Wielka Sala

-Popieram-powiedziałem odkładając ostatnią serwetkę z kremem od ciasta. W duchu ucieszyłem się, że w Wielkiej Sali była nauczycielka, gdyby nie ona...Musiałbym jej kiedyś podziękować. Ale to kiedy indziej. Zerknąłem na blondynkę, która ignorując całą sytuację, leżała i zapadła w sen. Nie mam pytań. Będę musiał uważać na Azazela. Myślałem, że już go nie zobaczę, a jednak. Westchnąłem. Na pewno nie ucieknę od niego na lekcjach, o ile one rzeczywiście będą. Może zaopatrzę się w eliksir, który zmieni mój wygląd? Czy może on znów mnie rozpozna? Nie mogę przecież wiecznie stać za nauczycielką, a Tokisaki jest nieprzewidywalny. Nie rozumiem, dlaczego mnie aż tak nienawidzi? Co ja mu zrobiłem-Czuję ten powrót do szkoły-stwierdziłem z sztucznym uśmiechem.

- Nie uśmiechaj się tak. - oparłam swoją brodę na splecionych ciasno dłoniach - Sztuczny uśmiech jest nic niewarty. - wzięłam do ręki serwetkę i starłam ze skroni chłopaka ostatni kawałek ciasta.
Ukroiłam kawałek jabłecznika, podsuwając mu talerz pod sam nos. Dla siebie wzięłam ciasto czekoladowe, którego polewa była jeszcze ciepła i rozlewała się na boki.
- Smacznego. - uśmiechnęłam się szczerze, biorąc kawałek ciasta do ust.

Ocknęłam się po dłuższym czasie leżenia na stole. Na szczęście Matt i Rose jeszcze tu siedzieli.
- Jak długo spałam? - zapytałam jednocześnie ziewając i przeciągając się.
Potrafię zasnąć dosłownie zawsze i wszędzie, a większości przypadków nie kontroluję. Taka trochę śpiąca królewna ze Shreka.

-Smacznego- odparłem zanurzając widelczyk w jabłeczniku. W tym samym momencie wcześniej śpiąca Mad obudziła się-Dzień dobry. W sumie to niedługo. Człowiek gdy czyści się z ciasta czasu nie liczy- parsknąłem. Do kubka nalałem herbaty-Często ci się to zdarza?-spytałem przyglądając się blondynce-Czy można cię obudzić, czy musisz sama?

- Jak obok mnie się pali, jest wojna, przepaść albo rozpędzony pociąg jedzie w moją stronę, to chyba lepiej mnie obudzić - wyliczyłam na palcach - Jeżeli nie jest niebezpiecznie, to dajcie mi spokój, bo prędziej czy później sama się obudzę. I nie, nie zdarza mi się często, ale zawsze w najmniej spodziewanym momencie.

- Gwarantuje to sobie, że znajomość z Tobą nie będzie nudna. - spojrzałam na nią rozbawionym wzrokiem, delektując swoje podniebienie cudownym smakiem czekolady - Już się bałam, że nie trafiłam z ciastem. - spojrzałam na Matta, który ochoczo wcinał jabłecznik, a może je go tylko by nie zrobić mi przykrości?

-Jak się nie pali, wojny, przepaści, rozpędzonego pociągu, to nie budzić-powtórzyłem udawanym poważnym tonem, a potem jedynie lekko się uśmiechnąłem-Lubię ogółem ciasta, więc jakiegokolwiek bym nie dostał, to zjadłbym. Chociaż wyjątkiem są dwa. Marchewkowe i sernik- mowiąc o nich nieznacznie się wzdrygnąłem. Do ust włożyłem kolejny kawałek jabłecznika, a potem popiłem herbatą.

- A zawahałam się między sernikiem a jabłecznikiem! - parsknęłam łagodnym śmiechem, przyglądając się chłopakowi - Marchewkowe to jedno z moich ulubionych, nie rozumiem jak można go nie lubić. - uśmiechnęłam się szeroko.

- W USA ciągle mieliśmy ciasto czekoladowe i muffiny. Praktycznie nic innego nam nie dawali na deser, jeżeki chodzi o wypieki - powiedziałam patrząc przez okno. Ciekawe jak moi przyjaciele bawią się beze mnie w Ilvermorny.

