Dormitorium Dziewcząt

— Mhm. — mruknelam. Obiad. Tez chce obiad. Ale nie teraz. Ale pozniej chce. I cos słodkiego... Moze naleśniki? Po chwili zrobiło mi się cieplej. Miło. Skuliłam się w kulkę, podciągając kolana do piersi i przyciągając mocniej kota

Zaśmiałam widząc, że dziewczyna nawet mi nie odpowie. Otworzyłam drzwi i wyszłam wraz z Jordanem z dormitorium Ślizgonki.

Next > Dormitorium Krukonek

Znowu przespałam prawie dobę. Obudziłam się następnego dnia po 11. Usiadłam na lozku i poczułam efekty wczorajszej ognistej. Ja pierdole.
Zwlokłam się z lozka i poszłam do kufra wygrzebywać z niego eliksir na kaca. Zadziałał po kilku minutach. Od razu lepiej. Poszłam wziąć prysznic po czym ubrałam się w ulubione jasne jeansy które za pomocą zaklęcia zmniejszyłam o jeden rozmiar by nie zsuwaly mi się z tylka. Do tego założyłam pastelowo różowa bluzke w stylu carmen ze sznurrczkami i różanym wzorem na lewej piersi.
Następnie usiadłam przed lustrem w celu zrobienia sobie makijażu. Co troche mocno zaczelam odwlekać siedząc i gapiąc się w lustro

Zaczęłam pukać do dormitorium dziewczyny, mając nadzieję, że już nie śpi. W trakcie oczekiwanie oparłam się o ramę drzwi i wyczekiwałam aż mnie wpuści.
Jednak nie musiałam długo czekać na to aż mi otworzy, ponieważ zjawiła się w kilka sekund.
- Cześć - powiedziałam z uśmiechem - Nie wiem czy mnie pamiętasz, ale gadałyśmy wczoraj o pewnym dupku - mruknęłam, a mój uśmiech się poszerzył.

Pukanie skutecznie wyrwało mnie z otępienia. Wstałam i otworzyłam drzwi widzac za nimi śliczna brunetkę.
— Czesc. Niekoniecznie. — powiedziałam i zamknęłam drzwi. Policzyłam do trzech po czym znow je otworzyłam i z lekkim uśmiechem złapałam dziewczynę za rekaw.
— Jasne ze tak. — powiedziałam i wciągnęłam ja do srodka.

Byłam totalnie zdziwiona, gdy zamknęła mi drzwi przed nosem, już miałam odchodzić, gdy dziewczyna złapała mnie i wciągnęła do pokoju, popatrzyłam, na nią z powątpiewaniem.
- Już myślałam, że nic nie pamiętasz - mruknęłam i usiadłam na jej łóżku
- Widzę, że humor ci dopisuje - zaśmiałam się - Oj ja już wiem jak ci odzyskać Tylera - powiedziałam i zaczęłam skakać na łóżku.

— To był alkohol. A nie amnezja w płynie. — odparlam siadając na krawędzi kanapy.
— Jak to? Ja nie chce go odzyskiwać. — powiedziałam pociągając nosem.
— Za ponad tydzień on wyjedzie. Ja zostane tu do świąt i też wyjadę. Tyle.

- Bądź do jasnej cholery egoistką - mruknęłam i zsunęłam nogi z łóżka.
- Jak to nie? - spytałam, robiąc słodką minkę - Myślałam, że zostaniemy rodziną - odparłam smutna- Już nawet miałam imiona dla waszych dzieci, wybrałam ci suknie ślubną i miejsce na wasz ślub, a ty to niszczysz - mruknęłam

— Jestem egoistka. — powiedziałam siadając znow przy toaletce i wyjmując kosmetyki.
— Skarbie. Ja nie bede miała dzieci. — zasmialam się.
— I żadnego ślubu nie bedzie. A jesli juz kiedykolwiek bedzie... To nie z Tylerem i sama zorganizuje ślub...— odparlam żartobliwie bo wiedziałam ze dziewczyna tez żartuje.
— Czy Twoj brat ogarnia cos takiego jak telefon komórkowy?

