dziewczyna wybiegła. Dzuwne było to, że w tym czasue Emily się nie obudziła. Zacisnęłam usta w wąską kreskę. Nie jestem dobrą przyjaciółką, nie byłam też dobrą dziewczyną. Jestem okropna. Cicho westchnęłam i położyłam się na boku.

Gdy usłyszała trzask drzwi lekko się przebudziła. Spojrzała na zegarek. Zaraz spóźni się na zajęcia. -Sam? A Ty nie idziesz na zajęcia? -zapytała próbując wygramolić się z łóżka.

Gdy usłyszałam głos Emily podniosłam się- Zajęcia? Aah Eliksiry- powiedziałam wstając z łóżka. Właściwie to nie miałam ochoty stąd wychodzić i tym bardziej iść na lekcje, ale nie mogę ich opuszczać.

-Chodźmy, zaraz się spóźnimy. -wstała i chwyciła książkę. Spojrzała na Sam. -Hej... coś nie tak?

-Spokojnie, dam radę- powiedziałam i uśmiechnęłam się, a przynajmniej próbowałam- Racja, chodźmy- dodałam i wzięłam podręcznik, pióro i motatnik.
NP:Sala Eliksirów

Chwyciła resztę potrzebnych rzeczy i wyszła.
NP. SALA ELIKSIRÓW

Po "rozmowie" pomyślałam, że dobrym pomysłem będzie powrót do dormitorium. Z cichym westchnięciem opadłam na ogromne łóżko. Jakie wygodne... Dziwne dla mnie było, że znajduje się w tym miejscu. Poznałam dzisiaj Rose. Teraz byle nie zapomnieć jej imienia. Skojarzyć z twarzą, którą też trzeba zapamiętać. W tym rzecz. Zmiana szkoły zawsze się kończy zapamiętywaniem nowych twarzy, imion. W skrócie natłok informacji. Nie miałam pomysłu, co mogę aktualnie porobić. Chyba, że... Otworzyłam walizkę i wyciągnęłam mikroskopijny przedmiot. Za pomocą zaklęcia, powiększyłam gitarę do naturalnych rozmiarów. Zaczęłam ją nastrajać.

Wielki powrót do Hogwartu. Wróciłam z domu, z częścią swoich rzeczy. Druga część była w szkole, wątpiłam by miały mi zniknąć w tajemniczych okolicznościach. No i poza tym, postanowiłam się zmienić. Żadnych kolejnych smutnych Samanth, bojących się mnie. No i to samo tyczyło się Susan, której już tutaj nie było. Weszłam do dormitorium, tym razem ktoś może się ucieszyć, że się nie potknęłam na starcie i nie wpadłam na przypadkową osobę. Jeszcze byłoby to śmieszne déjà vu, gdyby tym kimś była Samantha. No dobra, zależy dla kogo śmieszne. Zauważyłam blondynkę, która akurat stroiła gitarę. Zdecydowanie nowa, nie widziałam jej wcześniej.
- Hej! Nie dość, że nowa, to gra na gitarze, idealnie - ucieszyłam się i od razu podeszłam do krukonki. - Jak ci na imię?

Byłam skupiona i pochylona nad instrumentem, dopóki nie usłyszałam czyiś głos. Momentalnie przerwałam strojenie i zerknęłam w stronę dziewczyny.-Cześć, aż tak widać, że nowa?-zaśmiałam się-Gwen Lightwood- odłożyłam gitarę na łóżko i wystawiłam rękę w stronę dziewczyny szczerze się do niej uśmiechając. Zaczęłam badać wzrokiem Krukonkę. Wyglądała na miłą. Co było pewne, to że bije od niej pewnością siebie, co jak najbardziej mi odpowiada. Była ładna, nic dodać nic ująć-A jak Ciebie zwą współlokatorko?- zapytałam przechylając głowę w bok.

- Leticia, Leticia Hale - odpowiedziałam ze szczerym uśmiechem i uścisnęłam dłoń blondynki. Jedno mogłam o niej powiedzieć. Była śliczna. Co jeszcze, to się wybada.
- Nie że widać, po prostu Cię nie znam, a w Hogwarcie jestem już długo. Widzę, że nie tylko ja jestem instrumentalistką - dodałam i sięgnęłam po gitarę, obejrzałam ją uważnie. Po chwili ją odłożyłam na miejsce.
- Długo już tu jesteś?

