Wielka Sala

- Sama sobie poradzisz w szukaniu. Chyba, ze w tym stanie nie dasz rady przejść przez korytarz - mruknęłam.
Na Merlina, człowieku, odejdź wreszcie i daj żyć.

- Zaraz Ty możesz nie dać rady przejść przez korytarz. - uśmiechnęłam się zagadkowo - Nic nie mówiłam. - przegryzłam swój język, wgryzając się w jabłko.

- Wiesz co? Daj sobie spokój z odzywaniem się do mnie - prychnęłam.
Zabrałam swój kubek i przesiadłam się na drugi koniec stołu. Co za szmata. Podbija do człowieka, a potem go obraża. Jeżeli wszyscy w tej szkole są tacy, jak ona, to ja odpadam. Mam dosyć, wracam do domu.

Miałam ochotę splątać jej nogi sznurówką i patrzeć jak upada na swoją nieidealną buźkę. Seans perfekcyjnie wyreżyserowany dla mojej psychotropowej duszy...
Wzięłam głęboki oddech, delektując się zapachem, który unosił się z kubka na nowo zapełnionego zbożową kawą. Uzależniające.

Chyba powinnam była zostać na tej wieży. Teraz mam jak największą ochotę powtórzyć swój wyczyn z Ilvermorny. Zamieniłabym tę loszkę w żuka, zamknęłabym ją w słoiku i przestała karmić po kilku dniach. I nie, nie wypuściłabym jej tak, jak zrobiłam to poprzednio. Ta by zgniła w szklanym więzieniu bez powietrza.

Gdybym mogła, sparaliżowałabym ją wzrokiem. Co w tym małym móżdżku mogło być... Już widziałam jej bezwładne ciało witające się z podłogą, a dookoła muchomory... Czekaj, co? Pokręciłam głową, odzyskując wzrok, a przed oczami miałam zwykły obraz kawy i moich dłoni. Oddychałam ciężko, ale to się zdarza.

Dopiłam herbatę do końca i postanowiłam wyjść. Nie mam zamiaru przebywać w towarzystwie ćpunki.
/ np wieża

/po wieży astronomicznej/
No cóż po dłuższym siedzeniu w jednym miejscu, w końcu, co dość oczywiste, zaczął doskwierać mi głód. W ten oto sposób schodząc po parunastu schodach trafiłem do Wielkiej Sali. Ignorując wszystko wokół, co nie jest ogromnym zaskoczeniem, usiadłem przy stole, gdzie chyba powinienem siedzieć. Spośród czterech podłużnych stołów, z różnymi motywami kolorystycznymi wybrałem ten zielony, czyli tam gdzie była reszta ślizgonów. Jakby robiło to różnicę gdzie siedzisz, a raczej jaki kolor nosi ten stół. Kolejna brednia w tej szkole. Nalałem sobie do kubka kawę i upiłem łyka, z rozczarowaniem widząc, że nie ma mojego ulubionego dania. No cóż, chyba przeżyję.

Wszedłem do Wielkiej sali rozglądając się za swoim stołem. Dostrzegłem przy nim dwie dziewczyny. Jedna - białowłosa, zajęta czytaniem czegoś, druga- chyba konkretnie najebana. Poszedłem więc w kierunku tej drugiej i usiadłem na przeciwko.
- Cześć. Wszystko w porządku? - zapytałem patrząc na nią i jednocześnie nalewając sobie soku do kubka.

Męski głos dobiegł do moich uszu, spojrzałam z nadzieją w stronę skąd dobiegał, licząc na kogoś mi bliskiego... Niestety, kolejna obca osoba.
- Czy wygląda jakby było wszystko w porządku? - zapytałam sarkastycznie, delektując się smakiem kawy.

— A czy możesz zacząć odpowiadać normalnie a nie jak rozpuszczona gówniara? Pominiemy fakt że się naćpałaś bo jeśli któryś z nauczycieli to zauważy to będziesz miała problem. Co wzięłaś?

- Czy ja odpowiadam jak rozpuszczona gówniara? Pytasz głupio choć widzisz, że nie jest w porządku. - warknęłam w złości - Niczym się nie naćpałam, ledwo zaczynasz rozmowę, a już mnie o coś takiego podejrzewasz. - wbiłam w niego wzrok, koncentrując się na jego spojrzeniu.

