Wieża Astronomiczna

- Ale jesteśmy z dwóch różnych domów - przewróciłem oczami. - Okej, w takim razie... - wstałem razem z nią przyssaną do mnie. - No to idziemy - wyszedłem bez problemu z wieży.
NP: Dormitorium Dziewczyn (Gryffindor)

Wyszłam na wieżę astronomiczna śpiewając. Po chwili ucichlam rozglądając się. Podeszłam do dziury w murku i oparlam się o jej krawędź brzuchem, wychylajac się na zewnątrz. -Wysoko tu... Baaardzo wysoko...-wystawiam ręce, tak żeby wisiały i zaczęłam płakać. -No i co? No i co? Chcesz wiedzieć co? No to ja Ci powiem co. Otóż gówno moja droga... Znowu jesteś sama. I już zawsze będziesz sama. A powiedzieć ci dlaczego? To ci powiem dlaczego. Bo jesteś zwykłą szmatą. Ot co! I tyle w temacie złotko! Hahhaha Ty wiesz ze to wcale nie jest zabawne? Wiem! Dlatego sobie płacze! -chropowaty mur wbijal mi się w odsłonięty brzuch ale nie przeszkadzało mi to już. -Widzisz? Nikt nawet nie tęsknił. To dobranoc

Styrana drogą weszłam na Wieżę. Potrzebowałam się rozruszać, przejść, zauważyłam jakąś Azjatkę leżącą wręcz na murze, bliską wypadnięcia. Slytherin, tak wywnioskowałam z jej ubioru. Podeszłam i ją przytuliłam. Może i szybki gest, ale z psychologicznej perspektywy ciepłe przytulenie potrafiło mocno poprawić nastrój. - Nie znam Cię, ale proszę, nie płacz. Możemy porozmawiać jeśli chcesz... Postaram się pomóc.

-Puść mnie...-wybelkotałam czując ze pojawiają mi się ciemne plamy przed oczami. -Nie chce rozmawiać. .. Puść mnie. Pomocy tez nie chce

- Ewidentnie jej potrzebujesz - odsunęłam się i spojrzałam na nią. - Lżej Ci będzie, jak porozmawiamy.

Odetchnelam kiedy mnie puściła.-Nie chce... Juz niczego nie chce. Nie wiem jak medalion się znalazł w moim dormitorium ale żałuję że tak się stało. Umarłabym i nikt by nawet nie zauważył. Jestem żałosna -powiedziałam machając rękoma. Na wieży dosyć mocno wiało przez co moje włosy zakryly mi całą twarz i nic nie widziałam. -Idź sobie..

- Nie tak łatwo się mnie pozbyć. Czemu od razu, że żałosna? - oparłam się obok niej o mur.

-A weź mi się kobieto przyjrzyj... Taka wygadana i pyskata a wystarczyło ze mnie ktoś zostawił i już becze jak dziecko.. Aish.. Trza było mnie utopić kiedy była okazja. Zrobię coś dla mnie? Wrzuć mnie do jeziora. Zapłacę ci

- To normalne. Koniec związku boli każdego - domyśliłam się, że chodziło o Carla. Zacisnęłam usta w wąską linię. - Pozbierasz się po tym, życie się na tym nie kończy. Zobaczysz i wspomnisz wtedy moje słowa.

-Ja juz się pozbierałam...-Powiedziałam wychylajac się i odgarniając włosy.-Wiesz że tu można spaść? To boli?

Spanikowałam i złapałam ją za ramiona stawiając do pionu. - Wiem i nie dam Ci tego zrobić. Każdemu można pomóc, tylko trzeba się na to otworzyć - powiedziałam patrząc w jej oczy. - Czujesz się samotna? Masz mnie, mogę Ci jakoś pomóc przez to przejść, wesprzeć Cię, dziewczyno no!

-To ty! -powiedziałam kiedy zobaczyłam z kim rozmawiam. -Ale masz policzusie. ..-uszczypanelam ja za policzki i pobujalam w boki. -Ahh.. Gwiyomiiiiiiii. ..Pewnie jesteś Unnie co? Dlaczego ,nie stamtąd podniosłaś? Wariatka?

Zamrugałam patrząc na nią z totalnym mindfuckiem i dając się złapać za policzki. - Wariatka... No możliwe. W każdym bądź razie osoba, która w panice Cię podniosła i chce Ci pomóc.

-Ale ja nie chce pomocy.-uśmiechnęłam się puszczając jej policzki.-Ja chce umrzeć. To jak? Ile chcesz za wrzucenie mnie do jeziora?

- Nic nie chcę i tego nie zrobię! - przewróciłam oczami. - Nie lepiej powiedzieć, co się dzieje i dać sobie pomóc? Bądźmy poważne.

