Wieża Astronomiczna

- Skąd jesteś? - zapytałam wpatrując się z ciekawością w Charliego.

-Urodziłem się w Nowym Jorku. Jak miałem jedenaście lat przeprowadziliśmy się do Londynu, w sumie nie pamiętam dlaczego.- zaśmiałem się- Masz rodzeństwo?- spytałem po czym zerknąłem na nią.

- Mam młodszą siostrę, ale jest mugolem ... tak się zdarza - zaśmiałam się - Była okropnie zazdrosna o mój list z Hogwartu. Masz jakieś zainteresowania?

-Gram na ukulele!- powiedziałem śmiejąc się- Ogółem to czasami w domu męczyłem sąsiadów śpiewaniem, trochę grałem na gitarze, na ukulele, jak mówiłem, jeszcze jak znalazłem czas to sport- powiedziałem patrząc na niebo- Ulubiony kolor?

- kolor niebieski, odcień numer 299 - zaśmiałam się - Ulubiony zespół lub piosenkarz?

-The Neighbourhood- odpowiedziałem- Ulubione zwierzę?

- Kiwi i Sklątki Tylnowybuchowe - zaśmiałam się - Ulubiony sport?

-Koszykówka- odpowiedziałem z uśmiechem- Co się najbardziej denerwuje?

- Wszystko - powiedziałam z uśmiechem - Ale chyba najbardziej jak nikt mnie nie słucha. Nie lubię ciszy i ignorancji. Mój ulubiony kolor znasz, a jaki jest twój?

-Myślę, że zielony- odpowiedziałem- Czym ty się interesujesz?

- Głównie Quidditch - odparłam - A w mugolskim świecie aktorstwo. Ulubiona pora roku?

-Lato- odpowiedziałem i spojrzałem na nią- Jaką najgłupszą rzecz zrobiłaś w dzieciństwie?

- Najgłupszą? Raczej nie byłam śmiesznym ani głupim dzieckiem. Chociaż ... weszłam kiedyś na żyrandol i najpierw się na nim bujałam krzycząc "siasio lalo", a potem go odkręciłam. Co robiłeś przed Hogwartem? Wiedziałeś, że jesteś czarodziejem?

-Nie wiedziałem. Przed Hogwartem byłem prostym mugolem, który pracował w sklepie.- powiedziałem wzruszając ramionami- Nie było tam nic ciekawego. Jakie jest twoje największe marzenie?

- Chciałabym grać w Irlandzkiej drużynie Quidditcha. Nie mam pojęcia czy mnie przyjmą chociaż na rezerwową ... ale trzeba w to wierzyć. Jest jakieś miejscez które chciałbyć zwiedzić?

Na schodach było słychać jakby ktoś wbiegał, bardzo szybko po stopniach. Po jakimś czasie, wbiegła na górę. Ujrzała Chris i Charliego.
-Chris! - Zawołała.

- Rina? - powiedziałam z przerażeniem i wstałam szybko z ziemi - Co się dzieje?

-Pamiętasz mnie, yokatta... Widziałaś Is? - Zapytała zdyszana.

- Is? Nie ... nie widziałam. Coś z nią nie tak? Zrobiła coś złego? Ma jakiś problem? - pytania wypadały się ze mnie jak pociski z AK47. Byłam przerażona.

- Nie ... Tylko chcę ją o coś spytać.. To wszystko...Um.. Chris? - Zapytała cicho.

- Co? Wszystko okej? - zapytałam.

-Pamiętasz Aza? - Zapytała.

- Jak mogłabym go nie pamiętać - powiedziałam szybko. Miałam ochotę go zwyzywać, ale się ogarnęłam.

Kiwnęła głową. Spojrzała na nią i ruszyła w stronę schodów.
- To ja lecę...matane..- Powiedziała tylko i wybiegła z wieży.

NP: W poszukiwaniu Is

- Co się ... - mruknęłam. Stałam gapiąc się na drzwi, za którymi zniknęła Rina. Nie rozumiałam o co chodziło, ale trochę mnie to przestraszyło. Co znowu odwaliła Is? I co do tego ma Azazel?

Podniosłem się słysząc rozmowę Chris i Riny, na które zerkałem. Gdy Rina gdzieś pobiegła, nie wiem gdzie, bo niezbyt rozumiem japoński, czy jaki to był. - Hej Chris? Żyjesz?- spytałem szturchając ją w ramię.

- T ... tak - powiedziałam cicho i usiadłam na podłodze - Ale ... co?

