Wielka Sala

W tym czasie, gdy kawa skończyła się, a Aiden uciekła, z obojętnością oglądałem przedstawienie na środku Wielkiej Sali. Koniec końców, przyszła dziewczyna z Wieży Astronomicznej i wyszła z czarnowłosą.
Więc co ja zrobiłem? Z westchnieniem dolałem czarnej cieczy do kubka. Może potraktowałem źle Aiden? W końcu wiem, że z nią to jak z porcelanową laleczką. W prosty sposób, nawet nieświadomie możesz ją zranić. Nie powinna być moją przyjaciółką, jednak jest jedyną. Nawet nie była nią z mojego własnego wyboru. On mnie poprosił, abym się nią zaopiekował. Wtedy dostrzegłem, że bluza West została na ławce. Pokręciłem głową i wziąłem ubranie, a wtedy z kieszeni wypadł papieros i pognieciona kartka. Chociaż cholernie korciło, papier schowałem z powrotem, a wraz z zapalniczką do swojej kieszeni wsunąłem kilka papierosów.-Pora odwiedzić miejsce, które widziałem z Wieży Astronomicznej-pomyślałem podnosząc się z miejsca. W tym czasie prędko wypiłem kawę i skierowałem się do wyjścia. Przechodząc przez tą samą drogę, co chodziła czarnowłosa, poczułem dreszcze mając w głowie jej krzyk, doskwierało mi poczucie winy, bo jednak mogłem zrobić cokolwiek. Opuściłem salę, jednak niepokój wciąż pozostał.
/np zakazany las/

Po kilku godzinach samego zwiedzania przeogromnej szkoły, ruszyłam do wielkiej sali, w której z opowieści moich rodziców zawsze bywały tłumy. Sowy fruwające nad głowami uczniów, zrzucające paczki z prezentami albo listy od bliskich. Gwar i zapach świeżej kawy czy owocowych herbatek, to wszystko wydawało się tak nierealne.
Kiedy delikatnie pchnęłam mosiężne drzwi, w szacie z niebieskimi emblematami, wślizgnęłam się do środka.
Cisza.
Spokój.
Ni żywej duszy.
W moich uszach zadźwięczał urojony dźwięk wydawany przez stado świerszczy. Mimo wszystko byłam zdumiona wielkością pomieszczenia, które miało cudowny wystrój - jak w historiach.
Siadłam przy stole Ravenclawu, rozkoszując się zapachem cappuccino, które szybko znalazło się w mojej filiżance. Czekałam na jakąkolwiek osobę, która zlikwiduje mą lekką chandrę.

Po wypakowaniu swoich rzeczy nie miałam pojęcia, co mogę robić. Przez dłuższy czas szukałam rozwiązania, jakiejś formy rozrywki. Od czasu gdy przyjechałam tutaj, nie zjadłam absolutnie niczego, więc za głosem burczącego brzucha udałam się do Wielkiej Sali. Pchnęłam ogromne drzwi, a wraz z wejściem poczułam zapach różnych potraw, że nadal byłam zaskoczona iż ślina nie leciała mi z ust. Co było sporym zaskoczeniem nie dostrzegłam nikogo z wyjątkiem dziewczyny siedzącej przy stole z tego samego domu co ja. Udałam się w zamiarze zjedzenia czegokolwiek, mniej w celach rozmowy, w których mistrzynią nie byłam. Starałam się jedynie nie zerkać w jej stronę, to mogło wydać się dziwne, racja? Nałożyłam na talerz, coś co wyglądało i pachniało ładnie i zaczęłam jeść.

