Wielka Sala

- Nie chciałabyś raczej się przyjaźnić z tak chorą, absurdalną i niedorozwiniętą osobą jak ja - powiedziałam gdy usiadła, ręce wciąż miałam zaciśnięte. - Kto zrobiłby coś takiego swojemu bratu? Powinnam skończyć w Azkabanie, tam powinni być tacy jak ja - dodałam cicho.

- Wcale nie ma dla ciebie miejsca w Azkabanie - zaśmiałam się - Jesteś jedną z najlepszych osób jakie znam. Na prawdę. A Azazelowi należało się za to, co zrobił tobie i mnie. Też chciałam mu coś zrobić, ale mnie wyprzedziłaś. Dziękuję co za to.

- To przez to, że jestem taką idiotką on tak skończył! Może po prostu Diana nie była mi pisana! - powiedziałam chowając znów twarz w dłoniach. - Ja się rzuciłam na niego z nożem... - dokończyłam cicho.

- Diana po prostu nie jest dla ciebie - powiedziałam - Wybierając twojego brata pokazała, jak bardzo jest niewarta twojej miłości. Olej ją i szukaj dalej.

- Nie jest tak łatwo po zakochaniu - dodałam i nalałam sobie wody. Miałam straszne pragnienie. - Ogółem... Niedługo będę musiała pójść do dormitorium by się wyszykować, bo wyglądam koszmarnie, a niedługo lekcję będę miała.

- Dzisiaj lekcje? Dlaczego? - powiedziałam ze zdziwieniem i napiłam się trochę soku.

- Indywidualna. Jestem pełnoletnia, więc Diana zgodziła się mnie uczyć trochę o nekromancji - powiedziałam i nalałam sobie soku dyniowego. Cieszyłam się mając ją przy sobie, to też mi pomagało przejść przez to co właśnie czułam.

- Na pewno chcesz tam iść? - zapytałam - Nie będzie ci przeszkadzało, że Diana uczy?

- Nie wiem... Strasznie długo na ten dzień czekałam. Zawsze jest jakaś szansa, że Azazel nie mówił jej o moich uczuciach do niej. Dlatego chcę iść i się przekonać, może nawet rozwieję wszelkie wątpliwości - odpowiedziałam.

- No to powodzenia - zaśmiałam się i wzięłam łyk soku - Ale potem masz mi wszystko opowiedzieć. I pamiętaj, że jak masz z czymś problem, to zawsze jestem gotowa ci pomóc.

- Dziękuję - powiedziałam i ją przytuliłam z wdzięcznością. W końcu coś dobrego się dzieje.

- A kiedy masz tę lekcję? - zapytałam z ciekawością.

- Jakoś po południu... Muszę sobie dokładniej przypomnieć - odpowiedziałam. - Jak się dziś czujesz?

- Świetnie - powiedziałam z uśmiechem - Ciebie raczej nie muszę o to pytać.

- To dobrze, skoro świetnie - powiedziałam totalnie ignorując to drugie, przytuliłam ją mocniej, ucieszona, że się pogodziłyśmy w końcu.

- Ja już się zmywam, wolę być tam wcześniej na wszelki wypadek, zobaczymy się później w dormitorium, pa - powiedziałam ze słabym uśmiechem, wstałam i wyszłam.
NP: Sala Eliksirów

- Pa - powiedziałam z uśmiechem, ale Is już wyszła. Dobrze, że się wreszcie uśmiechnęła. Przeszła na prawdę dużo.
Zostałam przy stole sama i zastanawiałam się co robią inni. Praktycznie nikogo nie było na sali. Oparłam głowę na ręku i przymknęłam oczy.

Wszedłem do sali, zatrzymałem się na widok Chris. Zacisnąłem zęby. Nie chciałem by to tak wyszło, nawet szczerze mówiąc, nie podjąłem decyzji, ale można powiedzieć, że Diana za mnie podjęła decyzję tym co robiła. Usiadłem przy stole Slytherinu i nałożyłem sobie ciepłego, pieczonego mięsa oraz zdrowej sałatki i zacząłem jeść. Żebym mógł chociaż zostać z nią przyjaciółmi...

Usłyszałam kroki. Podniosłam wzrok, żeby zobaczyć kto przyszedł. To był Az. Zupełnie go zignorowałam, napiłam się soku i ponownie oparłam głowę na dłoni.

Weszłam do Wielkiej Sali, drżałam na całym ciele i usiadłam, nalałam sobie soku dyniowego i chcąc się napić upuściłam szklankę. Na szczęście się nie potłukła, ale wszystko się wylało. Nalałam sobie znowu, tym razem udało mi się napić.

