Dormitorium Dziewcząt

- Jordan - zaśmiałam się widząc, go miedzy nogami RIan - Jak mnie tu znalazłeś? - spytałam, ale szybko zrozumiałam - No tak węch - zaśmiałam się.
- Jeżeli chcesz go wpuścić to musisz go głaskać inaczej wie, że ma nie wychodzić - odparłam widząc, że Jordan patrzy na Ślizgonkę przechylając łeb w bok.
- Dlaczego szkoda? - spytałam brunetki.

— A... Juz nieważne..— powiedziałam szybko i powoli wyciagnelam rękę do psa. Cofnęłam ją szybko gdy tracił ją pyskiem. Chrząknęłam i spróbowałam raz jeszcze. Tym razem stał spokojnie. Gdy wszedł, zamknęłam drzwi i oparłam się o nie czołem.

- Ja też myślałam, że to Tyler - odparłam, widząc że dziewczyna opiera się o drzwi.
- Boisz się psów? - spytałem wiedząc jej wcześniejszą reakcję. Gdy Jordan do mnie podbiegł, od razu usiadł przy moich stopach i patrzył wprost na Magnusa.

— Nie.... Nie do konca. — powiedziałam chrzakajac i odpychając sie od drzwi.
— Mam lekka alergie na psy. — dodałam i usiadłam na podłodze, opierając sie plecami o fotel. Magnus usiadł przede mna i wbił żółte ślepia w psa.

- Trzeba było od razu mówić - mruknąłem - Zaraz go tu nie będzie - odparłam.
- Jordan - gdy to powiedziałam pies spojrzał na mnie - słyszałeś, idź na dwór, albo poszukaj kogoś kto się z Tobą pobawi - odparłam z uśmiechem i wstałam z łóżka, a pies szedł za mną.
- Powiesz mi dlaczego szkoda? - nawiązałam dodo ostatniego tematu i otworzyłam drzwi.

— Nie. Zostaw go. Nie przeszkadza mi. — powiedziałam. — Jack Jack. Chodz. — cmoknelam i czknelam jednocześnie. Pies podszedł i nie zważając na kota stanął przede mna i położył mi łapy na ramionach.
— No... dobra... teraz troche przeszkadza...— znow czknelam i przesunęłam psa tak by ułożył się na moich kolanach. Magnus syknął i wszedł po psie, kładąc się na jego grzbiecie. Aha.
— Dlatego... ze pomyślałam przez moment... Tyler nienawidzi twojego brata...wiec.. gdyby był w pobliżu...Resztę sama sobie dopowiedz..

Zamknęłam tylko drzwi i usiadłam na przeciwko Ślizgonki.
- Magnus jest o ciebie bardzo zazdrosny, aż się dziwię, że Tyler i on jakoś siebie znosili - zaśmiałam się
- Chciałaś zbajerować mojego brata, żeby zbliżyć się do Tylera - spytałam i udawałam złą - Boże to jest genialny pomysł - odparłam ze śmiechem - ale jeżeli Jackson by Cię dotkną, Tyler by go zabił, więc...

— Taaa... Ostatnio się nie dogadywali. — mruknelam głaszcząc i psa i kota. Kichnęłam kilka razy pod rząd następnie czkając.
— Tak. Mniej wiecej. — odparlam pociągając nosem.
— Nie zrobiłby tego. Nie ma do tego prawa.. Poza tym. To i tak nieważne bo Jackson jest daleko.

Widząc, że dziewczyna kicha zawołałam Jordana i odsunęłsm się trochę od dziewczyny. Jordan zlazł z jej kolan razem z kotem, który się go uczepił i grzecznie podszedł do mnie, kładąc łeb na moim udzie.
- Myślisz, że zastanawiałby się czy ma do tego prawo? - spytałam - niestety bądź stety on nadal uważa, że należysz do niego. Jak zostanie tydzień do jego wyjazdu, a nic miedzy wami nie będzie to nawet sama przywiozę tu Jacksona - odparłam z uśmiechem

— No cóż... To ma problem. Jak zawsze zreszta..— powiedziałam i oparłam głowę do tylu.
— Miedzy nami juz... Ja w ogole nie wiem czemu ja z toba o tym rozmawiam. Ja nie wiem czemu ja w ogole rozmawiam z kimkolwiek o czymkolwiek...