Wszedłem do Wielkiej Sali ignorując wszystko wokół. Usiadłem, a Cong Cong zaraz obok. Patrzyłem na jedzenie, jednak nie potrafiłem niczego ruszyć. Po głowie dudniły mi jedynie jej słowa.
Ty w ogóle jadłeś cos dzisiaj? Nie pamietam żebyś cos tam wcinał. Musisz dobrze jeść. Inaczej jak będziesz wygladal? Jestes wysoki. Musisz sie dobrze odżywiać. Ale tez nie jedz jakiegoś świństwa. Zeby ci nie zaszkodziło.
Chciałem wierzyć w to, że jej nie ma jest kłamstwem. Że będzie obok, ale to się nie uda. Dlaczego miałoby? Wpatrywałem się pusto w talerz, dopóki pies nie trącił mojej ręki, zaciśniętej w pięść, mokrym nosem. Zerknąłem w jego kierunku, nic nie mówiąc. Nie miałem co. Właściwie po cholerę ja jeszcze tutaj jestem? Czułem potrzebę aby zrobić cokolwiek, ale niczego mi się nie chciało. Po chwili zrezygnowałem z siedzenia tutaj i skierowałem się do wyjścia zabierając przy okazji trochę słodyczy.
/np dorm chłopaków/

Zauważyłam pierwsze dwie osoby w szkole. Każda prezentowała co innego. Dziewczyna wydawała mi się dość nieśmiała. Nie usiadła obok mnie, szybko skusiła się na coś smacznego. Natomiast chłopak... wyglądał blado i smętnie, zdecydowanie nie wyglądał na kogoś kto cieszy się swoim życiem. Chciałabym kogokolwiek poznać, a oni chyba nie są na to skorzy.
Westchnęłam głośno, delektując się kawą.

Weszłam do Wielkiej Sali otwierając drzwi z hukiem. Normalnie jak za starych czasów w Ilvermorny, tylko tym razem nie miałam obok siebie grupki przyjaciół i inni uczniowie nie gapili się w moją stronę. No cóż, bywa. Wszystko potrafi się diametralnie zmienić w jednym momencie, przez jeden głupi wyczyn.
Pewnym krokiem podeszłam do stołu puchonów, przy którym usiadłam i zaczęłam jeść jakiś makaron z półmiska stojącego przede mną.

Zasnęłam na stole twarzą w makaronie. Gdy tylko się obudziłam zrozumiałam, jak bardzo głupio to musiało wyglądać. Do tego jeszcze podrywając się ze stołu potrąciłam kubek z kawą i rozlałam ją na siebie.
- Kurwa jego mać - wrzasnęłam - Zabierzcie mnie z tego śmietnika!
Krótkim ruchem różdżki sprzątnęłam z siebie resztki zimnego makaronu i kawy, po czym położyłam się na ławce. Tęsknię za Ilvermorny. Nienawidzę tego miejsca.

W pewnej chwili po bezstresowym lunchu, usłyszałam czyiś krzyk. Zdenerwowanie i agresja w jednym, czyli istna mieszanka wybuchowa. Szybko uniosłam się i ruszyłam w stronę blondynki, która niczego sobie leżała na ławce.
- Hej, wszystko w porządku? - przysiadłam się obok, patrząc subtelnym wzrokiem w jej stronę.

- A wyglądam jakbym miała jakiś problem? - zapytałam spoglądając na dziewczynę, która właśnie się przysiadła. Ravenclaw, czyli najgorszy dom, jaki mogłabym sobie wyobrazić. Współczuję jej, bo nigdy w życiu nie chciałabym tam trafić. W każdym razie zastanawiała mnie ta jej dziwna chęć pomocy. Poprzedni spotkani uczniowie nie mieli zbyt wielkiego zainteresowania nawet w najprostszej rozmowie.

- Delikatnie to ujmę, ale wyglądasz nie najlepiej. - swój wzrok zatrzymałam na jej twarzy, by bardziej się przyjrzeć - Czemu to miejsce uważasz za śmietnik? - uniosłam brew, nalewając sobie do kubka karmelowego cappuccino.
Nie chciało mi się wierzyć, że ta dziewczyna trafiła do Hufflepuffu. Mimo że jej szaty wyraźnie to pokazywały, to te barwy gryzły się z jej sposobem wypowiedzi.

- A czemu miałabym tego nie robić? To miejsce jest moją karą za niejeden wyczyn - prychnęłam - I tak szczerze mówiąc, to ten tekst o wyglądzie mogłaś zachować dla siebie.
Nie powiedziała niczego strasznego, ale okropnie mnie to wkurzyło. Aż przypomniała mi się tamta gryfonka. Jak ona miała? Anabeth? Arnika? Azor? ... Ah, tak, Annabelle. Chyba.