-To jest dziwne ciasto. Nie rozumiem jak można je lubić- odparłem mówiąc o tym pierwszym- Teraz też chcesz ciasto czekoladowe i muffiny?- zapytałem przenosząc wzrok na Mad. Jej spojrzenie utkwiło w oknie. Najwidoczniej nad czymś rozmyślała. Cisza, jaka zapanowała, co jakiś czas była przerywana przez stukanie łyżeczek i widelców o talerze.

- Mam ogrooooomną ochotę na ciasto czekoladowe - powiedziałam ponownie przeciągając się - Macie tu coś takiego?
Zaczęłam wzrokiem przeszukiwać stół. Może coś czekoladowwgo poza lodami się tu znajdzie.

Ukroiłam kolejny kawałek najbardziej czekoladowego ciasta jakie można było znaleźć w wielkiej sali. Z ociekającą na boki polewą, podsunęłam talerz pod nos Mad.
- A czego tutaj nie ma? - zapytałam retorycznie, rozkoszując swoje podniebienie ostatnim kawałkiem - Ciasto marchewkowe dziwne? Dziwne? Dlaczego? Ono ma uczucia! - zaśmiałam się cicho pod nosem.

- Dżizas, kocham cię - pisnęłam biorąc talerz od Rose. Ciasto czekoladowe jest najlepszą rzeczą, jaka kiedykolwiek powstała. To jak błogosławieństwo od pana świata, Wielkiego Niebiańskiego Chomika.

-Ciasto, uczucia?-uniosłem brew patrząc na Rose. Zastanawiało mnie czy mówiła na poważnie, czy żartuje. Wydawało mi się, że raczej ta druga opcja. Szybko skończyłem jeść jabłecznik odsuwając od siebie talerz-Tym bardziej marchewkowe? Dobrze się czujesz?-spytałem utrzymując poważny ton, pomimo, że w tym momencie miałem ochotę głośno się zaśmiać.

- Ciasto marchewkowe jest prze-pysz-ne. - podkreśliłam, sylabując - Ale no, nie każdy musi je lubić. - na mojej twarzy zagościł szeroki uśmiech, ukazując szereg moich ząbków.
Przeraził mnie z leksza jego poważny ton, czy ja właśnie robię z siebie idiotkę?
- Mad, chwilę temu wydawało mi się, że jestem Twoim wrogiem. - zmarszczyłam czoło - Bo do Ciebie zagadałam. - parsknęłam delikatnym śmiechem - Jak ja śmiałam! - powiedziałam teatralnie.

- Oczywiście, że jesteś moim największym wrogiem - zaśmiałam się - Nienawidzę cię całym swoim czarnym, zimnym i ledwo zauważalnym sercem. A właściwie jego pozostałościami. Uważaj, bo może się to skończyć nienajlepiej ... przynajmniej dla ciebie.

Weszłam do Wielkiej Sali wlokąc się do stołu Slytherinu. Popełniłam bład zaglądając po drodze do łazienki. Gdybym tego nie zrobiła, nie przejrzałabym się w lusterku i nie zobaczyłabym swojej twarzy która wyglądała jak rozdeptana śliwka. Fle fle. Co do samopoczucia nie było ono jakies super hiper sratatata ale też nie było takiego dna poziomu artykułu o marihuanie we włosach GD, jaki pojawił się w mugolskiej gazetce dla uciśnionych, BRAVO.
Zajęłam swoje miejsce przesuwając powoli wzrokiem po jedzeniu znajdującym się na stole. w końcu sięgnęlam po pieczonego ziemniaka, nadziewając go na widelec i przenosząc na swój talerz. Zaczęłam go powoli rozbierać.

Zauważyłem, że do Wielkiej Sali wlecze się pewna osoba. Widać było, w jakim jest stanie. Czy to była Soo? Chwilę się jej przypatrywałem, a następnie odwróciłem się, jakby w obawie, że gdy Koreanka mnie dostrzeże zrobi scenkę taką jaką zrobił Tokisaki wcześniej. W jakiś sposób przebywanie w jednym pomieszczeniu z Kwon napawało mnie pewnym niepokojem.