-Ja jestem poważna! Nie widać! -powiedziałam opierając się o nią całym ciałem i kładąc jej policzek na ramieniu.-Ja mu zaufałam. -powiedziałam znów płacząc. -Dlatego jestem żałosna

Objęłam ją ciepło, chcąc by czuła moje przyjazne nastawienie i chęć pomocy, wsparcie. - Nieprawda... Każdemu się zdarza i nie czyni Cię to żałosną - powiedziałam cicho.

-Jestem taka glupia-powiedziałam kładąc jej dłoń na ramieniu o które się opierałam. -Juz nigdy nikomu nie zaufam. Popełniłam błąd. Największy do tej pory. Jestem nieznośna. .. mam humory... On o tym wiedział jeszcze przed tym.. wszystkim. Wiedział o tym. I mnie rzucił. Nie wytrzymał. Zostawił mnie samą. Mam wrażenie że znowu wszyscy mnie nienawidzą i wcale nie jest mi z tym dobrze. To przez niego. Przez niego zrobiłam się miękka. Chce być taka jaka byłam. Wtedy nikt się do mnie nie zbliżał i nikt mnie nie ranił.

- Owszem, jesteś głupia, ale to dlatego, że tak myślisz. Nikt Cię nie nienawidzi, wiedziałabym o tym albo słyszałabym. Wbrew pozorom trochę rozmawiam z ludźmi. Może po prostu źle trafiłaś, że na niego? To nie koniec świata. Nie zrobiłaś się miękka, po prostu nie jesteś tak zamknięta w sobie jak byłaś - położyłam rękę na jej plecach i ją głaskałam po nich.

Puściłam ją, czując jak tracę siły na cokolwiek. Osunelam się na ziemię, wyślizgując z jej objęć.-Chce do domu... Chce wrócić i zamknąć się w swoim pokoju. Boli mnie głowa -powiedziałam wpatrując się w ziemię. -Chce mieć jednorożca

Przykucnęłam upewniając się, że wszystko jest w porządku z jej zdrowiem fizycznym. Zdawałam sobie sprawę, że z psychiką jest o wiele gorzej. Podałam jej tabletkę na kaca. Miała też działanie na ból głowy. - Weź ją, pomoże Twojej głowie.

-Nie chce. Pocierpie to mi się ode chce picia i miłości na kolejne sto lat.-położyłam się na zimnej powierzchni, na boku. -Nawet obcielam sobie włosy. -powiedziałam biorąc jeden kosmyk i zezujac na niego.-Kolor zmieniłam...

- Ładnie Ci w tym - odpowiedziałam chowając tabletki. Usiadłam przed nią po turecku. - Będzie dobrze, daj tylko sobie czas.

Zaśmiałam się gorzko. -A.. no tak. CZAS. Na przemyślenie? Ja już nie chce o tym myśleć. Nie chce go widzieć na oczy. Nie chce go słyszeć. Nic nie chce

- Czas na to, by przyzwyczaić się do tego bólu aż zniknie - wzięłam jej rękę i spojrzałam w jej oczy. - Naprawdę. Wiem z doświadczenia.

Zabrałam szybko rękę. -Przepraszam ale nie lubię kiedy ktoś mnie dotyka... Ktoś obcy. To akurat mi nie przeszło. -powiedziałam. -Mam wrażenie że już wystarczająco dużo bólu zaznałam. Za dużo.

- Rozumiem, już nie będę - odpowiedziałam zabierając swoją rękę. - Podniesiesz się, wyglądasz mi na silną i twardą dziewczynę.

-Wiem. Wiem że wyglądam. Wiele lat pracowałam na to żeby na taką wyglądać. Dlaczego ze mną rozmawiasz?

- Mówiłam, bo chcę Ci pomóc. Tak wyglądasz i taka jesteś, musisz tylko w siebie uwierzyć.

Uniosłam kciuk do góry. -Ale ja nie chce pomocy. Serio.

- Nie chcesz, ale potrzebujesz.

-A ty co kurwa? Jasnowidz? Nie potrzebuje nikogo. Idź sobie i daj mi spokój

- Dobrze. Ale proszę, nie zrób nic głupiego - mruknęłam cicho i wyszłam.
NP: Jezioro

Kiedy dziewczyna zniknęła znowu się rozpłakałam. Zrobiło się tak cicho. Słychać było tylko mój płacz i szum wiatru. Czułam się tam strasznie źle. Fizycznie i psychicznie. Juz nie wiedziałam co ze sobą zrobić. Położyłam się na plecach, wycierajac płynące łzy, których było coraz więcej. Patrzyłam w niebo starając się nie myśleć.

