Wielka Sala

Weszłam do wielkiej sali i od razu zobaczyłam płaczącą Soo. Podeszłabym, ale ona nie wie. Nie pamięta.
Zacisnęłam dłoń w pięść i ruszyłam dalej, żeby usiąść przy stole puchonów.

-Idziemy.-powiedziałam do psa po chwili. Krew z nosa przestała juz cieknąć, za co byłam naprawdę wdzięczna. -Idziemy.-powtórzyłam. Tutaj było za dużo ludzi. Wstałam idąc w stronę wyjścia z pochylona głową.
Next: Zakazany las.

Przyleciał Forge i rzucił przede mną list. W czasie czytania go upuściłam kibek z sokiem dyniowym, który rozlał się po mojej szacie. Jak to wyjechał ... Nie ma go? 
Łzy zaczęły spływać po moich policzkach, łącząc się z sokiem na szacie. Brawo Christine, co jest z tobą nie tak, że znowu kończyć znajomość w ten sam sposób?
W furii zgniotłam kartkę i cisnęłam daleko przed siebie. Chciałam krzyczeć. Po prostu krzyczeć.

Weszłam do WS juz z psem przy boku. Usiadłam przy naszym stole i zaczęłam karmić psa.

Chciałam się nieco poszwendać po zamku przed snem. Przypomniałam sobie kłótnię pomiędzy Soo i nauczycielem zaklęć, którą słyszałam z łazienki. Byłam ciekawa, o co chodzi, ale nie chciałam być też nieuprzejma czy niegrzeczna... mhmm...
- Um... przepraszam... - zwróciłam się do Soo. - D-D-Dlaczego masz ze so-sobą t-tego... um... psa? - zapytałam nieśmiało, nie patrząc na nią.

Usłyszałam że ktoś mówi o psie i podnioslam glowe. Patrzyłam chwile na dziewczynę. Rozejrzałam się, żeby sprawdzić czy to do mnie.
-Aaaa mm. . Eee...Bo... On.... Eee. .. tak jakby jest moim ochroniarzem. ..? Ee... no.

- Um... ooo, o-obawiam się, że nie rozumiem. To, eee, animag? Znaczy - pies ochroniarzem? - zdziwiłam się i wiedziałam, że nie powinnam dłużej brnąć w tą rozmowę, ale ciekawość wzięła górę.

-Animag? Cong Cong. Jesteś animagiem? -spojrzałam na psa dając mu kawałek mięsa. -Nie... Chyba nie. . Myślę że wiedzialabym o tym.. Jest ochroniarzem w sensie ze nie chroni.. Ee. .

- Eeee... a... um... przed czym cię chroni? Znaczy, ja... przepraszam, że jestem t-ta-taka dociekliwa, a-ale po prostu... ciekawi mnie, co takiego ci za-zagraża, skoro dostałaś zgodę na trzymanie psa w szkole. Tego. - wydukałam.

-No... w sumie to sama nie wiem jakim cudem dostałam zgodę...-powiedziałam zastanawiając się chwilę. -Chroni mnie... przed ludźmi

- Ach. Ludzie. Taaak, ludzie... są ludźmi. - powiedziałam i stwierdziłam, że nie zabrzmiało to zbyt mądrze, więc dodałam: - Czasami warto ich pogryźć.

-Albo obsikać. ...-stwierdziłam patrząc na psa.

Mocno znudzona szkolnym życiem wparowałam do Wielkiej Sali i usiadłam gdzieś przy stole ślizgonów. Z buta wyjęłam nóż, którym zaczęłam wyskrobywać coś w stole, a od czasu do czasu przestawałam, żeby obracać go w palcach.

Weszłam do Wielkiej Sali rozglądając się po sali. Gdzie on polazł?... Może ktoś go widział? Przebiegłam wzrokiem po pomieszczeniu. Koreanka... Ale wyglądała na zajętą rozmową z puchonką. Była jednak też inna dziewczyna... Zagadać do niej? Miałam małe obawy, nie wyglądała na przyjazną, ale warto spróbować. Podeszłam do niej. - Hej, widziałaś może Chris?

- A Chris to kto? - prychnęłam wbijając przy tym nóż w stół. Eh, ludzie. Czy niektórzy na prawdę nie potrafią poradzić sobie sami?

- To mój królik - wzdrygnęłam się i spuściłam wzrok w dół. Może nie powinnam była podchodzić? Dobrze, może mnie nie zabije...

- Przez przypadek rzuciłam w niego nożem jakieś dwadzieścia minut temu - mruknęłam patrząc na nią z obojętnością - To chyba było na schodach. Biedne małe stworzonko, no ale cóż.

Momentalnie zamarłam i wbiłam w nią wzrok. Nie... Nie mogła tego przecież zrobić... Czy w oczach właśnie stanęły mi łzy? Zadrżałam i pokręciłam szybko głową. - Nie zrobiłaś tego, prawda? - zapytałam drżącym głosem.

- A co ja właśnie powiedziałam? - mruknęłam - Słuchałaś mnie w ogóle? Tak! Zrobiłam to.
Prankowanie tej laski było cudownym uczuciem. Jej mina - nie do zapomnienia, satysfakcja do końca świata i jeszcze dłużej.