- Co Ty robisz w Hufflepuffie? - zmarszczyłam brwi, zniechęcając się do rozmowy i podejmowania jakiegokolwiek kontaktu - W każdym razie, jestem Rose. - spojrzałam na kubek z gorącym napojem - Tak gdybyś nie wiedziała kogo wpisać na czarną listę, a wydaje mi się, że tylko taką posiadasz.

- Mad - mruknęłam - Nie wiem czemu jestem w Hufflepuffie. Nie, nie mam tylko czarnej listy. Nie, nie jestem aż takim potworem. I tak, zdrobnienie mojego imienia idealnie mnie opisuje.
Powiedziałam wszystko szybko, jakby od niechcenia. Nawet nie patrzyłam na Rose, tylko skupiłam się bardziej na oknach.

- Słowo "mad" ma wiele znaczeń kochana, a nie będę zgadywała, które ma Cię opisywać. - zauważyłam jej całkowitą niechęć do jakiejkolwiek rozmowy.
Nie lubiłam takich osób, takich charakterów, które jedyne co mogą to narzekać jak bardzo im źle. Że też na sam początek wpadłam na taką osobę.

- Tylko nie kochana, misiaczku - powiedziałam wreszcie spiglądając na Rose - Co cię właściwie skusiło do podejścia tutaj? Raczej nie mój 'nienajlepszy wygląd".
No i już laska przestaje mi się podobać. Czy nie ma tu normalnych ludzi? Poważnie?

Przewróciłam oczami, starając się wyrównać poziom naszej rozmowy.
- Twój nienajlepszy stan, raczej. - uśmiechnęłam się subtelnie - Wygląd swoją drogą, słoneczko. Bałam się, że coś sie dzieje, po prostu. - wzruszyłam ramionami - Czy w tym tysiącleciu czymś dziwnym i niespotykanym jest troska o drugą osobę? - zapytałam, a było to coś tak oczywistego.
Z roku na rok świat się pogarszał i zmieniał, zachowanie ludzi można porównać do zachowania zwierząt w dziczy, choć i tam jest dużo przyjemniej.

- Nie musisz się mną przejmować, kotku - powiedziałam ponownie skupiając swój wzrok na oknie.
Jeżeli ona jest tak pomocna, to czemu ta stara czapka nie przydzieliła jej do Hufflepuffu? Może byłoby jej tu lepiej. Eh, wszędzie jest lepiej, niż w Ravenclaw. Ta rozmowa z początku strasznie mi przeszkadzała. Niektórzy ludzie nie potrafią olać kogoś kto podobno wygląda, jakby miał problemy. Ja problemów nie mam i nie wiem, co ją tak tu przyciągnęło, ale w sumie przestała mi w jakikolwiek sposób zawadzać. Niech sobie tu siedzi, tylko bez zbędnych gadek.

- Teraz już wiem, że nie muszę. - spojrzałam na kubek z kończącym się napojem - Aczkolwiek, ostrożności nigdy nie jest za wiele. To chyba dobrze, że ktokolwiek się Tobą zainteresował nawet w tak błahej sprawie. Pomyśl co by było gdybyś naprawdę potrzebowała pomocy, a nikt nie ruszyłby się nawet w Twoją stronę. Wtedy byś narzekała jak śmieli Ci nie pomóc. - sformowałam usta w dziubek, opierając brodę na splecionych dłoniach.

- Nie narzekałabym. Nie potrzebuję niczyjej pomocy - prychnęłam - Świetnie sobie daję radę sama. Nie ma najmniejszego sensu mi pomagać.
W głębi duszy błagałam, żeby nagle nie naszła mnie chęć uduszenia tej laski. Muszę się trochę uspokoić, bo jeszcze chwila i na prawdę to zrobię.

/ Przed rozmową z Dajen, przychodzi z dormitorium z Clary.
Weszłam do środka przed Clary, choć zestresowana jak zawsze gdy tutaj się pojawiałam. Udałam się w stronę stołu niepewnym krokiem, po może sześciu potknęłam się o własne nogi i upadłabym, gdyby rudowłosa mnie nie złapała.
- Dzięki - powiedziałam do niej i usiadłam za stołem, nalałam nam kawy.
- W końcu napój bogów - zaśmiałam się nerwowo, z intencją rozładowania atmosfery.

