Wielka Sala

-Ty...Ty mnie pamiętasz?-spytałem.

Przyszłam do wielkiej sali. Uśmiechnęłam się i skierowałam do Sophie-Cześć, Sophie-powiedziałam uśmiechając się. Pocałowałam ją w policzek i zrobiłam sobie szybko kanapkę.

- O, Raven! - rzuciłam się jej na szyję i przytuliłam ją mocno.

-Tylko mnie nie uduś-zaśmiałam się również ją obejmując.

- Tęskniłaaaaaam - wtuliłam się w nią z uśmiechem.

Weszłam do Wielkiej Sali. Skierowałam się do stołu Krukonów siadając jak najdalej-kogokolwiek. Nalałam sobie gorącej herbaty z miodem i upiłam łyka. Wzięłam chusteczkę w razie czego, gdybym miała kichnąć.

-Ja też-zaśmiałam się-Trochę zachorowałam-wyjaśniłam-Ale jak widzisz jestem zdrowa jak ryba-powiedziałam.

- To się cieszę! - odpowiedziałam z uśmiechem i wróciłam do jedzenia. - Smacznego.

-Nawzajem-powiedziałam uśmiechając się.

- Już dobrze się czujesz? - zapytałam z troską i zerknęłam na nią. Przerzuciłam włosy na jedno ramię.

-Tak, czuję się świetnie-powiedziałam uśmiechając się.

-Dlaczego sadzisz ze cię pamiętam? -zapytałam marszcząc brwi. Nie wiedziałam o co mu chodzi.

- To się cieszę - uśmiechnęłam się szeroko i dokończyłam tosty. Ziewnęłam i się przeciągnęłam.

-Znasz moje imię-powiedziałem-Ah i byłbym wdzięczny, gdyby twój pies nie ślinił mi koszulki-powiedziałem patrząc na psa, a potem na Soo.

Wszedłem do Wielkiej Sali spokojnie, myśląc co nieco o tym, czego się dowiedziałem na błoniach i podszedłem do Sam od tyłu, po cichu. W końcu stałem oddalony od niej o na oko dwa centymetry. Mogła poczuć lekki oddech na szyi, ale czekałem aż się skapnie.

Wzdrygnęłam się, a potem po raz kolejny zakaszlałam chowając usta w rękawie. Zaraz potem oparłam rękę o czoło wzdychając ciężko. Było tu ewidentnie za zimno i nie powinnam w ogóle wychodzić z łóżka. Upiłam kolejny łyk herbaty, patrząc na stół. Czułam jakiś dziwny lekki chłód na szyi, ale pewnie mi się wydawało. Naciągnęłam materiał szaty bardziej i wytarłam nos.

Uśmiechnąłem się rozbawiony i stałem tak dalej. Zdecydowałem się na większy wydech, miałem wrażenie, że chwila moment i wybuchnę śmiechem.

Jest jakiś przeciąg? Odwróciłam się i zobaczyłam stojącego za mną Vala-Cześć-powiedziałam ochryple. Aktualnie mówienie sprawiało mi wiele kłopotów, dlatego po raz kolejny zakaszlałam w drugą stronę i upiłam łyk herbaty czując jak drapie mnie w gardle.

-To twoje imię? -zapytałam. -Nathan. Tak masz na imię? -zapytałam raz jeszcze.

-Nathan Collins. Nazywam się Nathan-powiedziałem i patrzyłem na nią. Teraz ja nie ogarniałem.

Przewróciłem oczami i usiadłem obok niej. - Miałaś się wystraszyć... Może trzeba będzie następnym razem skombinować chomika po prostu - westchnąłem i napiłem się herbaty.

-To imię... -usiadłam na podlodze, wpatrując się w przestrzeń. A co jeśli miał rację? Jeśli byłam już w Hogwarcie? Jeśli usunięto mi pamięć? Kobieta z pensjonatu mówiła ze krzyczałam to imię każdej nocy kiedy budziła mnie z koszmarów.

Odsunęłam się od niego-Zachowaj, odległość, bo się zarazisz-mruknęłam dolewając sobie do kubka herbaty.

- Spokojnie, nie zarażę się z jednego powodu - odpowiedziałem przysuwając się.

-O co chodzi?-spytałem. Czy ten pies mógłby ze mnie w końcu zejść?

-Niby jakiego?-spytałam unosząc brew. Czując jak kręci mi się w głowie zaczęłam szukać tabletki po kieszeniach.