-Mój pierwszy dzień- odparłam z uśmiechem. Obserwowałam dziewczynę, jak wzięła moją gitarę. Po chwili Let ją odłożyła, na co w duchu odetchnęłam z ulgą, nie lubię gdy ludzie za długo trzymają mój instrument. Mam wrażenie jakby ktoś kto w danym momencie miał rzecz, która do mnie należy, mówiła wszystko o mojej osobie-Też grasz? Na czym?- spytałam opierając brodę o splecione dłonie. Odsunęłam się aby zrobić trochę miejsca dla mojej rozmówczyni, bo dziewczyna nie powinna przez całą naszą konwersacje stać!

Na jej pytanie, poszłam na chwilę do swojego kufra i wyjęłam z niego futerał. Wróciłam do Gwen i usiadłam obok niej, otworzyłam futerał i ukazałam swoje skrzypce. Na mojej twarzy widać było dumę.
- Na tym gram odkąd byłam mała.

Na widok skrzypiec aż zabrakło mi powietrza w płucach. Byłam wręcz oczarowana ich widokiem-Są piękne- wydusiłam z siebie bacznie przyglądając się instrumentowi. Zamrugałam kilkakrotnie i wzięłam głęboki wdech- Czuję, że się dogadamy- powiedziałam ponownie się uśmiechając- Ja gram od siedmiu lat, z przerwami. Uwielbiam grę na skrzypcach. Muzyka dla moich uszu- powiedziałam lekko rozmarzona.

- Naprawdę tak uważasz? - spytałam z zadowoleniem. Nie musiała już nic mówić, ale chciałam po prostu jeszcze raz to usłyszeć. Widziałam jej reakcję i już chyba czułam, kto będzie mieć u mnie największy wpływ pozytywny. Na mój humor. Urocza, jeszcze to jak się cieszy. Aż się chce przy niej przebywać.
- My byśmy się nie dogadały? - spytałam retorycznie, lekko szturchnęłam blondynkę z rozbawieniem i wyjęłam skrzypce. Po dłuższej chwili zaczęłam grać Within Temptation - Are you the one.

-Oczywiście-powiedziałam utrzymując kontakt wzrokowy z nowo-poznaną dziewczyną. Zaraz potem gdy dziewczyna wyjęła skrzypce, poczułam się jak czterolatek w Disneylandzie, a gdy Leticia zaczęła grać miałam wrażenie, że się rozpłynę. Niestety nie znałam tego utworu, jednak w jej wykonaniu był tak cudowny, że mogłabym słuchać go cały czas. Przypatrywałam się dziewczynie z niesamowitym zainteresowaniem. Ujął mnie widok osoby, która oddaje się swojej pasji. Wyczuwałam w tym utworze, uczucia, których nie potrafiłabym opisać słowami. To jest cudowny widok. Czułam ogromny niedosyt gdy Leticia zakończyła piosenkę-Najlepszy koncert na jakim byłam-powiedziałam półgłosem po około minucie-Chociaż praktycznie nim nie był, ale to szczegół-machnęłam ręką uśmiechając się.

— Naprawdę? - spytałam, jednak nie opanowałam wchodzącego na moją twarz uśmiechu. Dałam mu ją wypełnić, byłam zadowolona z siebie zresztą i cóż. Skrzypce starannie schowane, nie mając już co zrobić z rękami wsparłam się nimi z tyłu i popatrzyłam na Gwen. Widziałam jej zachwyt, to łechciło moje ego jeszcze bardziej.
— Kiedyś mogę ci dać jeszcze jakiś koncert, jeśli będziesz chciała. Gdzieś może i nawet w plenerze... - dodałam z uśmiechem.

-Piknik połączony z koncertem!- powiedziałam nagle unosząc ręce do góry. Spędzając czas z tak ciekawą osobą kompletnie zapomniałam, że bluzka, którą miałam na sobie, była trochę przykrótka, dlatego w tym momencie podwinęła się ukazując kawałek brzucha-Masz niesamowity talent- dodałam po chwili wracając na swoje miejsce poprawiając przy tym bluzkę.

No i czego się spodziewać innego, wzrok od razu uciekł mi na jej odsłonięty brzuch. Przeklęte niezmienione pewne aspekty mojej osobowości. To nie było takie łatwe, tak nagle zgrzecznieć z dnia na dzień. Założyłam nogę na nogę i spojrzałam na nią z uśmiechem.
— Dziękuję. Jak będzie dobry dzień i śliczna pogoda, to można coś takiego zrobić. O zaplecze gastronomiczne jakoś się zadba - machnęłam ręką z rozbawieniem.

