Dormitorium Dziewcząt

W koncu zdjął ten cholerny kaptur. Teraz mogłam lepiej widzieć jego twarz po ktorej zaczelam sunąc wzrokiem.
Co mam powiedziec? Nawet jak się odezwę to to intal nic nie da.. i tak wyjedziesz. Będziemy "przyjaciółmi" na odległość. Przez pierwszy rok bede cie bombardować listami, ty przestaniesz odpisywać a ja w koncu siebpoddam...
Nadal się na niego gapiłam i w koncu otworzyłam usta i odezwałam się. Co było błędem bo głupszej gafy nie mogłam popełnić.
— Czesc..

Patrzyłem na nią w skupieniu, jednak nie sądziłem, że dostane taką odpowiedź, która praktycznie nic nie znaczyła. Myślałem, że inaczej przebiegnie ta rozmowa, byłem pewny, że się na mnie wydrze, ale nic się nie działo.
- Kate nie miała racji - powiedziałem cicho, a następnie dodałem - To wszystko - mruknąłem

– Ja...— zaczelam tym razem juz nie zastanawiając się co powiedziec. Po prostu poszło.
— Nie chce żebyś wyjeżdżał. Kocham cie i nawet jesli dla ciebie nic nie znacze to ty dla mnie znaczyć wszystko. I wiem ze nigdy nie odwzajemnisz mojego uczucia. Mimo to nadal chce i bede cie kochać. Chce z toba sypiać. Chce byc na twoje zawołanie... Zraniłeś mnie. Ale ja tez nie jestem bez winy. Jestem straszna osoba, wiem to... Ale chce żebyś był tutaj. Nie chce żebyś wyjeżdżał.

- Nie dałbym rady dalej być przy Tobie przez to co się stało - mruknąłem - Co powiedziałaś i co ja zrobiłem -
odparłam - to już nie ma sensu. Po prostu nie chcę wyjechać i cały czas myśleć o tym jak Cię zraniłem...

— Tyler... Ja powiedziałam to bezmyślnie... Po prostu musiałam zrozumiec jak to wszystko wyglada... — powiedziałam.
— Nie zostawiaj mnie... Co mam zrobic żebyś został?

- Powiedziałaś to bo tak czułś - stwierdziłem
- Nic nie możesz zrobić - odparłem - ale mam nadzieję, że kiedyś z kimś będziesz szczęśliwa - dodałem.

— Tyler. Ty nie mozesz mnie zostawic... Myślisz ze to bedzie dla mnie dobre... Ale to najgorsza rzecz jaka mozesz mi zrobic..— powiedziałam zaczynajac powoli panikować.
— Słyszysz? Ja nie chce żebyś ty wyjechał... Z nikim nie bede tak szczęśliwa jak z toba... Jedynie o co cie Prosze o odrobine zaufania.. Tylko to

- Nie, Rian, nie twierdzę że to będzie dla Ciebie dobre, bo wiem, że nie - mruknąłem
- Ze mną? Ty? Szczęśliwa? - spytałem - Chyba w tym momencie sobie żartujesz - odparłem - Jak czując się przez kogoś jak gówno, można być szczęśliwym, hmm? No właśnie nie można - stwierdziłem
- Nie mówię, że o mnie zapomnisz, ale ktoś inny na pewno da ci więcej szczęścia niż ja ...

— Nie. Nie żartuje. Zacznij mnie brac w mi cu na poważnie do cholery. — powiedziałam zaczynajac podnosić głos.
– Jesli sadzisz ze ktos inny uszczęśliwi mnie bardziej niz ty to chyba nie wiem po co tu przyszedłeś...