Pod dłuższym siedzeniu w bibliotece stwierdziłam, że muszę udać się aby zjeść cokolwiek. W ten oto sposób, udałam się do Wielkiej Sali. Po pchnięciu drzwi i rzuceniem okiem po wszystkich stolikach zauważyłam siedzącego przy jednym stole Kaia. Bez zastanowienia postanowiłam się dosiąść-Cześć KJ- rzuciłam w jego stronę.

Siedziałem więc wpatrując się w własną kawę, dopóki nie zauważyłem jak do sali wchodzi Aiden. Wzrok miała zagubiony i szukała czegoś. Zatrzymał się on na mnie, a dziewczyna zaraz potem dosiadła się- Hej Dein- odparłem przenosząc wzrok na kawę i upijając łyk napoju. Widziałem, że coś jest nie tak, ale naciskać nie zamierzam. Jeśli będzie chciała powiedzieć, to to zrobi.

W jego głosie było coś...Dziwnego, jakby coś go dręczyło- Nie mówiłeś, że pijesz kawę- zauważyłam patrząc na kubek, który powoli był wypróżniany. Niby patrząc na niego odnosiłam wrażenie, że jest tą samą osobą, ale czułam, iż bardzo się zmienił.-Wiesz, że nie jesteś sam- powiedziałam po chwili wpatrując się w niego. Położyłam dłoń na ramieniu, aby w jakiś sposób go wesprzeć, jednak w tym samym momencie on ją strącił. Zmarszczyłam brwi- Kai Joshua Graham, masz powiedzieć, o co chodzi- na twarzy malowała się powaga. Naprawdę martwiłam się jego stanem.

Nie mogłem powstrzymać uśmiechu.
— Ja cię nie podejrzewam. Ja stwierdzam fakt. Pijana nie jesteś. Nie czuje alkoholu ani nie wyglądasz na osobę pijaną. — nachyliłem sie do przodu.
— Może gdybyś nie tak nie wpatrywała w moje oczy... Mógłbym zmienić zdanie. Ale niestety. Właśnie sama się przyznałaś. — stwierdziłem biorąc łyk soku.

- A co wyglądam według Ciebie na ćpunkę, tak? - zapytałam, nie odrywając od niego wzroku.
Chyba myśli, że pozjadał wszystkie rozumy. Mój ton głosu dalej nie był za przyjazny, ale order za najgorsze rozpoczęcie znajomosci bym mu podarowała. Przykleiłabym mu medal na samym środku czoła, by każdy uważał na jego pierwsze słowa. Że niby gówniara, że niby ćpunka... Co jeszcze, może według niego jestem jeszcze homo... To byłoby za dużo.

— W tym momencie tak. — powiedziałem szczerze. — Nie atakuj. No chyba że zaprzeczysz że coś brałaś? Hm?

Milczałam. Mam mu powiedzieć, że ześwirowałam i zaczęłam coś brać. Nie było takiej opcji.
- Po prostu gorzej się dzisiaj czuję. - zmieniłam specjalnie ton, obracając w rękach kubek.

— Gorzej mówisz? A był jakiś moment w ostatnim okresie kiedy czułaś się dobrze? — zapytałem prostując się.

Czy naprawdę po mnie tak wszystko widać do jasnej cholery? Czy ludzie za przeproszeniem nie mają swojego życia, tylko za wszelką cenę próbują udowodnić mi, że jestem ćpunką?
Pomasowałam skroń, myśląc nad odpowiedzią.
- Był, rok temu. - zakręciło mi się w głowie, ale szybko ustabilizowałem wzrok - Jestem aż taka interesująca by pytać się mnie kiedy ostatnio czułam się dobrze? Czy coś innego Cię do tego zmusza?

— Nigdy nie robie niczego z przymusu. Zawsze jeśli coś robie to tylko dlatego że chce. — powiedziałem przyglądając się jej.
— Chcesz iść do piguły?

