Wielka Sala

- Wiem, jak to jest - westchnąłem. - Tylko wzrok trzeba mieć dobry i być w miarę zręcznym.

- To cała ja - zaśmiałam się nadal patrząc na zdjęcie drużyny - Chciałabym ich spotkać - powiedziałam po chwili - Uwielbiam irlandzką drużynę. Są moimi idolami.

- Cóż, kto by nie chciał - zaśmiałem się. - Włosi też nie są najgorszy, udało mi się kiedyś jednego z reprezentacji spotkać w Rzymie i zamienić parę słów, ale, niestety się spieszył - dodałem z przekąsem.

- Zazdroszczę - mruknęłam - Jak byłam malutka, pojechałam z mamą na mistrzostwa świata i mam gdzieś schowane autografy drużyny japońskiej i niemieckiej. Nie przepadam za nimi, ale przynajmniej jest jakaś pamiątka.

- Wiesz, zawsze coś. Raz kiedy leżałem na św. Mungu i mnie składali, wtedy również były mistrzostwa. Niestety Isobel się tylko udało tam być, mi nie. Chociaż załatwiła mi autograf z drużyny japońskiej - ziewnąłem znów i pociągnąłem większy łyk. - Nawet zdjęcie ma z jednym z nich. Żałuję, że wtedy nie byłem w stanie tam pojechać.

- Co się stało, że trafiłeś do Munga? - zapytałam - Byłam tam z dziesięć razy, w tym trzy po próbach nauki Zwrotu Wrońskiego i raz po dostaniu tłuczkiem w twarz.

- Po bliższym zapoznaniu się z trollem górskim. Chyba nie lubił mieć gości - zaśmiałem się i dopiłem kawę do końca.

- Po co poszedłeś do trolla górskiego? - zaśmiałam się.

- Przypadkiem na niego trafiłem no, to była jego wina, że tam był, mógł być tam później nooo. Na dodatek pomylić skałę z jego brzuchem... Przerąbane bardziej niż przy samym spotkaniu. Niewygodnie się siedzi na trollach, uwierz mi - zaśmiałem się razem z nią.

- Najmniej wygodnie siedzi się na chochlikach kornwalijskich - powiedziałam udając powagę - Kuzyni włożyli mi je kiedyś do łóżka. Spałam na nich całą noc, a potem wrzuciłam jednego kuzynowi w spodnie. Tak wyszło, że nie może już mieć dzieci.
Zaśmiałam się cicho.

Wybuchnąłem śmiechem i położyłem głowę na stole wciąż nie mogąc przestać się śmiać. - Okrutnie - dodałem wciąż się śmiejąc.

- Jak chcę, to potrafię nieźle kogoś zranić - zaśmiałam się - Więc uważaj, bo możesz być następny.

- Nie zrobiłem Ci aktualnie nic i nie zamierzam, więc nie mam czego się bać - powiedziałem znów wygodnie się rozsiadając na krześle. - Ale nie wątpię w to co mówisz - dodałem z rozbawionym uśmiechem.

- Jak miałam 15 lat zemściłam się na jednym mugolu, bo nazwał mnie idiotką. Tak, tylko na jedno wyzwisko jego ręka została złamana w 2 miejscach, a jego palce od stopy zostały brutalnie zmiażdżone rowerem górskim.

- Mściwa i sadystka, a myślałem, że tylko ja jestem taki - spojrzałem na nią ze zmarszczonymi w zaskoczeniu brwiami.

- To jeszcze nie wszystko. W podstawówce rozcięłam koleżance wargę plastikowym nożykiem. Ale to było bez powodu.

- I Ty jesteś w Hufflepuff. Wychodzi na to, że dopiero teraz Cię poznaję - zaśmiałem się.

- Jest wiele rzeczy, których nikt o mnie nie wie - zaśmiałam się - I raczej się nie dowie. I nie dziw się, że jestem w Huffie. Pasuję tam bardziej, niż ty.

- Ja nie jestem o krok od zrobienia Milczenia Owiec - odpowiedziałem wciąż rozbawiony i nałożyłem trochę mięsa na talerz.

- Dla własnego bezpieczeństwa nikt nie powinien mnie wkurzać. Wiesz, że miałam ochotę cię poćwiartować łyżką? I pewnie bym to zrobiła, gdyby Is mnie nie wyprzedziła.