Patrzyłem na nią uważnie.- Nie bardzo teraz ogarniam, o co chodzi- powiedziałem po czym zaśmiałem się.

- Ja też już nie rozumiem - mruknęłam.

Wbiegłam na Wieżę, po drodze gubiąc Rinę, podeszłam do murku by wyjrzeć na tereny pozaszkolne, nie zauważając przy tym Chris i Charliego. Uderzałam drobnymi pięściami w kamień, bezsilna. Co robić? Jak pomóc bratu i Annabelle? Nelly, gdzie jesteś do cholery?!

Zobaczyłam Isobel wbiegającą na wieżę i natychmiast do niej podeszłam.
- Is? - zapytałam cicho kładąc rękę na jej ramieniu - Co się dzieje?

Spojrzałam na Chris, zacisnęłam pięści bardziej, by się trzymać psychicznie. - Azazel stracił pamięć - odpowiedziałam jej cicho.

- Co? - zapytałam prawie krzycząc - Jak to?

- Czy to nie oczywiste i śmieszne, jak stracił? - zaśmiałam się bliska histerii. - Zdradził Dianę z Annabelle, a on tą wiedźmę poznał podczas swojego pierwszego dnia w szkole. Zbiegiem okoliczności nic nie pamięta od tamtego czasu aż do teraz...

- Ale ... co? Myślisz, że Diana wymazała mu pamięć? No ... nie zdziwiłabym się. Jak ona mogła? - krzyczałam chodząc w kółko po wieży - Co za tępa piz ... tak. Chociaż należało mu się.

Spiorunowałam ją wzrokiem. - Choćbyś dopuściła się wobec mnie najgorszego, nie życzyłabym Ci za nic utraty wspomnień. Niektóre są tak cenne... - odpowiedziałam patrząc na błonia. Nie wiedziałam co o tym myśleć, potrzebowałam wsparcia.

- Co jest cennego w posiadaniu trzech dziewczyn? Nie wiem, o czym tam rozmawialiście, ale jego ostatnie przeżycua były warte utraty pamięci - powiedziałam - I nawet jeśli było tam coś ważnego, to mam to gdzieś. Tak jak on miał mnie.
Podeszłam do Charliego. W ataku furii jedno małe pasmo z tyłu moich włosów zmieniło kolor na czerwony.

Spojrzałam na Chris nie wierząc w to, co powiedziała. Wyszłam z Wieży.
NP: Wielka Sala

Obserwowałem dziewczyny. Widziałem złość na twarzy Chris. Nawet nie wiedziałem, co mógłbym powiedzieć, aby dziewczyna w jakiś sposób się uspokoiła. Tak właśnie zepsuto nam miłą rozmowę. Patrząc na Puchonkę, miałem wrażenie, że ta zaraz wybuchnie z złości.

Skrzyżowałam ramiona i usiadłam na podłodze.
- Co jest z tą szkołą nie tak?! - wrzasnęłam jak najgłośniej się dało i rzuciłam się na plecy - Czuję się jak w brazylijskiej telenoweli!!
Kolejne pasemko moich włosów zmieniło kolor na czerwony.

Naprawdę mnie zatkało. Cholera w życiu nie widziałem kogokolwiek w takim stanie. Raz było tak, że matka się na tyle zdenerwowała, że rzucała talerzami i kubkami, ale to nie to samo! -Chris- powiedziałem patrząc na nią. Wyglądała jakby wstąpił w nią szatan. Złapałem ją za ręce i pociągnąłem ją ku górze, a następnie ją przytuliłem. Teraz to pewnie mnie naprawdę zrzuci z tej wieży.

Gdy Charlie mnie przytulił, część mojej złości po prostu zniknęła. Gdzieś w głębi została cząstka szatana, która na razie nie miała zamiaru się uspokajać. Objęłam go wokół szyi.
- Dzięki - mruknęłam - Tego mi było trzeba.

-Nie ma sprawy- odparłem. Dobra może mnie jednak nie zrzuci. Nie wiem, co w nią wcześniej wystąpiło, ale mam nadzieję, że to nie wróci. Przymknąłem oczy czując jak prawie zasypiam na stojąco.

Odsunęłam się od niego.
- Nie śpij - zaśmiałam się i szturchnęłam go w ramię - Może chcesz już iść do dormitorium?

-Ja spać? Niee śpię przecież!- odpowiedziałem z śmiechem otwierając oczy.-Nie no nie jestem aż tak zmę...- przerwałem ziewnięciem- Dobra, okej może lepiej pójdę do dormitorium. Idziesz ze mną?- spytałem przeciągając się.