- Nie, nie, nie - odparłam szybko - Co ty kombinujesz? - spytałam
- Jestem na wygranej pozycji i zrobimy to po mojemu, jak się nie uda to i tak nic nie stracisz - stwierdziłam.
- Wiem, że chcesz by przy Tobie był - mruknęłam - dlatego mam dwie sukienki, jak one ci się nie spodobają to wybierzemy inne - powiedziałam i w tym czasie do pokoju wleciały dwie czerwone sukienki, które ułożyłam na jej łóżku
- To która? - spytałam

— Nie. Nie zrobimy tego po twojemu. — warknelam. Za bardzo się chyba zaangażowała.
Odwrocilam się i spojrzałam na suknie. Odłożyłam małe pudełko na toaletkę i wstałam podchodząc do lozka.
— I gdzie ja mam w tym isc mądralo? Ta.— wskazałam na dłuższa. — Jest sukna na wieczorowe przyjęcie lub koktail., ewentualnie kolacje na ktorej facet sie oświadczy. A ta.. jest na szkolny bal lub na wyjście so klubu. Skad ty sie urwałaś kobieto?

- Proszę cię, ani jedna ani druga nie jest na bal, a bardziej na randkę - odparłam - I ubierzesz ją dziś wieczorem, tak po kolacji, jak nie chcesz ani jednej ani drugiej to wybierz inną - mruknęłam.
Ja tak tego na pewno nie zostawię , nie ma opcji.
- Dobra masz racje, nie ubieraj się w nie - stwierdziłam - Ale przydałyby ci się wyjaśnienia, dlaczego postąpił tak a nie inaczej - powiedziałam - I je dostaniesz...
- Nic nie powiem jak wyglądałaś wczoraj i co robiłaś, tylko spytam się dlaczego cię zostawił, mogę? - spytałam

— Wybacz ale chyba mam o tym troche większe pojecie niz ty. Ta długa nadaje się do tego by zjeść w niej suknie z ukochanym, ktora następnie zostanie przez niego zerwana po to by para pieprzyla się cała noc az do utraty tchu. — odparlam.
— A niby z jakiej racji miałabyś mu mowic jak wczoraj?— zapytałam lekko ostrzejszym tonem. Dobrze. Powoli zaczynam wypierdalac swoje człowieczeństwo do kibla.
— Nie za duzo sobie pozwalasz? Nieważne dlaczego mnie zostawił. Zrobił to i tyle. A jego żałosne wymówki typu :"Robię to dla ciebie" sa gowno warte. — odparlam i wróciłam na krzesło by zrobic sobie mocny makijaż zasłaniający podkrążone oczy i efekty braku jedzenia oraz leków.

- Jak uważasz Rian, tylko, żebyś potem nie żałowała swoich wyborów, bo będzie za późno - mruknęłam. Chyba i tak nie dało się tego uratować. Dlaczego akurat na Tylera zadziałały słowa mojej mamy, byłby kompletnie inny gdyby nie ona.
- Już skończyłam - odparłam, zrezygnowana i odesłałam sukienki do pokoju. Mój humor całkowicie się popsuł dzisiejszego dnia.
- Idziesz na śniadanie? - spytałam

Makijaż zrobiłam w trybie ekspresowym. Podkreśliłam oczy i na koniec przejechałam lekko różowa szminka po ustach. Spojrzałam na Kate w odbiciu lustra. Wstałam i podeszłam do niej.
Polozylam jej dłonie na ramionach i spojrzałam w oczy pomiędzy kosmykami grzywki.
— Dziekuje ci bardzo. Bardzo bardzo bardzo. Za to co chciałaś zrobic. Ale ja juz go nie odzyskam. Nie przyszedł wczoraj. Nie przyjdzie dzisiaj. Nie przyjdzie jutro. Skoro nie przyszedł to naprawde jest koniec i juz posuwa polowe Hogwartu. Trudno. Juz żałuje ze w ogole się tu pojawiłam. Juz żałuje ze go poznałam. Ale czasu nie cofnę. Jak się z nim zobaczysz... I bedzie.. Pytać raczej nie bedzie ale w razie gdyby... To... Powiedz mu ze się z kims związałam. I przekaz mu ode mnie ze życzę mu szczęścia. — powiedziałam z trudem przełykając ślinę.
— T-tak mu powiedz... — dodałam ciszej po czym ja usciskalam. — Dziekuje za dobre chęci. I tak. Ide na śniadanie tylko muszę skoczyć do toalety...— odparlam z lekkim uśmiechem i poprzedziłam do toalety szybko. Nie musiałam z niej korzystać. Po prostu musiałam ochłonąć w samotności. Uwierzy w to ze mam innego. Musi.