- Nie! - wypowiedziałam gwałtowniej niż mi się wydawało - Nie czuję takiej potrzeby. - starałam się wybrnąć z sytuacji, szybko upijając łyk kawy.
Zaczęłam unikać jego spojrzenia, wydawałoby się jakby potrafił z nich wszystko rozszyfrować.

— Spokojnie. Tylko zapytałem..Nie unoś się.— starałem się ją uspokoić.
— Unikasz mojego spojrzenia. Może jednak pójdziemy do skrzydła? Czy mam cię tam zaciągnąć siłą?

- Nawet nie próbuj mnie tam zanosić, nie dotykaj mnie nawet. - mruknęłam sparaliżowana.
Ludzki dotyk? Co to? Tyle miesięcy ile spędziłam we wszechogarniającej mnie samotności, sprawił, że jakikolwiek dotyk był dla mnie obcy i niepożądany.

Zmarszczyłem brwi.
— Nawet cię nie dotknąłem... Nieźle cię dragi otumaniły. Ja skrzydełka mam tutaj. — powiedziałem unosząc w góre skrzydła i machając nimi.

- Ostrzegam Cię na przyszłość. - przewróciłam oczami, znowu zwracając wzrok w jego stronę - Tak, to na pewno dragi sprawiły, że nie chcę by ktokolwiek mnie dotykał.

— Spokojnie. Nie zamierzam. Dotykam tylko ładnych dziewczyn. I to za ich pozwoleniem. — powiedziałem wzruszając skrzydełkiem.

Tylko spiorunowałam go wzrokiem, wystarczyła chwila gdybym wykrzyczała mu coś w twarz... Gdyby nie tabletki, rozniosłabym te pomieszczenie, razem z osobami przebywającymi w tym miejscu.
- To dobrze. - zacisnęłam zęby, sprawiając wrażenie niewzruszonej jego słowami.

— A Ty jesteś piękna. A takie dotykam bez ich szczególnego pozwolenia. — puściłem jej oczko popijając sok. Wyprowadziłem ją z równowagi. Ahh..

- Farmazony... - przewróciłam oczami, doznając kolejnej fali zrelaksowania i spokoju.
Oparłam na dłoni swój policzek, wpatrując się w niego z większą sympatią. Wszystko jak gdyby za pstryknięciem palcami, mój nastrój zmieniał się co chwilę. Skutek uboczny?
Kreśliłam jakieś wzory na stole, przerzucając wzrok to na stół to na... chłopaka, którego imienia nawet nie znałam.

— Farmazony? No dobra.. To już nie będę żartował..— powiedziałem.
— Ale co? Humorek lepszy?

- Humor chyba lepszy. - zamrugałam mocniej kilkukrotnie - Przed chwilą miałam ochotę roznieść Cię razem z całą wielką salą. - powiedziałam jak gdyby nigdy nic.

— Wiem. Na twoje szczęście powiedziałem coś co cię przed tym powstrzymało. — odrzekłem.
— I jak samopoczucie?

- Pieprzona melancholia... - odpowiedziałam, czując się jakby w trybie slow motion.
Przed oczami mi poszarzało, a skroń zaczęła niemiłosiernie pulsować. Starałam się uspokoić wzrok, ale tym razem to było dużo trudniejsze.

Uderzyłam pięściami w stół, uwalniając prosto ze swojej krtani donośny krzyk. Krzyk bólu, smutku i rozpaczy w jednym. Podniosłam się ledwo, niemal nie opadając do tyłu.
- Gdzie Ci wszyscy co mieli być zawsze, w zdrowiu i chorobie? - krzyknęłam do siebie, popadając w złość.
Spojrzałam na swoje dłonie, ściągnęłam pierścionek, który gościł na moim palcu serdecznym. Obejrzałam go dokładnie z rozdwajającym się spojrzeniem.
- To tylko wyrzeczenia, które nic nie znaczą. - rzuciłam go o podłogę, a z moich oczu polały się potoki łez.
Nie obchodziło mnie nic, żadne spojrzenie, które patrzyło w moją stronę, żadne słowa, które opisywały mój stan.
Szlochałam, starając się wybiec z wielkiej sali. Zaraz po pierwszym kroku, obraz zawirował. Zacisnęłam zęby, ruszając między stołami...

