Wielka Sala

— A nie.. Czekaj. To inaczej. Kupie ci loda jak mi zrobisz jeansy... Soo?— powiedziałem kiedy nie reagowała. Spojrzałem na Annabelle.
— No co? To tylko żarty... Zreszta. Jedz. A nie. Musisz zjeść i nie udawaj ze cos ci nie tak. Wmawiasz to sobie. Zjesz sama albo cie nakarmię. A to nic przyjemnego.

- Jeżeli powiesz mi jak masz na imię to... spróbuje zjeść. - nie odwracałam od niego wzroku, chcąc jak najbardziej odwrócić jego uwagę od jedzenia, by nagle zapomniał, że mam coś zjeść.

Wydęłam usta i spuściłam swój wzrok na talerz. Pod stołem szukałam ręki Jasona, by przy takiej codziennej czynności dodać sobie otuchy. Jak dziecko...

- Teraz chyba już nie trzeba mu pomagać - powiedziałam patrząc w stronę ślizgona - Jak widać, ma kto się nim zająć.
Wzięłam kolejnych parę łyków herbaty rozglądając się po sali i w końcu wlepiłam wzrok w wielkie okno.

Chwyciłem ja za rękę po chwili patrzac na nia.
— Jedz. Bo stad pojde. — powiedziałem. Para przed nami nadal milczała. Chyba któreś z nich ma okres.

Mimo wszystko na jego gest uśmiechnęłam się. Jak dziecko... Złączyłam nasze spojrzenia, by zaraz potem z krępacją szybko odwrócić wzrok. Co się ze mną dzieje?
Wzięłam do ręki coś w rodzaju maślanego rogalika i obracając go w ręce, przyglądałam się mu długo. Zacisnęłam dłoń i wcisnęłam go do ust, "delektując" się jedzeniem.

— Rogalik? Ehh... Niech bedzie. — mruknąłem wolna ręka nalewając sobie kawy. Upiłem jej łyk, rozglądając się po sali.

Kiedy ćwiertka zawartości talerza zniknęła, delikatnie odsunęłam od siebie resztę.
- Wystarczy. - czułam się strasznie najedzona, a zjadłam naprawdę niewiele - Przeszkadzam Ci? - wysunęłam dłoń z jego uścisku, coś non stop nie pozwalało mi cieszyć się z obecnej sytuacji, jakbym się czegoś bała.
Dłoń niezgrabnie ułożyłam na swoim udzie, lekko skrępowana.

— Dobrze. Grunt ze cis zjadłaś. — stwierdziłem. Kiedy zabrała dlon nie chwyciłem jej ponownie. Nie to nie. Katem oka zobaczyłem ze na przeciwko nas cos znika. Rozległ się głuchy huk a następnie krzyk ryża.
— Znowu go zabiła...— mruknąłem wstając i podchodząc do nich. Chłopak był nieprzytomny a ryż spanikowany.
— Co mu zrobiłaś wiedzmo? Cała męska czesc Hogwartu chcesz wykończyć?— dobrze wiedziałem ze nic nie zrobiła. Ale No co...

Splotłam ręce razem pod stołem, zatrzymując wzrok na nich. Włączył mi się tryb ludzkiej obojętności, słysząc huk mogłabym dodatkowo zasłonić uszy. Wszystko wokół mnie jakby wrzało, a ja jak słup siedziałam na miejscu bez jakiegokolwiek przejęcia. Czyżby obudziła się we mnie dawna nienawiść do ludzi? W jednej chwili?

Powoli czułem jak wszystko wraca do normalności. Otworzyłem leniwie oczy- Huh?- wydusiłem z siebie podnosząc się na łokciach. Co robiłem na podłodze. Spojrzałem na Soo, która wyglądała na bardzo przejętą. Co się właściwie stało? Przetarłem oczy, a w tym momencie podszedł do mnie Cong Cong. Pogłaskałem zwierzaka po głowie i z trudem podniosłem się aby wrócić na ławkę. Gdy to zrobiłem zachowywałem się jakby to, co stało się przed chwilą nigdy nie istniało. Żaden z obecnych tu osób nie poruszyło tego tematu. Ann, była pochłonięta własnymi myślami, obok niej siedział koleś, który nie wyglądał na Tokisakiego, no i jest Soo, która znów mnie nie pamięta. Życie mnie kocha.