Popatrzyłam na nią i prawie się rozpłakałam, czułam to co ona przeżywa, w głębi serca, a to bolało w cholerę. Ale to co powiedziała mną wstrząsnęło, powiedziała to jakby nie znała Tylera. Nic nie powiedziałam, gdy szła do łazienki, nie musiałam. Gdy jednak już wróciła postanowiłam jej powiedzieć, ze nie dam rady.
- Rian, Tobie może w to uwierzy - odparłam spokojnie - ale nie mi. Za dobrze czyta mi z oczu, a ja jestem osobą, która nie umie kłamać - dodałam - Jak zapyta to nic nie powiem - stwierdziłam.

W koncu po chwili stania przed umywalka umyłam i wysuszylam rece. Wyszłam z łazienki uśmiechając się łagodnie chociaz wewnątrz rozpadalam się na małe kawałki. Jeden po drugim.
Slyszac słowa Kate na moment się zatrzymałam ale po chwili znow ruszyłam do kufra.
— W porządku. — opowiedziałam szukając odpowiednich butów. — Jak spałaś? Wyspalas się?

Uśmiechnęłam się do niej lekko i stanęłam przy drzwiach.
- Ja bardzo - odparłam - A ty jak? Obudziłaś się z kacem? - spytałam ze śmiechem
- To co idziemy? - zadałam pytanie widząc, że założyła już buty.

— Troche tak. Ale miałam eliksir.— zasmialam się zakładając te same białe sneakersy z dzwoneczkami, które miałam na sobie gdy mnie zostawiał. Stanęłam patrzac na nie przez moment.
— Co? Tak tak. Idziemy. — powiedziałam i wzięłam ja pod rękę, wychodząc z dormitorium.


Next: WS

Białe buty idealnie komponowały się z jej całym strojem, do tego dzwoneczki były idealnym dodatkiem do oryginalnego stroju Rian. Wyglądała ślicznie. Gdy wzięła mnie pod ramię, uśmiechnęłam się do niej i ruszyłam razem z nią, by coś przekąsić.

Next > WS

Gdy szłyśmy korytarzem wspólnym do domu Salazara i Helgi wcale nie spojrzałam w stronę tamtego domu...
Weszłyśmy do do dormitorium gdzie przewróciłam butelce jej naturalne rozmiary i wyjęłam z szafki dwie szklanki które napełniłam do połowy, jedna podając dziewczynie a druga biorac dla siebie i kładąc się na lozku na brzuchu.

- Nie wierzę, cały czas miałaś ją przy sobie - mruknęłam i zabrałam od dziewczyny ognistą
- Jesteś uzależniona? - spytałam. Znałam ją tylko 2 dni, a w każdym z nich widziałam, ze pije

— Tak. Od niego. — powiedziałam.
— Miałam ja przy sobie bo piłam ja w wielkiej sali gdy wyszłaś.. do niego. — odparlam.
— Nie jestem uzależniona. Od długiego czasu nie piłam.

- Rian, wiem, że tęsknisz za nim - odparłam
- Myślę, że oboje jesteście od siebie uzależnieni, ale jeszcze o tym nie wiecie - mruknęłam
- Ale byłąś? - spytała, bo jak dla mnie to wynikało z odpowiedzi

— Nie. No chodziło mi o to ze rzadko pije. Alkohol mi nie smakuje ale działa. I dzisiaj mam zamiar tez sie nawalić. — odparlam wychylając zawartość szklanki.

- I co będziesz piła dopóki nie wyjedziesz? - spytałam
- Oprócz kaca nic ci to nie da - westchnęłam, robiąc to samo co Ślizgonka i podając jej, by nalała mi więcej.

