Klasa eliksirów

Spojrzała na Is i o mało co nie wybuchnęła śmiechem. Domyśliła się, że Is zrobiła się zazdrosna o nauczycielkę. Chciała ją podrażnić, ale wie jakie mogą być skutki. A nawet gorsze czego nawet sobie nie wyobraża.
-Is..-Szepnęła. Nie interesuje się sensei jakby co...-Zachichotała, nie mogąc już się powstrzymać reakcją Is.

Podskoczyłam na ławce z ekscytacji. - W końcu! Wspólne lekcje z... - zawołałam z ekstazy i w połowie swojego okrzyku uniesienia zachwiałam się i zemdlałam z rozmarzoną twarzą, poleciałam prosto z ławki witając matkę ziemię.

Sensei! Is odleciała w marzeniach. - Powiedziała. Is! Wstawaj! Nie skończyłam do ciebie mówić no..mattaku..-Wymamrotała.

Obudziłam się natychmiast, wytarłam pospiesznie rękami twarz. Zamurowało mnie gdy mi się przypomniało mi się co odwaliłam gdy jeszcze byłam przytomna... Wstałam i stałam tak przed Dianą, nie mając pojęcia jak wytłumaczyć swoją reakcję.

Wybuchnęła śmiechem.
- Is senpai...-Chichotała. Może jej się znudzi sensei i podokuczam Is..-Powiedziała do siebie.

- Tak długo? Aż do soboty czekać? - zapytałam jakbym pytała o datę terminu śmierci. Liczyłam na jak najszybsze, znów mi było gorąco. No zrób coś ze mną! Warknęłam w myślach, nie możesz nie być zboczona przecież...

Następny post: u Ślizgonów

- Dobrze... - powiedziałam cicho i wyszłam, nie mniej ucieszona lekcjami z Dianą.
NP: Dormitorium.

Hai sensei.- Powiedziała i wyszła z sali.

NP: Dormitorium

Wleciała do sali. Rozejrzała się i zeszłą z miotły. Zajęła swoje miejsce i czekała na lekcje.

Wszedłem do sali. Usiadłem na swoim miejscu i wpatrywałem się w książki od eliksirów.

Weszłam do sali i przywitałam się uśmiechem z Carlem i Riną. Zajęłam miejsce na samym końcu, położyłam na ławce swoje rzeczy i wpatrzyłam się z podłogę. Zastanawiało mnie, gdzie się podziała Diana.

Wyjęła szkicownik i zaczęła coś rysować. Od patrzenia na eliksiry przypomniało jej się jak ostatnio musiała wypić w ramach kary. Nie szło jej najlepiej, no chyba, że naprawdę się przykładała.

Weszłam razem z Sam do klasy i usiadłam w ławce, tak by obok była jeszcze jakaś wolna. Rozejrzałam się, nie było nigdzie Azazela. Nauczycielki też nie było, korzystając z okazji uchyliłam okno. Wiedziałam, że zrobi mi się duszno kiedy wejdzie i usiadłam znów.

Spojrzała kątem oka na Is, potem wróciła do szkicowania. Lekcja powinna już dawno się zacząć. Korzystając z okazji szkicowała.

Weszłam do klasy i usiadłam na miejscu obok Carla patrząc na ławkę.

Kurt wszedł do środka i usiadł na miejscu, przygotowując się do lekcji.

Poczułam znowu to cholerne gorąco. Oddech przyspieszył. Miałam ochotę uderzyć w ławkę przez swoje niespełnione marzenia. Przyjrzałam się składnikom.

-Hai sensei ...-Powiedziała chowając szkicownik. Przyjrzała się składnikom na ławce. Rozejrzała się po klasie. Przełknęła ślinę.
- Nie chcę tego pić..mowy nie mam...tym razem wyjdzie..-Mamrotała do siebie.

Uniosłam brwi zaskoczona. - Jest on trudny? - nieśmiało zapytałam nauczycielkę. Kobieto... Gdybyś tylko wiedziała jak na mnie działasz... Pomyślałam zrezygnowana. Przyda się kiedy nie będzie wciąż mnie zauważała. Poszukałam w książce przepisu.