-Spędziłam z tobą dzisiaj trochę czasu i doskonale wiem, że nic nie jadłeś-Zauważyłam przenikliwie spoglądając na chłopaka. Gdzieś tam usłyszałam huk, ale tym się za bardzo nie przejęłam. Miałam wrażenie, ze wszystko dochodzi do mnie jakoś później niż do wszystkich na sali, a może po prostu tylko ja byłam obojętna wszystkiemu i wszystkim, którzy są na tej sali.
Upiłam kolejny łyk soku, a szklankę odłożyłam z powrotem na stół

Zapatrzyłam się na jedno z okien, rzeczywiście było coś w nim zajmującego. Przyglądając się powolnym chmurom, z przemyśleń obudził mnie huk. Kiedy odwróciłam się w stronę dźwięku już ktoś zajmował się osobą, która najwidoczniej się przewróciła. Nie robiąc zamieszania, wbiłam swój wzrok w stół, dopijając swój napój.

Właśnie zostałam przydzielona do jednego z domów, mianowicie do Slytherinu. Ach rodzice będą ze mnie dumni, od lat każde pokolenie naszej rodziny dostaje list z hogwartu i zostaje przydzielony do Slytherinu. Już raz się zawiedli, dostałam się do innej szkoły, więc byłam inna niż wszyscy, ale skutecznie to naprawiłam i oto jestem w hogwarcie i to jeszcze w domu węża. Sama tak na prawdę byłam obojętna i nie obchodziło mnie zbytnio gdzie trafię, mogłam być w Gryfindorze czy w Eavenclawie to bez różnicy.
Ale jak już tu jestem, to wypadałoby kogoś poznać, a że w te klocki jestem doskonała, wchodząc do Wielkiej Sali zaczęłam przeczesywać teren. Pierwsze twarze z mojego domu nie wydały się zbyt przyjazne, więc czym prędzej ruszyłam w inną stronę. Zauważyłam chłopaka i dziewczynę siedzących razem. Postanowiłam się przysiąść.
-No hej

Zobaczyłam jakąś dziewczynę wchodzącą do Wielkiej Sali, która po przestudiowaniu ślizgonów zwróciła się w naszą stronę. Dobry wybór, koleżanko, dobry wybór.
- Ee hej? - powiedziałam. Bycie miłym nadal jest trudne. Normalnie pewnie bym się nie odezwała lub odpowiedziała spojrzeniem typu "Odejdź zanim wezmę tę łyżkę leżącą przede mną i wbiję ci ją w dupę. Wtedy już nie będziesz mogła do nikogo się przysiąść".

- Cześć. - przywitałam się z nową dziewczyną z domu ślizgonów.
Każda osoba jaką znam ze Slytherinu nie jest zbyt przyjemna ani też wyjątkowo miła. Czyżbym była uprzedzona co do siejących agresję wężów?

-Coś nie tak? Jestem nowa i chciałam kogoś poznać, a tamci nie wyglądają na zbyt przyjaznych, więc myślałam, że może wy mnie przygarniecie.-Uśmiechnęłam się miło do dziewczyn i podałam im dłonie. Najpierw blondynce potem brunetce. Z tym samym uśmiechem przedstawiłam się i ponownie usiadłam. Można powiedzieć, że jak to usiadłaś jak już siedziałaś. Już tłumaczę. Z reguły by pokazać szacunek, wstaje gdy podaje komuś dłoń i się przedstawiam, taki głupi zwyczaj

— Nic mu nie zrobiłam! Spadaj!— krzyknęłam na Smitha.
— Nath? — powiedziałam. Cong Cong zaczął się kręcić wokół nas kiedy Collins się obudził. Patrzyłam na niego i na to co robi.
— Collins?— zmarszczyłam brwi kładąc mu dlon na ramieniu.

Wróciłem do Annabelle kiedy Gryfon zaczął się budzić.
Złapałem jej dlon pod stołem.
— Nie zachowuj się tak. Wroc do ludzi. — powiedziałem tak aby tylko ona usłyszała.

