Dormitorium Chłopców 1

— No tak...— odparlam starając sie zachowywać normalnie.
— Wiem. — powiedziałam cicho, pamiętając o tym ze to zastąpienie slow "kocham cie" z jego strony.
— Ja ciebie tez. Dziwie sie ze sam o tym nie pomyślałeś...

Popatrzyłem na nią, a mój szeroki uśmiech zniknął z twarzy. Wcale się nie cieszyła, że na niego wpadła.
- Ja też nie wiem, dlaczego na to nie wpadłem - odparłem - ale to chyba nie najlepszy pomysł - mruknąłem, patrząc za okno.

— Co? D-dlaczego?— zapytałam mając wrazenie ze najważniejszy organ w moim organizmie zaraz wyskoczy z piersi i rzuci sie z okna ze strachu.
— Co znowu zrobiłam zle...? Myślałam ze sie ucieszysz skoro tez nie chciałeś sie rozdzielać...

- Bo się bardzo ucieszyłem - odparłem spokojnie, przymykając oczy - ale ty jakoś wcale się nie ucieszyłaś, że to wymyśliłaś - dodałem - Może jednak ten miesiąc przerwy nie jest taki zły - mruknąłem, opierając się głową o zagłówek łóżka.

— Ale...— zaczelam patrzac na niego zaskoczona.
— Nie ucieszyłam?— powtorzylam drżącym głosem, czujac jak łzy zbierają mi sie w oczach.
— Nie ucieszyłam wie. — powiedziałam łapiąc jego dlon i gwałtownie przyciskając do swojej lewej piersi.
– Tak sie nie ucieszyłam. W ogole sie nie ucieszyłam. – warknelam odsuwając jego dlon gwałtownie.
— Ale masz racje. Ten miesiąc beze mnie dobrze ci zrobi. — powiedziałam z lekkim uśmiechem, schodząc z niego i kładąc sie obok, tyłem do chłopaka.

Gdy przycisnęła moją dłoń do swoich piersi, poczułem, jak szybko bije jej serce. Zaskoczyło mnie jednak, jak gwałtownie odepchnęła się ode mnie.
- Obojgu, dobrze zrobi - mruknąłem.
- My się kompletnie nie rozumiemy Rian - odparłem spokojnie.

— Ja sie z toba rozumiem Tyler. To ty duzo rzeczy odbierasz nie tak. — powiedziałam.
— Czasami trzeba chwile pomysleć nad czyms. To ze zamiast skakać z radości, zaczelam myślec o tym ze zobaczę cie juz jutro i pojutrze i po pojutrze nie znaczy ze mnie to nie cieszy. Dobija mnie to ze masz o mnie takie zdanie. Jakbym była jakas głupia paniusia. Moze i jestem głupia ale zalezy mi na tobie i to nie jest głupie.

- Teraz to ty mnie Rian nie rozumiesz - odparłem, załamując się lekko.
- Ale jeżeli będziesz chciała być ze mną kazdej nocy, byłbym wdzięczny - mruknąłem, pochylajac się i całując ją w policzek.

— Oczywiscie ze bede chciała ośle. — mruknelam.
— Chcje byc z toba zawsze. — dodałam odwracając sie do niego.
— Tylko zastanów sie czy aby na pewno nie chcesz przerwy. — powiedziałam. — Zastanów sie porządnie. Nie chce sie juz kłócić. Juz mowilam. Jesli jeszcze raz dojdzie do tego ze każesz mi odejsc albo sam bedziesz tego chciał, to nie bede juz prosić. Tylko sie usune.

- Już Ci mówiłem, nie chcę przerwy - odparłem.
- Chcę spędzać z Tobą każdą noc, nie ważne na czym - mruknąłem, patrząc jej w oczy.
Słysząc jej kolejne słowa, zacząłem się zastanawiać, ale nic mi nie przychodziło do głowy, więc wolałem spytać.
- Usuniesz się - powtórzyłem - Jak? - spytałem po chwili.

— Normalnie. — powiedziałam nie patrzac na niego.
— Zbyt wiele razy cie zatrzymywałam. I boje sie zeby to nie było tak ze... Wcale nie chcesz ze mna byc ale jestes bo podświadomie cie zmusiłam...