Po krótkim czasie moja głowa z dłoni osunęła się na stół, przewracając przy tym kubek z sokiem dyniowym. Zasnęłam, mając wywalone na powódź soku, którą właśnie zrobiłam.

Zerknęłam na Chris, nie wiedziałam w sumie co zrobić. Byłam teraz zbyt słaba by ją zanieść do dormitorium, a w sumie... Niedługo się pewnie obudzi. Zauważyłam dopiero wtedy brata. Wciąż pamiętałam, co mi zrobił, ale... Jeśli nie on, to kto inny będzie zawsze przy mnie i mnie wesprze? Wstałam i poszłam ku niemu, gdy byłam blisko, padłam na podłogę na kolana i dłonie i czoło położyłam na ziemi. - Błagam... Wybacz mi to, że chciałam Cię zabić. Nie powinnam była tak reagować ostro, najwyraźniej nie było mi to z nią pisane, a ja tak... Ostro przesadziłam... - zaczęłam go w ojczystym języku przepraszać, wciąż płakałam.

Spojrzałem na nią zszokowany, zacisnąłem zęby, złapałem ją za ramiona i podniosłem, posadziłem ją - Kretynko! - odezwałem się, z oka poleciała mi łza. Zapłakana Isobel... Cholernie raniący widok. - To nie Ty powinnaś mnie przepraszać! - wstałem i zrobiłem to samo co siostra. - Wybacz to co Ci zrobiłem, nie wiedziałem, gdybym wiedział... Naprawdę!

Spojrzałam na niego gdy mnie podnosił, jeszcze bardziej poruszona obserwowałam co robi. Coś we mnie pękło i tak samo go podniosłam. - Przestań! Po prostu się pogódźmy, dobrze? - powiedziałam i przytuliłam go mocno.

Od rana niczym się zbytnio nie przejmowałam, wędrowałam po całej szkole, kończąc przechadzkę na wielkiej sali. Otworzyłam drzwi mocniej niż zamierzałam, przez co oczy przebywających tam skupiły się na mojej posturze. Ignorując te ciekawskie spojrzenia, udałam się do stołu ślizgonów. Usiadłam na przeciwko Azazela, lecz nie twarzą w twarz, a jakby kilka miejsc obok.

- Pewnie - dodałem szczęśliwy i otarłem to co nie powinno mi spłynąć. Zwłaszcza przy... O cholera, ślizgonka i akurat to widziała. Usiadłem i objąłem Isobel. - O, hej - odezwałem się do nowoprzybyłej. Na lekcjach wydawała się nieprzyjemna, ale, kto nie ryzykuje, ten traci. Tak samo było z Soo. Zmarszczyłem brwi próbując przypomnieć sobie jej imię. - Nelly?

- Taak, Nelly. - oderwałam się od moich notatek, które w spokoju próbowałam przeczytać. - Ominęło mnie coś nader ciekawego?
W sumie widok łzy na policzku ślizgona, trochę mnie zdziwił. Jednak zostawiłam to dla siebie i sama starałam się kontynuować rozmowę. Coś nowego Nel.

- Ej, ale Ty tego nie widziałaś - zaśmiałem się i wytarłem dokładniej. - Pochodzisz może z Francji? Odnoszę takie wrażenie, z powodu Twojego nazwiska.

- Ponoć moja rodzina ma jakieś korzenie francuskie, ale kto by to wiedział. Pochodzę ze stolicy Irlandii. - mimowolnie mój kącik ust uniósł się do góry, za co skarciłam się w myślach i od razu przybrałam kamienny wyraz twarzy. - de Violine, w sumie to nazwisko strasznie śmiesznie brzmi wśród waszych. - kontynuowałam

- Skądże. Tokisaki jest japońskie, a my jesteśmy pół-Włochami pół-Japończykami, też dosyć zabawnie brzmi. Uśmiechnęłabyś się zamiast próbować cały czas mieć kamienny wyraz twarzy, no po prostu Isobel kilka lat temu - zaśmiałem się.

- Z uśmiechem raczej mi nie do twarzy. - przegryzłam wargę, bawiąc się kolczykiem - Coś się stało, że taka była czy jak? - byłam trochę zatracona w historiach wszystkich uczniów Hogwartu.

- E tam, pasuje Ci. Hmmm... Długo by opowiadać - zerknąłem na Isobel wzrokiem pytając o zgodę.

- Uhmmm... - zamyśliłam się. - Miałam problemy w Japonii, wtedy byłam chłodna dla wszystkich, uznawałam się za samowystarczalną. Potem zajęłam się czymś, przez co kilka osób mnie znienawidziło ze szkoły. Porwali mnie i gdyby nie Azazel, myślę, że skończyłabym w psychiatryku. Wtedy zaczęłam być bardziej otwarta na ludzi.