Poczułam jakby szklanka zimnej wody zderzyła się z moją twarzą. Szybko odwróciłam wzrok w stronę Jasona, który złączył nasze dłonie ze sobą. To w pewnym sensie niesamowite, że człowiek, którego nie znam zbyt długo wpływa na mnie tak kojąco. Jakby dotykiem dodawał mi energię, której tak często mi brakuje. Ale czy aby nie pośpieszyłam się z takim określeniem? Za dużo pytań.

-Najzwyczajniej na świecie nie jestem głodny, Kim- powiedziałem opierając głowę o stół. Nie rozumiem, po co się tak przyczepia do mojego nie jedzenia. To moje życie i robię z nim co mi się podoba. Jeśli jej to nie odpowiada, wcale nie musi być jego częścią. Uznałem ten temat za zakończony więc zacząłem śledzić wzrokiem dziewczynę, która weszła do Wielkiej Sali. Nie, nie interesowała mnie. Po prostu jej wejście było na tyle głośne, że momentalnie moje spojrzenie skierowało się w tamtą stronę. Eh, po co ja się właściwie tłumaczę. Koniec końców dziewczyna usiadła z Mad, jakąś inną uczennicą i chłopakiem. Musi tu być cholernie nudno jeśli jedyne co robię to gapię się w ludzi, których nie lubię.

-Nie martwcie się, jeszcze nie umarłem-mruknąłem podnosząc głowę znad stołu. Czy ja zasnąłem? W tym czasie przyłączyła jakaś dziewczyna. Była skupiona na rozmowie między Rose a Mad. Jak długo spałem? Gdy mnie zauważyła delikatnie się uśmiechnąłem- Jestem Matt- powiedziałem.

Powoli czułem jak całe ciało powraca do normy. Nie rozumiałem zbytnio dlaczego-Hm?- zwróciłem głowę w stronę dziewczyny. Jeśli pamiętała moje imię i nazwisko, to jednak nie zapomniała o mnie. Byłem zbyt zmęczony aby okazać jakąkolwiek radość. Sięgnąłem w stronę dzbana z w kawą. Bo po co pójść spać. Nalałem napoju do kubka-Wszystko w porządku- powiedziałem uśmiechając się. Musiało wyglądać to dziwacznie, ale nie zwróciłem na to najmniejszej uwagi.

- Chyba zaraziłeś się chorobą Maddilynus Millerus, w skrócie Spanie W Przypadkowych Momentach, Na Co Nie Do Końca Masz Wpływ, Ale W Sumie Co Za Różnica - powiedziałam patrząc na budzącego się Matta.
Grzecznie uścisnęłam rękę dziewczyny, która się przysiadła. O dziwo nie było to niezręczne.
- Jestem Mad.

-Miło mi was poznać- Na uśmiech chłopaka, który się właśnie obudził odpowiedziałam tym samym. Zabawne, nie wyglądają na jakiś zdziwionych, z tego powodu, ze się przysiadłam, ale to raczej dobrze. Nie widziałam w śród nich żadnego ślizgona, no pięknie węże jak zwykle si,ę izolują. Można by powiedzieć, ze nastawieniem do świata to ja się nie dopasowałam do swojego domu, ale co mi tam.
-Mad, Madison...Bardzo ładne imię- Na prawdę mi się podoba, nie zalewam.

-Okej, ja tylko się martwie...- Mruknęłam cicho, ale raczej nie powinnam tego mówić. Tylko problem w tym, że nie mogę znieść widoku człowieka, który przez tyle czasu nie wziął do buzi ani kęsa i nadal zarzeka się, że nie jest głodny. nie chce powtarzać tej strasznej historii i nikomu tego nie życzę. Może mam paranoję i myślzę, że każdy niejadek skończy jak ja, ale na prawdę nikomu tego nie życzę.
-Przepraszam, zapomnij, że cokolwiek takiego powiedziałam. Nie powinnam, to głupie..-powiedziałam ponownie i wbiłam wzrok w szklankę z sokiem pomarańczowym.

