Wielka Sala

— No skoro mówisz mi ze się zgodziłam to widocznie tak było. — wzruszyłam ramieniem.
— Co się stało ze sobie o mnie przypomniałaś? Bez urazy

— Mówię po prostu fakty - odparłam i wzruszyłam ramionami. Na jej pytanie jednak zmarszczyłam brwi. Czemu uważała, że zupełnie zapomniałam o niej?
— Cały czas pamiętałam. Ciagle w czasie tej izolacji myślałam o tobie, myślałam o Chris. Teraz gdy znów się uspołeczniam, pierwszą rzeczą jakiej chciałam to natrafić na was.

— Rozumiem. — powiedziałam.
— Miło mi to słyszeć. — uśmiechnelam się lekko.
— Widziałaś się juz z Chris?

— A mi miło to mówić - odparłam, odwzajemniając ten lekki uśmiech i czując się już nieco lepiej, założyłam nogę na nogę.
— Nie, niestety się nie widziałam z nią jeszcze. Mam nadzieję, że prędzej czy później się na nią natknę - westchnęłam. - Stęskniłam się za nia mocno.

— Domyslam się. — powiedziałam grzebiąc widelcem w jedzeniu. W koncu wsadziłam duża porcje sałatki do ust, żując wolno.
— Ja tez jej nie widziałam. Raz. Ale potem pobiegła do Ciebie.

Zmarszczyłam brwi znacznie bardziej i spojrzałam na Azjatkę z nieskrywanym zaskoczeniem. Och, super. Albo zgubiła drogę, albo Chris skłamała i nie poszła do mnie. Ufałam Soo na tyle, by nawet nie myśleć o tym, że mogła mnie okłamać.
— Dziwne, nie było jej u mnie. Nie miałam z nią potem nic a nic kontaktu... - odparłam posępnie i wzięłam nóż, położyłam na stole z szeroko rozstawionymi palcami i zaczęłam go wbijać w blat między przerwami. Kochany wampirzy refleks, tylko raz się dosłownie ukłułam.

- Czuję się urażona - prychnęłam - Żadna Madison, tylko Madilyn.
Ludzie często mylili moje imię z Madeline, ale nigdy z Madison. To dla mnie coś nowego.

Przez ten czas odnosiłem wrażenie jakby nie było mnie w Wielkiej Sali. Fakt, siedziałem na miejscu, znajdowałem się tam fizycznie, ale myślami byłem gdzieś indziej. Wpatrywałem się pusto w talerz. Nie zwróciłem najmniejszej uwagi, że dosiadła się do stołu jakaś dziewczyna. Nie wiem czy nawet ją znam. Wszystko przestało się liczyć. Niby wszystko było dobrze. Soo żyje i mnie pamięta, jednak dlaczego czuję jakby coś zaraz miało pójść nie tak? Obawiam się, że znów ją stracę. A w tym samym momencie zachowuje się jakbym to ja nie istniał. Wyciągnąłem rękę w stronę miski z owocami. Wziąłem największe jabłko i zacząłem go jeść.

-Brzmi interesująco- stwierdziłem patrząc na Mad. Zespół Zasypiana huh? Mam nadzieję, że nie będzie zdarzał się aż tak często. Odgarnąłem włosy przyglądając się, to Rose następnie Mad, aby potem przerzucić swoje spojrzenie na nowo poznaną Phoebe. Nalałem ponownie herbaty do kubka i zacząłem jeść apetycznie wyglądające ciastko z kremem, jak się potem okazało owocowym.

-Mówiłem ci, że nie masz o co- powiedziałem nalewając do kubka kawy-Nie masz z resztą za co przepraszać. Nie możesz kontrolować całkowicie swoich zachowań. Stało się, a czasu nie cofniesz-stwierdziłem odkładając dzban. Upiłem łyk napoju- A jeśli cię to uspokoi to mogę coś zjeść- dodałem przejeżdżając wzrokiem po stole pełnym jedzenia. Posiadałem ogromny wybór, ale nie miałem na większość ochoty. Wziąłem najbliżej leżące rogaliki. Były wielkości dłoni, nie miały lukru, tylko słonecznik. Gdy go spróbowałem, był w porządku- Ukojenie dla twojej duszy Kai Graham je jedzenie- mruknąłem kończąc rogalika.