Spojrzałam na składniki z przerażeniem. Chyba nic złego nie może mi się stać, prawda? Byłam pewna, że mi nie wyjdzie, ale nie mogłam pokazać swojej słabości przed Dianą. Otworzyłam podręcznik i zabrałam się do warzenia eliksiru. Najwyżej trochę pośpiewam po wypiciu, a co mi tam. Dodawałam składniki do kociołka, zgodnie z przepisem. Sprawdzałam dziesięć razy, czy nie popełniłam błędu, ale coś było nie tak, jak trzeba. Eliksir nie był żółty, ale lekko pomarańczowy. To chyba nie ten kolor. Zaczęłam się trząść.

Spojrzała na Is. Taskeite o kudasai...-Wymamrotała. potem zerknęła na składniki. Później otrząsnęła się i tym razem wzięła składniki jak pisało w książce. Nie kombinowała z ilościami nawet.

Najpierw spojrzałam na Carla. Nie odezwał się do mnie ani nawet nie spojrzał. Przelecialam wzrokiem po liście składników i zabrałam się do pracy.

Uśmiechnęłam się szeroko, bo mój eliksir z pomarańczowego zmienił kolor na żółty. I tak ma być! Chyba jednak nie byłam aż tak zła z eliksirów. To takie trochę zielarstwo, ale bardziej zaawansowane.

Założyłam swoje okulary do czytania i zaczęłam robić eliksir. Po kilka razy czytałam punkty, zanim je wykonywałam. Musiałam zabłysnąć i pokazać, że nie mam tylko i wyłącznie talentu do pirotechniki. Ostrożnie robiłam eliksir, kiedy skończyłam, stwierdziłam z ulgą, że ma taką barwę jaką powinien mieć.

W trakcie mieszania składników eliksir przybrał kolor żółty, lecz przypominał bardziej blady odcień. Po kilku minutach zaczął powoli przypominać żółty.
-He...żółty.. - Powiedziała cicho do siebie.

Szybko zrobiłam eliksir. Gdy odstawiłam go kichnęłam. Popatrzyłam na eliksir i czekałam aż zmieni barwę. Po chwili stał się żółty. Wyszłam z sali.

Wstałam, chwiejnie z powodu swoich odczuć, podeszłam do biurka nauczycielki. Nie patrząc na nią, postawiłam eliksir. - Zrobiłam, do widzenia - powiedziałam cicho i wyszłam z sali.
NP: Zobaczy się XD

Eliskir był gotowy. Zrobiłam wszystko co w mojej mocy. Odstawiłam go na biurko nauczycielki w nadziei, że nic nie zepsułam.
- Do widzenia - powiedziałam i wyszłam.

NP Wielka Sala

Zamieszalam ostatni raz eliksir, który zmienił barwę na odpowiednią. No i git. -Skończyłam! -krzyknelam odkładając wszystko. -Miłego dnia..-powiedziałam wstając z ławki i idąc w stronę drzwi. Ostatni raz spojrzałam na Carla po czym cicho wyszła z sali. Dobry humor ulotnił się ze mnie tak szybko jak się pojawił. .
Next: Dormitorium Soo

Poczekała jeszcze trochę. I po chwili, odstawiła eliksir na biurko.
-Dekita zo - Powiedziała wychodząc z sali.

NP;Gdzieś tam

Szybko zrobiłem eliksir i odstawiłem go na biurko po czym pobiegłem na błonie

Wszedłem po cichu do sali, uprzednio sprawdzając czy nie ma tu nauczycielki. Zacząłem szukać w szafce z eliksirami czegoś nasennego albo odprężającego.

Widziałam jak tu wchodzi, czy mógł on tam być z nią? Po drodze wkradłam się do kuchni i pożyczyłam duży nóż kuchenny, który schowałam pod szatę. To był mój brat!... Ale jeśli to prawda co myślę, to... Nie wiedziałam, co się stanie z moim sercem. Nasłuchiwałam czy nie rozmawiają. Było cicho, weszłam do sali i spojrzałam na niego. - Wyjaśnisz mi w końcu o co chodzi? - syknęłam zła.

