Jezioro Hogwartu

-Chyba się przesłyszałem- parsknąłem patrząc na nią.

-Tak myślisz? -zapytałam unosząc brew.

-Taak?- powiedziałem patrząc na nią i również unosząc brew.

-To jesteś debil. -powiedziałam. Jasne że zartowalam.. Jezu fe

-No jeśli chcesz, no to ja nie mam nic przeciwko- parsknąłem patrząc na nią.

-Spoko. Kiedy i gdzie?

-Kiedy będziesz chciała- zaśmiałem się.

-Teraz. -powiedziałam wzywająco.

Spojrzałem na nią, powstrzymując się od śmiechu. Zaraz potem przysunąłem się do dziewczyny i spojrzałem jej w oczy-No jeśli tego chcesz- wzruszyłem ramionami pochylając się nad nią-Nie pamiętasz mnie, więc mnie nie znasz. A więc chcesz zrobić ten twój "szybki numerek" z Ślizgonem, którego wcześniej wrzuciłaś do wody? U ciebie wszystko z głową dobrze Soo?- spytałem unosząc brwi. Chwilę błądziłem wzrokiem po jej twarzy, a potem odsunąłem się siadając tak jak wcześniej-Dobry żart, prawie się nabrałem- parsknąłem.

Wstrzymalam oddech i spuscilam wzrok kiedy nachylił się do mnie. Odetchnęłam dopiero kiedy wrócił na miejsce.
-Dlaczego ciągle mówisz ze czegoś nie pamiętam?

-Bo nie pamiętasz-odpowiedziałem przenosząc wzrok na wodę.

-Czego niby? Nie rób ze mnie wariatki

-Na przykład. Mnie. Chris. Jestem pewien, że nie pamiętasz kogoś takiego jak Azazel. Naszych bitw na jedzenie i...-urwałem przypominając sobie widok Soo, po Londynie. Podniosłem się z miejsca-Muszę iść, narka-powiedziałem i ruszyłem do zamku, w tym czasie osuszając się za pomocą zaklęcia.

-Co za kretyn.. -również wstałam I poszłam do zamku, po drodze osuszajac się różdżką.
-Przestań juz zmyslac. -mruknęłam kiedy go mijałam.
Next: Klasa zaklęć I uroków

Dajenka właśnie przyjechała do Hogwartu, więc postanowiła się przejść. Jakimś trafem trafiła nad jezioro Hogwartu. USiadła na kamieniu i parzy w nienaruszoną taflę wody.

Akurat wybrałem się na spacer, jakoś rozładować emocje. Miałem ochotę przespać się z Ann, ale oczywiście ktoś mi przeszkodził... Zatrzymałem się widząc dziewczynę o różowych włosach. Czemu wydawała mi się znajoma?

Usłyszała hałas za sobą, przestraszona nie miała zamiaru się odwracać, ale jednak wbrew swojej woli zrobiła to próbując dostrzec osobę przed nią.

Zmarszczyłem brwi, jeszcze bardziej mi kogoś przypominała.

-eeee...-podeszła bliżej i przygląda się teraz już rozpoznanej postaci..znaczy wiedziała ze to chłopak-dobry wieczór?-powiedziałą niepewnie

- Dobry - odpowiedziałem mierząc ją wzrokiem od stóp do głów.

uśmiechnęła się i podeszła bliżej chłopak mógł teraz dokładnie obejrzeć jej twarz i oryginalne, wyróżniające się, różowe włosy-mogę pana o coś spytać?-wyglądała teraz jak zagubione, małe dziecko. Dajenka zawsze nazywa ludzi per pan/pani.

- Wow... Pana? Ale i tak, pewnie, pytaj - skinąłem głową i splotłem ręce na klatce piersiowej.

-boo wydaje mi się pan znajomy iiiii......mogłabym dowiedzieć się jak ma pan na imie?-uśmiechnęłą się uroczo do chłopaka i uniosła brew

- W sumie to również wydajesz mi się znajoma - przyjrzałem się jej uważnie. - Jestem Azazel Tokisaki.

-Aziuuu ?-zaśmiałą się-to naprawdę ty?-tulneła go ale od razu odskoczyła bo przecież ten nie wie jeszcze kim jest-Jestem Dajen pamiętasz?-wyszczerzyła się.

- Wiedziałem! Kurde no! - przewróciłem oczami. - Wiedziałem po prosto, że skądś Cię kojarzę! - zaśmiałem się i tulnąłem ją, zacząłem czochrać po głowie. - Gdzie Ty byłaś cały ten czas?

-w jednym gangu...eeeeeeee no tak no już powiedziałam to dokończę..-spuściła wzrok-eeeem bawiłam się ludzkimi ciałami..to znaczy trochę wbijałam w nie noże na zamówienie?-patrzyła w ziemię

- Czemu mnie przy tym nie było nooo - westchnąłem ciężko i usiadłem na ziemi. - Tyle rozrywki przegapiłem.

zaśmiała się-pochwalasz to ?-uniosła brew-poznałam tam tyle wspaniałych ludzi..ale niestety jednostka się rozpadła, a teraz trafiłam tutaj. Cieszę się że znów się widzimy.

- Co kto lubi, tak? - zaśmiałem się. - Również się cieszę, spotkanie po latach, nie?

-dokładnie, w sumie too... tęskniłam wiesz?-uśmiechnęła się-dalej jesteś samotnym wilkiem?-zaśmiała się

- Nie mogę powiedzieć, że i ja nie tęskniłem - westchnąłem i wystawiłem przed siebie rękę, na której miałem obrączkę, jako odpowiedź na drugie pytanie.

-woooooooo, która jest tą szczęściarą?-zaśmiała się i uważnie ogląda pierścionek.

- Annabelle, też ode mnie z Gryffindoru - uśmiechnąłem się.

-chcę ją poznać!-prawie krzyknęła ale zatkała usta łapką i się roześmiała

- I poznasz, spokojnie - zaśmiałem się razem z nią. - Do jakiego domu trafiłaś?

-Ravenclaw- uśmiechnęła się i usiadła na kamyku bo nóżki bolą-mam nadzieje tylko że mój dom mnie polubi-zamyśliła się

- Ravenclaw... - zamyśliłem się na chwilę. - Jest tam nieśmały strażak, Valentine, który jest w porządku, jest też taka zboczenica jedna... I chyba tyle.

-Valentine?-pomyślała-ładne imie...strażak? serio jest strażakiem?-zaśmiałąs ię-to wolę na nią nie wpadąc narazie

- Nie jest strażakiem, ale ma na imię Sam. Więc wyszedł Strażak Sam - zaśmiałem się. - A co do Valentine'a, jest raczej samotnym wilkiem wersja hardcore.

-bardziej niż ty?-zaśmiała się-chętnie go poznam lubie wyzwania i mam nadzieje że mnie polubi ale spokojnie nic więcej nie planuje-zaśmiała się

- Bardziej niż ja - kiwnąłem głową. - Indywidualista stawiający rozum ponad uczucia - zaśmiałem się z nią.

--ja go naucze!-śmiala się dalej-chociaż ...sama w siebie nie wierzę-uspokoiła się

- Czego go nauczysz? - zmarszczyłem brwi.

-hmmmm lubie jak ludzie się otwierają-usmiechnęłą się-wielu ludzi już przkonałam to porzucenia samotnego i wilczego trybu życia-wzruszyła ramionkami