- Nie wiem. Z tego co pamiętam to miała iść za tobą na błonia. A..- zastanowiłam się chwile. Nie no. Byłam pewna...
Przy okazji, widząc jak bierze jabłko z miski, posłałam Collinsowi myśl Jesteś na mnie zły? Za ten żart?
- W sumie.. ja też jej nie widziałam ale w zasadzie to dopiero wróciłam i jesteście pierwszymi osobami z którymi się widzę.

-Nie jestem zły, po prostu zmęczony- pomyślałem kątem oka zerkając na dziewczynę. W tym czasie rzeczywiście mógłbym wrócić do dormitorium i iść spać. Jednak to w jakim stanie się znajdowałem nie miało dla mnie znaczenia. Za długo byłem wpatrzony tylko w siebie.

— Rozumiem... Moze idz odpocznij?— powiedziałam na głos patrzac na niego.
— Co się stało? Dlaczego jestes niewyspany?

— Tak czy owak, nie było jej. Może po prostu poczuła strach przez to, co się stało? Nie wiem - mruknęłam w odpowiedzi. Fakt, że kontakt z Chris ot tak się urwał, z wrażeniem, że ma mnie gdzieś, bolał. I to mocno bolał. I gdzie był Azazel cały ten czas? Dziwiło mnie, że nie był tam gdzie Carl. Soo wdała się w rozmowę z Nathanem, na co nie miałam nic przeciwko. Życzyłam jej jedynie szczęścia. Wzięłam do ręki jabłko i w zadumie zaczęłam się nim bawić, to je podrzucając, to kręcąc nim w rękach.

Co za piękny dzień. Idealnie, by znów się pokazać wśród ludzi. Ośmielony pogłoską, że Diany znów nie ma, jeszcze chętniej zdecydował się wejść do wielkiej sali. Podszedł do Soo najpierw, by delikatnie poczochrać ją po włosach.
— No hej kochana - przywitał się z przybraną siostrą, po czym sięgnął do misy z owocami i wziął do ręki jabłko. Rzucił nim niedaleko miejsca, w którym siedział Carl Claws, prosto w dzban z herbatą, który się przewrócił i wylał na biednego puchona.
— Witam leszcza - odezwał się do niego wesoło, po czym udał się ucieszony w stronę siostry i zajął miejsce obok niej, by wdać się z nią w rozmowę. Z Isobel zawsze się umiał dogadać, pomimo jej wampiryzmu nawet.

-Po prostu, gdy byłaś na skrzydle szpitalnym trochę zapomniałem o śnie- powiedziałem drapiąc się po policzku. Upiłem łyk kawy przyglądając się jak Azazel rzuca w dzbanek z herbatą- Niezły rzut- skomentowałem.

Przy naszym stole zapanowało milczenie. Do czasu gdy dzban z herbatą wylał się na mnie a ja rzuciłem kilkoma przekleństwami. Wyciągnąłem różdżkę pozbywając się napoju z siebie. Odwróciłem się w kierunku Azazela-Nie szkoda było ci herbaty?- krzyknąłem w jego stronę.

— Yah!— krzyknęłam gdy Azazel potargał mi włosy. No dobra. Juz wcześniej były potargane ale... Doooobra.
— No hej kochany. — puściłam mu oczko, następnie patrzac na Collinsa.
— Przepraszam... Nie chciałam... — powoli wzięłam go za rękę.
— Przepraszam. — powtorzylam.
Podskoczyłam lekko slyszac huk.
Az rzucił czyms w dzban z herbata. Slyszac słowa Collinsa zmarszczyłam brew.
— To chyba nie było zbyt miłe... Co ci zrobił?— zapytałam wychylając się do przodu aby spojrzeć na Azazela.

