Wielka Sala

- I taki widok na Twojej twarzy mi się podoba, szczery uśmiech a nie spojrzenie a la SooAh dwa tygodnie temu - powiedziałem wesoło i przyjrzałem się wilczycy. Wyciągnąłem różdżkę, mruknąłem coś i po chwili wbiegł na stół Itachi. Nie zawiódł mnie, zrobił to zręcznie i nic nie zrzucił. - A to jest Itachi, może i nie taki groźny jak Aria, ale powiem Ci, że wiele mu zawdzięczam. Taki mój posłaniec i jednocześnie powiernik sekretów - zaśmiałem się.

Oniemiałam widząc jej piękny uśmiech, potrząsnęłam głową by się otrzeźwić. - Ładne imię - spojrzałam na kota mojego brata. - Ściągnij mi tu moją Himari... Proszę - poprosiłam kota i patrzyłam jak kot wybiega z sali. - Ja tam nie narzekam na swoją kocicę, gdy mi źle, to przy niej najłatwiej dochodzę do siebie - wzruszyłam ramionami.

- Bo grunt to mieć w czymś oparcie, nie ważne czy to rodzeństwo, rodzina czy zwierzę. - objęłam Arię jak największy skarb na świecie i ucałowałam ją w sam środek główki. Wyprostowałam się i kontynuowałam - Groźna? Aria? Miniaturka wilka. Ona przez całe życie będzie wyglądać jak maleństwo. Może jeszcze trochę urośnie. Ale zęby i pazury ma ostrzejsze niż bym się kiedykolwiek spodziewała. - zaśmiałam się pod nosem.
- Miałam kiedyś kota, ale uciekł ode mnie nie wiedząc czemu. - powiedziałam sarkastycznie - Pierwszy raz rozmawiam z ludźmi dłużej niż minutę, nie wiem czy mam być z siebie dumna, czy jak. - uśmiechnęłam się do rodzeństwa

- Dlatego pogodziłam się z bratem, dziwię się, że mi wybaczył, ale chociaż w końcu czuję się dobrze - powiedziałam cicho, moja kocica wskoczyła mi na nogi, pogłaskałam ją, zaraz za nią wszedł Itachi. - Cóż... Długo go karmiłaś? Himari przychodziła do mnie tylko po jedzenie, dopiero po kilku miesiącach przestało jej zależeć jedynie na jedzeniu. To są koty - wzruszyłam ramionami.

- Oczywiście, że dumna. Nadchodzi Twoje prawdziwe i odnowione "ja", Nelly, jak tu nie być z tego zadowolonym? Taka Soo, wcześniej każdego odrzucała, wyzywała, znęcała się. Nawet siostrę mi skrzywdziła. Może po tym co zrobiłem taka się stała, albo było to nieuniknione? Nie chce mi się nawet myśleć bardziej o tym, mam swoje życie - uśmiechnąłem się znów i wziąłem łyk kawy. Wziąłem najmniejszą i najszerszą miskę i nalałem do niej trochę mleka, podsunąłem swojemu kotu by się napił.

- W sumie to był kot mojej opiekunki, był przywiązany tylko do niej, a do mnie przychodził kiedy akurat pani Lea była wyjątkowo zajęta. Ale nawet wtedy nie chciał się ze mną bawić, a po jakiejkolwiek zachęcie kończyło się na wciśniętych pazurach w moją twarz. - zaśmiałam się - Moje prawdziwe i odnowione ja? A może po prostu umiem rozmawiać tylko z Wami, w sumie coś nas łączy lub łączyło. - uśmiechnęłam się z własnej woli.

- Tak jak mówi siostra, trzeba było dawać mu jeść. Droga do serca kota prowadzi przez żołądek. Widzisz, bo my to my, dzięki nam wrócisz do ludzi! Nie ma za co, nie musisz dziękować - zaśmiałem się i dolałem sobie kawy. - Masz jakieś zainteresowania?

- Sztuki piękne... malarstwo, śpiewanie. Chociaż mam głos jak skrzat, to lubię go. - wzięłam przykład z Azazela i nalałam sobie mocnej kawy, Aria ułożyła pyszczek na mojej ręce i zasnęła, oddając się w objęcia Morfeusza - A i jeszcze opiekowanie się tą czarną kulką. Czasem też coś napiszę, więc jak widać, w wolnych chwilach się nie nudzę. Czy jako zainteresowanie, mogę dodać chodzenie po Hogwarcie? - zaśmiałam się cicho
- A Wy? Co robicie w wolnych chwilach? - patrzyłam na nich swoim przenikliwym wzrokiem

- Widzę, że artystka. Myślę, że jak skrzat to nie... W wolnych chwilach gram na gitarze, latam na miotle... W Japonii to zawsze na długiej przerwie szliśmy zagrać krótki mecz w quiditcha - odpowiedziałem. - Myślę, że można.