- Teraz to już pierdolisz głupoty - mruknąłem i odwróciłem ją tak by leżała na plecach, a następnie musnąłem jej usta delikatnie.
- Myślisz, że robię to wszystko bo się zmuszam? - spytałem, składając na jej ustach nieśmiałe pocałunki.
- Myślisz, że gdybym Cię nie chciał, dalej bym tu był? - zadałem kolejne pytanie

Nie odrywałam od niego wzroku kiedy muskał moje usta swoimi.
— No..— zaczelam ostrożnie.
– Słyszałam ze ponoć "poruchac mozna"...— odparlam. — Tak twierdzą Twoi koledzy z Huffu...— mruknelam.
— Ja juz nic nie wiem... Wiem ze nie chce żadnych kłótni i chce ciebie na zawsze. Tyle.

Odsunąłem się od niej, słysząc jej słowa. Przymknąłem powoli oczy, wziąłem kilka wdechów i już trochę spokojniejszy je otworzyłem.
- Masz rację, tak też można - odparłem, siadając obok niej.
- Ja też ich nie chcę - mruknąłem.

— No co... Mowie tylko to co słyszę. — burknelam. — Masz tez wiele fanek które z chęcią wskoczyły ci do lozka. Mam szczescie ze niektóre dziewczyny z naszej szkoły nie sa wybitnie zdolne z eliksirów... Masz ochotę na czekoladki z Wywarem Żywej Smierci? Nie? No ja tez nie a byłam w posiadaniu całego pudełka...— odparlam. Wcześniej nie mowilam mu do czego zdolne sa uczennice Hogwartu jesli chodzi o jego osobę i likwidacje mojej.

- A ty myślisz, że twoi fani nic nie robią, by mnie zlikwidować? - spytałem, unosząc brew.
- Naprawdę myślisz, że ile razy, gdy stałem przed twoimi drzwiami wyrzucałem czekoladki z Eliksirem Miłości, hmm? A ile razy miałem dolewanych różnych substancji do napoju, nawet sobie nie wyobrażasz. Myślisz, że mniej masz fanów ode mnie, no powiem Ci że nie. To nie ja jestem pieprzonym ideałem, każdego faceta w tej szkole - mruknąłem. Miałem już dość udawania, że tylko ona przeze mnie dostaje różne niezbyt miłe rzeczy.
- W Ciebie też ciskają zaklęciami? - spytałem.

— Dlaczego mi o tym nie powiedziałeś?— zapytałam wpatrując sie w niego.
— Nawet tego nie mogłeś mi powiedziec. Nawet w tym nie mogłeś byc szczery?

- Rian, a dlaczego teraz mi o tym mówisz? - spytałem - dlaczego nie wcześniej? - dopytałem.
- A co byś z tym zrobiła? Nic, bo nie możesz, więc po co miałem Cię denerwować - mruknąłem.
- Powiedz mi jedno, nadgarstek też przez nie? - zadałem pytanie, które chciałem zadać od chwili gdy mi o nim powiedziała.

— Zrobiłabym. — odparlam pewnie.
— Jaki nadgarstek?— zapytałam mrugając kilkakrotnie.
— Nie chce zeby działa ci sie krzywda przeze mnie.

- Ten nadgarstek - odparłem, wskazując na rękę.
- Rian, a ja nie chcę by przy mnie działa Ci się krzywda. I co odejdziesz? Tylko po to by mnie nie atakowali? Bo wiesz póki się mogę obronić to mam ich w dupie. Ważne, że mam Ciebie to się dla mnie liczy - dodałem.

— Jesli trzeba bedzie...— powiedziałam wahając sie.
— Nie... Raczej nie. — dodałam po chwili. Popatrzyłam na niego przez chwile po czym skreślam szybki pocałunek z jego ust.
— To dobrze...

- Możemy tak zrobić - mruknąłem chwilę się zastanawiając.
- W sensie moglibyśmy zerwać - odparłem - publicznie - dodałem szybko, by źle mnie nie zrozumiała.

Rozchylilam zaskoczona usta kiedy wspomniał o rozstaniu.
— Ale ale ale..— zaczelam cicho ale urwałam gdy sprostował.
— A... I co? Jak masz zamiar to zrobic?

- Wyjdziesz stąd trzaskając drzwiami, a w WS usiądziemy przy swoich stołach - odparłem.
- Bo robienie kłótni na całą WS nie ma sensu, skapną się - dodałem.

— Powiem ci... ze nasza ostatnia akcja w WS była dosyc autentyczna...— chrząknęłam.
— Opłaca nam sie robic to teraz?

