Wieża Astronomiczna

-Wiem jak to wygląda. Zrobiło ci się mnie żal po prostu tak? To oto chodzi?

-Nie o to chodzi-pokręciłem głową- Przez ten czas gdy nie byliśmy razem zrozumiałem swój błąd i to, co straciłem. Byłem cholernie głupi. Ale chcę to naprawić, naprawdę. Chcę widzieć u ciebie uśmiech. Chcę być blisko ciebie.

-Okej. W porządku. -powiedziałam krótko bo nic innego nie było potrzebne.-Tylko przysięgam ci, że jeśli zranisz mnie jeszcze raz, to nie będzie tak jak tym razem. Chce żebyś o tym wiedział

Skinąłem głową i posłałem Soo uśmiech- Nie chcę zrobić tego ponownie- powiedziałem z powagą wymalowaną na twarzy.

Przytaknęłam głową i popatrzyłam na dzieło które przygotował. -Nie musiałeś tego robić. Naprawdę. O matko i zdejmij te muchę blagam

-No jak chcesz-powiedziałem i zdjąłem muchę po czym położyłem ją na stoliku-Ale chciałem to zrobić

-Doceniam. -uśmiechnęłam się do niego. -Między nami już wszystko okej

-Cieszę się z tego powodu-powiedziałem uśmiechając się i spojrzałem jej w oczy-Naprawdę lubię patrzeć na to jak się uśmiechasz-dodałem

-Nie przyzwyczajaj się. -powiedziałam I mimowolnie uśmiechnęłam się znowu. Cmoknelam po chwili i wstałam podchodząc do niego. Stanęłam za nim, pochyliłam się i przytuliłam.

Odchyliłem głowę i spojrzałem na Soo. Po chwili usłyszałem drapanie w drzwi. Zmarszczyłem brwi. Odsunąłem się od dziewczyny i podszedłem do drzwi. Otworzyłem je i zobaczyłem w nich...Lorda Garfielda. Podniosłem kocura i zamknąłem drzwi nogą. Wróciłem do Soo z rudzielcem na rękach-A więc Soo, poznaj mojego kocura. Lord Garfield-powiedziałem, a gdy kot zauważył jedzenie na stoliku zaczął się wyrywać. Westchnąłem odkładając go na miejsce gdzie wcześniej siedziałem. On za to niezgrabnie wskoczył na stół i uznał za cel swojego życia, zjedzenie tego, co było na talerzu. Spojrzałem na niego wrogo gdy ten zrzucił jeden z kubków-Lepiej to zgasić-powiedziałem i zdmuchnąłem świece-Nie chcielibyśmy tutaj pożaru co?-powiedziałem i zbliżyłem się do dziewczyny przyciągając ją do siebie.

-Matko jaki futrzak! -krzyknęłam wyciągając do niego ręce ale zaraz je cofnelam kiedy zaczął się wyrywać. Ten tez mnie nie lubi. Po chwili okazało się ze kociak po prostu chce jeść. Zaczęłam się śmiać w momencie kiedy Carl mnie do siebie przyciągnął.-Jak możesz go godzić! -powiedziałam patrząc jak kociak wcina. -Faktycznie Garfield..- zarzuciłam chłopakowi ręce na szyję i spojrzałam na niego.-Dziękuję

-Po prostu on jest wiecznie głodny-odparłem wywracając oczami słysząc jak kocur znów coś przewrócił. Spojrzałem na nią i objąłem ją w pasie-Nie masz za co-powiedziałem z uśmiechem

Oparłam głowę o jego ramie, przytulajac się do niego. Teraz było mi ciepło i dobrze. -Mam. I ty dobrze to wiesz.