— Nieźle. Nawet ja bym tak nie rzuciła - skomentowałam z podtekstem. Nie tym seksualnym, bardziej pod kątem mojego refleksu i szybkości. Wiadomo, im szybszy zamach ręką, tym szybszy przedmiot, którym się rzuca. Nadludzkiej siły jako takiej nie miałam. No i dodajmy do tego, że miałam jakby wadę wzroku. To tak irytujące, gdy każdy twierdzi, że wampiry są niczym półbogowie i przypisują im doskonały wzrok. Jaki wzrok ma nietoperz i jakie ma powiązanie z wampirami? No właśnie. Dlatego musiałam mrużyć oczy, gdy chciałam coś dostrzec dalszego niż dziesięć metrów.
— Nie wiem, czy jest sens tego dociekać. Ciężko Azazela zrozumieć w takich względach - wyjaśniłam, dając mu jednocześnie znać, że coś jest nie tak. Wierzyłam, że brat zrozumie, że chodzi o pamięć Azjatki.

— Ty na pewno. I dzięki, Collins. Wiesz co, zazdroszczę ci nazwiska. Takie samo jak pewnej filmowej bogini, mimo że nie czyni cię bogiem - odpowiedział Isobel, a potem Nathanowi i spojrzał z rozbawieniem na Clawsa. - Nie...
Już miał odkrzyczeć, ale gdy wykrzyczał pierwsze słowo i zobaczył grymas na twarzy siostry, ostro zniżył ton do zwykłego wołania. Nadludzki wzrok, owszem, nie. Jednak słuch już tak, w końcu, sam fakt echolokacji u nietoperzy sugerował coś takiego.
— ... uczono cię, że się nie krzyczy, bachorze? - dokończył z kpiącym uśmieszkiem, po czym spojrzał na SooAh. Już miał zdziwiony spytać Koreankę, czy nie kojarzy Carla w ogóle, ale uprzedziła go Isobel i już wzbudziło to jego podejrzenia. Znowu pamięć? "Normalnie gorzej niż główna bohaterka telenoweli", skomentował w myślach sytuację z politowaniem.
— Dokładnie tak. Powiedzmy, że męskie sprawy. O ile Clawsa można w ogóle pełnoprawnie uznać za chłopaka - dodał z kpiną w głosie.

-Do zobaczenia kiedy indziej- rzuciłem podnosząc się z miejsca. Najwidoczniej nie można przebywać w tym samym pomieszczebiu z nim, bo musi się popisać i tak bardzo pokazać jak mnie nienawidzi. Ja mu nic nie zrobiłem. Skierowałem się do wyjścia. Nie mogę być po prostu tam gdzie on. Wyszedłem z Wielkiej Sali.

[ZT]

— Co masz do głównych bohaterek telenoweli?— zapytałam Aza.
— I jak to się tyczy mnie?— spojrzałam na Isobel z pytajnikiem na twarzy.
W mojej głowę zaczely krążyć dziwne słowa... I obrazy. Przeniosłam wzrok na swoj talerz marszcząc brwi, jakbym się zastanawiała.

Ująłem delikatnie dłoń Soo-Nie masz za co- powiedziałem patrząc na nią. Tak mi tego brakowało-Filmowej bogini?-uniosłem brwi próbując przypomnieć sobie kogoś o tym samym nazwisku, jednak po tak długim czasie braku sny, mój umysł był jak durszlak i nie byłbym teraz w stanie powiedzieć kiedy mam urodziny.

Ups, nawet tak mi się nie udało tego ominąć. Musiałam coś wymyślić. Dyskretnym ruchem podciągnęłam swoją nogą nogę Azazela do nogi od stołu, by w nią uderzył. Gdy krzyknął niezbyt głośno i uwaga innych była zwrócona na mojego brata, przekręciłam się do Soo i spojrzałam jej prosto w oczy. Może nie szło mi to najlepiej, ale spróbowałam wywrzeć na nią wpływ poprzez kontakt wzrokowy. Lepiej niech w to nie wnika, Carla zaś wytropię później.
— Nieważne w sumie. Carl po prostu niespecjalnie przepadał za Azazelem i miał wrażenie, że będzie cię krzywdził - marne wytłumaczenie, ale zawsze coś. Szansa, że zdolnościami przekonam ją do tego, była jedna do dwóch. Na dwoje babka wróżyła, a ja nie umiałam aż tak dobrze w bycie wampirem.