Ile mnie nie było? Jak długo się nie pokazywałam? Sama się w tym gubiłam. Teraz dopiero zdecydowałam się otworzyć jakoś na ludzi, uspołecznić się na nowo, o ile dawało to radę w moim przypadku. W końcu, niełatwo było mi jako wampirzycy przebywać wśród ludzi. Choćby i ze względu na głód oraz to, że czasem jeszcze nie czuję siły tak, jakbym chciała czuć. Dodatkowo pogoda, tak zachmurzone niebo, że nie było szansy na słońce. Weszłam do wielkiej sali, nie tak pewnie jak kiedyś, ale nic nie straciłam na gracji. Wiedziałam, że nie ma już Chris i było mi szkoda. No i chciałabym ponownie zobaczyć Soo, Nelly. Jednego się jednak nie spodziewałam i aż się wzdrygnęłam. Carl Claws. I Azazela nigdzie w pobliżu? Aż szok. Choć i tak na pewno go nie przegapił, wiedziałam z doświadczenia, że będzie jak sęp, krążył nad chłopakiem do momentu, w którym zdecyduje się nim zająć. Ja sama tak się zmieniłam, że wątpiłam że mnie poznają. Najśmieszniejsze było to, że sama nie wiedziałam jak wyglądam. Lustro zrobiło się takie bezużyteczne... Muszę się zdawać na opinie innych. Przeszłam obok zebranych bez słowa, nie czując potrzeby jakoś się witać. Wiedziałam, że to złe, ale nie potrafiłam inaczej. Usiadłam przy stole swojego domu i... Brawo. Co zjesz? Grunt by w siebie wepchnąć, smaku to i tak nie ma. Nałożyłam sobie niegdyś swoich ukochanych tostów oraz nalałam wody do kubka, po czym zaczęłam cichą konsumpcję.

Zdziwiło mnie ale i zasmuciło zachowanie chłopaka.
Przeszło mu?
Zabrałam dlon i usiadłam prosto, grzebiąc widelcem w jedzeniu.

Niewiele posiedziałam, coś ciekawszego od jedzenia przyszło mi do głowy, gdy dostrzegłam jedną dziewczynę. Soo, prawie że moja siostra! Podniosłam się z krzesła i przeszłam po wielkiej sali, stanęłam u jej boku. Czas nadrobić zaległości społeczne i otworzyć się na ludzi. I grunt, by nikt mnie nie dotykał.
— Hej Soo - odezwałam się niepewnie. Miałam nadzieję, że mnie rozpozna.

Slyszac swoje imię uniosłam głowę. Dopiero po chwili zarejestrowałam że głos dochodzi zza moich pleców. A raczej ramienia. Odwrocilam sie powoli i spojrzałam na osobę od stop do głów. Uniosłam lekko dlon.
— Annyeong?(Witaj)— powiedziałam unoszac kącik ust. Znam? Nie znam? Zrobi mi cos? Czy czeka zebym ja to zrobiła...?

— To ja, Isobel. Siostra Azazela, twoja przyjaciółka i w ogóle... Znamy się już długo... - zdecydowałam się jej przypomnieć i przygryzłam wargę w wyrazie zestresowania. Ale czy raczej normalną drogą to możliwe, by o mnie zapomniała, jakby nie znała mnie nigdy?

Spojrzałam na pozostałych szukając pomocy ale Nath nie reagował, Jason wzruszył ramieniem a dziewczyna obok niego... Nie wiem. Idiotka.
— Isobel!— wrzasnęłam po chwili ściszając głos.
— Sorry... No tak...— powiedziałam jakby do siebie. To juz nie jest wina utraty pamięci... To SKLEROZA.
— Tak... Domyslam się. — odparlam.
— Wcześniej jakos nie byłaś chętna do witania mnie.— przyznałam.
— Chcesz usiąść?— przesunęłam się robiąc jej miejsce.

— Z przyjemnością się dosiądę - odpowiedziałam z ulgą i usiadłam na zrobionym dla mnie miejscu. Normalnie bym ją przytuliła, ale wciaż nie chciałam ryzykować, że coś jej zrobię i posłałam jej delikatny uśmiech.
— Przepraszam. Musiałam najpierw ogarnąć siebie, dopiero potem ogarnąć społecznie. Wiesz o co chodzi - w końcu, to z Chris ze mną rozmawiała, zanim solidnie się odcięłam od społeczności. Odsunęłam nawet odruchowo od siebie metalową paterę na ciasto, by nie widzieć swojego braku odbicia. No i by również nie widzieli go inni.
— Jak się czujesz?