- Tego to ja Ci na pewno nie powiem - odparłam
- Naprawdę myślisz, że to już koniec? - spytałam, patrząc na nią. Zobaczyłam że Magnus wraca do niej na kolana, co chyba bardzo ucieszyło Jordana, bo zaczął machać ogonem.

Patrzyłam na kota ktory dumnie szedł w moja stronę. Wzięłam go na rece i przytuliłam, podciągając kolana do piersi. Na pozornie proste pytanie dziewczyny, łzy stanęły mi w oczach. Kiwnęlam głowa i schowałam twarz, wtulajac się w kota.

Podeszłam do dziewczyny i ją objełam
- Słuchaj wiem, że mi nie wierzysz, ale on tu przyjdzie, z moją albo bez mojej pomocy - mruknąłem
- Nie pozwolę mu tego skończyć - odparłam
- Tylko obawiam się że z nim bardziej cierpisz niż gdy w końcu Cię zostawi - mruknąłem, wracając na swoje miejsce

Nie poruszyłam się nawet gdy mnie przytuliła. Nie wydałam tez z siebie żadnego odgłosu.
Kilka chwil trwało nim się uspokoiłam ale w koncu podniosłam głowę.
— Nie mieszaj się w to. — powiedziałam bez złości.
— Doceniam to co chcesz zrobic ale zabraniam ci. Słyszysz? Masz na niego nie wpływać... W ogole się nie znamy Kate. Rozumiesz? Nigdy się nie widziałyśmy i nie rozmawiałyśmy...

- No dobrze skoro nie chcesz to nie - odparłam, aż dziwne , że ani razu go nie spotkałam, przecież byłam od zawsze w Hogwarcie
- Rian jeżeli w ogóle jeszcze ze sobą będziecie gadać to zdecyduj się czy na pewno z nim będzie ci lepiej, czy nie jest lepiej byście się rozstali raz na zawsze - mruknęłam

— Nie... Z nim jest zle. Ale bez niego jest jeszxze gorzej..— odparlam oddychając ciezko.
— Zostawię to tak jak jest.. Skończył to? W porządku. Życzę mu tylko szczęścia i powodzenia w zyciu...

- Może i masz rację - odparłam
- Chyba najgorsze co mogłaś zrobić to to iż tu przyjechałaś - mruknęłam
- Bo wtedy nie było źle i gorzej, tylko dobrze - stwierdziłam - przykro mi, że tak się wszystko potoczyło...

— Wiesz... do tego samego wniosku doszłam sama...— odparlam.
— No cos.. czasami musi byc pod górkę... ale czasami człowiek musi spaść w samo bagno...— dodałam.
— Mi tez jest przykro. Ale miło ze porozmawiałas ze mna.

- Wiesz zawsze do usług - zaśmiałam się.
- Tak, teraz siebie myślę, że jesteś dla niego naprawdę idealna, taka nietypowa i nie chodzi mi o twoje pochodzenie - mruknąłem.

— Ja to w ogole jestem super...— powiedziałam wzdychając.
— Dlaczego tak sadzisz? Znasz go lepiej niz ja kiedykolwiek poznam... tak tylko pytam...

- Bo jesteś śliczna, masz talię modelki, śliczne włosy, twoje oczy są takie przyjazne. Do tego widać że jesteś ostrą laską, która nie wstydzi się propozycji seksualnej, widać że zrobiłabyś dla niego wszystko, a gdyby Cię poprosił byś skoczyła z mostu, zrobiłabyś to. Ale najważniejsze jest to że masz mózg i umiesz go używać - odparłam, uśmiechają się - Jak nic przyjdzie - powiedziałam cicho.