- Nie rozumiem - odparłem.
- Chodzi Ci o to, że jutro i tak nas tu nie będzie? - spytałem.

— No tak...— powiedziałam unoszac brew.
— Wszystko w porządku z toba...?— zapytałam na wszelki wypadek.

- A dlaczego miałoby nie być? - spytałem z uśmiechem.
- Już sam nie wiem co możemy zrobić - jęknąłem niezadowolony.

— Sobie dobrze. — powiedziałam pod nosem po czym spojrzałam na niego.
— Kocham Cie. — powiedziałam wpatrujac sie w niego.
— I chce żebyś był kims komu moge powiedziec wszystko..

- Sobie dobrze też możemy zrobić - zaśmiałem się.
- Też chcę tym kimś być - mruknąłem
- Ufam Ci Rian i chcę byś ty mi też zaufała - dodałem.

— Przeciez ci ufam. — odparlam wtulajac sie w niego.
– Mam wrazenie ze wraz z naszym czasem, ucieka mi zycie..

- No bo ucieka, skarbie - zaśmiałem się, obejmując ją w talii.
- Jesteś z każdą sekundą coraz starsza - mruknąłem.

— Wypominasz mi wiek?— zapytałam zaczepnie.
— Ze niby je..— zaczelam urywajac w połowie. Miałam z nim nie żartować. Muszę sie bardziej hamować.

- No żebyś wiedziała, wypominam - odparłem z uśmiechem - młoda już nie jesteś - dodałem.
- Dokończ Rian, proszę - mruknąłem.

— Nie nie... Juz nic. Nawet nie wiem co chciałam powiedziec. — zasmialam sie.
— Zastanawiam sie... czy to dobry pomysł zebysmy widywali sie podczas twoich rodzinnych spotkań...

- Powiedz mi o co chodzi bo zaczynasz mnie przerażać - odparłem odsuwając się od niej.
- Co chciałaś powiedzieć? - spytałem.

— No nic. Serio juz nic. — powiedziałam prostując sie.
— Poważnie. — dodałam.
— To co robimy?

- Dokończ - mruknąłem.
- Proszę Cię nie wyprowadzaj mnie z równowagi - dodałem.
- Dokończ zdanie i dlaczego zastanawiasz się czy to dobry pomysł żebyśmy widywali się podczas moich rodzinnych spotkań?

— Nie wyprowadzam przeciez. — mruknelam pod nosem.
— No... Nie chce cie rozpraszać. — powiedziałam zerkając na niego.
— Czy cos...

- Mhm, super - odparłem
- Zastanów się, czego chcesz a później pytaj się drugiej osoby czy tego chce czy nie - mruknąłem.
Miałem już dosyć takiej rozmowy, niby o czymś a jednak nie.

— Przepraszam. — powiedziałam zagryzając wargę i spuszczając wzrok. Chyba znowu go zirytowałam.
Pociągnęłam nosem, chowajac kosmyk włosów za ucho.

- Skończ z tym słowem, przestań go używać - mruknąłem.
- Im częściej go używasz tym zmniejszasz jego znaczenie - odparłem.
- Za co tym razem przepraszasz? - spytałem, kładąc się brzuchem do góry.

Przełknęlam ślinę z trudem na jego słowa.
Przepraszać mi nie wolno. Żartować tez nie. Oddychać ma razie moge.
— Za nic. — wymamrotalam cicho.
Siedziałam na lozku po turecku, wbijając wzrok w kawałek koronki mojej koszuli nocnej.
— Mam... Mam sobie isc?— zapytałam na wszelki wypadek.

- Chcesz to idź - mruknąłem, patrząc w baldachim.
Już nawet nie komentowałem jej wypowiedzi. Przeprasza za nic. Mówi i nie kończy. No szlag człowieka może trafić.
Akurat w jednym miałem rację im dłużej ze sobą przebywamy tym szybciej się kłócimy.

— A... A okej...— powiedziałam cicho, na moment podnoszac wzrok.
— To... No..— mruknęłam zsuwając sie z lozka. Nim sie odsunęłam, pochyliłam sie nad łóżkiem, podpierając dłońmi o materac i pocałowałam chłopaka w policzek i w ramie, następnie szybko sie odsuwając i idąc do łazienki gdzie cicho zamknęłam drzwi i podeszłam do parapetu na którym usiadłam bokiem, podciągając kolana do piersi.
Poszłam sobie ale tak zeby w razie czego byc.