- Biorę Cię na poważnie - mruknąłem spokojnie
- Możesz nie wiedzieć po co przyszedłem, ale już ci tłumaczę. Chciałem Cię przeprosić, za noje wcześniejsze zachowanie - odparłem

— Przeprosiłes. I co? I teraz po prostu wyjedziesz. — powiedziałam.
— Wolałabym żebyś nigdy w zyciu mnie nie przeprosił a był przy mnie.... To tak jakbys chciał uspokoić własne sumienie... Ale w porządku. Mam nadzieje ze juz jest spokojne

- Nie o to chodzi - odparłem - nie chcę rozstać się z Tobą, będąc w złych kontaktach - mruknąłem.
- Już Ci mówiłem, że wolę się do Ciebie nie zbliżać, niż miałbyś się czuć jak jakaś szmata przy mnie - stwierdziłam

— Nie rozstawaj się ze mna... Ja nie chce się z toba rozstawać...— powiedziałam.
— Nie chce cie tracić. Prosze cie... Daj mi jeszxze jedna szanse... Nie zostawiaj mnie tu... Jesli wyjedziesz, ja... Ja nie chce tu byc bez ciebie

- I tak już wcześniej mówiłaś o wyjezdzie do Chin - mruknąłem
- Nie mam po co dawać ci kolejnej szansy, bo jej nie straciłaś, to ja powinienem prosić o kolejną szansę. - odparłem spokojnie.

— Ale jakos nie wyjechałam. Nie wiesz czemu?— zapytałam.
— Wiec poproś.. Poproś o szanse..— powiedziałam odsuwając sie od drzwi i podchodząc do niego blizej.
— Zrob to..

- Bo mnie kochasz - odparłem bez zastanowienia
- Nie zamierzam tego robić - powiedziałem - nie chcę być przy dziewczynie, która czuje się przy mnie jak szmata, bo tylko to robimy, tylko się razem pieprzymy - mruknąłem
- Chcę tylko wiedzieć dlaczego tak się czujesz? - spytałem

— Dlaczego? Bo czasami czułam jakbys... Jakbym ci się juz znudziła i trzymałbys mnie z litości. — powiedziałam odsuwając się od niego.
— Dlatego ze często sprawiałes mi przykrość... I dlatego... To nie twoja wina... Ale.. Dlatego ze widziałeś te stronę mojej osoby ktorej nikt nie widuje... Wtedy. Gdy błagałam cie żebyś mnie nie zostawiał... Było mi wstyd ze zamiast dać ci spokoj, zaczelam sie kajać... A ty potem po raz drugi chciałeś mnie zostawic.... I cos we mnie pękło....

Słuchałem jej i nie mogłem uwierzyć, to wszystko była moja wina. Podszedłem do niej i niewiele myśląc ją przytuliłem.
- Przepraszam - szepnąłem w jej włosy - Przepraszam Cię, za cały ten ból, którego doznałaś, każdego dnia ze mną - wyjaśniłem - Już nigdy Cię nie zranię, poza dniem dzisiejszym - westchnąłem. Gdy jej słuchałem wiedziałem już co muszę zrobić. Odsunąłem się od dziewczyny i popatrzyłem ma nią.

— Przeprosiny przyjęte. Ale w większości to bie była twoja wina...— powiedziałam w koncu się w niego wtulajac. Wtedy juz byłam pewna. Pewna niz kiedykolwiek w zyciu. Ze chce tylko jego i nikogo wiecej. Bez względu na rodzaj relacji.
— Wiem ze tego nie zrobisz. — odparlam i spojrzałam na niego gdy się odsunął niestety.
— Dzis nic mi nie zrobiłeś..— powiedziałam marszcząc brew.

- Rian, nie zamierzam tego dalej ciągnąć - odparłem, patrząc na podłogę, bo nie umiałem patrzeć jej w oczy.
- Wyjeżdżam, a ty wyjeżdżasz po mnie - stwierdziłam
- Nie chcę byś się czuła przy mnie jak szmata, bo wtedy to też wpływa na moje samopoczucie - mruknąłem
- Jestem pewny, że znajdziesz kogoś, kto na ciebie zasłużył Rian, bo jesteś piękną i mądrą kobietą - westchnąłem, uśmiechając się słabo

— C-co?— zapytałam po chwili gdy dotarło albo raczej próbowało dotrzeć co do mnie mowi.
— Dla... Ale... Tyler... J-ja tak nie chce...— powiedziałam gorączkowo myśląc co robic. Boże...
— Nie wyjeżdżaj. — podeszłam do niego i polozylam mu drżące dłonie na piersi. Ujęłam jego twarz w dłonie po czym nerwowo przejechałam nimi po jego ramionach.
— Dlaczego chcesz mi to zrobic? Nie jestem dość dobra?— zapytałam przełykając ślinę. Nie chciałam płakać. Nie chciałam zeby myślał ze robie to specjalnie. Musiałam trzymać się w sobie.
— Poprawie się.. o-obiecuje... Prosze cie nie zostawiaj mnie... Ja bez ciebie nie chce byc...

