Wieża zegarowa

- Nie tylko na Alarica - zaśmiałem się.
- On jest mały i przez długi czas jeszcze będzie zachaczał pazurkami - odparłem, przyglądając się rance.
- Dobrze, że krwi nie ma - mruknąłem - bo po raz kolejny nie chcę Cię kłuć - dodałem i przejechałem kciukiem po zadrapaniu.

— Nie lubisz igieł?— zapytałam patrzac jak dotyka zadrapan. Chciałam podniesc na niego wzrok ale czułam ze jak to zrobie jego świdrujące spojrzenie zatrzyma sie na moich oczach.

- Nienawidzę, więc mój brat zabiera Alarica na szczepienia - odparłem.
- Dlatego wolałem by ktoś inny zrobił Ci zastrzyk, ale Księżna, nie zamierzała po nikogo iść - mruknąłem, a widząc że pies unosi łeb, popatrzyłem na nią - Tak o Tobie mówię - dodałem.

— Rozumiem. — powiedziałam. – W takim ra... Masz brata?!– zapytałam dopiero po chwili, patrzac na chłopaka.
— Ale super! Starszego czy młodszego? Ja zawsze chciałam mieć brata! Takiego wiesz... Super brata ktory odstrasza namolnych dupkow i wkurwia 24h na dobę.

- Tak mam - odparłem - Umówić Cię z nim? - spytałem.
- Młodszego - mruknąłem.
- Wiesz no to mój prawie spełnia te funkcje. Wkurwia kiedy może - zaśmiałem się

— A jest wolny?— zapytałam unoszac brew.
— Duzo młodszego?— zapytałam układając się wygodniej na chłopaku.
— Jest w Hogwarcie?

- Tak. Nie. Nie - odpowiedziałem na wszystkie trzy pytania.
- Chcesz może ze mnie zejść? - spytałem.
- Skoro już wszyscy się obudzili, to dajcie mi wygodnie poleżeć - mruknąłem.

— Nie chce bo na podłodze jest zimno. — odparlam rozkładając sie jeszcze wygodniej i unoszac głowę by spojrzeć na chłopaka.
— Jest podobny do ciebie?

- Gdyby był do mnie podobny, nie proponowałbym Ci, żebyś się z nim umówiła - zaśmiałem się.
- Ale mi jest niewygodnie - jęknąłem.

— To nie chce. Znając zycie jest jeszcze gorszy niz ty i po spotkaniu z nim nie tylko bede miała ochotę na samobójstwo ale i na wyprucie sobie wnętrzności. — odparlam.
— To sie ułóż wygodnie. Przeciez ci nie zabraniam.

- Skoro mnie nie lubisz, go z pewnością polubisz - odparłem.
- Jesteśmy kontrastem, jak mrok i jasność - mruknąłem.
- Zabraniasz mi, siedząc na mnie - odparłem.

— Nie powiedziałam ze cie nie lubie. To ty najchętniej zrzuciłbym mnie z wieży i to trzymajac za włosy. — mruknelam.
— Gdybys chciał to byś sie ułożył. Nie jestem ciężka.

- Kto, komu życzył śmierci, bo na pewno nie ja Tobie - odparłem.
Zjechałem na samą podłogę i położyłem pod głowę ręce, przekręcając się trochę na bok.
- Masz rację, nie jesteś ciężka - odparłem.

— Jak myślisz ze tak sie mnie pozbędziesz to nie ma mowy. — mruknęłam i polozylam sie na chłopaku rak zeby nie zlecieć i nie zgnieść kota.
— No pewnie ze nie jestem. A ty to sie nawet nie patrz w moja stronę. — dodałam do psa obrażona.

- Miałem nadzieję - odparłem.
- Wiesz tak samo byś się czuła na mnie jak i na podłodze - mruknąłem.
- Dziwię się, że Księżna z Tobą wytrzymuje - dodałem i zawołałem psa, który ułożył się pod moją głową.

— Nie bo podłoga jest twarda a ja.. mam słaba odporność. — powiedziałam wykorzystując argument całkiem z kosmosu.
— A dlaczego miałaby nie wytrzymywać? Wiesz. To dosyc przykre kiedy tak ciagle sobie po mnie jedziesz.

- Słabą odporność na co? Na twardość podłoża? - spytałem.
- Może dlatego, że jesteś dla niej nie miła - odparłem - Nie wiadomo nawet za co się na nią obraziłaś - dodałem.
- Nie robię tego - powiedziałem, kładąc dłoń na jej udzie.

— Bo sie mnie nie słucha. — powiedziałam. — Jest coraz bardziej kapryśna. — dodałam.
– Nie. Skad. Wcale. Slesz buziaczki i misiaczki.

- I myślisz, że robiąc tak, nie będzie już kapryśna? -spytałem.
- Nie mówię, że jestem dla Ciebie miły, ale ty nie pozostajesz mi dłużna - wyjaśniłem.

— Tak bo jak dostanie karę to sie ogarnie. — mruknelam.
— Atakowane zwierze zaczyna atakować. Sam zacząłeś.

- Nie sądzę...A jak ty byś dostała karę to zmieniła byś się? - spytałem przejeżdżając dwoma palcami po jej szyi, następnie obojczyku.
- Kiedy zacząłem? - spytałem.

— Tak. — odparlam.
— Ona wie ze jak jestem zła na nia to cos zrobiła. A wczoraj zachowała sie jak nie moj pies. I dlatego wrócisz do domu. — rzuciłam do psa.
— Wtedy kiedy omal nie zeszłam z tego świata ze strachu.

- To może jednak zejdziesz ze mnie, hmm? - spytałem, patrząc na nią.
- Mówię całkowicie serio - dodałem.