- Co się tak gapisz na tę dziewczynę, Matt? - zapytałam unosząc jedną brew i uśmiechając się - Spodobała ci się? Nie wygląda na zbyt przyajcielską, ale czasem warto podjąć wyzwanie zamiast siedzieć w samotności. I mówi ci to osoba, która nigdy w życiu nie była w związku.

- Wrr... Największy wróg Mad. - zaśmiałam się krótko zaraz przed otwarciem się drzwi do wielkiej sali - Albo czekaj... Albo chcesz aby Ci się właśnie nie spodobała! - spojrzałam na niego - Nie znam się na miłości... - westchnęłam z lekkim ukłuciem w sercu.

-Spodobała się?- powtórzyłem po dziewczynie unosząc brwi-Kwon jest ostatnią dziewczyną we wszechświecie, która miałaby mi się spodobać. Z resztą, eh związki- machnąłem ręką. Pominąłem fakt, że podobno byłem z Soo. Nawet lepiej dla mnie, że tego nie pamiętam. Aktualnie z dziewczyną nie chcę mieć nic wspólnego-Nigdy nie byłyście w związkach? Chyba mogę się dołączyć do klubu jeśli swojego nie pamiętam. Tak mi się wydaje- parsknąłem opierając łokcie na stole.

Kiedy zjadłam, poczułam się troche lepiej. Przede wszystkim przestało burczec mi w brzuchu. Nie dość ze było to troche irytujące to jeszcze krępujące. Czułam na sobie czyjś wzrok ale nawet nie zamierzałam podnosić głowy. Co by mi to dało? Jedynie wyprostowalam się na moment by siegnąć kurczaka ze srebrnego półmiska.
Zaczelam jeść powoli,kilka razy przegryzając kazdy kęs. Miałam wrazenie jakbym w ogole robiła to pierwszy raz. Siedziała, trzymała sztućce, jadła... Czułam się tez troche odrętwiała jakby. Miałam nadzieje ze to tylko przez eliksiry. Bo jesli to potrwa to Nath bedzie musiał sobie kupić porcelanowa lalkę. Bardziej się opłaca bo karmić nie trzeba i w ogole.
Gapiłam wie w swoj talerz,jedząc kurczaka małymi kęsami.

- Jak możesz nie pamiętać czy byłeś w związku? - zapytałam - Chociaż ... jeżeli był aż TAK zły, to pewnie też nie chciałabym pamiętać.
Nalałam sobie herbaty do kubka i powoli zaczęłam ją pić.
- Teraz okazuje się, że łączy nas więcej, niż się spodziewałam - dodałam po chwili - Chyba jednak nie żałuję, że tu przyszłam.

- Klub singli. Yeey. - odgarnęłam włosy, idąc w ślady Mad.
Wlałam sobie do kubka tej samej herbaty, rozglądając się dookoła.
- Ale to wydaje mi się strasznie dziwne. Po tylu latach nie mieć żadnej sympatii. No cóż, bywa. - zaśmiałam się cicho.

-Nie mogę odpowiedzieć, czy był zły skoro go nie pamiętam- powiedziałem z przekąsem. Przeczesałem dłonią włosy i również nalałem sobie herbaty-Klub Singli? Klub Przyjaciół Bez Drugiej Połówki. Nope, ta nazwa też jest beznadziejna- parsknąłem upijając łyk herbaty.

W sumie to mnie trochę... ucieszyło? Myśl spędzania czasu samotnie dzisiaj jakoś mnie odpychała, nie wiem czemu, ale wolałam siedzieć z kimś niż sama, przynajmniej w ten dzień. Aż tak dużo się nie zmieniłam, nie da się zmienić człowieka w jedną chwilę. Racja, ludzie się zmieniają, ale w większości przypadków jest to jakoś jedynie dwadzieścia, a nie sto osiemdziesiąt stopni.Niestety tak już jest i to też się nigdy nie zmieni.
Lubie się tak raz na jakiś czas zamyślić, ale tym razem prawie potknęłam się o jakieś biegające zwierze, nawet nie wiem czy był to pies czy kot czy co innego, ale właśnie stałam i chwiałam się by utrzymać równowagę.