- Typowy nastoletni chłopak. - uznałam z uśmiechem - W Irlandii co drugi chłopak gra na gitarze, śpiewa czy rozwija się właśnie w kierunku muzycznym. Nieopodal mojego domu codziennie grał na ukulele na przemian z gitarą pewien chłopak, cudownie grał, a dźwięk instrumentów dostawał się przez okna do mojego domu. I nigdy nie miałam odwagi do niego podejść. Głupia byłam, może i bym zyskała znajomego czy nawet przyjaciela. No cóż. - uśmiechnęłam się blado - Ale przynajmniej tutaj będę miała kogo słuchać! - zwróciłam się do Azazela

- Wiesz... Ale pewnie nie co drugi gra na elektrycznej. No to zapraszam niedługo do mojego pokoju wspólnego, sporo Ci mogę pograć, melomanko - zaśmiałem się zadowolony z siebie, w końcu ktoś zainteresowany moją grą. - Nie patrz za siebie, żyj przyszłością i teraźniejszością, masz nas, więc nie jesteś sama.

- Dziwnie, ostatnio takie słowa padły z ust mojej opiekunki. W sumie pierwsze raz usłyszałam to od niej. - uśmiechnęłam się na myśl o pani Leii

- Opiekunkę miałaś? - uniosłem zaskoczony brew.

- Taak, głównie ona mnie wychowywała. Rodziców widywałam tylko wieczorami, kiedy wracali w złym humorze z pracy i od razu szli spać. Opiekowała się mną bardzo długo. Sama chciałam aby przychodziła, nie chciałam popaść w depresję, a ona była jedynym ratunkiem, żebym nie zapadła się w ciszę jaka panowała w domu. Była czarodziejką i nauczyła mnie naprawdę wiele o historii Hogwartu, różnych zaklęć i różnych chemicznych wyrobów. - westchnęłam, kiedy skończyłam swój długi monolog

- Kiepsko - westchnąłem z przekąsem, może też i dlatego jest taka pozornie oschła. Tą uwagę zachowałem akurat jedynie dla siebie. - Więc pewnie i przy niej pierwszy raz użyłaś magii? - zapytałem zaciekawiony bardziej jej historią.

- Wiedziała odkąd mnie poznała, że "coś jest ze mną nie tak". W codziennych czynnościach jako maleńkie dziecko zamieniłam coś w coś czy poruszyłam czymś na odległość, nie pamiętam, to było tak dawno temu, a sama pani Lea nie pamięta dokładnie co zrobiłam. - gestykulowałam ręką - Gdy osiągnęłam świadomy wiek, w którym rozumiałam pewne rzeczy, wtedy zaczęła się moja nauka. Moje pierwsze zaklęcia i eliksiry. Pamiętam do tej pory jak straciłam większość swoich włosów gdy po raz pierwszy wykonałam eliksir umożliwiający zmianę koloru włosów. - zaśmiałam się i większy kosmyk włosów spadł mi na twarz

Rina postanowiła się przewietrzyć i chwyciła miotłę. Zastanawiała się dłuższy czas czy polecieć. W końcu złamała się i wyleciała szybko z sali.

NP: Błonia?

Również się roześmiałem. - Ja ten, Mortimer, od Krukonów. Byłaś wtedy na eliksirach? Właśnie ten robiliśmy.

- Tak byłam, usiadłam wtedy za Wami przecież. Zmieniłam swój kolor włosów na kolor futra tej bździągwy. - zerknęłam na śpiącą Arię

- Aaaaa - złapałem się za głowę. - To wtedy było... No tak.

Ziewnęłam. Oznaki nieprzespanej nocy dają się we znaki. Wyciągnęłam notatnik spod wilczycy i położyłam go z powrotem na stół.
- Zaraz będę uciekać, bo nie chcę zasnąć na stole jak ta dziewczyna, która przed chwilą stąd wyszła. - ziewnęłam ponownie, zakrywając buzie dłońmi.
- Czy tylko ja jak tu przyjechałam mam problem ze snem? - uniosłam prawą brew w pytający sposób.

- Nie. Zresztą, cieszę się, że się jesteśmy... No, blisko zaprzyjaźnienia się. Odkąd wydarzyło się co nieco, to jestem samotny. A ta co wyszła, to moja była - westchnąłem. - Słodkich snów - uśmiechnąłem się.

- Wow, jeszcze powinnam wiedzieć o jakiś stosunkach między wszystkimi? - zainteresowałam się rozmową - Żebym przypadkiem żadnego chłopaka nie zaczęłam podrywać, który jest w związku lub po strasznie bolesnym zerwaniu. - prychnęłam nieświadomie, ale zaraz po tym się uśmiechnęłam

Czy to była sugestia? Zastanowiłem się. - Cóż, SooAh zajęła się jakimś gryfonem, ostatnio jedynym aktywnym. A Isobel ma... Pewne rany po pewnej nieudanej relacji.