Spojrzałam na Aza kiedy nagle krzyknął,następnie patrzac na Isobel.
Czyli tak się teraz bawimy. Okej. Tez moge.
— Aaa! No to teraz rozumiem!— powiedziałam dziarsko. Chwyciłam chwyciłam jabłko, zatapiając w nim zęby. Następnie zaczelam je sobie oglądać z każdej strony.
— Ładnie to tak? Używać mocy w stosunku do "siostry"?— zapytałam powoli gryząc owoc.
— Carl...

Najpierw odetchnęłam z ulgą, kiedy uznałam, że udało mi się i już miałam zjeść sobie jabłko, czysto dla pozorów, kiedy odezwała się ponownie. To jest właśnie ryzyko, a ja się na nim przejechałam.
— Azazel gdyby mógł, zabiłby Carla - odpowiedziałam ze śmiertelną powagą. - Dlatego lepiej, gdybyś nie pamiętała tego wszystkiego. Robił to bez powodu - dodałam już nieco ciszej. Pohamowałam przygryzienie wargi i odwróciłam wzrok.

Przy stole zrobiło się małe zamieszanie. Interakcja Slizgona z Puchonem...
Annabelle nadal nieobecna. Spojrzałem na nia gdy pojawił się Azazel. Zauważy czy tez nie? Scisnalem jej dlon krótko.

Gdy zauważyłam Aza kiedy ten beztrosko wszedł do Wielkiej Sali, ze swoim wielkim stanem depresyjnym dokuczał chłopakowi i bardzo milutko przywitał się z Soo... w moim serduszku coś pękło. Moje nerwy trzymałam już na ostatnim włosku, zaciskając swoje paznokcie na dłoni chłopaka, który w tym samym momencie ją ścisnął.
- Dłużej nie wytrzymam. - spojrzałam na Jasona, oddychając głęboko.

Grunt, żeby udawać, że wszystko jest okej. I tak też robił Azazel. Wrzasnął krótko, gdy poczuł ból, ale rozumiał zagranie siostry. Za długo ją znał, by uznać to za wredotę. Upił łyk kawy po tym, przysłuchując się i zacisnął usta w wąską linię, gdy się Isobel nie udało zrobić tego co chciała. Po tym jego wzrok trafił na Annabelle i mina mu zrzedła. Już nie potrafił udawać, że wszystko jest okej. Z nieodgadnioną, ale pełną złych emocji miną, odwrócił głowę w inną stronę, pogrążony dylemacie czy wyjść czy nie wyjść z sali.

— Co się dzieje?— zapytałem cicho.
— Chcesz stad wyjsć?— spojrzałem na nia, zatrzymując wzrok na jej oczach.
— Belle?

— Przeciez i tak nie pamietam. — powiedziałam.
— To się robi męczące. Nadal nie wiem z kim moge a z kim nie powinnam rozmawiać.. Nie wiem komu dać w twarz na "dzien dobry" a kogo wymacac na powitanie...— westchnęłam.
— Żal matko...

- Ja... po prostu czuję jakbym za chwilę miała się rozpaść. - złapałam jego dłoń pewniej, próbując zatracić się w jego spojrzeniu by nic więcej w tej chwili nie miało znaczenia.
Było to znacznie trudniejsze niż myślałam, swój wzrok przeniosłam na jego usta, zawieszając się na krótką chwilę. Zaraz po tym szybko przeniosłam wzrok na nasze ręce, czując się trochę niezręcznie.

— Nie rozpadaj się. Jak się rozpadniesz kto bedzie ze mna biegał na golasa wokół jeziora? Przeciez nie Ryz. Ona nie ma cycków. — zażartowałem przez co dostałem bułka w głowę od Kwon.
Pożartować nie mozna...
Spojrzałem na Annabelle po raz kolejny.
Przewróciłem oczami i wolna dłonią, złapałem jej podbródek i uniosłem jej twarz ku gorze.
— Nie rezygnuj. Bez względu na to co to jest. — powiedziałem muskając jej wargi swoimi.

Na jedną, cudowną chwilę poczułam jakby moje serce wyrwało się w niebo i z lekkością skakało po chmurach. Okropna gula w gardle jakby zatrzymała ten ulotny moment, w chwili gdy się od siebie odsunęliśmy. Co jest ze mną nie tak? Posłałam mu ciepły uśmiech.

Westchnalem nie mając juz pojęcia co robię nie tak albo co mam robic.
— Wybacz — powiedziałem odsuwając się ale nie puszczając jej dłoni.