- Jak sobie wolisz. - mruknęłam wyraźnie niezadowolona.
Bez słowa pożegnania udałam się na swoje miejsce przy stole krukonów. Nie znoszę arogancji, a mój charakter z jej to dwa przeciwieństwa.

O Merlinie *tak się tutaj mówi??*, na szczęście sobie poszła. Gdy tylko przesiadła się do swojego stolika na moją twarz powrócił zupełnie szczery i lekko krzywy uśmiech, a mój palec wskazujący prawe dłoni zaczął wystukiwać rytm Seven Nation Army. Dlaczego akurat to zagnieździło się w mojej głowie? Nie mam zielonego pojęcia. Ale pewnie teraz będzie tam siedziało do końca świata i jeszcze dłużej.

- Ześlijcie mi tutaj kogokolwiek z kim mogłabym nawiązać kontakt dłuższy niż siedem wypowiedzi. - przewróciłam oczami, upijając ostatni był kawy.
Kofeinowy napój był tutaj o niebo smaczniejszy niż w świecie mugoli. Był bardziej pobudzający, bardziej smaczny, bardziej. Po prostu. Mogłabym napisać charakterystykę wszystkich rodzai kaw, znajdujących się na stołach, ale gwarantuję, że każde pióro na świecie nie wytrzymałoby tak dużej ilości pozytywnych epitetów.

Przyszłam z Sophie do Wielkiej Sali, chociaż sama bym tu nie trafiła. Zdumiewająca była wszechobecna tutaj cisza. Dwie dziewczyny siedziały przy stole Ravenclaw, a jedna przy Hufflepuff. Przygryzłam wargę czując jak zapach z prawie każdej potrawy dociera do mojego nosa. Zerknęłam kątem oka na moją towarzyszkę, która nagle się potknęła. W ostatnim momencie załapałam ją, za co oczywiście podziękowała- Nie masz za co- odparłam. Usiadłam przy stole i patrzyłam jak gryfonka nalewa do naszych kubków prawdziwy afrodyzjak. Westchnęłam z uśmiechem czując jej zapach-Lepiej być nie może- powiedziałam po chwili.

Chwilę potem wyjęłam książkę i zaczęłam ją czytać, jednak jak szybko rozpoczęłam, tak skończyłam. Kolejna "arcy" romantyczna historia zaczęła najzwyczajniej na świecie, nużyć. Westchnęłam. Co mogłabym zrobić? Obserwowałam dyskusję dwóch dziewczyn, a także dwóch innych, które przyszły. Koniec końców krukonka wróciła na to miejsce, a na twarzy nie było dostrzegalne zadowolenie. No cóż. Raz kozie śmierć. Racja? Zabrałam moje rzeczy i podeszłam powolnym krokiem siadając obok-Cześć-rzuciłam w jej stronę i delikatnie się uśmiechnęłam. Warto poznać nowych ludzi.

- Czy ktoś wysłuchał moje lamenty i zesłał mi Ciebie? - spojrzałam na nią ze zdziwieniem, była normalna - Cześć. - odpowiedziałam, przyglądając jej się uważnie.
Nie mogłam się oprzeć, kolejna porcja kawy, tym razem late z odrobinką cynamonu na wierzchu. Czułam jak kolor tęczówki zmienia się w barwny błękit, co oznaczało szczerą radość.

-Najwidoczniej-odparłam uśmiechając się-Jestem Gwen. Gwen Lightwood-powiedziałam, a sama nalałam do kubka herbaty miętowej. Nie szukałam nawet cukru, bo w moim odczuciu ten napój był najlepszy bez niego. Upiłam łyka. Dawno jej nie piłam. Dostrzegłam zmianę w kolorze jej tęczówki, bo zmieniła nahle barwę na błękitną...To było dość dziwne? Ale może mi się tylko wydawało. Z resztą, czemu ja się dziwię, w końcu trafiłam do szkoły magii-Więc, co tam?-spytałam po chwili upijając ponownie łyk herbaty i przyglądając się krukonce.