— Nie. Dopoki przypadkiem nie utopie się w jeziorze, przypadkiem spadając z miotły. — odparlam i dolałam jej trunku tak samo jak sobie. Machnęłam reka i zapełniłam butelke po szyjkę.

- Oj Rian - mruknęłam i wypiłam połowę trunku
- Nadal nie mogę, się przyzwyczaić, że nie potrzebujesz różdżki do tego - odparłam, wykazując na pełną butelkę ognistej

— To tylko sztuczki...– powiedziałam.
— Zakochałaś się kiedys?— zapytałam odwracając uwage od magii

- Tak, jak ty w Tylerze, to nigdy - mruknęłam - ale miałam swoje zauroczenia, choć niekiedy myślałam, że to miłość - odparłam
- Jeżeli pytasz, tylko dlatego, żeby się spytać, czy wiem co czujesz, to nie, nigdy tego nie czułam, ale patrząc na Ciebie, czuje twój wewnętrzny ból - dodałam

— Nie wiesz jak go kocham wiec..— wzruszyłam ramieniem.
— Jaki bol? Przeciez... Nic mi nie jest. Nawet juz zapominam...

Popatrzyłam na nią z miną mówiącą "naprawdę Rian, naprawdę?"
- Masz jakąś kartkę, to od razu napiszę do Rhodesa, żeby nie przychodził, bo już prawie o nim zapomniałaś - odparłam

— Nawet nie jestes zabawna. — powiedziałam i odłożyłam szklanke na skrzynie, opierając głowę o ramiona.
— Nie musisz do niego pisac. Sam wie

- Patrz, zaskoczę Cię - mruknęłam
- Nie wie, że go nie chcesz - odparłam, patrząc na nią - Chyba lepiej bym go poinformowała, że nici z wizyty - westchnęłam

— Nie powiedziałam ze go nie chce. Miałam na mysli to ze sam wie zeby tu nie przychodzić...— powiedziałam.
— Zaczynasz mnie irytować. To idz i mu powiedz. Jezu widać ze jesteście rodzina. — dodałam i wstałam idąc do łazienki gdzie zamknęłam się na klucz.

- To po co ze mną gadasz? - spytałam. Dobrze, że nie jestem jak Tyler, bo tak to bym tu została.
Wzięłam pusty pergamin i zamieniłam różdżkę w pióro pisząc " Tyler prawdopodobnie przyjdzie po 20, postaraj się do tego czasu nie upić" miałam już zostawić tą kartkę, ale postanowiłam coś jeszcze dopisać " Nie znasz mnie, a osądzasz. To nie jest fair Rian, mam jednak nadzieję, że ciebie to nie spotka. Skoro tak cię irytuję, to lepiej nie idź na wieżę, bo właśnie tam zazwyczaj siedzę", gdy już to dopisałam, położyłam kartkę, przy butelce ognistej i wyszłąm z dormitorium Ślizgonki.

Next > Wieża astronomiczna

Wyszłam z łazienki dopiero po chwili.
— Jestem wkurwiona przez to wszystko i odgrywam się na... Tobie?— w trakcie mówienia dopiero zorientowałam się ze pokoj jest pusty. Prawie. Na lozku lezal rozwalony Magnus. Zauwazylam ze przy butelce leży kartka wiec szybko podeszłam do niej i przeczytałam ją. No nie wierze... Ja pierdole. Po chuj ona sie w ogole do mnie zbliza jak potem wali fochy...
Wzielam czysta kartkę i napisałam: "Kiedy wyszłam z łazienki chciałam przeprosić cie za swoje zachowanie i je wyjaśnić. Ale Ups... Nie miałam juz kogo przepraszać. Skoro wyszłaś to rozumiem ze nie zamierzasz tu wracać. Wiesz co nie jest fair? Ze juz po raz drugi tak mi robisz. Najpierw udajesz a potem mówisz cos co mnie dotyka. Mam nadzieje ze nigdy nie bedziesz w takiej chorej sytuacji jak ja. Bo nawet wrogowi tego nie życzę. Nie musisz się ze mna witać gdy wpadniemy na siebie w szkole. Trzymaj się. ". Gdy skończyłam Zawinelam kartkę w rulon i przywiązałam ja do żółtej obroży Magnusa następnie posyłając go na wieże.
Gdy poszedł, usiadłam na lozku, dopijając swoja ognista ktora miałam w szklance.
Co chwila zerkałam na zegar.