— Luzik. — odparlam sięgając po sałatkę i uważając zeby jej nie dotknąć.
Westchnęłam slyszac jej pytanie.
— Isobel. Zapytaj o cos co naprawde cie obchodzi. Ja nie bede musiała kłamać a ty udawac ze słuchasz. — powiedziałam nabijając sałatę na widelec.

— To mnie obchodzi. Zapomniałaś jak się przyjaźniłyśmy? Wszystko jest ogarnięte, możesz zamieszkać z nami kiedy tylko będziesz na to gotowa. Jesteś dla mnie jak siostra - odpowiedziałam z przekonaniem i siegnęłam do swojej kieszonki, by z niej wyjąć małą buteleczkę.
— Czas się podkurować, ciągle ten eliksir - mruknęłam. Bzdura, to na obecną chwilę i moment napój bogów dla moich kubków smakowych. No ale dla niepoznaki trzeba było ubrać to w ładne słowa, kto się domyśli, ten się domyśli. Upiłam większy łyk z buteleczki, po czym ją schowałam i otarłam usta.

— Z wami? Dlaczego z wami? Gdzie?— uniosłam a następnie zmarszczyłam brwi patrzac na nia.
Widzac co robi skrzywiłam się
Kobieto, nie przy jedzeniu...— podesłałam jej w myślach.
Westchnęłam cicho.

— We Włoszech. Azazel ci oferował zamieszkanie z nami, a ty się zgodziłaś. Chyba, że mam jakieś luki w pamięci - odpowiedziałam i oparłam głowę na rękach z westchnieniem. Bez suchości w gardle i natrętnych myśli by się napić, o wiele lepiej mi się rozmawiało. Czemu kojarzyło mi się to z alkoholizmem?

— Zgodziłam się? Do Włoch?— okej... Ciagle cos nowego ale... Ja się ja to zgodziłam?!
— W porządku...— powiedziałam ostrożnie.
— Dlaczego?

— No tak - tym razem i ja nabrałam ostrożności w swoim tonie. Jakby tego nie pamiętała. Wzięłam głęboki wdech, pamięta czy nie, powiem to. Jeśli to to drugie, to i tak prędzej czy później się dowie.
— To było po tym, jak zmarli ci rodzice.

— Rodzice?— patrzyłam na nia lekko zdezorientowana.
— Moj ojciec owszem... Zmarł ale moja mama ma się niestety dobrze... Isobel. Nie pij tyle

— Niewiele jej piję, jeśli o to ci chodzi. Wiem, że ojciec zmarł, ale matka także. Dostałaś list, powinnaś mieć go gdzieś w dormitorium - powiedziałam, siląc się na spokój i staranny dobór słów, coby nie zrobić więcej zamieszania i krzywdy.

Znow zmarszczyłam brwi.
Wlepiłam wzrok w swoj talerz. Potrzasnelam głowa po chwili.
— Gdzie Azazel?— zapytałam zmieniając temat. Pomyśle o tym pozniej... Nie wszystko na raz...

Zdziwiła mnie jej tak spokojna reakcja, ale z drugiej strony to dobrze, że nie wybuchła i nie doznała szoku. Choć mogła to być po prostu bomba z czasowym zapłonem.
— Sama nie wiem gdzie on obecnie jest. Moje relacje i jego trochę się ochłodziły swego czasu. Właściwie to zostałam sama i to na własne życzenie - mruknęłam i znów napiłam się łyka ze swojej buteleczki.

— Wiec... Jak ja mam z wami zamieszkać? Bedzie jeszcze gorzej. — powiedziałam.
— Nie chce byc kolejnym powodem waszych... Starć. — dodałam.

— Prędzej będziesz powodem, dla którego nasza relacja uległaby znacznej poprawie, Soo - westchnęłam i spojrzałam na nią, przygryzłam wargę.
— Dawaj, skuś się, nic na tym nie stracisz.