- Tylko trochę kawy i już człowiek sie czuje jak nowonarodzony - odpowiedziałam dziewczynie z szerokim uśmiechem. Zdarzało mi się ukradkiem zerkać na inne osoby w sali, nie wiem czy można było to podciągnąć pod nerwicę natręctw, ale chciałam wiedzieć czy ktoś na mnie patrzy czy przechodzi niedaleko. Zwariowałabym, gdybym tego nie zrobiła.
- Trochę mi brakuje zwyczaju ojca, mianowicie, kieliszka wina do obiadu - westchnęłam i dolałam mleka do kawy, coby chwilę później ją wymieszać i dopiero wziąć łyk. Nie spieszyło mi się z piciem jej, delektowałam się tym łykiem i tym świetnym smakiem.

-Nie ma lepszej rzeczy w ciągu dnia-dodałam z uśmiechem upijając łyk kawy. Rozejrzałam się po Wielkiej Sali, aby trochę "obadać teren". Były jeszcze trzy dziewczyny. Usiadłam wygodniej i wzięłam ciastko z talerzyka. Ugryzłam je, a potem napiłam się kawy-Nie słyszałam o czymś takim-powiedziałam po chwili słysząc jak Soph mówi o tym, czego jej brakowało. Najwidoczniej miała bardzo dobre kontakty ze swoim ojcem.

- We Francji zazwyczaj się do obiadu daje kieliszek czerwonego wina, nawet młodzieży - wyjaśniłam ów zwyczaj. Cóż, nie tylko akcent dawał ewidentnie znać, że jestem z Francji.
- Nawet po przeprowadzce kultywował te zwyczaje, mimo że to mama zawsze o nie dbała - westchnęłam i upiłam kolejny łyk. Nie miałam pomysłu na dzisiejszy dzień, miałam nadzieję, że Clary coś wymyśli, zaproponuje.

-Dla mnie tradycją był sok pomarańczowy w sobotnie poranki- powiedziałam wzruszając ramionami-Tylko, był okropny-zaśmiałam się na samo wspomnienie-Trochę dziwne. Tak młodzież przyzwyczajać do wina?-mruknęłam unosząc brwi. Najwidoczniej niewiele wiedziałam na temat Francji. Wiedza, którą posiadałam na ten temat, ograniczała się do kilku historycznych faktów, różnych piosenek, filmów i książek. Chciałabym poznać coś na ten temat- Jakie macie jeszcze tam zwyczaje?-zapytałam z ciekawością.

- Hmm... co u mnie? - poprawiłam swoje włosy, zakładając jeden z kosmyków za ucho - Wszystko w jak najlepszym porządku. - uśmiechnęłam się szeroko, zamykając swój uścisk dłoni na kubku - A u Ciebie? Od dawna chodzisz do Hogwartu?

-W sumie nic ciekawego. Niedawno się tutaj pojawiłam- wzruszyłam ramionami. Nie przywiązywałam do tego aż takiej wagi. Szkoła jak szkoła. Kwestią czasu będzie gdy znajdę znajomych i w końcu się "oswoję" z tym miejscem. Upiłam kolejny łyk herbaty. Dziewczyna, pomimo, że nie powiedziała jak ma na imię, nie wydawała się niemiła. Wyglądała na nawet sympatyczną, a najlepiej trzymać się z tymi ze swojego domu, racja?

- Całkiem wypadło mi to z głowy. - zaśmiałam się cicho - Jestem Rose Crux. To mój pierwszy dzień tutaj, musisz mi wybaczyć moje rozkojarzenie. - naśladując gest dziewczyny, upilam łyk swojej late - Wszystko jest takie inne i jeszcze przeze mnie niezbadane. - teatralnie rozejrzałam się po ogromnym pomieszczeniu.

-Rose- powtórzyłam imię w myślach. Miałam tendencję do mylenia imion jak i zapominania o nich. Często takie rzeczy wypadają mi z głowy. Podobnie jak daty. Raz zdarzyło się, że zapomniałam o swoich urodzinach-W dwójkę będzie nam raźniej- powiedziałam uśmiechając się-A nowe wcale nie będzie znaczyć, że straszne, prawda?- dodałam po chwili skupiając wzrok na jednym z okien.