Przez dłuższy czas Aiden nic nie mówiła, a kawa zniknęła z kubka- Dzięki za zaufanie- prychnąłem do dziewczyny, gdy nic nie powiedziała ponownie na pytanie co jest nie tak. Zabierając swój kubek przesiadłem się dalej, a tym samym czasie zauważyłem dziewczynę, która zaczęła krzyczeć i płakać... To było dopiero dziwne. Usiadłem w bardziej oddalonym miejscu. Skoro Dein nie ufa mi, to po co mam dalej z nią rozmawiać? Wzrok utkwiłem w ciemnowłosej, zrozpaczona, zaczęła błąkać pośród stołów.

Poczułam jakbym oślepła, całkowicie, mój narząd wzroku całkowicie zanikł. Obraz przed oczami na stałe zmienił się w ciemność, całkowitą czerń. Mimo wszystko chciałam stąd wyjść, ale na drodze stanęło mi coś twardego, o co z całym impetem uderzyłam. Czy to stół? Zgięło mnie w kolanach. Klęknęłam z rozmachem, opierając się o ławkę. Szlochałam, piszczało mi w uszach, a puls chciał rozwalić moje skronie. Schowałam twarz w dłonie, całkowicie zalewając je łzami.

/po zejściu z wieży/
Weszłam do wielkiej sali, bo moja chęć jedzenia wszystkiego (a także tasiemiec) nie pozwalają mi na zbyt długą przerwę między posiłkami. Otworzyłam drzwi i już chciałam podejść do stołu puchonów, ale moim oczom ukazała się przerażająca i zarazem żałosna postać ćpunki, której imienia nie pamiętam.
Mad, olej to cholerstwo i siadaj. Ale jednak coś mnie pchało w jej stronę. Pokręciłam głową i nie wiedzieć dlaczego podbiegłam do niej.
- Stara, co ci jest? - zapytałam zachowując spokój.

Rozpoznałam damski głos, mając nadzieję, że to nie moja wyobraźnia, która w najgorszym momencie potrafiłaby mi spłatać figle. Nie wiedziałam czy jednak ktoś naprawdę się mną zainteresował czy to tylko wiatr przypominający czyiś głos i dający mi złudne nadzieje.
Ściągnęłam mokre od łez dłonie z twarzy. Zerknęłam w stronę źródła głosu, ale moje oczy dalej ograniczały mi jakąkolwiek widoczność.
- N-nie wiem. - szlochałam, będąc poniekąd zawiedzona, że to nie męski głos, na który tak długo czekałam - N-nic nie w-widzę.

- Co? Jak to? Musimy cię stąd natychmiast zabrać - powiedziałam. Moja powaga w tej sytuacji, a nawet najmniejsza chęć pmocy tej dziewczynie była zadziwiająca - Możesz wstać? Pójdziemy do skrzydła szpitalnego.

- N-Nie do skrzydła szpitalnego, t-tylko nie tam. - próbowałam uspokoić głos, aby nie jąkać się tak żałośnie - Z-Zaraz mi przejdzie, p-prawda? - spojrzałam chyba na jej twarz, nie byłam nawet w stanie stwierdzić.

- No nie byłabym taka pewna - prychnęłam - Musisz iść do skrzydła szpitalnego, bo tylko ci się pogorszy.
Ja rozumiem, nikt nienlubi lekarzy, pielęgniarek i sterylnych pomieszczeń, ale dla własnego dobra lepiej jest tak zrobić.
Podniosłam dziewczynę za ramiona i powoli ruszyłam w stronę wyjścia.

Starałam się trzymać na nogach, wszystkie prochy jakie zażyłam rozpłynęły się po moim organiźmie i całkowicie.. wyparowały? Jakikolwiek stan odurzenia mnie opuścił, pozostały tylko skutki uboczne. Czemu wiedziałam, że to dalej mnie nie powstrzyma przed braniem psychotropów?
Np. Skrzydło Szpitalne

////// W SUMIE TO CHUJA MOGE TU NAPISAĆ WIĘC PO PROSTU OLEJMY TEN WĄTEK//////