- Łyżką? Ciężko by było - powiedziałem lekko się krzywiąc na wspomnienie zajścia z Is. Nie chciałem wspominać ani mówić o tym, w jak okropnym stanie była.

- Dla mnie byłoby to możliwe. Troszeczkę by cię bolało, ale dałabym sobie z tym radę.

- Myślisz że jestem jakiś specjalnie słaby i wrażliwy? Obroniłbym się na spokojnie - zaśmiałem się.

- Bardzo śmieszne. Przede mną nikt się nie obroni. Nawet ty.

- Przed nożem może jeszcze, ale przed łyżką? Proszę Cię - zaśmiałem się.

- Łyżka jest świetną bronią, tak samo jak patelnia. Dostałeś kiedyś patelną w twarz?

- Patelnią? Nie, nie miałem okazji - spojrzałem na nią siadając wygodniej.

- No to już wiesz, co cię czeka - zaśmiałam się.

- Ta... Jasne. Zaraz zacznę po prostu piszczeć ze strachu - zaśmiałem się razem z nią i dolałem sobie jeszcze kawy. Za mało dziś spałem, przede wszystkim niespokojnie.

- Chciałabym to zobaczyć - powiedziałam z szerokim uśmiechem - Oddałabym wszystko za ten widok.

- Więc straciłabyś majątek za coś, co jest niemożliwe - odpowiedziałem jej rozbawiony. - Kto by pomyślał, że z Ciebie jest sadystka. Ty taka spokojna, miła, od razu zamierająca w bezruchu od przeczesania włosów .

- To było dawno i nieprawda. Nawet nie wiem, czemu tak się zachowywałam. I tak nie miałam u ciebie szans. Wszyscy wiedzieliśmy jak to się skończy.

- Miałaś. Tylko że wszystko wyszło totalnie poza moją kontrolę. Zapowiadało się zupełnie inaczej, zwłaszcza ze strony Diany, teoretycznie miała nic do mnie nie czuć, sama była zdziwiona takim biegiem spraw - westchnąłem.

- No tak. Ale jeśli nie pomyślałeś o tym, że powinieneś się wycofać ze względu na mnie to znaczy, że byłam dla ciebie niczym. Kolejną głupią dziewczyną, która się tobą zauroczyła. Ale spoko, nie mam ci tego za złe.

- Nie było to tak. Zanim się pocałowaliśmy w klubie, zanim zaczęłaś mi się podobać, wtedy się z nią przespałem. Potem już nie, nie byłem świadomy tego, że coś do mnie poczuła i wyszło to wtedy, kiedy byłaś u mnie. Nawet nie zdążyłem jakoś jej powiedzieć, że muszę przemyśleć, bo najpierw dostałem od Ciebie w twarz, zanim cokolwiek zdążyłem Ci wyjaśnić, a z kolei Diana po tym zachowała się, jakbym wybrał już ją. Tak to wyglądało - westchnąłem i nalałem sobie wody do szklanki.

- Trzeba się było powstrzymać. Ale może wróćmy do tematu Quidditcha, albo czegoś innego, bo czuję jak budzi się we mnie szatan.

- No okej - wzruszyłem ramionami.

- Chyba, że chcesz mi się tłumaczyć ze swojego zachowania - zaśmiałam się - Tylko w tym wypadku musiałbyś zabrać ode mnie wszystkie ostre przedmioty.

- Jest sens? I tak mi pewnie nie uwierzysz jak każdy - odpowiedziałem i spojrzałem na nią.

- Zobaczymy - zaśmiałam się - Jak chcesz, to mów.

- I tak już w sumie powiedziałem wszystko. To było przed tym jak całowaliśmy się w klubie, tyle tylko mam do wyjaśnienia - odpowiedziałem i wypiłem wodę ze szklanki za jednym razem.

- Okej - mruknęłam i wzięłam książkę do ręki. Historia pierwszych mistrzostw ponownie mnie pochłonęła.

No to to by było na tyle... Zastanowiło mnie czy Ann jeszcze śpi. Czy przede wszystkim dobrze spała.

- Tak bym ci chciała tylko powiedzieć - mruknęłam z uśmiechem - Że liczę na jakiś fajny prezent jutro. Tak w ramach przeprosin i na urodziny.

Uniosłem brew zaskoczony. - Na bank będziesz miała - powiedziałem z uśmiechem i wstałem. - Wychodzę na chwilę. Gdyby Ann o mnie pytała, jestem w sowiarni - ruszyłem w kierunku drzwi.
NP: Sowiarnia