Wielka Sala

Wróciłem i usiadłem obok Chris znów, przeciągając się . - Spodziewaj się jutro genialnego prezentu - powiedziałem z uśmiechem.

- Nie mówiłam poważnie - zaśmiałam się - Ale jak coś kupisz, to dziękuję.

- A widzisz, a ja czyjeś urodziny biorę na poważnie. Może jednak po tym wszystkim uda nam się zaprzyjaźnić - westchnąłem i spojrzałem w sufit z głową na oparciu krzesła.

- Tak łatwo mam się poddać? - zapytałam ze śmiechem - Zobaczymy jutro. Jeżeli nie trafisz z prezentem, to gwarantuję ci spotkanie z patelnią.

- Wyzwanie zaakceptowane - zatarłem ręce i pomyślałem o tym, co miał skombinować znajomy, któremu wysłałem prezent. Nie ma opcji żebym pocałował się z patelnią, o nie.

- Poszłabym na dwór, ale wychodzenie na błonia jest niedozwolone. I mam wrażenie, że zaraz zacznie padać, bo niebo pod sufitem jest szare.

- Niedozwolone? - uniosłem brew zaskoczony.

- Były zmiany z regulaminie. Widziałam na tablicy ogłoszeń. Wychodzenie z budynku szkoły jest zakazane.

- No bez jaj! I jak tu łamać szlaban od Diany? - westchnąłem i wziąłem gryz mięsa ze swojego talerza.

- Nie mogę tu tak siedzieć. Muszę się przejść. Niedługo wrócę.
Wstałam i ruszyłam w stronę wyjścia z wielkiej sali zostawiając książkę na stole.

NP Korytarz na 5 piętrze

- Okej - odpowiedziałem zanim wyszła i się zamyśliłem. Chciałem by Ann tu przyszła.

- A więc to jest Wielka Sala - powiedziałam wprowadzając Charlsa - Nasz stół jest tu po lewej. A tam siedzi Azazel ze Slytherinu. Chcesz do niego iść, czy siedzieć sam?

-Hogwart coraz bardziej mnie zaskakuje-powiedziałem rozglądając się po ogromnym pomieszczeniu-Jasne, chętnie poznam kogoś nowego-dodałem z uśmiechem.

Podeszłam do Aza i usiadłam obok.
- Hej - powiedziałam - Już wróciłam. O! Moja książka tu została.
Podniosłam książkę ze stołu i położyłam obok siebie.

- No hej. Tak, zostawiłaś ją - powiedziałem i wzrokiem uchwyciłem kogoś nowego. - O, widzę nowego kolegę. Hufflepuff? - dodałem patrząc na jego szatę, wystawiłem do niego rękę. - Azazel Tokisaki.

-Charlie Caufield-powiedziałem i uścisnąłem jego dłoń. Chwilę potem opuściłem ją. Popatrzyłem na stół. Woah, ile tu jest jedzenia.

Usiadłem i dokończyłem posiłek, ziewnąłem, mając ochotę iść spać. Ale chciałem jeszcze dziś zobaczyć się z Ann.

Nałożyłem sobie jedzenia na talerz i nalałem sobie picia do kubka. Dziwnie się czułem siedząc przy stole Ślizgonów. Czy między domami nie trwa jakaś rywalizacja?

- Charlie, skąd jesteś? - zapytałam nalewając sobie trochę soku dyniowego.

-Ogólnie to urodziłem się w Nowym Jorku, ale od kilku lat mieszkam z rodziną w Londynie...wróć, mieszkałem-powiedziałem i upiłem łyk herbaty.

- Ile ja bym dała, żeby pojechać do USA. Tamtejsze drużyny Quidditcha świetnie grają.

Quidditch? Cholera, mogłem poczytać o świecie magicznym. Zacząłem jeść to co miałem na talerzu.

- Az, powiedz coś - mruknęłam ze śmiechem - Nie wiem o czym rozmawiać.

Weszłam i usiadłam przy stole Krukonów, na nikogo nie patrząc, nie myśląc o niczym. Podkuliłam nogi pod brodę i objęłam nimi ręce patrząc przed siebie pusto. Nawet w Oslo nie byłam tak sama i odrzucona jak tu, żałowałam powoli przeniesienia się tu.