Szliśmy do Wielkiej Sali w milczeniu. W sumie nie przeszkadzało mi to. Czasami lepiej po prostu niczego nie mówić. Gdy wchodziliśmy do pomieszczenia nie byliśmy jedyni. Mało brakowało, a Kim przewróciłaby się, gdy pies zatorował jej drogę. W t momencie zostałem trącony czyimś ramieniem. Od razu rozpoznałem blond czuprynę tego idioty-Patrz gdzie łazisz Collins-syknąłem. Sam jego widok, że mój humor się pogorszył.

Sporo czasu spędziłem nad jeziorem, jednak w końcu dopadł mnie oraz Cong Conga głód. Wparowałem do Wielkiej Sali. Pies wyczuwając znajomy zapach jakby się ożywił, nawet nie zwrócił uwagi na jakąś dziewczynę. Następnie trąciłem ramieniem kogoś, a słysząc głos tej osoby, czułem jakbym miał w coś uderzyć, ewentualnie w kogoś- Czego ty chcesz Graham- warknąłem odwracając się w stronę ciemnowłosego. Wtedy dostrzegłem gdzie pobiegł Cong Cong. Zastygłem w miejscu. Odniosłem wrażenie, że zapomniałem jak się oddycha. Ignorując kompletnie tamtego idiotę ruszyłem w stronę Cong Conga obok, którego siedziała Soo. Usiadłem zastanawiając się czy to nie zwidy- Soo- wydusiłem z siebie patrząc na dziewczynę. Reszta kompletnie mnie nie obchodziła.

- Klub singli mi pasuje - zaśmiałam się biorąc kolejny łyk herbaty.
Do sali wszedł Kai z tą ślizgonką. Eh. Chłopak nie wyglądał na zbyt zadowolonego z życia, więc posłałam mu ciepły uśmiech. Zaczynam się przyzwyczajać do takiego zachowania, chociaż ta nagła zmiana nastąpiła całkiem niedawno.

-Kai, nie warto-Spojrzałam na chłopaka, tym samym się odwracając. Spostrzegłam psa, który właśnie zatorował mi drogę, to ta sama psina co w dormitorium chłopców. Widocznie biegła do swojej pani, nie można gniewać się na takiego przesłodkiego psiaka, no serca trzeba nie mieć, a tak się składa, że kawałek przeznaczony na psy jeszcze mi został, więc uśmiechnęłam się ciepło na widok zwierzaka.
-No chodź- Widziałam, że chłopakowi humor się pogorszył, mi za to polepszył więc pozwoliłam sobie na delikatne przepchnięcie chłopaka do stołu.

Pies do mnie doskoczył, zaczynajac obwąchiwać i tracąc wielkim pyskiem. Pogłaskałam go lekko, odkladajac widelec.
Po chwili pojawił się chłopak. Wygladal na zmęczonego. Nie sypiał chyba zbyt dobrze. Jego włosy były lekko porozrzucane.
— Soo. — powtorzylam.
— A ty kto?— przechyliłam głowę na bok, pozwalając aby długie ciemne włosy, zsunęły się z mojego ramienia.

Zaśmiałem się krótko- Nie dam się nabrać Kwon. Jak mogłabyś nie pamiętać swojego chlopaka?- parsknąłem, a na moich ustach zagościł uśmiech. Widząc jednak zdezorientowanie dziewczyny moja radość zniknęła-Soo. Wiesz jak ma na imię?- zapytałem wskazując palcem na Cong Conga. W myślach powtarzałem, że oby były to tylko żarty.

— Skad mam wiedziec jak ma na imię twoj pies?— zapytałam marszcząc brwi.
— Ładny jest. To piesek czy sunia? Duże...

-Lepsza taka nazwa niż żadna- powiedziałem i powędrowałem wzrokiem tam gdzie Mad, która uśmiechnęła się do ciemnowłosego chłopaka- Co się tak do niego szczerzysz?-odsunąłem od siebie pusty kubek-Spodobał ci się? Czy nie chcesz aby ci się spodobał?- dodałem po chwili opierając łokcie o stół.

- A co? Nie mogę się uśmiechać do znajomych na przywiatnie? Chyba lepsze to, niż podbiegnięcie do niego i rzucenie mu się w ramiona, gdy a tle gra My heart will go on z Titanica. No plz - prychnęłam - Jak ci nie pasuje, to do ciebie mogę się nie uśmiechać.