- Cóż... Nie wiem co aż tak się różni we Francji od Anglii, ale zaskoczyło mnie to, że się ludzie nie całują w policzki na powitanie i pożegnanie - odparłam i upiłam kolejny łyk, sięgnęłam swoją drobną dłonią po kawałek ciasta i ugryzłam kęs.
- Przez to miałam przypał na Kings Cross żegnając się z dziewczyną, z którą jechałam w przedziale - zaśmiałam się i upiłam następny łyk, po czym odgarnęłam włosy na prawe ramię.

-Wiesz, mi nie przeszkadzałby taki zwyczaj- powiedziałam uśmiechając się do dziewczyny. W końcu jaki kraj, taki obyczaj. Słysząc o "przypale" Soph ponownie uniosłam kąciki ust. Przy niej zapominałam o jakichkolwiek problemach, nawet nie zdawałam sobie sprawy z tego jak często się przy niej uśmiecham. Upiłam łyka kawy, która była tak wspaniała, że aż ciężko ją opisać słowami-W sumie to, cieszę się, że tutaj jestem- powiedziałam spoglądając na sufit, aby zaraz potem przenieść wzrok na Sophie- Wraz z Tobą- dodałam przyglądając się jej twarzy. Szczerze powiedziawszy mogłabym tak cały dzień. Siedzieć i na nią patrzeć.

- Dokładnie. - uśmiechnęłam się szeroko na słowa dziewczyny, wydawała się naprawdę sympatyczna - Nowe oznacza ciekawe, na pewno nie straszne! - podążyłam wzrokiem za jej spojrzeniem, które wiodło na jedno z wielkich okien - Powiedz mi, co takiego ciekawego jest w tych oknach? - parsknęłam miłym śmiechem - Już druga osoba się w nie wpatruje, a ja nie mam pojęcia co w nich widzą poza tą cudowną techniką, którą zostały wykonane.

-Nie mam pojęcia- odparłam uśmiechając się. Było to zgodne z prawdą, ponieważ sama nie wiedziałam czemu akurat okno przykuło moją uwagę. Po prostu. Czy musiałam się z tego tłumaczyć? Nie. Nawet nie było to tłumaczenie. Upiłam łyk herbaty-Może chodzi o samą technikę?-powiedziałam po chwili.

- Zatem możemy taki zwyczaj wprowadzić, nie widzę przeszkód - odpowiedziałam dziewczynie i posłałam jej szeroki uśmiech. Zatrzymałam się chwilę wzrokiem na jej twarzy, znów się zachwycając jej urodą. Była piękna, po prostu przepiękna, nie mówiąc już o jej włosach. Do takowych właśnie miałam słabość.
- I właściwie... O ile wcześniej żałowałam, że tu jestem, to teraz się cieszę - dodałam i upiłam kolejny łyk kawy. Znów wzięłam kawałek ciasta, by się po krótkiej chwili rozkoszować jego słodkim smakiem.
- I głównie to przez złe doświadczenia miłosne. Najpierw z Raven, to chyba było najgorsze. Nawet z Marceline nie było tak źle - westchnęłam i spuściłam wzrok na kubek z kawą.
- Nie chcę też znów się zawieść na kimś - powiedziałam zupełnie szczerze. Choć byłam może i trochę naiwną osobą, to wciąż się zastanawiałam co z Clary. Po dwóch złych doświadczeniach i złamanym sercu zwyczajnie się obawiałam znów cierpieć, co raczej było zrozumiałe.
- Nie chcę znów cierpieć.

Wysłuchałam dziewczyny kończąc ciastko. Cały czas wpatrywałam się w jej twarz-Musiałaś wiele przecierpieć- powiedziałam dopiero po chwili analizując jej wypowiedź. Sophie musiało być ciężko. Najpierw po jednym, a następnie drugim zerwaniu. Współczułam dziewczynie, bo na pewno nie było to dla niej łatwe, zważywszy na to, jak bardzo jest wrażliwa. Delikatnie ujęłam jej dłoń- Sophie, wiesz, że teraz tak łatwo się mnie nie pozbędziesz?-powiedziałam. Jej rękę delikatnie gładziłam kciukiem. Dostrzegłam na jej twarzy ból, związany z tamtymi wspomnieniami, a nie chciałam go widzieć-Będę obok, cokolwiek miałoby się zdarzyć. Chcę być tą, która powoduje na twojej uroczej buźce uśmiech. Nie zawiedziesz się, obiecuję. Nie będziesz cierpieć, nie dopuszczę do tego.