- Hmmm... Najchętniej bym pogadał o cyckach, jako że w końcu mam z kim o tym rozmawiać. W końcu nie same dziewczyny dookoła - kątem oka uchwyciłem jakąś brunetkę. Widać, że było z nią źle, ale trudno. Całego świata nie pocieszę. - Ewentualnie posnujemy teorie, czemu nagle nie możemy wychodzić ze szkoły. Można by też pogadać o wiewiórkach... Czemu ja mam myśleć za Ciebie, Chris? Zwłaszcza, że jestem niewyspany i od rana nie widziałem się z Annabelle.

- No tak, przecież ty nie masz mózgu, żeby za mnie myśleć, a co dopiero za siebie - zaśmiałam się - Jak chcesz pogadać o cyckach to idź do Letycji. To tamta brunetka od Krukonów. Jestem przekonana, że to jej ulubiony temat.

- Fakaj się - odpowiedziałem jej z rozbawieniem. Zerknąłem na brunetkę przelotnie. - Letycja, powiadasz? Czemu akurat z nią o tym? Zresztą, nie wygląda najlepiej.

- Siedziałam sobie przy stole i jadłam, gdy nagle ona podeszła od tyłu i złapała mnie za deskę. Nie mogła normalnie się przywitać - powiedziałam z lekkim zniesmaczeniem i wzięłam łyk soku.

- I tylko dlatego ją skreślasz? Może być kimś wartościowym - odpowiedziałem z niezadowoleniem i westchnąłem znudzony.

- Ta ... jasne. Ciebie też mam skreślić? - zaśmiałam się.

- Jeszcze nie skreśliłaś? - z rozbawieniem uniosłem brew.

- Jeszcze - powiedziałam z uśmiechem - Ale jak chcesz, to to zrobię.

- Kto by chciał skreślenia przez Wielką Christine Stephens kreatorkę stylu młodzieży? - zaśmiałem się.

Weszła wolnym krokiem do Sali. Chwilę później usiadła na swoim miejscu i wzięła sobie jakąś potrawę co jeszcze nie jadła.

- Co? - zaśmiałam się razem z nim - A tak dokładniej, to Christine Amy Marie Stephens, królowa Quidditcha, władczyni świata bólu i morderczyni ludzkich uczuć.

- Krócej się nie da? - zapytałem z rozbawieniem.

- Daj mi chwilę, a coś wymyślę - powiedziałam. Wyciągnęłam kawałek pergaminu i zaczęłam na nim pisać tytuły.

Zrobiłem od razu dłonią głośny facepalm. Czego ona nie wymyśli?

Siedziałam sama, zastanawiając się nad sobą i swoim życiem. Zdecydowałam się zrobić to co wcześniej - wylać emocje na papier. Wyjęłam notatnik i zaczęłam w nim rysować. Widać było po jego rysowaniu, ile lat przerwy w tym miałam. Hamowałam łzy, z trudem.

Kończyłem już jeść i chciałem wziąć swój kubek, aby dolać sobie soku. Przez przypadek potrąciłem inny kubek, który wywrócił się, a jego zawartość wylała się na pergamin, gdzie Chris coś pisała. Odwróciłem głowę spanikowany-Chris, cholera, przepraszam, nie chciałem!-powiedziałem i zacząłem szukać wzrokiem jakiś serwetek, czy chusteczek.

Na mój pergamin wylał się napój.
- Oh, nie szkodzi. Mam tego więcej - wyjęłam następny kawałek pergaminu i kontynuowałam psanie. Po chwili podniosłam pergamin i zaczęłam czytać poważnym głosem - Christine Amy Marie Stephens, pierwsza tego imienia, zrodzona w deszczu, nieposkromiona, matka leniwców, khaleesi Walii, królowa Swansea i Quidditcha, władczyni świata bólu i morderczyni ludzkich uczuć.
Schowałam pergamin do kieszeni i uśmiechnęłam się do Aza.

- Nic tylko się załamać - krótko skomentowałem, wątpiąc w nią pokręciłem głową.

- Masz jakiś problem? - zaśmiałam się - Pewnie nie masz tak fajnych tytułów jak ja. Zazdrościsz po prostu.
Zgarnęłam kilka serwetek ze stołu obok i zaczęłam wycierać kałużę soku.

- Nie mam czego zazdrościć - zaśmiałem się.

- Tak tak, na pewno - powiedziałam - Jeszcze trochę i dopiszę do listy "Córka szatana" i "dzierżawca patelni".