- Rian, skarbie, zazwyczaj jest tak, że się kłócimy, a nie chcę byś już więcej przeze mnie cierpiała, jestem w stanie zrozumieć, że czujesz się przy mnie jak ... po prostu mało warta, ale nic więcej - mruknąłem
- Nie chcę byś zarzucała siebie, że spędziłaś ze mną kupę czasu, mimo, że mogłaś robić coś innego - odparłem.

— Nie będziemy się juz kłócić. Obiecuje. — powiedziałam nerwowo wygładzając jego bluzę.
— Nie bede sobie niczego zarzucać... jedynie co moge sobie zarzucić to to ze jestem głupia i nie chce dać ci odejsc.. Ale Prosze nie zostawiaj mnie. — dodałam.
— Pozwól nam się poznać... Prosze cie Tyler...

- I tak wyjeżdżam - odparłem - już tego nie da się zmienić - dodałem
- Rian, jest mi z Tobą naprawdę cholernie dobrze - mruknąłem - Uwielbiam Cię serio - westchnąłem
- Ale muszę wyjechać...

— Dlaczego? Dlaczego musisz?— zapytałam podnoszac na niego wzrok.
— Nie musisz... Prosze nie rób tego... Skoro jest ci ze mna dobrze to zostań... blagam Tyler nie wyjeżdżaj stad...

- Rian za ok. 2 miesiące muszę jechać do Brazylii, Kate też ze mną jedzie - odparłem
- Musimy tam zostać maksimum miesiąc - mruknąłem
- Nie chcę byś czekała - westchnąłem

– Ale dlaczego?— zapytałam wlepiając w niego wzrok.
— Nie wyjeżdżaj... Nie musisz... Nie mow tak tylko zebym się odczepiła...

- Sprawy związane z rodziną moją i Kate - odparłem
- Póki nie jest miedzy nami beznadziejnie, dajmy sobie spokój, poznaj nowe osoby - westchnąłem

— Ale czy ty nie rozumiesz ze ja nie chce?!— wrzasnęłam w koncu, odsuwając się od niego.
— Nie chce nikogo innego! Nie chce zeby ktos inny mnie dotykał! Zeby całował a nawet patrzył! Rozumiesz?! Nie chce! Chce CIEBIE! Dociera?! — krzyknęłam ciskając pierwsza lepsza rzeczą jaka miałam pod ręka czyli wazonem w którym stały kwiaty. Waza potłukła się, odbijając szkłami na wszystkie strony. Jeden z odłamków uderzył mnie w policzek ale byłam tak wściekła ze nie zareagowałam. Nawet nie Mrugnelam.

Zaskoczyło mnie gdy zbiła wazon, no i właśnie o tp mi chodziło.
- Zobacz co robisz gdy przychodzę - odparłem spokojnie i powoli.
- Dotarło to do mnie już dawno - mruknąłem
- To nie zmienia faktu, że za 2 tygodnie mnie tu nie będzie...

Nie wierzyłam w to co słyszę. Kolana się pode mna ugięły i opadłam na podloge, chowajac twarz w dłoniach i juz nie powstrzymując łez. Pochyliłam się do przodu, prawie dotykając czołem ud.
— Kocham cie... Oszaleje bez ciebie... Nie chce zyc bez ciebie..

Gdy opadła na kolana, usiadłem na podłodze i wzuąłem ją w swoje ramiona.
- Rian, wiesz dobrze, że mam serce z kamienia - mruknąłem i zacząłem gładzić ją po plecach.
- I nic więcej ci raczej nie dam - odparłem
Zastanowiłem się chwilę i wpadł mi pomysł do głowy
- A wytrzymasz beze mnie choć miesiąc? - spytałem rozpatrując różne opcje.