Wysłuchałam jej i aż czułam, jak mi się robi ciepło w sercu. Nawet jeśli rudowłosa tego nie dostrzegała aż tak, to naprawdę dała mi mocne oparcie swoją osobą i pomogła bardziej, niż myśli. Mimo to jednak, powiedziałam chyba najbardziej klasyczne zdanie w takiej sytuacji.
- Też tak mówiły - powiedziałam z myślą o poprzednich dwóch dziewczynach. - Też że się nie zawiodę, że będzie dobrze, a gdy przyszło co do czego, to mnie zostawiły - spuściłam znów wzrok. Poczułam większy ból, ale co tu się dziwić, to było w końcu rozdrapywanie ran. Przybliżyłam się do Clary i wtuliłam się w nią mocno, potrzebując tego ciepła i wsparcia.

Objęłam od razu Sophie i lekko gładziłam ją po plecach-Nie znam tych dziewczyn, ale bardzo się cieszę, że ich nie znam. Mówię to, co myślę. Nikt nie wie, co czeka nas w przyszłości. Prawda? Możemy mieć plany i cele, do których będziemy dążyć. Tak jak my do założenia kawiarni. Dołożę wszelkich starań do tego, aby być przy Tobie. Może po prostu, nie trafiłaś na odpowiednią osobę? Nie powinnaś z powodu tamtych dwóch dziewczyn skreślać inne. Nie toruj swojej własnej drogi do szczęścia. Gdy zaczniesz budować mur wokół twojego serca, nie możesz liczyć na to, że ktoś je zburzy. Człowiek potrzebuje drugiego człowieka. A ja póki żyje zamierzam być tuż obok ciebie. Wolę umrzeć niż widzieć Ciebie smutną z mojej winy- powiedziałam przyciągając dziewczynę do siebie. Chciałabym aby Sophie nie czuła czegoś takiego wobec mnie. Żeby nie była nieszczęśliwa. Kiedy to się stało, że zaczęło mi aż tak zależeć na tym aniołku z uwielbieniem do kawy?

Zaskoczyło mnie to, jak dziewczynie zaczęło na mnie zależeć. Choć sytuacja nawet w pewnej części była analogiczna do pozostałej reszty, czyli Raven i Marceline, to chciałam wierzyć Clary i skupić się na niej. Choć może moje uczucia nie były aż tak mocne na tą chwilę jak jej, zdecydowanie znałam sie z nią zbyt krótko, to mimo wszystko czułam tą więź, te uczucia i emocje. Nie potrafiłabym teraz powiedzieć jej "nie zapędzaj się". Tak samo wolałam nie wychodzić pierwsza z inicjatywą do pocałunku, jako że po prostu nie chciałam robić niczego, nie będąc pewną swoich uczuć. Mimo wszystko, gryfonka stała się dla mnie bardzo ważną osobą, zaufaną, mimo krótkotrwałej znajomości. Zdecydowałam, że to ostatnia szansa dla losu, jeśli i tym razem się przejadę, nikt tak szybko nie zbliży się do mnie. Tylko ten jeden raz zamierzałam zaryzykować i ani razu więcej.
- Dziękuję, to bardzo miłe - odparłam ewidentnie pod wrażeniem jej słów. Z wdzięczności i tej radości, że mam kogoś takiego, wtuliłam się w nią jeszcze mocniej.

-Pamiętaj-zwróciłam się do Gryfonki delikatnie dłonią unosząc jej brodę, aby spojrzała mi w oczy-Że nie jesteś sama- powiedziałam patrząc na nią. Nie byłam pewna, czy w ten sposób staram się przekonać ją czy siebie. Wszystko działo się tak szybko, jednak czułam, że potrzebuję jej, a Sophie ma podobnie. Czy w ten sposób działają te uczucia? Myśl, że zaśniesz nie wtulona w tą drugą osobę, doprowadza cię do szału, czy, że aktualnie nie myślisz o niczym innyn jak o tym co aktualnie w głowie siedzi tej drugiej osobie.