Obudziłam się na wieży astronomicznej. Głowa pękała mi z bólu, i właśnie w tamtym momencie, zdecydowałam że już nigdy więcej nie tusze alkoholu. Podnioslam się z ziemi i wyszlam z wieży
Next: Dormitorium Soo

Weszłam na wieżę, trzaskajac drzwiami, następnie siadając za nimi tak, żeby nikt mnie nie zauważył od razu jak wejdzie. Podciągnęłam kolan do klatki piersiowej i położyłam na nich Sowę, opierając głowę o murek. -Kocham cię, wiesz? Naprawdę. Przypominasz mi nie tylko o tym co było dobre, ale i o tym kim jestem. -poglaskalam ja palcem po głowie. Westchnęłam, krzyżując ręce na piersi i zamykając oczy. Byłam zmęczona. Cała noc przepłakałam p, jakby był ku temu jakiś powód. Heh.... Zabawne.

Powoli wchodziłem po schodach. Jeśli mam już się włóczyć to czemu nie iść do wieży astronomicznej? Pchnąłem delikatnie drzwi. Nie zauważyłem nikogo. Usiadłem na murku i wpatrywałem się w dół-Mądry pomysł siedzieć na murku najwyższej wieży-mruknąłem dalej się patrząc. Po chwili westchnąłem zeskoczyłem z muru na podłogę-Jestem zbyt wielkim tchórzem aby skoczyć-parsknąłem patrząc na swoje buty-Ogółem jestem beznadziejny-kontynuowałem swój monolog-Chyba nie ma większego idioty niż ja-powiedziałem po chwili siedząc już na podłodze i wpatrywałem się w niebo.

Usłyszałam dźwięk otwierania starych drzwi wieży a następnie znajomy głos.  Zbyt znajomy. -To prawda, jesteś idiotą. -powiedziałam nie otwierając oczu.-Poza tym nie mógłbyś skoczyć.  Nie dlatego że jesteś tchórzem, bo faktycznie nim jesteś,  ale dlatego że pole siłowe i tak by cię tu zawróciło.

-Dobrze wiedzieć-mruknąłem rozglądając się-Gdzie ty właściwie jesteś?-spytałem po chwili.

-Jak to gdzie? Jestem w twojej głowie. Nigdzie mnie nie ma. Po prostu sobie uroiłeś że mnie slyszysz bo zaczynasz wariować.

-W sumie racja-mruknąłem- Soo przecież by ze mną by nie gadała. Nawet ja bym nie rozmawiał, a wróć. Już to robię-zaśmiałem się sucho-Chciałbym cofnąć czas. Żałuję, że to powiedziałem. Naprawdę powinienem oberwać tłuczkiem w łeb. Jestem najgorszym uczniem, byłem najgorszym chłopakiem i będę... Nikim. To się akurat nie zmieniło. Dalej jestem nikim, byłem i będę-powiedziałem po chwili i zamilkłem. Wytarłem ponownie policzki i westchnąłem ciężko.

-Soo jest na tyle głupia że jednak z Tobą rozmawia.-powiedziałam otwierając oczy i patrząc na siedzącego na ziemi chłopaka, tyłem do mnie. Wsunelam się bardziej za drzwi. Sowa zahukała I zatrzepotała skrzydłami. Ponownie zamknelam oczy I oparłam głowę o mur. -Po co chcesz cofać czas? Żeby przy zrywaniu coś mi dopowiedzieć? Że jestem wredna, głupia, bezczelna, chamska, nie wychowana, zachowuje się nieodpowiednio do swojej kultury i nie mam serca ? Musze cię rozczarować... Ja juz to wiem.

-Nie po to aby powiedzieć, że jesteś wredna, głupia, bezczelna, chamska, niewychowana, bez serca, czy co tam jeszcze wymyśliłaś-powiedziałem po chwili-Tylko po to aby tego nie zrobić. Nie zerwać z tobą. Nie popełnić tego głupiego błędu. Teraz i tak to w sumie nie ma znaczenia. Prawda jest taka, że teraz Soo mnie nienawidzi i pewnie kręci z tamtym ślizgonem. Co ja się dziwię. Jest o wiele lepszy ode mnie-parsknąłem siedząc dalej w bezruchu.

-Znalazł się ekspert od Soo...-fuknęłam. -Widocznie miałeś mnie dość i mnie nie kochałeś. Mówiłam ze to chwilowe zauroczenie. Jakim Ślizgonem?

-Tamtym, z którym siedziałaś w pubie pod trzema miotłami?-mruknąłem patrząc na podłogę. Niewiele pamiętałem, ale to akurat zapadło w pamięć-Wtedy ślicznie wyglądałaś, czyli jak zwykle...Teraz to nawet się nie liczy-dodałem z lekkim uśmiechem-A co jeśli to nie było zauroczenie?