-Mogłabym przygotować sernik- stwierdziłam nagle-Mam nadzieję, że nie rozsadzę przy tym kuchni- zachichotałam jak dziecko. Cóż, czasami zdarzało się, iż moje zachowanie było infantylne. Co poradzić. Spojrzałam w oczy dziewczyny i dostrzegłam taki dziwny błysk. Na twarzy pojawił mi się uśmiech. Jednak to działa- To, coo zamierzamy zrobić teraz Leticio?-zapytałam przeciągając głoski. Nie miałam pomysłów, a moje wewnętrzne dziecko domagało się rozrywki. Oczywiście bez bomb, bo nie miałam na myśli takiego rozerwania. Chociaż wątpię aby dziewczyna posiadała takową- Masz bombę?- zapytałam po chwili przyglądając się dziewczynie.

— Ej ej ej. Dobra, rozumiem, że bardzo lubisz pichcić i pewnie dobrze ci to idzie. Z chęcią także bym spróbowała, ale jedna sprawa. W szkolnej kuchni są jedynie skrzaty i to one odpowiadają za gastronomię, zatem wątpię, by wpuszczali tam uczniów. Jak więc zrobisz ciasto? - odpowiedziałam, od razu myśląc logicznie. Nie wiedziałam nawet o swoim błysku w oku, po prostu odwzajemniłam uśmiech, gdy takowy wpłynął na twarz blondynki.
Na jej pytanie dłużej się zamyśliłam. Co robimy? Moje zastanawianie się jednak nie potrwało długo, zmarszczyłam brwi na jej pytanie.
— Skąd miałabym mieć bombę? - spytałam z rozbawieniem.

-Nici z sernika- jęknęłam rzucając się plecami na łóżko-Wiesz od zawsze uważam, że w torebce można schować wszystko. Jest trochę jak taka czarna dziura. Gdybym ja miała bombę, której oczywiście nie posiadam, to schowałabym ją w torbie. Nie wiem czy ogółem bomba by była przydatna. No bo w sumie,co można zrobić z ładunkiem wybuchowym? Oczywiście, że coś zniszczyć, ale no po co zrujnować czyjąś ciężką pracę?- prowadziłam swój monolog wpatrując się w sufit.

— Tak, chyba że będzie wycieczka gdzieś i sobie kupimy, zachowamy na dobrą okazję i skonsumujemy - odparłam, nie chcąc by traciła nadzieję. Zmarszczyłam jednak brwi, kiedy odpowiedziała odnośnie bomby. Moment, ona jest tylko rok młodsza ode mnie?
— Są zaklęcia powiększające, w sensie, przestrzeń takiej torebki. To byłoby jedyne rozwiązanie, Gwen - odparłam i oparłam się na lewej ręce, nachyliłam nieco za blisko do blondynki. Nie, nic nie zamierzałam. Miałam tylko problemy z zachowaniem dystansu, nie wiedzialam gdzie jest granica.
— Bomby są zrobione w tym celu, Gwen.

-W sumie racja, nie pomyślałam o zaklęciu- westchnęłam i przeciągnęłam się, tym samym lekko wyginając plecy w łuk. Zauważyłam, że odległość między mną a Leticią była niewielka, szczerze powiedziawszy nie przeszkadzało mi to-Wiem, że to tego służą- odparłam przechylając głowę w bok. Spojrzałam dziewczynie głęboko w oczy i wpatrywałam się tak przez chwilę, aby następnie wolną ręką złapać za poduszkę i uderzyć nią w Krukonkę.

— Dokładnie tak - odpowiedziałam, na chwilę spuszczając wzrok na jej plecy. Jaką ona miała cholernie świetną figurę! Poczułam się też dziwnie, gdy patrzyła mi tak w oczy. Jej piękne, lazurowe tęczówki. Pochłonęły mnie do reszty, dlatego nawet nie zauważyłam nadchodzącej poduszki z zawrotną prędkością.
— O ty małpo! - zawołałam i sama wzięłam poduszkę, by się odwdzięczyć za uderzenie. Poczułam rozbawienie. Jak z dzieckiem, po prostu, jak z dzieckiem.