— Nie chce. — powiedziałam i obróciłam sie na brzuch gdy Alaric zaczął wspinać sie na moje ledzwia. Wyglądało na to ze opierdalal mi spodenki dookoła. Objęłam chłopaka na tyle ile mogłam i podniosłam głowę.
— Jak chcesz to mnie zrzuć. Dopiero wtedy sobie pojde.

- Leżałaś na mnie 8h, chyba straczy - odparłem.
- Jak ja chciałem na Tobie poleżeć to nie, więc teraz zejdź ze mnie - mruknąłem, przypominając sobie o wczorajszym dniu.

— Leżałeś na...Dobra. — powiedziałam i spojrzałam na niego.
— Mam zejść?— zapytałam nie odrywając od niego wzroku.

- Tak - odparłem, patrząc na psa dziewczyny.
Unikałem jej wzroku, bo wiedziałem, że zmienię decyzję, a zamierzałem zrobić tak jak jej wczoraj powiedziałam.
Zamierzałem schodzić z jej drogi, bo nasza relacja nie była za dobra. Jak to sama powiedziała "po spotkabiu z Tobą mam ochotę na samobójstwo", a nie chciałem być mordercą.
Nie zamierzałem też opuszczać szkoły, przez nią bo to by było bez sensu, a pewnie prędzej czy później wróci do domu.

— Muszę?— zapytałam wiedząc ze i tak bede musiała zejść.
Nadmuchałam policzki wpatrując sie w Damona.

- Tak musisz - odparłem, tym razem się w nią wpatrując - od razu możesz mi oddać Alarica i się z nim pożegnać - mruknąłem, unosząc się na łokciach.
- Najlepiej jak najszybciej - póki sam nie zerwałem tego postanowienia, dodałem w myślach.

Spojrzałam na niego lekko zaskoczona. Gdy kazał mi sie pożegnać z kotem łzy stanęły mi w oczach. Powoli zaczelam podnosić sie do siadu, łapiąc kota z tylu i nie patrzac juz na Gryfona. Zeszłam z niego i przytuliłam kotka do piersi, pochylając sie do przodu.
Było mi przykro ze muszę sie z nim żegnać bo zapewne juz nie pozwoli mi go dotknąć.
— Nic ci nie zrobiłam...— chlipnelam do chłopaka, pociągając nosem.

- Dobra nie płacz - powiedziałem i rozprostowałem kości.
- Będzie do Ciebie przychodził co jakiś czas - odparłem i stanąłem przy wejściu.
- Raz na tydzień będę tu przychodził, więc śpij w dormitorium. A jak nie to ja wyjdę, byś miała wierzę dla siebie - mruknąłem i czekałem na kota, by zniknąć raz na zawsze z jej życia.

— Dlaczego taki dla mnie jestes?— zapytałam.
— Przepraszałam cie juz kilka razy. Szczerze. A ty nadal taki dla mnie jestes. — powiedziałam wtulajac sie w kota ktory zaczął mnie obwąchiwac.

- Nie wiem o co ci chodzi. Robię to co chciałaś bym zrobił znikam z twojego życia - odparłem beznamiętnie, patrząc przed siebie.
Gdy podeszła dow mnie Księżna przykucnąłem i pogłaskałem ją po głowie.

— Od kiedy to robisz to co chce?— zapytałam całując kota kilka razy w nosek.
— Nie chciałam żebyś znikał.

- Od kiedy powiedziałaś, że po spotkaniu ze mną miałaś myśli samobójcze, a nie zamierzam mieć Cię na sumieniu - odparłem.
- Dasom oddaj mi już a Alarica - dodałem.
- Masz rację chciałaś dużo gorzej dla mnie - mruknąłem, nie patrząc na nią.

— Nie chce go oddawać...— powiedziałam patrac na chłopaka z dołu, szklistymi oczami.
— Wcale tak nie myślałam... Przepraszałam cie juz za to... Miałam odwagę to zrobic... — dodałam podnoszac sie na nogi ale nie podchodząc do niego.

- Widzisz sama doprowadzasz się do płaczu - odparłem.
- Mam nadzieję, że przyzwyczaisz sie do Hogwartu i znajdziesz przyjaciół, którym możesz zaufać - mruknąłem, wstając z klęczek.
- Idziesz czy zostajesz z Dasom? - spytałem, patrząc na kota.

Spojrzałam na kociaka ktory wędrował wzrokiem od Damona do mnie.
Popatrzyłam na niego chwile po czym przytuliłam go jeszcze do policzka, pozwalając mu kichnac mi w twarz po czym ukucnelam i postawiłam go na ziemii.
— Idz bo bedzie sie gniewał. — powiedziałam cicho, głaszcząc go palcem wskazującym miedzy uszami. Następnie schowałam dłonie miedzy chłodne uda i patrzyłam na kota ktory zaczął sie otrzepywac.

- Nie będę - odparłem.
- Alaric ale jak już zostajesz to na dwie godziny - mruknąłem do kociaka i wyszedłem, zostawiając Krukonkę z psem i kotem.
Należy znaleźć nowe towarzystwo, a nie wpychać się na siłę.
Z tą myślą powędrowałem do swojego dormitorium.

Next > Dormitorium Gryfonów

Zrobiło mi sie przykro kiedy wyszedł bez chociażby słowa pożegnania. Spojrzałam na kota ktory chwile patrzył w drzwi po czym zaczął skakać na moje kolano. Wzięłam go na rece i mruczą razem z nim powoli ruszyłam do wyjścia, cmokajac na Księżna.


Next: Dormitorium Krukonek.