-Skoro tak mówisz- zaśmiałem się i ponownie usłyszałem, że kot coś przewraca. Zerknąłem na kocura, który jadł jedzenie z talerza. Szybko skończył i zeskoczył na podłogę. Przynajmniej obrusa nie zrzucił. Garfield powolnym krokiem podszedł do nas i zaczął się ocierać-Nie wiem co się stało z tym kotem, ale bardzo mnie to niepokoi- powiedziałem gdy kot zamruczał- On tak nie robił! Zawsze spał i jadł- szepnąłem do jej ucha- To jest baardzo podejrzane- mruknąłem

-Gdyby to była kocica to stwierdziłabym że się "zakochała" ale to kocur... wiec nie wiem.-odsunęłam się od chłopaka i schylilam, biorąc zwierzę na ręce.  -O matko jakie to ciężkie! -powiedziałam tuląc kota. -Jezu.. Co tam grubasie? -zapytałam patrząc mu w pyszczek. -Nie no ciężki trochę jesteś. -powiedziałam odkładając Garfielda na krzesło i znów tuląc się do Carla. -Nie dawaj mu tyle jedzenia. -zasmialam się.

Westchnąłem i szturchnąłem kota w brzuch palcem- Nie wiem co jest z nim nie tak. Chyba się zepsuł- powiedziałem z powagą dalej go szturchając.

-No co ty mu robisz kretynie ty! -klepnęlam Carla w rękę. -Daj mu spokój!

-A co jeśli Lorda Garfielda podmienili?- spytałem unosząc brew. Kot rzucił przelotne spojrzenie na Soo, a potem spojrzał na mnie zdezorientowany. Pochyliłem się nad kocurem i spojrzałem na niego. Po chwili kot złapał łapkami za moje włosy-Dobra to jednak Garfield- powiedziałem i zabrałem jego łapy z moich włosów. On za to ugryzł mnie w palec- Ta teraz jestem tego pewien- mruknąłem prostując się.

-Dobrze ci tak! -powiedziałam głaszcząc kota. -Powinniśmy się zbierać. Zaraz zaklęcia a powinniśmy się jeszcze przebrać w szaty. -powiedziałam ciągnąc go go drzwi. -Spotkamy się w klasie.-dodałam.
Next: Dormitorium Soo, Klasa zaklęć

Postanowiłam wejść na wieżę astronomiczną. Na środku zauważyłam jakieś pozostałości po..kolacji? Kubki na podłodze, świecznik...Nieważne. Podeszłam do murku i usiadłam na ziemi. Siedziałam plecami w kierunku drzwi i wpatrywałam się w niebo.

Weszłam na wieżę astronomiczna, rozglądając się. Nie było tam już stołu, ani krzeseł po naszej... randce? Nie wiem jak to nazwać. Usiadłam blisko murku wieży, tyłem do drzwi i spojrzałam w niebo. Wiał fajny, lekki ale trochę zimny wiaterek. Juz po chwili zrobiło mi się zimno, ale nie chciałam stamtąd iść. Jeszcze nie.

Zamiast do dormitorium poszedłem na wieżę...Po co ona taka wysoka jest? Pchnąłem drzwi i zobaczyłem Soo. Podszedłem do niej i usiadłem obok-Cześć-rzuciłem w jej stronę.

W momencie kiedy usłyszałam ze drzwi się otwierają, przeszły mnie ciarki. Po chwili poczułam zapach znajomych perfum. Nie musiałam nawet otwierać oczu. -Cześć. -powiedziałam cicho. -Czego chcesz?

-Jak miło-mruknąłem-Chciałem spytać o więcej...szczegółów. Z listów nie wiem dużo co się działo w Hogwarcie, a niektóre z nich twój przyjaciel zalał kawą-powiedziałem patrząc na nią.

-Mój przyjaciel? Ah.. Azazel... Ale co ty chcesz wiedzieć. Ja juz ci wszystko powiedziałam. Nie męcz mnie już.

-To jest niemożliwe, aby tak mało działo się w ciągu tamtych kilku miesięcy. Jestem pewien, że coś pomijasz. Chcę wiedzieć-powiedziałem marszcząc brwi.