Weszłam do Wielkiej Sali. Dostrzegłam Sophie, nie wyglądała dobrze. Podeszłam, a wręcz podbiegłam i objęłam ją ramieniem-Co się stało?-spytałam patrząc na nią.

- Zabiła Chris - powiedziałam cicho. Mój oddech był szybki, serce mi mocno biło. Nie żebym była słaba, ale przywiązałam się do swojego królika. Zadrżałam mocno w jej objęciu.

- Leży gdzieś na schodach, o ile skrzaty go nie zabrały i nie zrobiły z niego pasztetu - powiedziałam bez żadnego uczucia w głosie.

Zmierzyłam Ślizgonkę wzrokiem. Jakaś pierdolnięta-Chodź Sophie, usiądźmy- powiedziałam patrząc na dziewczynę. Gładziłam ją lekko po plecach. Kto normalny zabija królika?

Pokiwałam głową, starałam się nie myśleć o tym co się stało. Odwróciłam się do Raven by się w nią wtulić i dałam się jej zaprowadzić, usiadłam przy stole z nią i zamknęłam oczy. Skup się na pustce... Skup się na pustce...

Dalej trzymałam Sophie w objęciach. Jeśli to była Ślizgonka to coś mi podpowiadało, że mogła skłamać. Dostrzegłam gorącą czekoladę w dzbanie. Podniosłam się i nalałam do kubków-Wiem, że teraz jest ci ciężko, ale jestem z tobą.

- Ale no... Czemu? - powiedziałam cicho, wbiłam wzrok w stół. - Przecież nic jej nie zrobił...

Uśmiechnęłam się lekko. O Merlinie, jaka ta loszka jest niedorozwinięta umysłowo. Po prostu nie wierzę, że ona serio mi uwierzyła.

Weszłam na salę ze szkicownikiem w ręce. Rozejrzałam się po sali, siadając na przeciwko innej ślizgonki.
- Sophie? Coś nie tak? - spojrzałam na nią, unosząc prawą brew.

Zamrugałam oczami, pierwszy raz widziałam tę dziewczynę, a znała moje imię. - Umm... Tak tak - pokiwałam szybko głową, oczywiście i tak kłamiąc, ale nie chciałam, by nagle wszyscy się o mnie martwili.

Spojrzałam się na nią swoim przenikliwym wzrokiem, coś mi nie pasowało. Zerknęłam na ślizgonkę i na dziewczynę obok Sophie. Atmosfera była napięta jak struny, chciałam dowiedzieć się o co chodzi.

- Serio wszystko jest okej... - odpowiedziałam niepewnie i znów wbiłam wzrok w ziemię.

Wyciągnęłam nóż ze stołu i znowu zaczęłam go obracać w palcach. Miałam ochotę się śmiać, ale moja twarz została kamienna.

Zmarszczyłam czoło. Nie będę się dopytywać.
- Fajny nóż. - skomentowałam, zaczynając bazgrać coś w szkicowniku.

- Jak masz na imię? - zapytałam białowłosą niepewnie, przełknęłam ślinę i nalałam sobie trochę kawy. Nie mogę się rozkleić, nie...

- Wiem - prychnęłam nie patrząc na dziewczynę, która właśnie się do mnie odezwała.

- Nelly. Nelly de Violine. - uśmiechnęłam się w miarę serdecznie ignorując skromność nieznajomej.

- Sophie Neveu, miło poznać - odpowiedziałam i poprawiłam niepewnie włosy.

Błagam, ludzie, nie klejcie mi się tutaj. Chciałam. Być. Sama. Czy tak ciężko się przesiąść?

- Coś nie tak? - zwróciłam się uprzejmie do czarnowłosej.
- Skądś Cię znam, chyba poznałyśmy się jeszcze przed zakończeniem roku. - powiedziałam do Sophie.

Przewróciłam tylko oczami i znowu zaczęłam bawić się nożem. Miałam ochotę go wbić w te wszystkie dziewczyny siedzące zbyt blisko mnie.

- Poznałyśmy się? Nie pamiętam - zmarszczyłam brwi i kątem oka zauważyłam, jak wpada do sali mój królik. - Chris! - zawołałam przeszczęśliwa i pobiegłam do niego, by wziąć go w ręce.

Wyciągnęłam różdżkę i wyszeptałam zaklęcie.
- Accio. - w jednej sekundzie nóż ślizgonki wylądował w moich rękach.
- W Twoich rękach wydaje się on bardziej niebezpieczny niż w moich. - mruknęłam, kurczowo trzymając za jego trzon.

- Nie powinnaś była tego robić - mruknęłam uśmiechając się delikatnie. Pstryknęłam palcami i nóż wylądował w mojej dłoni - Dziękuję za zwrot mojej własności.
Jeżeli miałabym kogoś teraz posiekać, to byłaby to właśnie ona.

- Nie dziękuj, sama sobie zabrałaś. - wizyty u psychiatry w czasie wakacji pomogły mi w perfekcyjnym opanowaniu gniewu - Kolejne niewychowane dziecko w naszej szkole. - uśmiechnęłam się sarkastycznie sama do siebie, nie odwracając wzroku od kartki.

- Jak mi przykro, że rodzice nie wychowali cię jak trzeba. Chyba zapomnieli cię nauczyć, ze nie zabiera się rzeczy innych - prychnęłam.