Słuchałam slow dziewczyny i miałam wrazenie ze mowi o sobie. W którym momencie przestałam widzieć swoja wartość? A... Juz wiem w którym. Wtedy gdy ktos kogo kocham spojrzał na mnie w skrzydle szpitalnym z niesmakiem... wręcz odraza.
— Nie skoczyłabym...— mruknelam. Skoczyłabym.
— Mogłabyś przestać to powtarzać? Prosze. Nawet jesli przyjdzie to obie wiemy po co...

- Chociaż tyle z dwoja złego - odparłam.
Byłam zdziwiona że to usłyszała, bo nie powiedziałam tego głośno.
- Rian, wiem że oczekujesz, że przyjedzie tu i powie, że Cię kocha, ale ja nawet nie wiem czy on zna to uczucie - mruknąłam

Wybuchnelam śmiechem. Takim szczerym i prawdziwym, lekko pijackim śmiechem.
— Dziewczyno...Szybciej bym sie spodziewała tego ze bede spała z całym Hogwartem wliczając kobiety i nauczycieli niz czegoś takiego od niego. — powiedziałam szczerze.
— Ja tego nie oczekuje od niego. Naprawde.

To ja już nie wiem, o co jej chodzi.
- Rian, to czego tak naprawdę chcesz? - spytałam
- Bo naprawdę już się polubiłam - odparłam

— Okej... To ci powiem. — zaczelam biorac oddech. Szymialo i buczało mi w głowie wiec musiałam się mocno akupiqc.
— Jak wyznałam mu co czuje... spojrzał na mnie takim.. wzrokiem... ciezko to nawet opisać... Spojrzał na mnie jak na totalna debilke i powiedział to w taki sposób "Rian. Ja sie w tobie nigdy nie zakocham. Nigdy nie odwzajemnić Twojego uczucia. Rozumiesz?! NIGDY"– powiedziałam.
— Czy ty po takich słowach miałabyś odwagę w ogole mieć nadzieje za odwzajemnienie czegokolwiek? Czy jesli kupujesz maślana bułeczkę, to naprawde myślisz ze w srodku bedzie wypełniona... mięsem?— zapytałam retorycznie.
— Poza tym to jest człowiek ktory nawet nie wierzy w moje uczucia... Nigdy nie wierzył i nie szanował. Przywykłam.

- Widzisz Rian, on jest trudnym człowiekiem, w sumie nigdy go nie rozumiałam - westchnęłam - ale wiem jedno, że to co ci powiedział, było okropne, jednak nie chciał Cię zranić, tylko zaznaczyć, żebyś nie liczyła na nic więcej - mruknęłam spokojnie
- Myślę, że on nadal w nie wierzy, tylko nie chce tego pokazać. Poza tym u niego na pierwszym miejscu stoi "czyjeś dobro" przynajmniej on tak myśli, więc trzeba się cholernie napracować, żeby wytłumaczyć mu, że jest inaczej niż myśli, ale opłaca się to zrobić. Wiem coś o tym - odparłam.

— Kate.... Ja jestem wyrozumiałym człowiekiem. Ale nie broń go w tej sprawie. — powiedziałam łagodnie.
— Nie jest małym dzieckiem. Wie co robi. Powiedział co powiedział i okej. Ja tylko potrzebuje troche czasu zeby zdusić wszelkie uczucia. Najlepiej na zawsze zeby to się nigdy nie powtórzyło.

- Ja tylko mówię, jak ten debil uważa, bo niedawno o tym gadaliśmy - mruknęłam.
- Rian będę z Tobą szczera, zablokuj drzwi, najlepiej od teraz do jego wyjazdu, żeby tu nie wszedł, bo za dobrze go znam i wiem co zrobi...Jest dość przewidywalny - odparłam

Pokręciłam głowa. Otworzyłam usta ale zaraz je zamknęłam. Mam.
— Nie moge ich zablokować. To nie jest moje prywatne dormitorium...— powiedziałam. — Mieszkają tu inne slizgonki. — dodałam. Które aktualnie sa zapewne w Londynie...