Spojrzałem na nią. Śledziła mnie? Zacisnąłem zęby. Nie mogę jej okłamywać, zwłaszcza że to moja siostra, westchnąłem ciężko i powiedziałem jej o co chodzi, to samo co powiedziałem Chris, ale z większą ilością szczegółów. Bałem się jej reakcji.

Zamurowało mnie, poczułam jak robi mi się słabo, opadłam na krzesło z nieprzytomnym, pustym spojrzeniem. Jak to... Niemożliwe... Myślałam szybko, gorączkowo, całkowicie zszokowana. Nie chciałam w to wierzyć, ale nie okłamałby mnie w takiej kwestii. - T-to nie może być prawda - odezwałam się zdławionym głosem po kilku próbach. Uczucia aż ścisnęły moje gardło. Momentalnie w moich oczach stanęły łzy, dużo ich. Trzęsłam się cała i złapałam się za głowę. Czułam jakbym miała popaść w obłęd. - To nie może być prawda! - wrzasnęłam głośno wybuchając płaczem. Nie panując już nad sobą wyjęłam nóż i rzuciłam się z nim na niego. - Kocham ją całym sercem! Nie mogę przestać o niej myśleć! Jak mogłeś mi to zrobić?! Jak?! - krzyczałam wściekła atakując go.

- Ja... Dowiedziałem się kiedy było o tym za późno... - odpowiedziałem cicho, przerażony i poruszony całkowicie bólem Isobel. Również miałem łzy w oczach, jej cierpienie... Nie mogłem na to patrzeć. Chciałem jeszcze coś dodać, ale wrzasnęła głośno. Kiedy już otwierałem usta, na ułamek sekundy zamarłem widząc jak wyciąga nóż i atakuje mnie. - Isobel! Co Ty wyprawiasz?! - zapytałem krzykiem przerażony tym, czego się dopuściła. Nie bawiłem się już w angielski, mówiliśmy już w rodzinnym języku. W ostaniej chwili uskoczyłem, ale atakowała jednocześnie krzycząc. Ona dla niej oszalała... Unikałem ataku po ataku, aż w końcu nóż wbił się centymetr od mojej głowy w ścianę. Wbiła go tak mocno, że nie mogła go wyciągnąć, przeraziło mnie to jeszcze bardziej. Nie żartowała, naprawdę chciała mnie zabić. Kiedy się siłowała, zdecydowałem się wykorzystać sytuację by uciec.

W napadzie szału atakowałam go skupiając się na trafieniu go nożem, chybiłam o jeden pieprzony centymetr. Warknęłam wściekła próbując go wyciągnąć, ale był zbyt głęboko. Widziałam jak chce wykorzystać tą sytuację, skoczyłam z zaskakującą jak na mnie szybkością ku niemu i go przyciągnęłam. Odwracając go szarpnięciem przodem do mnie, wyprowadziłam kopnięcie z pełnego obrotu w jego ciało. W końcu w Japonii uczono nas nie tylko zaklęć. Zobaczyłam jak leci ku ścianie i spada na podłogę. Spojrzałam na niego, płakałam coraz bardziej, totalnie zraniona tym co mi wyznał. Schowałam  twarz w dłoniach tracąc panowanie nad sobą.

Zanim zdążyłem dobiec chociażby metr do drzwi, poczułem jak coś moim ciałem szarpnęło. Nawet nie zdążyłem zarejestrować gdzie mnie złapała, gdy od jej kopnięcia poleciałem na ścianę i spadłem na podłogę. Ostatnie co zobaczyłem, to ciemność przed oczami. Po chwili odpłynąłem i leżałem bezwładnie, nieprzytomny.

Spojrzałam na nieprzytomnego chłopaka. Nie chciałam już go nawet nazywać bratem. Wciąż trzymając się za głowę spojrzałam w sufit i wybuchnęłam śmiechem na kilka sekund, który raz był ogromnym wybuchem śmiechu, a raz głośnym płaczem i wyciem z cierpienia. Gdy już płakałam na dobre, wybiegłam z sali.
NP: Dormitorium Dziewcząt (Hufflepuff)