-Nie jestem...-zaśmiałam się nie kończąc zdania, bo zostałam zaatakowana poduszką, gdzie nie zdążyłam obronić się swoją. Oberwałam od Let w głowę, co w dalszym ciągu komentowałam śmiechem. Rzuciłam się na dziewczynę z poduszką praktycznie kładąc się na niej, tylko po to aby wyrwać jej poduszkę- Wygrałam- powiedziałam z uśmiechem. Chwilę tak leżałam, ale potem zgrabnie usiadłam obok. Rzuciłam poduszki na drugi koniec łóżka- Nie masz mnie już dosyć, co?-zapytałam po chwili spoglądając na dziewczynę.

— Jesteś, nie wypieraj się tego! - odpowiedziałam, nacierając na nią. Niedługo trwała moja uciecha, nie spodziewałam się, że rzuci się na mnie. Wtedy straciłam swoją przewagę i mogłam sobie darować swój triumf. Krzyknęłam krótko rozbawiona, nagle w mojej ręce nie było już poduszki i zauważyłam, jak obie lecą na drugi koniec łóżka. Super. Utkwiłam wzrok w jej oczach, gdy tak siedziała na mnie. Niestety, długo to nie potrwało.
— Nie dam za wygraną! Fus ro dah! - wydałam z siebie okrzyk bitewny, bardziej nadający się do komedii niż filmu wojennego i złapałam Gwen na wysokości żeber, by pociągnąć na łóżko i opleść się nogami w okół jej ciała. Niczym w zapasach, po czym gdy się zatrzymałyśmy, Gwen leżała na łóżku na plecach, ja zaś siedziałam na jej biodrach i trzymałam ją za nadgarstki, przygwożdżone do łóżka przez moje dłonie.
— Veni, Vidi, Vici - przybyłem, zobaczyłem, zwyciężyłem. Słowa Aleksandra pasowały tu idealnie.

Szczerze powiedziawszy nie spodziewałam się ataku Letici, po chwili leżałam przygnieciona pod nią na łóżku- Moja wygrana była zbyt prosta, aby była prawdziwa- mruknęłam przyglądając się ciemnowłosej-No i nie odpowiedziałaś mi na pytanie- dodałam utrzymując z nią kontakt wzrokowy. Oparłam wygodniej głowę. Let nie była jakoś potwornie ciężka i póki cieszyła się z swojego małego sukcesu, nie mogłam jej odepchnąć. Niech ma satysfakcję.

— Co do pytania, nie, nie mam cię dość, a wręcz przeciwnie - odparłam i się wyszczerzyłam do niej. Och tak, chciałam wydłużyć tą chwilę triumfu. Poza tym, no proszę ja bym nie wygrała? Poza tym byłam dość lekka, więc wątpiłam, że jakoś bardziej przeszkadzam blondynce tym co robię.
— Jesteś tak uroczo bezbronna.

-To chyba dobrze- odparłam w zamyśleniu. Przez moje zachowanie bardzo często moje grono przyjaciół nie było wielkie, uważali mnie za głupią i niedojrzałą. Ucieszyło mnie to, że dziewczyna polubiła moją osobę, tak mi się przynajmniej wydaje-Powinnaś powiedzieć, że zawsze wyglądam uroczo- zaśmiałam się patrząc na Let-Skromność to moje drugie imię- szepnęłam z widocznym rozbawieniem. Nie miałam odczucia jakbym w tym momencie powinnam być poważna. Zazwyczaj ogólnie tego nie czuję. To mój brat był tym pełnym powagi-Może powinnaś mieć limit swojego triumfu?- parsknęłam patrząc, że dziewczyna dalej się nie ruszyła.

To była dobra odmiana, zwłaszcza w naszym domu. Samantha sztywna i nieśmiała, czasem wręcz nudna. Valentine zimny i nazbyt dojrzały jak na swój wiek. Dajen za słabo znałam by cokolwiek stwierdzić i podobnie było z Emily. Rose Crux też nie była specjalnie rozrywkowa. Gwen była takim promyczkiem, ewidentnie rozrywkowa i nie można się było z nią nudzić.
— Dokładnie tak, Gwen Skromność Lightwood - zaśmiałam się rozbawiona i zeszłam z niej. - Ja mam limit swojego triumfu, kochana. Właśnie teraz został przekroczony, dlatego schodzę - dodałam, robiąc dziubek w jej stronę.