Nie chciałam wnikać w jej życie za bardzo, dlatego zamknęłam się i nie drążyłam tematu. Nie muszę przecież wszystkiego, dogłębnie wiedzieć.
- Dzięki za informację! - szeroko się uśmiechnęłam i złapałam notatnik do rąk.
Aria zeszła z moich ud i zeskoczyła na ziemię.
- Lecę do siebie albo gdziekolwiek, gdzie będę mogła się położyć. - wyprostowałam się i strzeliłam kostkami w rękach i oczywiście ziewnęłam - No cholera. - zaśmiałam się

- Doradzam dormitorium - uśmiechnąłem się rozbawiony. - Więc życzę przyjemnych snów i do zobaczenia wkrótce.

- Taak, do zobaczenia. - nie wierzyłam w to, że potrafię z kimkolwiek rozmawiać
Potarmosiłam uszy Arii i wyszłyśmy ospałym krokiem z wielkiej sali, tym razem powoli otwierając i zamykając drzwi.

NP: Pokój wspólny

Wstałem i pożegnałem się z Isobel, nadchodził wieczór, a Diana wspomniała, że przyjdzie, więc poszedłem do dormitorium.
NP: Pokój Wspólny (Slytherin)

Weszłam i usiadłam przy stole Ślizgonów, wiedziałam, że zaraz Soo przyjdzie i usiądzie obok mnie. Nałożyłam sobie tostów i nalałam mleka do kubka by się napić. Podbiegła do mnie moja kocica i wskoczyła mi na kolana. - Wciąż tu byłaś? - zaśmiałam się do niej.

Weszłam do Wielkiej Sali dostrzegając Isobel przy naszym stole. Usiadłam na przeciwko niej. -Boje się. ..-powiedziałam naciagajac rękawy swetra na dłonie.

- Nie masz czego, będzie dobrze. Myślę, że ten jeden raz wam daruje - powiedziałam do niej pokrzepiająco. - Naprawdę go pokochałaś, prawda? - uśmiechnęłam się.

-Mam nadzieje że nie przesadziłam. .. -Podniosłam głowę. -Kogo? Co? Nie? -prychnelam nalewając sobie kawy do kubka i biorąc łyk ciepłego napoju.

- Nie udawaj - zaśmiałam się.

-Nie udaje! -powiedziałam. -Po prostu go lubię okej...

- Kto się lubi ten się czubi... Nic nic - odpowiedziałam i ją przytuliłam. Cieszyłam się z nowej przyjacielskiej Soo, tej pozytywnej i nie zimnej.

-Weź. . Jedz juz lepiej. .-powiedziałam biorąc kilka winogron I kładąc sobie na talerzu. Zaczęłam obierać jedno ze skórki. - Poza tym. ... jak tak dalej pójdzie to nie wiem co zrobię. .. Na pewno nie mam zamiaru siedzieć cicho kiedy znowu zacznie się czepiać. .. Albo stracę Carla.. albo moc. ..

- Myślę, że Carl nie ma Ci tego za złe... W końcu, nie mogliście wiedzieć, że ona wejdzie, prawda? Jakoś to będzie, naprawdę. Dowiemy się tego jeszcze, spokojnie. Swoją drogą, niedługo zielarstwo.

-Wiem... Ale ja sobie mam za złe ze nie dość ze jestem miła to jeszcze do tego się głupia zrobiłam. .. Skandal...-Wzięłam jedna z kanapek i ugryzlam ja. -Zielarstwo... mój ulubiony przedmiot. .. -powiedziałam kiedy przełknęłam.

- Nieprawda... Myślę, że każdy Cię akceptuje taką, jaką jesteś teraz. Nie zmieniłaś się na gorsze - wzięłam kilka łyków mleka.

-No właśnie! A ja nie chce żeby mnie akceptowali czy broń Boże lubili...mam was i to mi wystarczy. .. -pokrecilam głową. -A trza było skakać. ..-powiedziałam gapiac się w kanapkę.

- Nie trza było... - westchnęłam.

-Trza.. Wiesz co... Naszła mnie taka myśl.. z biegiem czasu zdałam sobie sprawę ze mój ojciec był chyba lekko szalony... To matka była normalna...-powiedziałam kończąc kanapkę.

Nie wiedziałam co odpowiedzieć na to, więc wzięła tylko kolejne kilka łyków mleka.

Rozejrzałam się po sali w poszukiwaniu Carla ale nigdzie go nie było. Mam nadzieje ze nie dorwała go przedwcześnie. ... Aish...-Jak się czujesz?

- O wiele lepiej, pogodziłam się z bratem, nie płaczę już tyle ile wcześniej, ale mi się zdarza... To chyba tyle - wzruszyłam ramionami. - Jeszcze poznałam nową ślizgonkę. Fajna jest nawet, pierwsze wrażenie jedynie było złe.