Do wieczora zdążyłam wypić pół butelki ognistej i aktualnie leżałam rozwalona na lozku dopoki nie usłyszałam drapania w drzwi. Wstałam i otworzyłam drzwi widzac JackJacka Kate.
Po chwili gdy pies przestał do mnie skakać zauwazylam ze ma kartkę za obroża.
Wyjęłam ja i przeczytałam. Przez moment stałam bez ruchu analizując wiadomośc. O matko.
Zaczelam lekko panikować. Pies obwąchał mnie jeszcze po czym wybiegł z dormitorium. Zamknęłam powoli drzwi i oparłam się o nie.
Co mam zrobic? Przebrać się? Rozebrać? Usiąść spokojnie? Położyć się? Zwiać?!
W koncu stanelo na tym ze usiadłam na zamkniętym kufrze wpatrując się w drzwi.

Zanim zapukałem do drzwi założyłem bluzę. Gdy już to zrobiłem, uderzyłem lekko kilka razy w drzwi i oparłem się o ich framugę. Zanim Rian mi otworzyła, naciągnąłem na głowę kaptur i westchnąłem, nie zwiedzać czego mogę się po niej spodziewać.

Przesiedziałam cały ten czas na kufrze z sercem na dłoni. Gdy usłyszałam pukanie, przez moment patrzyłam nieruchomo na drzwi az w koncu zerwalam się i otworzyłam je powoli, zaciskajac dlon na klamce. Odsunęłam sie wraz z drzwiami i stanęłam za nimi , czekając az chłopak wejdzie.

Zaskoczyła mnie tym gestem, ale wszedłem do środka i stanąłem naprzeciwko niej. Patrzyłem na nią caly czas aż do tego jak zamknęła drzwi, wtedy dopiero się odezwałem.
- Rian - powiedziałem, by zwrócić jej uwagę, mimo że nie wiedziałem jak zacząć rozmowę.

Gdy wszedł, powoli zamknęłam drzwi i odwrocilam się do niego, opierając plecami o owe drzwi.
Podniosłam głowę slyszac jak wymawia moje imię.
Patrzyłam na niego z dołu, poprzez wchodzące do oczu końcówki grzywki.
Nie wiedziałam co mam powiedziec. Miałam tak ściśnięte gardło ze noe mogłam nawet wypowiedzieć jego imienia.

Lepiej mo się stało w ciszy i nic nie mówiło, ale nie po to tu przyszedłem, widząc, że utrzymuje ze mną kontakt, westchnęłam głośno i zacząłem mówić.
- Przepraszam Cię Rian, za wszystko co zrobiłem i mówiłem, przez co cierpiałaś, ale nie miałem tego na celu. Przepraszam Cię za to, że nazwałem Cię zbyt chudą, mimo iż ty podobalaś się sobie, za akcje z WooBinem,... - zacząłem wymieniać sytuacje za które mogła cierpieć. Po wymienieniu już chyba prawie wszystkich problemów ze mną dodałem - a zwłaszcza za to, że czujesz się przy mnie nic nie warta - odparłem

Nie odrywałam od niego wzroku gdy mowil. Zacisnelam dłonie za plecami, słuchając jego przeprosin.
Gdy skończył, wypuscilam powietrze z płuc, orientując się tym samym ze cały czas je wstrzymywałam.
Co mam powiedziec? Poklepać go po plecach i powiedziec "w porzadku" czy jednak moge juz się rozpłakać i rzucić mu się na szyje? Nie... Tego na pewno mi nie wolno...
Stałam przed nim jak małe dziecko i patrzyłam na niego zastanawiając się co powinnam a co w ogole moge zrobic.

Jest jednak gorzej niż myślałem. Zdjałem z głowy kaptur i podrapałem się po karku. To był już mój odruch, zawsze tak robię gdy jestem lekko zdenerwowany, a sytuacja do najmilszych nie należy.
- Powiesz coś czy nie? - spytałem rozpatrując się w jej oczy.