-Kurwa mać, Carl! Przez te wszystkie miesiące działo się to ze byliśmy razem! Ale skoro ty tego nie pamiętasz to nic się nie działo!

-Nie mam pojęcia jak mam to pamiętać! Przykro mi, ale straciłem pamięć z twojej winy!-powiedziałem coraz bardziej irytując się-Nie mógłbym być z kimś takim jak ty. Słyszałem od jednej dziewczyny, że jesteś podła. Wątpię, że masz jakiekolwiek uczucia. Widać, że Ślizgonka-parsknąłem

Otworzyłam oczy i spojrzałam na niego.-To.. nie była moja wina. Przestań na mnie krzyczeć..

-Niee to była bozia-zacmokałem-Dobrze wiesz, że to twoja wina. Przez ciebie straciłem pamięć. Za to najbardziej cię nienawidzę.

-Co? -zapytałam. Jego słowa wprawiły mnie w osłupienie. -Jak to mnie nienawidzisz? Nie. To nie była moja wina.-potrząsnęłam głową. -To nie moja wina. ..

-To twoja wina-powtórzyłem- Ty spowodowałaś ten wypadek. Tak nienawidzę cię. Mam powtórzyć jeszcze raz? Nie znam chińskiego, soreczka.

-Przestań. -powiedziałam ze łzami w oczach. -I mówię po koreańsku debilu!!!

-Debilem byłem wtedy, gdy z tobą byłem. Uwierz, nie popełnię więcej tego błędu-powiedziałem zaciskając pięści. To wszystko jej wina.

Podniosłam się z ziemi i spojrzałam na niego z góry. -Powiedziałeś ze mnie kochasz. .. Ciągle to mówiłeś. Mówiłeś ze mnie nie zostawisz. A teraz mówisz ze mnie nienawidzisz?!

Również się podniosłem i spojrzałem jej w oczy-Nie pamiętam, żebym kiedykolwiek to powiedział, a gdybym to zrobił to walnął sam siebie w twarz, za powiedzenie takiej głupoty. Nie mógłbym kochać kogoś takiego jak ty-powiedziałem dalej na nią patrząc.

-Mówiłeś tak..Naprawdę. Dlaczego teraz mówisz coś takiego? Przecież. . Ja ci nic nie zrobiłam. ..-powiedziałam przysuwajac się do niego i dotykajac dłonią jego policzka.

Dlaczego to uczucie...Wydało mi się znajome?-Nie dotykaj mnie-warknąłem i zabrałem jej rękę z mojego policzka

-Nie zachowuj się tak. Wiem ze nic nie pamiętasz ale.. ale jeśli mnie kochales to twoje serce powinno pamiętać. .-powiedziałam wiercąc nadgarstkiem. -Puść mnie..

Od razu puściłem ją-Nie kocham cię i nie będę. Czuję do ciebie odrazę. Jedynie odrazę-powiedziałem marszcząc brwi.

-Carl przestań. ... Proszę cię. .-Wyciągnęłam dłoń chcą go znowu dotknąć ale rozmyslilam się. Najprawdopodobniej nic by mi nie zrobił, uderzyć by mnie nie uderzył, bo to w końcu slowmo ale.. Nie chciałam juz słyszeć ze mnie nienawidzi. -Nie bądź taki dla mnie. .

-A jaki mam być? Dla okropnej Ślizonki przez, którą straciłem część moich wspomnień?-parsknąłem-Naprawdę jeśli byłem z tobą musiałem być cholernie głupi.

Nie wytrzymałam. Uderzyłam go otwartą dłonią w twarz. -Powiedziałam ze masz przestać. .

Spojrzałem na nią zaskoczony-A kim ty niby jesteś aby mówić mi co mam robić?

-Ja... Ja.. Jestem twoją dziewczyna.. My.. Po prostu się uspokoj..