-Preston. -powiedziałam przypominając sobie jeszcze coś. -Kto to jest? -kiedy wypowiedziałam imię na głos przeszedł mnie dreszcz. -Cong Cong Zejdź. -powiedziałam na co pies uwolnił Nathana i usiadł obok mnie, kładąc mi łapę na udzie.

-Nikt. Ważny. W każdym razie teraz go tu nie ma- powiedziałem patrząc na nią. Usiadłem i próbowałem pozbyć się sierści psa z moich ubrań. Starałem się nie przypominać sobie widoku Soo, po tym...I jeszcze tamta jego uśmiechnięta buźka. Dopiero wtedy zorientowałem się, że mam zaciśniętą pięść. Knykcie były lekko białe.

- Hmmm... Chomik będzie najs, co nie? Swoją drogą, wszystko okej? - rzuciłem okiem na jej ruchy, zupełnie jakby czegoś szukała.

Odsunęłam się od chłopaka widząc jego reakcje.
Usłyszałam warknięcie psa.
-Cicho. .

-Chyba sobie pójdę-stwierdziłem podnosząc się.

-Nie nie zostawiaj mnie!-krzyknęłam szybko zaslaniac usta dłońmi. Co. To. Było. Poczułam coś ciepłego na swoich dłoniach. Kiedy je odsunęłam i spojrzałam na nie zobaczyłam krew. Ja pierdole. Dlaczego teraz. Podniosłam sie z podłogi i sięgnęłam po garść serwetek ze stołu. Z moich oczu zaczęły lecieć łzy a ręce trząść bez opamiętania. Nie wiedziałam co się ze mną dzieje. Oparłam się wolna ręką o stol, zamykając oczy. Przed oczami zaczęły pojawiać się nieznane kształty i obrazy. Zupełnie jakbym oglądała klatki filmu. Tylko nie wiedziałam jakiego bo wszystko było niewyraźne, mimo to miałam wrażenie ze go znam.

Kiwnęłam głową na znak, że wszystko jest okej. Rozejrzałam się i zauważyłam wazę z zupą. Nalałam jej sobie do miski, po czym zaczęłam jeść starając ignorując doskwierający ból głowy.

Słysząc krzyk odwróciłem się-Soo!-krzyknąłem stając obok niej. Co jej właściwie jest?-Soo, Soo, ocknij się-powiedziałem i złapałem za jej trzęsące się ręce. Powinienem z nią iść do pielęgniarki? Co ja do kurwy nędzy powinienem zrobić?!

Szarpnelam ręką, uwalniając ją z jego uścisku. Nie chciałam jeszcze dodatkowo tracić przytomności. Czułam że serwetki przesiakaja krwią i łzami wiec rzucilam je na podłogę i wzięłam następne. Cong Cong złapał je w pysk i pobiegł do kosza.
-Nic mi się jest.. nie krzycz. -powiedziałam siadając na krzesle i pochylajac głowę. Poczułam łapę psa na nodze.

-Co ci się dzieje?

-N-Nic mi się nie dzieje. -powiedziałam przyciskajac serwetki do nosa.-Idź sobie. Miałeś iść.

-No jasne, widzę jak ci się nic nie dzieje-prychnąłem patrząc na nią-Nie pójdę. Nie gdy ty jesteś w takim stanie.

-A co Cie obchodzi mój stan? !-fuknęłam. -Wez się wal

-Obchodzi- mruknąłem i wyciągnąłem chusteczki, które położyłem obok niej-Chyba musimy iś ć do pielęgniarki

-Jeśli musisz to idź. Ani ja ani Cong Cong Cię nie trzymamy.- Zrzucilam paczkę chusteczek na ziemię.

-Taa, a kto przed chwilą krzyknął, że mam jej nie zostawiać? Krasnoludki, co?-prychnąłem podnosząc chusteczki.

-Nie wiem dlaczego to powiedziałam. Odwołuje to.-Naprawdę nie chciałam tego powiedzieć. -Po prostu zostaw mnie w spokoju.

-Jeśli tak chcesz-prychnąłem poirytowany jej zachowaniem. Podniosłem się i poszedłem w stronę wyjścia.

Kiedy wstał i odszedł, poczułam jakby ktoś mi coś zabrał. Denerwowało mnie to, co działo się ze mną odkąd tu przyjechałam. Nie potrafiłam zrozumieć własnych zachowań. Znów się rozpłakałam chowając się w sierść psa który położył łeb na moich kolanach.