— Skoro masz serce z kamienia to czemu mnie przytulasz teraz?— zapytałam.
— A wrócisz potem? Do mnie? Nie zostawisz mnie bez słowa?

Postanowiłem zostawić bez odpowiedzi pierwsze pytanie, bo sam nie umiałem odpowiedzieć.
- Tak, wrócę do ciebie maksymalnie miesiąc po moim wyjeździe. Nigdy nie zostawię Cię bez słowa - mruknąłem

— Ale wrócisz?— zapytałam podnoszac głowę i patrzac na niego zapłakana.
– Przysiegasz? Ze wrócisz? Wrocisz do mnie?

- Chyba moje obietnice nic dla Ciebie nie znaczą - zaśmiałem się, ocierając jej łzy z twarzy
- Wrócę do ciebie Rian i będę cały twój, tak jak dawniej - odparłem
- Ale jeśli któryś facet zrobi coś takiego jak ten Gryfon, albo coś gorszego, co ci się nie spodoba, musisz mi powiedzieć - wyjaśniłem - nie będę Cię okłamywać, że nic im nie zrobię, bo niestety bądź stety zrobię, ponieważ mam taki charakter i tego nie zmienię - westchnąłem
- A ty masz się wtedy do mnie nie zbliżać, bo o ile nad sobą panuje, to nie wiem jaki wykona kolejny ruch...i wtedy ucierpisz tak jak wtedy.

— Jesli za szczere to znaczą..— powiedziałam.
— Powiem. Obiecuje ze powiem. — dodałam.
— Wiem ze nic mi nie zrobisz.... Nie potrafiłbyś...— powiedziałam i pogłaskałam go po policzku.
— Nie chce bez ciebie zyc...

- W takim razie obiecuję Rian, wrócę do Ciebie - usmiechnąłem się, kładąc swoją dłoń na jej dłoni, która była na moim policzku.
- Proszę Cię nawet tak nie myśl - westchnąłem
- Racja nic ci nie zrobię, ale temu Gryfonowi dalej bym przywalił - mruknąłem, przytulając ją mocniej.

— Smialo. — powiedziałam. Wtulilam się w niego.
— Juz myślałam ze cie straciłam...— dodałam cicho
— Bałam się... Naprawde się bałam...

- Rian - westchnąłem, ale nic już więcej nie dodałem
- Piłaś? - spytałem w końcu. Od chwili, gdy zaczęliśmy rozmawiać, czułem alkohol w jej ustach.
- Naprawdę ognista? - zapytałem ponownie, uśmiechając się lekko.

— Nie...— powiedziałam odsuwając się lekko.
— Tak...— powiedziałam w koncu. — Tylko troszkę...

- Nie wiem czy mam się śmiać czy mówić, że ognista nic nie pomoże, ale poprzestane na tym, że nic nie powiem - westchnąłem
- Rian, chcę iść spać - odparłem - bo jednak 5h na spanie to za mało, zwłaszcza, że 6 nocy bie spałem. Propnujesz coś? - spytałem

— Pomogła... Czasami było wesoło...— powiedziałam cicho.
— Dlaczego tak długo nie spałeś? Ten tydzień powinieneś odespać...— dodałam. — Połóż się na moim lozku a jak się obudzisz to zjesz cos. Chyba ze chcesz teraz jeść..

- Jadłem normalnie, nie to co ty - zaśmiałem się
- Od razu tydzień, naprawdę nie trzeba - mruknąłem i złapałem ją za uda, a następnie podniosłem się wraz z nią z podłogi. Podszedłem do łóżka i na nim usiadłem, cały czas trzymając ją w ramionach. Wyciągnąłem różdżkę i naprawiłem wazon, odstawiając go na miejsce.
- Boli? - spytałem i przejechałem dłonią niedaleko rany na jej policzku.

Objęłam go za szyje gdy się podniosl,trzymajac mnie pewnie za uda.
Spojrzałam na wazon ktory naprawił. Ehh...
Dopiero gdy zwrócił mi na to uwage, zorientowałam się ze policzek lekko mnie piecze.
Potrzasnelam głowa.
— Troszkę. Połóż się spac. Jak wstaniesz to dostaniesz jedzonko.