- Ja jestem taka oschła z natury. - znowu przegryzłam wargę, tym razem mocniej, na notatnik kapnęła niewielka kropla krwi, schowałam szybko go pod stół i przetarłam dłonią usta - Niektórzy skreślają mnie już na początku ze względu na mój wygląd czy zachowanie, zresztą... nie dziwię im się. - uśmiechnęłam się łobuzersko

Obudziłam się gwałtownie i rozejrzałam po sali. No tak, leżałam w wielkiej kałuży soku dyniowego. Wytarłam plamę chusteczką i znowu położyłam się na stole. Kichnęłam cicho, bo włosy zaczęły łaskotać mnie w nos. Podniosłam głowę, przeczesałam włosy palcami odgarniając je z twarzy i zasnęłam.

- Skreślają przez wygląd? Daj spokój, świetnie wyglądasz. Zresztą, na początku się obawiałem czy nie będzie z Tobą jak z SooAh, ale zapowiada się z Ciebie ciekawsza osoba - powiedziałem z uśmiechem i nalałem sobie kawy. - Cóż, w końcu, nie bez powodu jesteś w Slytherinie.

- Też tak mówiłam, ale... Obcym może się wydawać, że jestem zimną osobą bez uczuć, ale znajomych jestem.. Sobą, prawdziwą sobą - powiedziałam i wzięłam tosta. Teraz dopiero zdałam sobie prawdę, jak strasznie zgłodniałam. Wrócił mi apetyt.

- Uwierzyłbyś jak ludzie potrafią traktować człowieka jak ścierwo przez zwykły kolczyk czy białe włosy. Nie żartuję. - zaśmiałam się, przypominając sobie czasy szkoły średniej - Wszystkie negatywne komentarze akceptowałam i dusiłam w sobie, aż w końcu po prostu nie wytrzymałam i wybuchłam. Jak taki... niezbadany aktywny wulkan. To pozamykało wszystkim te głupie jadaczki i zaczęłam nad nimi dominować, w sumie, to było ciekawe. Taki come back, takim sposobem stałam się "oschłą suką". - zacytowałam jedne z wielu przezwisk w moją stronę i zaśmiałam się szyderczo

Obudziłam się ponownie, ale tym razem na dobre. Nalałam soku do kubka i go wypiłam. Przez chwilę siedziałam lekko przygarbiona, gapiąc się na podłogę, aż w końcu wstałam i ruszyłam w stronę drzwi.

Do sali weszła Rina z miotła w ręku. Spojrzała na nową osobę. Nie widziała jej wcześniej. Usiadła przy swoim stole i sięgnęła po sok.

- A mi się taki styl podoba i chętnie spotkałbym się z każdym z tych "przyjemniaczków" - na ostatnie słowo palcami zagestowałem cudzysłów. - Jakiej muzyki słuchasz? - uniosłem pytająco brew.

- Ugh... w sumie to różnie. Pomimo takowego charakteru, ciężka muzyka nie jest dla mnie. Wszystko byle nie cukierkowe i popowe utwory. A Ty? - po skórzanej kurtce mogłabym już się domyśleć, ale wolałam zapytać. Czasem pozory mylą.
Przez uchylone drzwi do sali wbiegła moja wilczyca. Aria stanęła na środku, wyszukując mnie wzrokiem i penetrując teren machając noskiem w powietrzu. Mała kruczoczarna kulka futra podbiegła do mnie, patrząc na mnie swoimi bladymi ślepiami.

- Metal - przeniosłem wzrok na drzwi, spojrzałem na wilczycę zaskoczony. - Świetnie wygląda - powiedziałem z uznaniem.

- Nelly, wiesz... Jeśli martwisz się wyglądem, jesteś wśród swoich - powiedziałam patrząc to na nią, to na wilczycę. Mój kot to chyba nic przy niej. - Może i jeszcze nie wyglądam inaczej niż większość ludzi, ale moje ja.. Można powiedzieć, że jest tego typu - dodałam z uśmiechem i nachyliłam się przyglądając wilczycy. - Jak ma na imię?

- To jedyne o co dbam w moim życiu. - pokwitowałam komplement od chłopaka i wytarłam mokrą plamkę przy jej oczku
Wysłuchałam dokładnie dziewczyny obok, wie o czym mówi. Uśmiechnęłam się do niej najbardziej przyjaźnie jak tylko potrafiłam.
- To jest Aria. - chwilę po tym wilczyca siedziała na moich udach, przypatrując się nowo poznanym z naprzeciwka