Weszliśmy do WS. Rozejrzałem się dostrzegając kogos.
— Chodz. Pokaże ci teściowa mojej Mii. — zachichotalem chcac troche rozweselić Annabelle.
Ruszyłem do stołu Ślizgonów.
— Czesc Chińczyku! — przywitałem się z Koreanka siadając na przeciwko niej, psa i chłopaka wraz z Annabelle.
— Belle, poznaj teściowa Mii oraz jej meza. — powiedziałem poważnym głosem.

- Ann. - poprawiłam go cicho, nigdy nie słyszałam by ktokolwiek mówił do mnie Belle.
Zaburczało mi w brzuchu, a jedzenie, które było na stole, nie przemawiało do mnie. Każdy zapach odrzucał mnie, więc jedyne na co sobie pozwoliłam to szklanka krystalicznie czystej wody.
- Soo? - zareagowałam dopiero kiedy podniosłam swój wzrok powyżej stołu.

Gdy zauważyłem uśmiechającą się w moją stronę Mad skinąłem do Mad. Odprowadziłem blondyna spojrzeniem pełnym pogardy. Poszedłem wraz z Kim do stolika Ślizgonów, jednak wybrałem miejsce jak najdalej reszty ludzi z tego domu-Więc smacznego, czy coś- powiedziałem wzruszając ramionami.

-Dziękuję-Posłałam mu delikatny uśmiech, ale zupełnie nie zwróciłam uwagi czy chłopak go zobaczył czy nie. Nie byłam też jakoś bardzo głodna, więc nałożyłam sobie małą porcję jakiejś sałatki i nalałam soku pomarańczowego do szklanki.
-Na pewno nie jesteś głodny? Spędziłam z tobą dzisiaj sporo czasu i ani razu nie widziałam jak jesz-spojrzałam na niego po chwili chwytając szklankę.

— Belle. — spojrzałem na nia, wbijając w nia wzrok. Westchnalem i zacząłem nakładać jej na talerz jedzenie.
— Masz to zjeść. Inaczej nie bedzie macania. — znow się zaśmiałem.
— Właśnie. Soo. Zrobisz mi loda jak ci kupie spodnie?— zapytałem unoszac puchar do ust. Smierć nastąpi za..3...2...

Jego szczerość i prostota w tym momencie mnie dobiła. Westchnęłam gorzko, patrząc na pełny talerz, po brzegi napełniony jedzeniem. Na sam widok dostałam odruchu wymiotnego, zakrywając usta. Odwróciłam szybko swój wzrok w stronę Jasona, napawając się jego wyglądem.

Gdy dziewczyna powiedziała, że to mój pies, miałem wrażenie jakby ktoś przywalił mi mocno w twarz... Kijem baseballowym...otoczonym drutem kolczastym. Nie byłem pewien czy to ze względu na to, czego się dowiedziałem, czy ogólnego przemęczenia mojego organizmu, obraz zaczął mi się rozmazywać, pojawiły się ogromne czarne plamy. Spadłem z ławki a ostatnie co usłyszałem to głupią odzywkę, chłopaka, który się tutaj przysiadł.

-W sumie to też jest jakieś wyjście-zacząłem, a zaraz potem jeden z ślizgonów padł nieprzytomny na podłogę-Czy powinniśmy mu pomóc?-spytałem zerkając w stronę Mad.

-Cóż...To, że nie widziałaś, nie znaczy, że nie jem- odparłem. Huk rozniósł się po pomieszczeniu więc podobnie jak reszta obecnych spoglądaliśmy na to, co dzieje się przy tym stole. Widziałem jakby w slow motion głowa Natha upada. Zabawny widok. Siedziałem nadal w miejscu. Nalałem sobie do kubka wody. Czego więcej potrzeba do szczęścia.

Jason i jego "żarty" za sekundę wsadzę mu je w...
Zobaczyłam jak Nath spierdala mi z ławki.
— Omo! Nathan... Collins co ty mi tu..— powiedziałam schodząc z ławki i szybko przy nim klękając.
— Kochanie ja żartowałam. Wszystko w porządku... Słońce... Moze ktos zawołać nauczyciela?! A zreszta.. Collins! — zaczelam potrząsać jego ranieniem.