Wstałam pospiesznie, mało nie wywracając się przez ławkę. Mój uścisk na jego dłoni stał się pewniejszy.
Zwróciłam się w stronę drzwi wejściowych, ciągnąc za sobą niczym nieświadomego Jasona. Zaraz po przejściu progu wielkiej sali, oparłam się przy ścianie, której zimno wywołało dreszcze na moich plecach. Przyciągnęłam do siebie chłopaka i stając na palcach, złapałam jego policzki w swoje dłonie i pocałowałam jego malinowe, słodkie usta.

Zdziwiłem się zachowaniem dziewczyny kiedy nagle wyrwała z miejsca. Nie mając innego wyjścia wyleciałem za nia.
Gdy położyła dłonie na moich policzkach pochyliłem się, opierając jedna ręka o sciane. Zacząłem całować ja zachłannie kompletnie nie myśląc o tym czy powinienem czy nie.

Muskałam jedną z warg, powoli i delikatnie. Serce biło mi jak szalone, a w brzuchu czułam jakby garść motyli odbijała się od ścianek. Zaprzestałam na chwilę, przyglądając się Jasonowi. Wbiłam swój wzrok w jego oczy, uśmiechając się.

— Zmienna jestes...— powiedziałem po chwili patrzac na nia.
— I z czego panienka się cieszy co?— uśmiechnąłem się dotykając kciukiem jej dolnej wargi.

Azazel dostrzegł co się działo i jego świat się nie rozsypał, o nie. Już wcześniej miał wrażenie, że jego uczucia do żony się wypaliły i ślub był błędem. Nie patrzył nawet na Isobel, nie patrzył na Soo. Annabelle i Jason za bardzo pochłonęli jego uwagę, widział co robią i się cieszył. Znalazła kogoś innego, kto jej pomoże. Aż się uśmiechnął, bez krzty kpiny, ale szczerze. Podniósł się i podszedł na chwilę do nich, położył Smithowi rękę na ramieniu.
— Szczęścia życzę - odpowiedział z pełną szczerością i serdecznością, po czym wyszedł z wielkiej sali. Już jedno zmartwienie mniej. Uznał, że czas poszukać Carla.
/zt

— Mogę ci posłużyć za przewodniczkę. Pamiętam to wszystko doskonale, nic nie zapomniałam, więc mogę ci opowiedzieć, zrobić jakieś listy i w ogóle - odpowiedziałam od razu, z ulgą, że nie jest na mnie zła.
— W twarz możesz dać Valentine'owi i Carlowi. Obaj zasłużyli, choć bardziej ten drugi. A wymacać możesz mnie - dodałam z lekkim rozbawieniem i zaczęłam się bawić jedzeniem. Głównie widelcem, czasem nożem. Słysząc jednak Azazela, widząc jak się porusza, podniosłam wzrok i zmroziło mnie. Dopóki nie powiedział "szczęścia". I TAKIE COŚ MNIE OMINĘŁO? Muszę później wybadać sytuację. Patrzyłam na niego jednak wciąż z otwartymi ustami. Gdy wyszedł, wbiłam wzrok w drzwi.

- Nie ja jestem zmienna, to ludzie zmieniają mnie. - patrzyłam na niego z ciągłym uśmiechem.
Czyżby wróciła dawna, towarzyska Annabelle? Czy może to tylko chwilowe? To zauroczenie czy miłość?
- Aaaa! - jakby pisknęłam, ale nie do końca. Podczas całego mojego zamyślenia, mój wzrok był niemalże wlepiony w oczy Jasona.

Spojrzałem na Azazela slyszac jego słowa. Przeniosłem wzrok na Gryfonke lekko rozbawiony.
— Czego krzyczysz dzieciaku...— zaśmiałem sie muskając delikatnie jej usta.
— I taka mi się podobasz...

— Valentine... I Carl... Okej. — przytaknelam.
— Nie macam niczego co ma cycki. — powiedziałam posyłając jej całusa.

Dziwnie rozmarzona spojrzałam mu w oczy, a później na usta, które w mgnieniu oka delikatnie przegryzłam.
- Tego mi chyba... brakowało? - szukałam odpowiedniego słowa.