- Możesz za to zablokować na wybraną osobę -odparłam - ale zakładam, że i tak byś tego nie zrobiła - stwierdziłem
- Rian, wiem jaki jest, a nie chcę byś dalej cierpiała - mruknęłam - Polubiłam Cię i pewnie byście idealnie do siebie pasowali, gdyby nie to jakim facetam się stał - wyjaśniłam.

— Kto powiedział ze ja cierpię?— zapytałam.
Spojrzałam na dziewczynę.
— Jedynym wyjściem z tej sytuacji jest wyłączyć swoje człowieczeństwo. — powiedziałam. — Powiedzmy ze tez cie lubie. Ale troszeczkę...— mruknelam i chrząknęłam. — Jesli wyłącze dwoje uczucia, ludzkie odruchy to bedzie mi łatwiej...

- I będziesz robotem? - spytałam - Bo człowiek bez ludzkich uczuć to nie człowiek - westchnęłam
- To nie ma sensu - odparłam - nie poddawaj się po takim debilu, jak Tyler, znajdziesz lepszego, który Cię pokocha - dodałam z uśmiechem.

Zasmialam się.
— Załóżmy ze masa racje. I znajdzie się taki. Ale co z tego? Skoro ja nie bede go kochać?— zapytałam.
— Nie bede robotem. Czy twoj brat jest robotem? Czy Tyler jest robotem? Nie. A żyją.

- Może pokochasz innego - odparłam
- A jak nie to dlaczego przez całe życie ty masz cierpieć, a nie on? - spytałam
- A jak i to nie, to dla siebie zrób to i zatrzymaj go tu na dłużej - mruknęłam.

— Bo nie chce zeby on cierpiał...— powiedziałam.
— Nigdy w zyciu...— dodałam.
— Nie zatrzymam. Zrozum ze on mnie nie chce. — podniosłam się z podłogi i Powedrowalam do lozka, rzucając się na nie.

- Bądź przez chwilę egoistką, bądź Ślizgonką - odparłam
- Będziesz cierpieć bez niego bardziej niż z nim - stwierdziłam
- A nie ma sensu byś gadała do tego chłopaka, lepiej byś pokazała co traci - mruknęłam z diabelskim uśmiechem.

— Jestem slizgonka...– warknelam. – I jestem egoistka. – dodałam.
— Mam się rozebrać do naga czy podrywać kazdego kto się nawinie?

- Nie jesteś egoistką - odparłam spokojnie
- Ani to ani to - zaśmiałam się - ale już widzę jak podrywasz innych - zaśmiałam się
- Nie wiem, może jakaś sukienka? - spytałam, patrząc jak rzuca się na łóżko.

— Oo tak... Sukienka na pewno duzo da...— prychnelam zamykajac oczy.
— Daj spokoj. Zostaw to. Ja tez to zostawiam. Tyler wyjedzie. W miedzy czasie przeleci mnie moze z raz czy dwa. I tyle. A potem ja się zajme reszta Hogwartu.

- Ty byłaś jego Hogwartem - uśmiechnęłam się.
- Bądź asertywna i mu odmów, nie zgadzaj się na to - mruknęłam.
- I tak przyniosę ci sukienki, albo pokaż mi swoje - dodałam.

— Dlaczego mam się nie zgadzać?— zapytałam cicho.
— Sama sobie przejrzyj. — dodałam. — Nie zrobi to na nim żadnego wrażenia. Uwierz mi.

- Byś nie cierpiała - mruknęłam i podeszłam do jej szafy otwierając ją
- Wolisz krótkie czy długie sukienki? - spytałam patrząc przez ramię.

— Bo na pewno wtedy nie bede...— mruknelam cicho.
— Mhm...— mruknelam nawet nie wiedząc o co pyta. Przytuliłam sie do kota, układając wygodnie.

- Będziesz bardziej jak na to pozwolisz - mruknąłem
Popatrzyłam na dziewczynę przez ramię i zamknęłam szafę. Podeszłam do dziewczyny i przykryłam ją kołdrą, była taka niewinna i bezbronna, gdy tak leżała.
- Jak bedziesz chciała to przyjdę po obiedzie - odparłam i zawołałam Jordana do siebie, gdyż widziałam iż on też chce spać.